บทที่ 62 คัดลอกหนังสือเพื่อช่วยคน

 

“พระชายา” ลูกกระเดือกของอาอวี่ขยับ เสียงของเขาแหบจนแทบจะขาดหาย

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบกุญแจที่ห้อยอยู่ด้านข้างขึ้นมาในทันที และปลดล็อกโซ่ตรวนของอาอวี่ แต่อาอวี่ไม่ยอมไป：“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ ข้าไปไม่ได้ ข้าไม่สามารถทิ้งอาซิวไว้อย่างไม่สนใจไยดีได้”

ฉีเฟยอวิ๋นมองคนที่เพิ่งฟื้นขึ้นมา แต่เขากลับจ้องมองไปที่นางด้วยความโกรธ

“ข้ากับท่านอ๋องเพียงแค่จะช่วยเจ้า ถึงอย่างไรเจ้าก็ไม่ใช่ผู้สมรู้ร่วมคิด ท่านอ๋องทรงรับปากว่าจะปล่อยเจ้าและจะไม่ถือสาหาความ แต่ถ้าจะช่วยอาซิว ข้าคงต้องคิดดูก่อน หากเจ้าไม่ออกไปกับข้า การที่จะช่วยพวกเจ้าทั้งสองคนพร้อมกันคงเป็นเรื่องยากสำหรับข้า ข้าคงช่วยได้แค่ทีละคน”

ฉีเฟยอวิ๋นช่วยพยุงอาอวี่ที่ยืนไม่อยู่ อาอวี่ถามว่า：“พระชายาคงไม่ได้หลอกข้า จะทรงช่วยอาซิวจริง ๆ ใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ？”

“ไม่ต้องห่วง ถ้าข้าสามารถช่วยเขาได้ ข้าจะช่วยเขาอย่างแน่นอน”

อาอวี่มองไปที่อาซิว：“ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าเป็นอะไรไปแน่ ข้าจะขอให้ท่านอ๋องละเว้นเจ้า”

ดูเหมือนว่าอาซิวจะไม่ได้ฟัง เขามองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นด้วยสายตาที่ดุร้าย ฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจดีว่าความโกรธแค้นที่ฆ่าภรรยาของเขานั้น ไม่อาจอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกันได้ และนางก็ไม่ขอให้อาซิวยกโทษให้นาง

ฉีเฟยอวิ๋นช่วยพยุงอาอวี่ออกไป และเมื่อออกไปข้างนอกแล้ว นางก็ส่งอาอวี่ไปให้พ่อบ้าน และพ่อบ้านก็เรียกให้คนมาพาอาอวี่กลับไปในทันที ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปนำยามาให้พ่อบ้าน จากนั้นก็กลับไปพักผ่อน

วันรุ่งขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมาเตรียมยาให้จักรพรรดิอวี้ตี้แต่เช้า ทันทีที่ลุกขึ้นมา นางก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันอยู่ข้างนอก เมื่อมองผ่านรอยแยกของประตู นางก็เห็นอาอวี่กำลังคุกเข่าอยู่ที่ลานบ้าน

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเป็นเพราะอาซิว

พ่อบ้านและทังเหอก็อยู่ที่นั่นด้วย ทั้งสองกำลังพูดโน้มน้าวให้อาอวี่ลุกขึ้น

อาอวี่ดื้อรั้น ตราบใดที่หนานกงเย่ไม่รับปากว่าจะปล่อยอาอวี่ เขาก็จะคุกเข่าอยู่อย่างนี้

เรื่องนี้นางก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ ไข่มุกราตรีหนึ่งเม็ด ไม่สามารถแลกชีวิตของคนสองคนได้ ยิ่งไปกว่านั้นอาซิวกับอาอวี่นั้นไม่เหมือนกัน

