ตอนพิเศษ 177 ฟ้องร้อง

ตอนพิเศษ 177 ฟ้องร้อง

“กรี๊ด…” แม่ของหงหยากรีดร้องลั่นทันที และล้มลงหงายหลัง

ติงเซียงมีดวงตาที่เฉียบคมและมือที่ว่องไว จึงช่วยรับนางไว้ได้อย่างรวดเร็ว

เนี่ยนเนี่ยนพุ่งเข้าไปเป็นคนแรก นางไม่รู้ว่าตนถืออะไรไว้ในมือด้วยซ้ำ ขณะกระโดดขึ้นไปตัดเชือกที่คอของหงหยา

นางรีบอุ้มนางมาวางลงบนพื้น แล้วใช้นิ้วแตะชีพจร

ชีพจรอ่อนมาก แต่ยังมีสัญญาณชีพเหลืออยู่

เนี่ยนเนี่ยนถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วรีบปฐมพยาบาลทันที

จากนั้นคนที่อยู่นอกประตูก็ตั้งสติได้ และรีบเข้ามา พ่อของหงหยามองเนี่ยนเนี่ยนพร้อมกับริมฝีปากซีดเซียว “เป็น เป็นอย่างไรบ้าง?”

เขารู้ว่าเนี่ยนเนี่ยนเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ เมื่อเขาเห็นนิ้วของนางวางอยู่บนข้อมือของลูกสาว เขาก็ถามด้วยความกังวลทันที

เนี่ยนเนี่ยนไม่มีเวลาตอบคำถามของเขา แต่สีหน้านางขณะจับชีพจรของจับหงหยานั้นเคร่งขรึม

หลังจากนั้นไม่นาน หงหยาก็ตัวสั่นเบา ๆ ก่อนจะไอออกมา และเริ่มเคลื่อนไหว

“เอาล่ะ เอาล่ะ ฟื้นแล้ว” ติงเซียงเดินเข้ามาโดยมีแม่ของหงหยาอยู่ข้าง ๆ นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หงหยาลืมตาขึ้น แต่ไม่ตอบสนองไปชั่วขณะหนึ่ง นางเงยหน้าขึ้นมอง จากนั้นเมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ น้ำตาก็ไหลพราก “ข้า ข้า…”

เนี่ยนเนี่ยนหน้าบึ้ง “เจ้าเป็นอะไรของเจ้า? เรื่องยังไม่ทันจบ เจ้าก็อยากจะตายมากเหลือเกิน เจ้าคิดว่าเจ้าอายุยืนเกินไปแล้วหรือ?”

“ไม่ ไม่ใช่เลย” หงหยาร้องไห้ ดวงตาของนางแดงก่ำ ขณะยังคงหอบหายใจ และไอออกมาอย่างแรง “ข้าอยากมีชีวิตอยู่ ข้าอยากมีอายุยืนเป็นร้อยปี ข้าอยากดูแลพ่อแม่และน้องสาวของข้า ข้ายังอยากแต่งงานกับครอบครัวดี ๆ แล้วมีลูกเยอะ ๆ ในอนาคต ข้าไม่อยากตายเลย แต่ แต่ข้า…”

สีหน้าเนี่ยนเนี่ยนค่อนข้างตึงเครียด แต่เกือบจะหลุดหัวเราะออกมาเพราะสิ่งที่นางพูด นางยังคงคิดถึงการแต่งงานและมีลูก และต้องการจะอายุยืนด้วยความขี้ขลาดเช่นนี้งั้นหรือ?

“แต่ข้ากลัวความเจ็บปวด หากฮูหยินเฒ่าและนายท่านใหญ่สั่งว่าให้ทุบตีข้าให้ตายล่ะ? และถ้าข้าตาย พวกเขาอาจจะปล่อยครอบครัวของข้าไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”

เนี่ยนเนี่ยนแค่นหัวเราะอย่างโกรธเคือง “เจ้ากลัวความเจ็บปวด แล้วการแขวนคอตัวเองไม่อึดอัดหรือเจ็บปวดหรือ?”

