บทที่ 63 จูบกัน

 

ฉีเฟยอวิ๋นไปหยิบพู่กัน แท่งหมึก กระดาษ และแท่นฝนหมึก เดิมทีนางคิดว่ามีหนังสือเพียงแค่ไม่กี่เล่ม แต่เมื่อนางกลับมาที่ห้องของหนานกงเย่ นางก็เห็นว่าหนานกงเย่เปิดหีบใหญ่สองหีบ ภายในหีบนั้นเต็มไปด้วยหนังสือ ดูเหมือนว่าเขาอยากจะตีฉีเฟยอวิ๋นให้ตายจริง ๆ ต้องเป็นอุบายของเขาอย่างแน่นอน

หนานกงเย่นั่งลงที่โต๊ะและดื่มชาอย่างสงบเยือกเย็น

ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปดูหีบทั้งสองใบนั้น ภายในมีหนังสืออยู่หลายเล่ม และล้วนแต่เป็นหนังสือโบราณ หลังจากที่เปิดอ่านแล้ว นางก็ไม่แน่ใจว่าจะตกหล่นหรือไม่

ฉีเฟยอวิ๋นกอดอุปกรณ์เครื่องเขียนไว้ในอ้อมแขน นางรู้สึกใจคอห่อเหี่ยวเป็นอย่างมาก ต่อให้เป็นหุ่นยนต์ก็คงต้องคัดลอกจนเครื่องพัง

แต่ในเมื่อตอบตกลงไปแล้ว ไม่ว่าอย่างไรฉีเฟยอวิ๋นก็ต้องคัดลอกให้ได้

ฉีเฟยอวิ๋นวางของลง และหยิบหนังสือมาหนึ่งเล่ม จากนั้นก็นั่งลงและเริ่มคัดลอก

อาซิวยังคงถูกแขวนอยู่ในนั้น ต้องรีบคัดลอกให้เสร็จ อาซิวจึงจะสามารถออกมาได้

ฉีเฟยอวิ๋นคัดลอกอย่างตั้งใจ ในเวลานี้หนานกงเย่ก็เฝ้ามองนางอย่างเงียบ ๆ และไม่อยากจะรบกวน

หลังจากที่คัดลอกหนังสือมาตลอดทั้งบ่าย มือของฉีเฟยอวิ๋นก็เริ่มปวด

ทันใดนั้นหนานกงเย่ก็พบว่ามือขวาของฉีเฟยอวิ๋นคัดลอกจนเหนื่อยล้าแล้ว ดังนั้นนางจึงคัดลอกด้วยมือซ้าย นางคัดลอกด้วยความรวดเร็วมาก และลายมือก็เรียบร้อยมากเช่นกัน

เขามองจากด้านข้างไปอยู่สักพัก ลายมือของนางต่างจากเมื่อก่อนมาก เหมือนไม่ใช่ลายมือของคนคนเดียวกัน ราวกับมีอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าเขา

เขาเคยเห็นลายมือของฉีเฟยอวิ๋นมาก่อน มันช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน

หนานกงเย่ครุ่นคิดเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของฉีเฟยอวิ๋นอย่างรอบคอบ ตั้งแต่วันที่พวกเขาแต่งงานกัน？

ถึงแม้ว่านิสัยจะเปลี่ยนไป แต่ลายมือจะเปลี่ยนไปได้อย่างไร?

เมื่อเห็นว่ามืดแล้ว และฉีเฟยอวิ๋นก็คัดลอกไม่ไหวแล้ว

“ท่านอ๋องปล่อยให้อาซิวออกมาก่อนได้หรือไม่เพคะ แล้วหม่อมฉันนจะค่อย ๆ คัดลอก” ฉีเฟยอวิ๋นเหนื่อยจนไม่สามารถขยับมือได้แล้วจริง ๆ

การคัดลอกนั้นเร็วกว่าการอ่าน แต่ยังต้องคัดลอกอีกสองสามวัน ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป นางคัดลอกเสร็จแล้ว อาซิวก็คงจะอดตายเช่นกัน

หนานกงเย่ลุกขึ้น：“ทังเหอ”

“ท่านอ๋อง”

ทังเหออยู่ข้างนอก

“ปล่อยอาซิวไป”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากที่ทังเหออกไป ฉีเฟยอวิ๋นก็ไปที่ประตูและสั่งให้คนเตรียมอาหารเย็น พ่อบ้านสั่งให้คนนำอาหารมาให้ที่ห้อง เมื่อฉีเฟยอวิ๋นกินข้าวเสร็จแล้ว นางก็คัดลอกหนังสือต่อ

พ่อบ้านชำเลืองมองอย่างระมัดระวัง แต่ก็ดูไม่ออก และคิดว่าท่านอ๋องลงโทษให้ฉีเฟยอวิ๋นคัดลอกหนังสือ เพียงเพื่อกลั่นแกล้ง จึงไม่ได้สนใจ

แต่เรื่องที่ท่านอ๋องปล่อยอาซิวไป คงเป็นเพราะฉีเฟยอวิ๋นขอร้องจริง ๆ ?