อาอวี่ไม่ได้ทรยศหักหลังหนานกงเย่ แต่อาซิวกลับทำเช่นนั้น

ตั้งแต่แรกที่อาซิวตัดสินใจจะฆ่านาง ก็ถือว่าเขาได้ทรยศต่อหนานกงเย่แล้ว

การทรยศแสดงให้เห็นถึงความไม่ภักดี

ในกฎทหารของนาง การทรยศเท่ากับการขายชาติ

อาซิวทำผิดกฎ ไม่สามารถให้อภัยได้

อาอวี่คุกเข่าไปก็เปล่าประโยชน์

ฉีเฟยอวิ๋นออกมาตั้งแต่เช้า และในที่สุดก็เตรียมยาให้จักรพรรดิอวี้ตี้เสร็จเรียบร้อย

เมื่อออกมาจากห้อง ฉีเฟยอวิ๋นก็มองไปที่อาอวี่ที่ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น หิมะในฤดูหนาวปลิวตามกระแสลม ร่างกายของอาอวี่ถูกปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็ง ใบหน้าของเขากลายเป็นสีม่วงคล้ำ น้ำค้างแข็งบาง ๆ ปกคลุมใบหน้าของอาอวี่ และเมื่อมองอย่างละเอียดขนตามผิวหนังของเขาก็ถูกปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็งเช่นกัน!

พ่อบ้านยืนอยู่ข้าง ๆ อาอวี่ และแม้ว่าจะสวมเสื้อหนา ๆ แต่ก็ยังหนาวเย็นมาก

ทังเหอที่อยู่ที่ประตูก็เช่นกัน

อาอวี่ได้รับบาดเจ็บ เห็นได้ชัดว่าเขาทนไม่ไหวแล้ว ถ้ายังไม่ลุกขึ้นเขาต้องตายแน่！

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่ประตูของหนานกงเย่ ถ้าเขาอยากจะเปิดประตูก็คงเปิดนานแล้ว

“ต่อให้เจ้าหนาวตาย เขาก็ไม่เปิดประตูให้เจ้าหรอก เจ้าลุกขึ้นเถอะ”

ฉีเฟยอวิ๋นก้มลงไปพยุงอาอวี่ แต่ร่างกายของอาอวี่แข็งไม่ทั้งตัวแล้ว

“พ่อบ้าน ช่วยพยุงอาอวี่ขึ้นมา เขาทนไม่ไหวแล้ว”

พ่อบ้านรีบเข้าไปช่วยพยุงอาอวี่ และทังเหอก็รีบเข้ามาช่วยเช่นกัน อาอวี่แข็งไปทั้งตัว ฉีเฟยอวิ๋นกลัวว่าจะกลับมาไม่ทัน ดังนั้นนางจึงให้ทังเหอพาเขาไปที่ห้องของนาง

เมื่อเข้ามาในห้องแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ให้เขาผิงไฟในทันที

“คุณชายทัง ท่านช่วยขยับมือและเท้าให้เขาหน่อย พ่อบ้านข้าต้องใช้แอลกอฮอล์มาเช็ดร่างกายให้อาอวี่” ฉีเฟยอวิ๋นกำลังยุ่งอยู่กับการช่วยให้อาอวี่ฟื้นขึ้นมา

ฉีเฟยอวิ๋นผสมขี้ผึ้งแล้วยื่นให้ทังเหอ：“คุณชายทัง ท่านช่วยทาให้ทั่วร่างกายของอาอวี่หน่อย ข้าจะออกไปก่อน”

ฉีเฟยอวิ๋นวางขี้ผึ้งลงแล้วหันหลังเดินออกไป

ทังเหอรีบทาขี้ผึ้งให้อาอวี่ และคิดในใจว่าฉีเฟยอวิ๋นแตกต่างจากเมื่อก่อนมากจริง ๆ

หลังจากที่ทาขี้ผึ้งแล้วทังเหอก็นั่งลง：“เรื่องนี้ท่านอ๋องทรงมีเมตตามากแล้ว เจ้าอย่าดื้อดึงอีกเลย”

