เฮ่อเหลียนเวยเวยยกริมฝีปากบางขึ้นเล็กน้อย “หากองค์ชายเจอคนที่ชอบ ก็บอกให้ข้ารู้ได้เลย ข้าพร้อมที่จะสละตำแหน่งได้ทุกเมื่อ ไม่จำเป็นต้องปกปิดข้าเลย” การทำงานร่วมกันก็คือการร่วมมือกัน นางไม่ต้องการจะเป็นมือที่สามของคนอื่น และไม่อยากขวางทางลูกธนูของคนอื่นด้วยเช่นกัน

“สละตำแหน่งได้ทุกเมื่อ”

ประกายในดวงตาของไป๋หลี่เจียเจวี๋ยดูเย็นชาถึงขั้นสุด ใบหน้าของเขาที่อยู่ภายใต้หน้ากากสีเงินนั้นไม่อาจแยกแยะได้ว่ากำลังยินดีหรือโกรธเคือง มีเพียงนิ้วมือเรียวยาวที่อยู่นอกแขนเสื้อของเขาเท่านั้นที่แข็งเกร็งและกำแน่นจนแทบจะบดขยี้แหวนบนนิ้วโป้ง ดูราวกับว่าสติของเขาในตอนนี้จะหลุดลอยไปแล้ว”เจ้าเป็นคนที่ใจกว้างมากทีเดียว”

เฮ่อเหลียนเวยเวยเงียบไป ก่อนจะยิ้มให้และตอบกลับว่า “สักวันหนึ่ง องค์ชายจะต้องพบคนที่ชอบอย่างแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้น องค์ชายไม่ต้องรู้สึกกระอักกระอ่วน และสามารถบอกข้าได้ทุกเมื่อ”

ยิ่งไปกว่านั้น ใครจะไม่อยากปกครองจักรวรรดิไปพร้อมกับจับมือกับคนที่ตัวเองรักเล่า

เมื่อถึงเวลานั้น บัลลังก์ก็จะตกอยู่ในมือของเขา และเขาก็น่าจะไม่ต้องการนางอีกต่อไป

ในวังของเขามีหญิงงามอยู่มากมายจนนับไม่ถ้วน แถมยังมีเหล่าหญิงสาวผู้งดงามสมัครเข้ามาอยู่อย่างต่อเนื่อง ดังนั้น จะต้องมีใครสักคนที่เขาใฝ่ฝันถึงอย่างแน่นอน

นางไม่ต้องการเป็นพระชายา และไปต่อสู้กับผู้หญิงเหล่านั้นเพื่อดำรงตำแหน่งนี้

นั่นจะทำให้นางกลายเป็นคนที่น่ารังเกียจเกินไป

นอกจากนี้ นางไม่ได้ปรารถนาที่จะอยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน

นางต้องการครอบครองดวงดาวและมหาสมุทร แล้วนางจะถูกขังไว้ในวังเล็กๆ แห่งนี้ได้อย่างไรกันเล่า

มีผู้หญิงจำนวนมากต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ได้รักพวกนางเลยแม้แต่น้อย แค่คิดถึงเรื่องนี้ นางก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว

“ความคิดของเจ้าช่างรอบคอบจริงๆ” ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยมองนางอย่างลึกซึ้ง พร้อมกับเผยรอยยิ้มที่ดูไม่ใช่รอยยิ้มออกมา ซึ่งแฝงความเย้ยหยันเอาไว้เล็กน้อย “แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าตัวเองจะพบคนที่ชอบเมื่อไหร่ แต่เจ้ากลับคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้ล่วงหน้าแล้ว”

นางพูดประโยคนั้น ราวกับว่ามันเป็นผลประโยชน์ของเขา ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว ‘เจ้าตัวน้อย’ ที่ไม่ยอมถอดเขี้ยวเล็บคนนี้ กลับพูดเพื่อหาทางออกให้กับตัวเองก็เท่านั้น