พ่อบ้านไม่อยากจะเชื่อเลย!

ฉีเฟยอวิ๋นคัดลอกหนังสือทั้งคืน

หนังสือสองหีบ เหลือเพียงแค่หนึ่งหีบครึ่งแล้ว

หนานกงเย่ตื่นขึ้นมากลางดึก ฉีเฟยอวิ๋นก็ยังคงคัดลอกหนังสืออยู่

ในตอนเช้าฉีเฟยอวิ๋นล้างหน้าและพักผ่อน นางนั่งบนเก้าอี้และหลับไป

หนานกงเย่นั่งอยู่ตรงข้ามกับฉีเฟยอวิ๋น เขามองไปที่ใบหน้าที่หลับสนิทของฉีเฟยอวิ๋น

ในขณะที่มอง ฉีเฟยอวิ๋นก็ขมวดคิ้วและพึมพำ：“มู่หรง…”

สีหน้าของหนานกงเย่จมลงและหันกลับไป เขาใช้ฝ่ามือตบลงบนโต๊ะอย่างแรง เสียงดังปัง ฉีเฟยอวิ๋นตกใจจนตัวสั่นและตื่นจากความฝัน

ฉีเฟยอวิ๋นสะลึมสะลือ และจ้องมองไปที่หนานกงเย่ที่อยู่ตรงข้ามด้วยความงุนงง

“คัดลอกไปสิ”

หลังจากที่พูดอย่างเย็นชา หนานกงเย่ก็สวมชุดขนสัตว์ เขาออกไปข้างนอกและปิดประตูดังปัง

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจ อารมณ์เสียแต่เช้า กินยาผิดหรือไง

แม้ว่าจะไม่พอใจ แต่ฉีเฟยอวิ๋นก็ยังคงคัดลอกหนังสือต่อไป

ตลอดทั้งวัน นอกจากเวลากินแล้ว เวลาอื่นก็ล้วนแต่คัดลอกหนังสือ

หลังจากที่ออกไปข้างนอกมาทั้งวัน หนานกงเย่ก็กลับมา และทั้งสองก็เจอกันในตอนเย็น

ฉีเฟยอวิ๋นกินเสร็จแล้วก็ง่วง นางฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ เมื่อหนานกงเย่เดินเข้ามาก็เห็นว่านางกำลังหลับอยู่ เขาจึงเดินไปดูนาง

และถอดเสื้อคลุมขนสัตว์มาห่มให้นาง

ฉีเฟยอวิ๋นขยับตัว และลืมตาขึ้นมองเขา

หนานกงเย่ทำหน้าบึ้งตึง：“หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ข้าแทบจะรอไม่ไหวที่จะหย่ากับเจ้า จะได้หลุดพ้นเสียที”

ฉีเฟยอวิ๋นขยี้ตา เหยียดมือออก และหาว：“หม่อมฉันง่วงแล้ว ขอกลับไปพักก่อน แล้วตอนเย็นจะมานะเพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้สนใจกับคำพูดของเขาหนานกงเย่ เขากำลังด่าทอ ฉีเฟยอวิ๋นค่อย ๆ ลุกขึ้น แต่นางขาชาจนเดินไม่ไหว และร่างของนางก็กำลังจะล้มลงไปที่พื้น

หนานกงเย่คว้าตัวตัวนางไว้อย่างรวดเร็ว แล้วฉีเฟยอวิ๋นทรงตัวไม่อยู่ หนานกงเย่ด่าทอ：“ยังไม่ปล่อยข้าอีก？”

หากฉีเฟยอวิ๋นปล่อย นางก็ต้องล้มลง แล้วนางจะปล่อยได้อย่างไร

เสียงดังปัง โต๊ะและเก้าอี้รอบ ๆ กระเด็นออกไป ร่างของหนานกงเย่รองรับนางไว้และล้มลงไปที่พื้น

ฉีเฟยอวิ๋นจ้องไปที่ดวงตาทั้งสองข้าง ริมฝีปากที่นุ่มนวลของนางกดลงบนริมฝีปากของของ ฉีเฟยอวิ๋นกระแทกลงที่พื้นราวกับลูกบอล และเด้งตัวลุกขึ้นยืน นางรีบถอยหลังไปสองก้าวอย่างตื่นตระหนก ใบหน้าของนางแดงก่ำ

“ข้า！”

ข้าพูดไม่ออก เหมือนลำคอถูกรัดไว้

หนานกงเย่ลุกขึ้นนั่ง แววตาที่เย็นชาของเขาฉายแววของความดุร้าย

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้กลัวเขา แต่โกรธที่ตัวเองจูบหนานกงเย่

“ที่แท้ก็มีเจตนาไม่ดี บังอาจดูหมิ่นข้า ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือ？”

หนานกงเย่กัดฟันและลุกขึ้นยืน จากนั้นก็เดินเข้าไปใกล้ หากฉีเฟยอวิ๋นยังยืนอยู่ก็คงจะเสียเปรียบ นางจึงวิ่งหนีไปในทันที

หนานกงเย่ตกตะลึง เมื่อเขาหันหลังกลับมา ฉีเฟยอวิ๋นก็เปิดประตูออกไปแล้ว เขามองดูฉีเฟยอวิ๋นที่วิ่งออกไป และความไม่พอใจที่ไม่สามารถอธิบายก็แล่นเข้าไปที่หัวใจของเขา

นางเป็นอะไรของนาง?