“มันเจ็บปวด อึดอัดมาก ข้าหายใจไม่ออก ข้าอยากจะลงไป แต่ข้าถีบเก้าอี้ออกไปแล้ว”

“…” มุมปากของเนี่ยนเนี่ยนกระตุกอย่างแรง จู่ ๆ นางก็รู้สึกพูดไม่ออก

หงหยาไออีกสองครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ ใช้นิ้วจับแขนเสื้อของเนี่ยนเนี่ยน และพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “แม่นางอวี้ซี ข้ารู้ว่าดวงข้าถึงคราวยากจะพ้นเคราะห์แล้ว เจ้าช่วยคิดวิธีป้องกันไม่ให้ข้าทำร้ายครอบครัวได้หรือไม่? “

เนี่ยนเนี่ยนจ้องมองนางด้วยสายตาดุดัน “ใครบอกว่าดวงเจ้าถึงคราวยากจะพ้นเคราะห์แล้ว? เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า”

“แต่สิ่งที่ข้าทำแตกคือหยกหรูอี้ที่ไท่จื่อประทานให้ เมื่อก่อน เมื่อก่อนข้าได้ยินมาว่า แม้แต่คนรับใช้ที่เป็นที่โปรดปรานในวังหลวง ก็ต้องถูกเฆี่ยนตีถึงตายหากทำลายสิ่งของขององค์หญิงและหวางเฟย นับประสาอะไรกับข้าเล่า” นางไม่มีความหวังเลย

มุมปากของเนี่ยนเนี่ยนกระตุกอย่างแรงอีกครั้ง “เอาล่ะ ข้าสัญญาว่าเจ้าจะปลอดภัยดี และข้าจะไม่ทำให้เจ้าเสียแม้ผมสักเส้น ตกลงหรือไม่? ดังนั้นไม่ต้องกังวลอีกต่อไป ตอนนี้เจ้าลุกขึ้นได้หรือไม่? ไปหาฮูหยินเฒ่ากันเถอะ”

หงหยากะพริบตาขณะมองเนี่ยนเนี่ยนด้วยความสงสัย “เจ้ามีวิธีหรือ?”

“อืม มี”

ติงเซียงที่อยู่ด้านข้างเผลอหรี่ตามองเนี่ยนเนี่ยน นางมีคาถาอาคมจริงหรือ?

พ่อแม่และน้องสาวของหงหยามองนางด้วยความหวัง ตื่นเต้นเกินกว่าจะพูดออกมาได้

ตราบใดที่ช่วยชีวิตหงหยาไว้ได้ ไม่สำคัญว่าพวกเขาจะต้องทนทุกข์ แม้ว่าพวกเขาจะถูกลงโทษด้วย พวกเขาก็ไม่สนใจ

เนี่ยนเนี่ยนพยุงหงหยาให้ยืนขึ้น โชคดีที่พวกนางมาทันเวลาพอดี หงหยาไม่ได้ถูกแขวนคอนาน แต่คอของนางก็ยังคงบาดเจ็บจากการถูกเชือกรัด และตอนนี้เสียงของนางก็ยังแหบอยู่ กลับมาแล้วค่อยเอายาให้นางกิน

หงหยาเดินเซเล็กน้อย เมื่อครู่นี้นางรู้สึกว่านางเข้าใกล้ความตายมาก นางเดินกลับมาจากประตูนรกจริง ๆ และตอนนี้นางยังคงมีความกลัวอยู่ ยังไม่สามารถฟื้นตัวได้

น้ำหนักเกือบทั้งตัวของนางพาดอยู่บนร่างของเนี่ยนเนี่ยน นางเดินไปช้า ๆ ทีละก้าว

ติงเซียงปลอบใจพ่อแม่ของหงหยาด้วยคำพูดสองสามคำ จากนั้นก็ตามมา

ทั้งสามเดินไปยังโถงเล่อฝูด้วยกัน แต่เมื่อพวกเขาไปถึงด้านนอกสวนดอกไม้ โม่เพียวก็รีบออกมาทันที

เนี่ยนเนี่ยนชินแล้ว แต่ติงเซียงกับหงหยาตกใจจนผงะ

ติงเซียงอดไม่ได้ที่จะดุ “เหตุใดเจ้าถึงชอบทำตัวเหมือนผีตลอดเวลา? ตกใจหมด”

โม่เพียวกลอกตามองนาง จากนั้นมองไปที่เนี่ยนเนี่ยนและพูดว่า “ข้าได้ยินเรื่องหงหยาแล้ว ข้าจึงตั้งใจมารออยู่ตรงนี้เป็นพิเศษ คุณหนูเปี่ยวไปที่โถงเล่อฝูเพื่อฟ้องร้องแล้ว หลิ่ว… กั๋วกงฮูหยินก็อยู่ในโถงเล่อฝูเช่นกัน พวกเจ้าต้องเตรียมจิตใจให้พร้อม”