หญิงสาวพูดย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่านางไม่สนใจ หากเขาจะมองหาคนอื่น

ตราบใดที่เวลานั้นมาถึง เขาจะต้องปล่อยตัวนางไปตามที่ตกลงกันเอาไว้

ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยกำมือทั้งสองข้างแน่น และรู้สึกราวกับว่ามีหินที่ลุกเป็นไฟกำลังกดทับอยู่ในกระเพาะของเขา ทำให้รู้สึกเจ็บปวดจนแทบบ้า

ในที่สุด ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยก็ยิ้มออกมา มีความเย็นชาภายในแววตาของเขา

เขาจะอภิเษกสมรสกับพระชายาคนหนึ่งอย่างเป็นทางการ เพียงเพื่อว่าสักวันหนึ่ง เขาจะได้ปล่อยนางไปเช่นนั้นหรือ เขาควรจะบอกว่าแผนการของนางที่วางไว้เพื่อโจมตีเป้าหมายนั้นดีเกินไป หรือจะบอกว่านางควรตายไปเสียที่บังอาจมายั่วยุเขาเช่นนี้กันแน่

“อีกอย่างหนึ่ง” เฮ่อเหลียนเวยเวยเห็นรอยยิ้มตรงมุมปากของเขา และคิดว่าอีกฝ่ายกำลังอารมณ์ดี แต่นางก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจพูดถึงประเด็นสุดท้าย

ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยส่งเสียง ‘หืม’ ออกมาอย่างเรียบเฉยหนึ่งครั้ง ยังมีอีกหรือ เหอะ เขาอยากจะฟังสิ่งที่นางกำลังจะพูดจริงๆ

“พวกเราต้องไม่มีความสัมพันธ์ทางกายในเชิงสามีภรรยาต่อกัน” เฮ่อเหลียนเวยเวยไม่คิดว่าองค์ชายสามจะสนใจนางอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม ผู้ชายทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นสัตว์ที่ใช้ท่อนล่างของร่างกายคิด เพื่อความปลอดภัย นางควรบอกเรื่องนี้ให้ชัดเจนก่อนจะดีกว่า

เมื่อได้ยินเช่นนั้น แหวนหยกสีดำบนนิ้วโป้งของไป๋หลี่เจียเจวี๋ยก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ

แกร๊ก กึก เสียงดังก้องในตรอกยาวที่ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ ผนวกกับเม็ดฝนที่เย็นยะเยือกนั้นช่างบาดหูมากกว่าปกติ

ณ ที่ห่างไกลออกไป มีเทียนเล่มหนึ่งที่กำลังส่องแสงริบหรี่ เดี๋ยวก็สว่าง และอีกเดี๋ยวก็มืดลง

น้ำฝนที่หนาวเย็นนั้นซึมเข้าไปยังกระดูกของไป๋หลี่เจียเจวี๋ย แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกถึงเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย

เขาไม่แม้แต่จะขยับตัว และยังคงยืนอย่างสง่างามภายใต้เงามืด และขมวดคิ้วแน่น จากนั้น เขาก็ผายมือออก เผยให้เห็นแหวนที่แตกเป็นผงละเอียดลอยไปในสายลมที่มาพร้อมกับฝน

หลังจากนั้น เขาก็เผยให้เห็นรอยยิ้มจางๆ มันดูอ่อนโยนและลึกล้ำราวกับสายลมของฤดูใบไม้ผลิในเดือนสามที่มีลมพัดมาอย่างแผ่วเบา อย่างไรก็ตาม หลังจากที่มันพัดผ่านไปแล้ว ก็กลับกลายเป็นความหนาวเย็นอย่างมาก “เจ้าคิดว่าข้าไม่เลือกเลยเช่นนั้นหรือ”