รังเกียจหรือ?

หนานกงเย่ออกมาจากห้อง และมองไปที่ประตูห้องของฉีเฟยอวิ๋น เขาปิดประตูและเดินตามไป

เมื่อเดินไปที่ประตูและมองผ่านประตูที่เปิดอยู่ ฉีเฟยอวิ๋นกำลังเอาน้ำถูริมฝีปากของนางอย่างแรง จนกลายเป็นสีแดงและบวมเล็กน้อย

นางถูไปพลางด่าพลาง：“ไอ้บ้าหนานกงเย่ สกปรก สกปรกที่สุด！”

ฉีเฟยอวิ๋นโกรธมากจริง ๆ จูบกันได้อย่างไร

แม้ว่าร่างกายนี้จะถูกนางครอบครอง แต่ในตอนนี้ก็คือนาง แล้วนางจะไม่สนใจอย่างไร

หนานกงเย่กัดฟันและกำหมัด หญิงผู้นี้บังอาจรังเกียจข้า

ในขณะที่เขากำลังจะผลักประตูเพื่อเข้าไปสั่งสอนนาง ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง หนานกงเย่หันกลับไป และใบหน้าของเขาก็กลับมาเป็นปกติ

“ท่านอ๋อง อาซิวอยู่ข้างนอกพ่ะย่ะค่ะ”

พ่อบ้านมารายงาน หนานกงเย่กล่าวว่า：“ให้เขาไปเป็นคนรับใช้ที่สวนหลังจวน”

“อาซิวคุกเข่าอยู่ที่ด้านนอก เขาต้องการพบท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ” พ่อบ้านบอกแล้ว แต่อาซิวก็ไม่ไป

“เขาอยากคุกเข่าก็คุกไป”

หนานกงเย่กลับไปที่ห้อง และพ่อบ้านก็ทำได้เพียงไปบอกอาซิว

แต่สุดท้ายอาซิวก็คุกเข่าทั้งคืน และเป็นลมสลบไปเพราะความหนาวเย็น พ่อบ้านจึงให้คนมาพาตัวไป

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้นอนทั้งคืน เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและเห็นใบหน้าของตัวเอง ปากของนางบวมเหมือนไส้กรอกสองอัน ต่อให้นวดจนอาการปวดบวมลดลง แต่ก็คงจะไม่หายเร็วขนานนั้น

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้ออกไปกินข้าวเช้า หนานกงเย่กินข้าวคนเดียว เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืน เขาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาในทันที

“ไปเชิญเสด็จพระชายามา บอกว่าข้าเรียกให้นางมาคัดลอกหนังสือ คัดลอกไม่เสร็จก็จับอาซิวกลับไป” หนานกงเย่มองดูลายมือของฉีเฟยอวิ๋น และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

พ่อบ้านจึงรีบไปเชิญฉีเฟยอวิ๋น ไม่นานฉีเฟยอวิ๋นก็เดินเข้ามาจากด้านนอก และหนานกงเย่ก็บังเอิญเงยหน้าขึ้นมอง

ฉีเฟยอวิ๋นนำบางอย่างมาด้วย ใบหน้าครึ่งหนึ่งของนางถูกปิดด้วยผ้าคลุมที่แขวนหูทั้งสองข้างของนางไว้ สิ่งนั้นถูกทำขึ้นอย่างวิจิตรงดงาม ราวกับหน้ากาก และนางก็นำดอกท้อมาด้วย

ฉีเฟยอวิ๋นเข้ามาและนั่งลง นางหยิบพู่กันขึ้นมาและเริ่มคัดลอกหนังสือ

หนานกงเย่อยู่ไม่ไกลจากนาง มีกลิ่นหอมของสมุนไพรโชยออกมาจากตัวของนาง หนานกงเย่ถามว่า：“สมุนไพรอะไรมีกลิ่นหอมเช่นนี้？”

ฉีเฟยอวิ๋นเจ็บริมฝีปาก วันนี้นางไม่อยากพูดอะไรเลย

นางใช้พู่กันในมือเขียนคำสองสามคำลงบนกระดาษเปล่า：หมีเตี๋ยเซียง！

“อะไรนะ？

“หมีเตี๋ยเซียงเป็นยาที่ช่วยสงบจิตใจ ทำให้ผ่อนคลายและสดชื่น หม่อมฉันเพิ่งปรุงยาเสร็จกลิ่นก็เลยติดมาเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นยังคงคัดลอกหนังสือต่อไป หนานกงเย่ดมกลิ่นของมันอย่างใส่ใจ เขานั่งอ่านหนังสือที่ฉีเฟยอวิ๋นคัดลอกอย่างเงียบ ๆ และบรรยากาศในห้องก็เงียบสงบ

 

 

**********************