หลิ่วซื่อและหลิ่วยางยางจะต้องยืนอยู่ฝั่งเดียวกัน ทั้งสองนั้น…

หัวใจของหงหยาและติงเซียงเริ่มเต้นรัวราวกับกลอง หากแม่เฒ่าไป๋ไม่สนใจเรื่องนี้ หลิ่วซื่อก็จะมีสิทธิ์และมีคุณสมบัติในการกำจัดหงหยา และบางทีพวกนางอาจลงโทษคนรับใช้และสาวใช้ทุกคนในสวนจิ่นเฟิง ด้วยข้อหาละทิ้งหน้าที่ และจัดการพวกนางทุกคนด้วย

ทั้งสองอดไม่ได้ที่จะมองเนี่ยนเนี่ยน

มุมปากของเนี่ยนเนี่ยนกระตุก “เอาล่ะ มันไม่มีประโยชน์ที่จะคิดมาก ไปกันเถอะ ประเดี๋ยวเข้าไปในโถงเล่อฝู พวกเจ้าทั้งสองไม่ต้องพูดเข้าใจหรือไม่? ข้าจะจัดการเอง”

ทั้งสองมองหน้ากัน และในที่สุดก็พยักหน้า แสดงว่าพวกนางจะทำตามความเห็นของนาง

ทว่าทั้งสามไม่ได้คาดคิดว่าเรื่องจะซับซ้อนขึ้น เพราะการมาเยือนของทั้งสองคนนั้น

ในโถงเล่อฝูขณะนี้ หลิ่วยางยางกำลังเล่าสถานการณ์ในตอนนั้นอย่างใส่อารมณ์เต็มที่ “… นางลื่นและล้มลง ตอนที่ล้มมือก็ไปคว้าผ้าปูโต๊ะใต้หิ้งจนหลุดออกมา ทำให้หยกหรูอี้ที่เป็นรางวัลจากไท่จื่อหล่นแตกเต็มพื้นเลยเจ้าค่ะ”

ทันทีที่หลิ่วยางยางเข้าประตูมา นางก็แทบรอไม่ไหวที่จะเปิดปากพูด นางไม่ได้สังเกตว่าแม่เฒ่าไป๋ที่นั่งตัวตรงอยู่ในขณะนี้ แต่งตัวเป็นทางการเหมือนหลิ่วซื่อ ราวกับว่านางกำลังรอให้ใครบางคนมาหา

หลังจากรอให้หลิ่วยางยางพูดจบ สีหน้าของแม่เฒ่าไป๋และหลิ่วซื่อก็เปลี่ยนไป

แม่เฒ่าไป๋พูดตามตรงว่า “เรื่องนี้ค่อยคุยกันทีหลัง เจ้ากลับไปที่เรือนหลิงสุ่ยก่อน”

หลิ่วยางยางตกตะลึง ไม่คิดว่าแม่เฒ่าไป๋จะพูดน้อยเช่นนี้ นางจึงไม่พอใจมาก “แต่ว่า ฮูหยินเฒ่าเจ้าคะ หลังจากที่หงหยาทำหยกหรูอี้ของไท่จื่อตกแตกแล้ว นางก็ไปซ่อนตัว หากตอนนี้ยังหานางไม่พบ นางก็อาจจะหนีไปได้ ถึงตอนนั้นไท่จื่อก็คงจะตำหนิเรื่องนี้ แล้วคนทั้งจวนซูกั๋วกงของเราจะต้องเดือดร้อนนะเจ้าคะ”

จวนซูกั๋วกงของเรางั้นหรือ? แม่เฒ่าไป๋ขมวดคิ้ว และกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นก็มีเสียงที่คมชัดดังมาจากข้างนอก

“อะไรนะ? มีคนทำหยกหรูอี้ที่เสด็จพี่ประทานให้แตกงั้นหรือ? ช่างบังอาจอะไรเช่นนี้ คนผู้นั้นคือใครกัน?”

สิ้นเสียงนั้น คนผู้หนึ่งก็เปิดม่านประตูอย่างแรง แล้วก้าวเข้ามา

………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

โชคดีที่มาช่วยหงหยาได้ทัน ไม่งั้นคงเป็นเรื่องใหญ่

ใครมาที่จวนซูกั๋วกงกัน?

ไหหม่า(海馬)