อาอวี่ไม่รับปาก และอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยเสียงที่แหบแห้งว่า：“อาซิวทำเพื่อข้า เดิมทีเรื่องนี้ข้าต้องเป็นคนทำ แต่ข้าไม่ได้ต้องการจะฆ่าพระชายา อาซิวปรึกษาหารือกับข้า แต่ข้าลังเลใจ และอยากให้อาซิวปล่อยวาง เขาเข้าตาจนจึงต้องยอมเสี่ยง เป็นข้าที่ทำร้ายอาซิว หากวันนั้นข้าเข้าไปในวังกับท่านอ๋อง เรื่องนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น”

ทังเหอลุกขึ้น：“อย่าคิดมากไปเลย ท่านอ๋องทรงยังไม่มีรับสั่งให้ประหารชีวิตอาซิว อาจจะยังมีโอกาสอยู่ แต่หากเจ้ายังทำเช่นนี้ต่อไป ท่านอ๋องจะทรงไม่พอพระทัย และผลที่ตามมาอาจจะเลวร้ายก็ได้”

เมื่อทังเหอออกไป เขาก็เห็นฉีเฟยอวิ๋นสวมชุดขนสัตว์ยืนอยู่ท่ามกลางหิมะ และหันหน้าไปทางประตูห้องของท่านอ๋องด้วยความงุนงง

ทังเหอปิดประตูแล้วเดินไปหาฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นจึงถามว่า：“คุณชายทังก็คิดว่าอาซิวควรได้รับการปล่อยตัวหรือ？”

ทังเหอสะเทือนใจเล็กน้อย และเงยหน้าขึ้นมองฉีเฟยอวิ๋นในวันนี้

การเปลี่ยนแปลงของผู้คนนี้แปลกมาก เมื่อก่อนไม่ว่าจะมองอย่างไรก็เกลียดชังฉีเฟยอวิ๋น แต่ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ชอบ แต่ก็ไม่ได้เกลียดชังแล้ว

เมื่อก่อนไม่แม้แต่จะชายตามอง แต่ในตอนนี้กลับไม่ปฏิเสธที่จะพูดคุยด้วย

“แน่นอนว่าอาซิวไม่สมควรมีชีวิตอยู่ แต่หากตายไปเช่นนี้ก็จะไม่เป็นผลดีต่อท่านอ๋อง คนข้างนอกไม่รู้ พวกเขาต่างคิดว่าอาซิวไม่ผิด เป็นท่านอ๋องที่……”

ทังเหอไม่กล้าพูดต่อ ฉีเฟยอวิ๋นรู้ดีว่าทังเหอต้องการให้นางออกหน้าแทน

นางหัวเราะในใจ คนพวกนี้เป็นพวกเดียวกัน มีแต่นางที่ต่อสู้เพียงลำพัง

ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สนใจว่านางจะเป็นหรือตาย

โชคร้ายจริง ๆ เลย！

“คุณชายทัง ข้าจะลองดู”

ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปที่ประตูห้องของหนานกงเย่ด้วยความหดหู่ใจ นางยกมือขึ้นแล้วเคาะประตู

เสียงที่เย็นชาของหนานกงเย่ดังมาจากด้านในห้อง：“หากตายแล้วก็เอาไปฝังซะ”

ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมามองทังเหอที่ยืนอยู่กลางลานบ้าน มิน่าล่ะเขาถึงไม่กล้าเข้าใกล้ ที่แท้ก็กลัวตาย

แล้วนางไม่กลัวหรือไง? เมื่อเทียบกับหนานกงเย่แล้วก็หน้าบางกว่าเล็กน้อย แต่ถ้าเป็นนางก็คงจะโชคร้าย

ฉีเฟยอวิ๋นเปิดประตูเข้าไป และครั้งนี้ก็ไม่ลืมที่จะปิดประตู

เมื่อประตูปิดลงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ยืนอยู่ที่หน้าประตูและกล่าวว่า：“หม่อมฉันคารวะท่านอ๋องเพคะ”

หนานกงเย่ลืมตาขึ้นและมองไปที่ประตู จากนั้นก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียง

“มีอะไร？” ไม่รู้ว่าทำไมในเวลานี้ความโกรธของหนานกงเย่ถึงจางลงเล็กน้อย

ฉีเฟยอวิ๋นรินน้ำชา แล้วเดินไปส่งให้หนานกงเย่：“ท่านอ๋องเชิญดื่มชาเพคะ”

ถ้าจะขอความช่วยเหลือก็ต้องทำเช่นนี้

หนานกงเย่หยิบถ้วยชาขึ้นมา เขาเป่าแล้วจิบเบา ๆ จากนั้นก็ถามว่า：“ว่ามาเถอะ มีเรื่องอะไรอีก？”

ฉีเฟยอวิ๋นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง：“ท่านอ๋อง ถึงอย่างไรอาซิวก็อยู่กับท่านมาหลายปี แม้ว่าเขาจะทำผิด แต่ก็ทำเพื่อน้องสาวของอาอวี่ อย่างไรเสียนี่ก็ถือว่าเป็นความรักและความชอบธรรมเช่นกัน เมื่อก่อนท่านก็มีอคติกับข้า ทุกคนในจวนต่างก็ต้องการจะกำจัดข้า และอาซิว ก็ถือว่าทำเพื่อท่านอ๋อง จะว่าไปแล้ว…… หากถูกประหารชีวิตเช่นนี้ ดูเหมือนว่าจะไม่เหมาะสม ไม่สู้… ปล่อยไปซะดีกว่า！”

หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นพูดจบลง นางก็รู้สึกกังวลใจ

หนานกงเย่เป็นคนที่เอาแน่อานอนไม่ได้ เดิมทีนางก็ไม่รู้ว่าหนานกงเย่กำลังคิดอะไรอยู่ และในนาทีต่อไปเขาจะทำอะไรอีก

นางกำลังทุบปากกระบอกปืน นางผิดไปแล้ว หวังว่ามันจะเป็นผลลัพธ์ที่ดี

หนานกงเย่หัวเราะเยาะ：“เรื่องของเจ้ามีไม่น้อยเลยนะ แต่ละเรื่อง เป็นเพราะข้าใจดีเกินไปหรือ？”

“……นี่？” ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่มีอะไรจะพูด ดังนั้นนางจึงต้องหุบปาก

“ฮึ บอกไม่ได้ว่าทำไมต้องปิดไว้ ข้าคิดว่าช่วงนี้เจ้าคงจะว่างมากเกินไป ตั้งแต่วันนี้ไปข้าจะให้เจ้ามาคัดลอกหนังสือที่นี่ เมื่อใดที่คัดลอกหนังสือของข้าเสร็จ เมื่อนั้นถึงจะออกไปได้” หนานกงเย่โยนหนังสือลงไปที่เท้าของฉีเฟยอวิ๋นเล่มหนึ่ง แต่ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้สนใจมากนัก ก็แค่คัดลอกหนังสือเท่านั้น

ฉีเฟยอวิ๋นก้มลงหยิบหนังสือ แล้วถามว่า：“ท่านอ๋อง ท่านมีหนังสือกี่เล่มเพคะ？”

“ฮึ！”

หนานกงเย่เหลือบมองฉีเฟยอวิ๋นอย่างดูถูก：“ถ้าหากเจ้าคัดลอกทั้งหมดได้อย่างไม่ตกหล่นและไม่ผิดเพี้ยน ข้าจะละเว้นโทษของอาซิว！”

“จริงเหรอเพคะ？”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่เลยว่าเรื่องนี้จะจัดการได้ง่ายขนาดนี้

แค่คัดลอกหนังสือก็สามารถช่วยชีวิตคนได้

“คำพูดของข้าจริงจะไม่จริงได้อย่างไรกัน?” หนานกงเย่ทำหน้าบึ้งตึง ฉีเฟยอวิ๋นมองไปรอบ ๆ ห้อง มีเพียงแค่หนังสือไม่กี่เล่ม คัดลอกได้ไม่ยาก

“ได้เพคะ หม่อมฉันตกลง”

 

 

**********************