ไม่มีความสัมพันธ์ทางกายในเชิงสามีภรรยาต่อกัน ผู้หญิงคนนี้ไม่อยากให้เขาสัมผัสนางมากขนาดนั้นเชียวหรือ หรือคิดในอีกแง่คือ นางต้องการจะเก็บพรหมจรรย์ของตัวเองไว้ให้ใครกัน

ดวงตาสีเข้มของไป๋หลี่เจียเจวี๋ยลึกล้ำราวกับบ่อน้ำโบราณ มันจมดิ่งลงไป และเผยให้เห็นคลื่นใหญ่จำนวนมาก ดูเหมือนว่ามันจะปั่นป่วนอยู่ในดวงตาของเขา

เขาคิดว่าในช่วงหลายปีมานี้ เขาได้ฝึกฝนจิตใจของตัวเองมาแล้ว ดังนั้นเขาจึงไร้ซึ่งความปรารถนาใดๆ แม้แต่อารมณ์ความรู้สึกของเขาก็เหมือนจะหายไปเรื่อยๆ

แต่น่าเสียดายยิ่งนัก

เขาได้มาพบกับ ‘ของเล่นตัวน้อย’ ที่ช่างกล้าหาญชิ้นนี้เสียก่อน

ในตอนแรก เฮ่อเหลียนเวยเวยกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง นางคิดว่าตัวเองพูดอะไรที่ทำให้เขาโกรธ แต่เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดเช่นนั้น มุมปากของนางก็กระตุก “รูปลักษณ์ของข้าก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก ใช่หรือไม่” หากใบหน้าของนางไม่ได้ดำคล้ำ รูปลักษณ์ของนางก็ถือว่างดงามมาก ใช่ไหมเล่า

“ใครเป็นคนทำให้เจ้าเกิดความคิดผิดๆ ในตัวเองเช่นนั้น” ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยเลิกคิ้วขึ้นอย่างเย็นชา พร้อมกับมองนางอย่างรังเกียจ

เฮ่อเหลียนเวยเวยสำลักคำถามของเขา และเงียบไป ครั้งนี้ นางรู้สึกว่าองค์ชายสามคงจะไม่ทำอะไรนางจริงๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ ก่อนอื่น เรายังไม่ต้องพูดถึงเรื่องรูปลักษณ์ภายนอกก็ได้ อย่างน้อยๆ ข้าก็ยังมีประโยชน์ต่อองค์ชาย และสามารถช่วยปกป้ององค์ชายได้ทั้งเรื่องการแต่งงานและคนรักขององค์ชายอีกด้วย”

เฮ่อเหลียนเวยเวยรู้ดีว่าผู้สืบทอดจักรวรรดิรุ่นที่สองไม่ชอบให้คนอื่นมาตั้งเงื่อนไขกับพวกเขาอย่างแน่นอน

ถึงนางจะเสนอเงื่อนไขที่เป็นประโยชน์กับเขาทั้งสิ้น แต่เขาก็คงจะไม่ชอบมันเล็กน้อย

ดังนั้น นางจึงต้องชี้แจงเรื่องผลประโยชน์ทั้งหมดให้ชัดเจน

มุมปากของไป๋หลี่เจียเจวี๋ยกระตุก รอยยิ้มที่ดูไม่เหมือนรอยยิ้มของเขา ไม่ว่าจะมองอย่างไร มันก็แฝงไว้ด้วยความเย้ยหยัน “ยิ่งได้ฟัง ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันไม่เลวเลย”

“ถ้าเช่นนั้น พวกเราก็ควรหาเวลามาทำสัญญากันดีหรือไม่” เฮ่อเหลียนเวยเวยดวงตาเป็นประกายขณะมองดูอีกฝ่าย

ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยเอ่ยถามอย่างเกียจคร้าน “พวกเรายังต้องทำสัญญากันด้วยหรือ”

“แน่นอน หากในอนาคต ข้าเปลี่ยนใจและทรยศองค์ชาย องค์ชายก็สามารถเปิดเผยสัญญาฉบับนี้ต่อโลกได้ตลอดเวลา” เฮ่อเหลียนเวยเวยต้องการเพิ่มความมั่นใจให้กับตัวเอง ผู้ชายคนนี้กลับกลอกเกินไป เผื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น นางคงไม่มีเวลามากพอที่จะตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงได้ทันท่วงที

ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยมองนางอย่างลึกซึ้งและไม่ได้พูดอะไรต่อ

ในชั่วอึดใจนั้น เฮ่อเหลียนเวยเวยคิดว่าอีกฝ่ายอ่านความคิดของนางออก

และหญิงสาวก็รู้สึกว่าหัวใจของตนเองเต้นผิดจังหวะ

จะกล่าวโทษนางที่มีอาการเช่นนี้ก็ไม่ได้ องค์ชายสามผู้นี้ร้ายกาจเกินไป ดูราวกับว่าเขาสามารถมองเห็นจิตใจของผู้คนได้ ซึ่งเป็นเรื่องผิดปกติจริงๆ

“ตกลง” ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยยิ้มและค่อยๆ ยกริมฝีปากบางขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นเสน่ห์อันน่ากลัวที่ไม่มีใครมองออก “นี่เป็นวิธีที่ดี”

“หา” เขาตอบรับรวดเร็วไปไหม

เฮ่อเหลียนเวยเวยมักจะรู้สึกว่าไป๋หลี่เจียเจวี๋ยมีบางอย่างผิดปกติ การพูดคุยครั้งนี้มันราบรื่นเกินไปหรือไม่

แววตาของไป๋หลี่เจียเจวี๋ยหรี่ลง “อะไรกัน เจ้าจะเปลี่ยนใจเช่นนั้นหรือ อย่าลืมสิว่าคนที่แนะนำเรื่องการร่วมมือกันของพวกเราก็คือเจ้าเอง”

“ข้าไม่เปลี่ยนใจหรอก” เฮ่อเหลียนเวยเวยเลิกคิ้วเรียวยาวของตนเองขึ้น นางเพียงแค่รู้สึกว่ามันง่ายเกินไป จนดูไม่เหมือนกับเป็นองค์ชายสามเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม นางก็ไม่เคยเข้าใจถึงการกระทำต่างๆ ขององค์ชายสามอยู่แล้ว

บางที เขาอาจเห็นว่าวันนี้นางดูเข้าตาเป็นพิเศษก็เป็นได้

“เช่นนั้นก็ดี” ไป๋หลี่เจียเจวี๋ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

เฮ่อเหลียนเวยเวยยักไหล่ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ไม่สำคัญ เมื่อมองจากสถานการณ์ปัจจุบัน

การเห็นด้วยกับข้อตกลงของเขาก็ถือว่าเป็นประโยชน์สำหรับนาง

ไม่ต้องพูดถึงเงินหลายหมื่นตำลึงที่ไม่ได้รับคืน แต่นางยังสามารถกลับไปเรียนที่สำนักไท่ไป๋ได้อย่างมั่นใจมากขึ้น โดยไม่ต้องหลบซ่อนไปตรงนั้นตรงนี้อีก

อย่างไรก็ตาม

“ตอนนั้น ทำไมท่านถึงมอบดอกไม้ให้กับข้าหรือ”

นางอยากจะถามคำถามนี้มาตลอด นางอาจจะเคยทำให้เขาขุ่นเคืองใจมาก่อนก็เป็นได้

อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ที่นางออกมาจากคฤหาสน์ผู้พิทักษ์ นางก็ไม่เคยเจอเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว

หากพูดตามหลักของเหตุผลแล้ว เขาก็น่าจะลืมนางไปตั้งนานแล้ว

แต่ทำไมจู่ๆ ตอนนั้น เขาถึงมอบดอกไม้ให้กับนางเล่า…