ตอนที่ 250 ช่างเหมาะสมกับเจ้า
ตอนที่ 250 ช่างเหมาะสมกับเจ้า

หนานหนานดวงตาเป็นประกาย ที่จู่ ๆ ก็เอ่ยขึ้นมาอย่างฉับพลัน ปรบมืออย่างแรงและเงยหน้าขึ้นเอ่ยกับฮ่องเต้ “พระองค์ไม่สามารถประหารข้าได้แล้ว”

“เจ้าลองบอกเหตุผลมา ถ้าหากว่าเกลี้ยกล่อมข้าได้ ข้าจะยกโทษให้เจ้า”

องค์ชายสามขมวดคิ้วแน่น พวกเขานั้นมองออกแล้วว่าฝ่าบาทไม่ได้มีเจตนาที่จะสังหารเด็กทั้งสอง

แต่ว่า นี่มันจะใจกว้างเกินไปหน่อยหรือไม่

หนานหนานเดินขึ้นหน้าหนึ่งก้าว กล่าวเคล้ารอยยิ้ม “ฝ่าบาท การประลองทั้งสี่อาณาจักรกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ข้าและเสี่ยวเฉิงเฉิงต่างก็เข้าร่วมการแข่งขันที่ยิ่งใหญ่ครั้งนี้ ถ้าหากว่าพวกเราสองคนตายไปแล้ว เช่นนั้นแล้วท่านก็จะสูญเสียคนที่มีความสามารถถึงสองคนไป ซึ่งมันย่อมไม่เป็นผลดีต่ออาณาจักรเฟิงชางเป็นแน่”

“…” ฮ่องเต้อดที่จะหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ เด็กคนนี้เป็นอัจฉริยะ อัจฉริยะที่พูดเสียงดัง

“หึ อาณาจักรเฟิงชางเปี่ยมไปด้วยผู้คนที่มีความสามารถ ถึงกับจะไม่สามารถหาคนสองคนมาแทนพวกเจ้าไม่ได้เชียวหรือ?” องค์ชายสามที่ได้ยินว่าเด็กน้อยทั้งสองจะเข้าร่วมการประลองทั้งสี่อาณาจักร ภายในใจก็หยุดคิดไม่ได้ เพียงไม่นานเขาก็ได้สติกลับมาและเยาะเย้ยรูปร่างเล็กของหนานหนาน

การประลองทั้งสี่อาณาจักรเป็นการประลองที่โดดเด่น ถึงแม้ว่าราชวงศ์จะมีความสำคัญ แต่ในบรรดาชาวบ้านเองก็มีคนที่มีความสามารถโดดเด่นเช่นกัน ด้วยเหตุนี้ ผู้คนที่ต้องการจะมีชื่อเสียงเหล่านั้น นอกจากจะเข้าร่วมการประลองครั้งนี้แล้ว จะทำให้มีชื่อเสียงขจรขจายเป็นอย่างมาก

เช่นนี้ไม่เพียงแต่จะได้เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ แต่ภายในภาคหน้ายังจะมีอนาคตอันกว้างไกล และไม่ว่าจะทำอะไรในอนาคตก็ล้วนแต่จะราบรื่น

การประลองสี่อาณาจักรนั้นทุก ๆ สามปีจะจัดขึ้นหนึ่งครั้ง เริ่มตั้งแต่เด็กอายุห้าปีเป็นต้นไป เนื่องจากการแข่งขันของสี่อาณาจักรในครั้งก่อน นอกจากเย่หลานผิงที่มีอายุเหมาะสมและได้เข้าร่วมการแข่งขัน พวกเหล่าองค์ชายนั้นยังคงอายุน้อยเกินกว่าที่จะเข้าร่วมได้

หากแต่ว่าปีนี้ไม่ได้เป็นเหมือนเดิมอีกต่อ การประลองในครั้งนี้ไม่เพียงแต่จัดขึ้นที่อาณาจักรเฟิงชาง ลูกชายของเหล่าองค์ชายนั้นต่างก็มีคุณสมบัติตรงตามเงื่อนไข และสามารถโบยบินสู่ท้องนภา เพื่อให้ฮ่องเต้เชยชมความสามารถของพวกเขา และในอนาคตก็จะมีโอกาสในการสืบทอดบัลลังก์มากขึ้น

องค์ชายสามคิดถึงเรื่องพวกนี้ ก็ค่อย ๆ กำมือแน่นขึ้นมา แรงกระตุ้นในใจของชายหนุ่มเพิ่มแรงขึ้น จนเกือบที่จะเห็นภาพท่าทางของลูกชายของตนที่ประลองได้ที่หนึ่ง

แต่ว่า เย่หลานเฉิงและเพื่อนตัวน้อย ก็เข้าร่วมการประลองสี่อาณาจักรเช่นกัน

ในใจของฮ่องเต้นนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ เย่หลานเฉิงถูกขังไว้สองปี จะมีความสามารถอะไร เพื่อนตัวน้อยของเขานี้ก็ยิ่งไม่รู้จักเข้าไปอีก ไม่รู้ว่าจะมีความสามารถพิเศษอะไรได้ที่จะได้รับความโปรดปรานของฮ่องเต้

“เจ้าผิดแล้ว” หนานหนานหันไปมององค์ชายสามที่กำลังพูดอยู่ เด็กน้อยจ้องอยู่สักพักก็รู้สึกว่าชายผู้นี้นั้นคล้ายกับเย่หลานเวยที่ตนได้ซ้อมไปเมื่อวันนั้น ทันใดนั้นเด็กน้อยก็ไม่รู้สึกถูกชะตากับชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ “ข้าจะบอกเจ้าไว้ ใต้หล้านี้ไม่มีผู้ใดมีความสามารถเหมือนกัน แล้วจะมาเป็นตัวแทนของพวกเราได้เช่นไร? ดังนั้นพวกเราไม่อาจได้ นี่เป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับเกียรติของอาณาจักร”

มุมปากของเย่ซิวตู๋กระตุกขึ้น ชายหนุ่มมองดูท้องฟ้า เขาไม่อยากที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว

แต่ว่าเจ้าเด็กแสบหนานหนานก็ยังคงเอ่ยขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน ถ้าหากว่าชายหนุ่มไปในเวลานี้ ก็ไม่รู้ว่าเหล่าองค์ชายจะจัดการกับเขาเช่นไร

ชายหนุ่มถอนใจ และทำได้แค่เพียงแค่กดความรู้สึกที่ร้อนรนเอาไว้ เขาค่อย ๆ จิบชาและมองดูเด็กชายหน้าตาแจ่มใสที่ยืนอยู่ตรงกลาง

องค์ชายสี่เองก็รู้สึกประหลาดใจที่ฮ่องเต้นั้นจะอนุญาตให้เด็กชายผู้นี้เข้าร่วมการประลอง ถึงแม้ว่าการประลองสี่อาณาจักรจะสามารถเข้าร่วมได้ตอนอายุห้าปี แต่ผู้ใดเล่าจะกล้าเอาเด็กเข้าร่วมการแข่งขันจริง ๆ และผู้ใดบ้างที่จะไม่เลือกเด็กที่อายุมากขึ้นกว่านี้อีกหน่อย หรือเลือกผู้ที่มีประสบการณ์เพียงพอ?

“งั้นเจ้าก็ลองเอ่ยมาสิ เจ้าเข้าร่วมการประลองกันอะไร ความสามารถคืออะไร?”

หนานหนานรู้สึกยุ่งยากใจ เหตุใดจึงถามคำถามเช่นนี้ ตัวเขาก็ยังไม่รู้เลย

เมื่อองค์ชายสามเห็นการแสดงออกนั้น ก็อดเยาะเย้ยขึ้นมาไม่ได้ “เจ้าน่าจะไม่รู้ว่าการประลองทั้งสี่อาณาจักรนั้นมีอะไรบ้างน่ะสิ” ก็นับว่าถูกต้อง เด็กน้อยราวห้าขวบ ก็คงจะไม่รู้ว่าการประลองทั้งสี่อาณาจักรนั้นแสดงถึงสิ่งใด

หนานหนานเบิกตากว้าง “พูดจาเหลวไหล แน่นอนว่าข้าต้องรู้”

“โอ้ งั้นเจ้าก็ลองบอกมาสิ ว่าการประลองนั้นมีอะไรบ้าง?”

หนานหนานรู้สึกปวดหัว เหตุใดพวกเขาจึงชอบถามคำเช่นนี้? เขารอให้การประลองเริ่มต้นไม่ไหวแล้ว อยากจะดูว่าผู้เข้าร่วมการประลองคนไหนมีคนเข้าร่วมน้อยที่สุดและทำให้มีชื่อเสียง แล้วเขาจะเลือกการแข่งขันนั้นใช่ไหม?

ตอนนี้เขาจะรู้ได้อย่างไร?

อ้อ ไม่สิ ดูเหมือนว่าเด็กน้อยจะรู้อยู่บ้าง ครั้งก่อนได้ยินเสี่ยวเฉิงเฉิงบอกว่า จะเข้าร่วมการแข่งขันดนตรี หมากรุก เขียนอักษร วาดภาพ หรืออะไรสักอย่าง?

หนานหนานก้มหน้าลงอย่างเชื่องช้า ก็พบว่าเย่หลานเฉิงกำลังใช้มือวาดคำใบ้ลงบนพื้น

ผ่านไปพักหนึ่งก็รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมา หัวเราะขึ้นอย่างอารมณ์ดี “ข้าต้องรู้แน่นอน ไม่ใช่พวกเล่นฉิน หมากรุก เขียนอักษรและ วาดภาพพวกนั้นหรือ?”

“เช่นนั้นแล้วเจ้าทำอะไรได้ล่ะ?” องค์ชายสามรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ครั้งก่อนลูกชายได้รับบาดเจ็บเป็นเพราะว่าลูกของตนเป็นคนผิด ดังนั้นเขาจึงไม่มีหนทางที่ฟ้องร้องต่อเบื้องพระพักตร์ฮ่องเต้ และจัดการเจ้าเด็กนี่ได้ วันนี้นับว่าเป็นโอกาสที่ไม่ได้มีมาง่าย ๆ ชายหนุ่มจะปล่อยไปง่าย ๆ ได้เช่นไร

“…” หนานหนานพูดไม่ออก

มุมปากขององค์ชายสามโค้งมากขึ้น “เจ้าแต่งกลอนได้หรือไม่?”

“…เสี่ยวเฉิงผู้นี้แต่งได้”

“เจ้าวาดรูปได้เช่นนั้นหรือ?”

“…เสี่ยวเฉิงเฉิงทำได้”

“เจ้าเล่นหมากรุกได้หรือไม่?”

“…เสี่ยวเฉิงเฉิงทำได้”

“เจ้าแต่งกลอนคู่เป็นหรือไม่?”

“…เสียวเฉิงเฉิงทำได้”

มือของฮ่องเต้ที่กำลังดื่มชาชะงักลงไปชั่วขณะหนึ่ง และมองไปที่หนานหนานที่ยืนอยู่ตรงกลางพลางขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย

เขาจำได้ว่าครั้งก่อนนั้นเด็กน้อยเคยพูดถึงเนื้อหาของการประลอง และยังถามอยู่ว่าเขาต้องการที่จะเข้าร่วมการแข่งหมากรุกหรือไม่ เจ้าเด็กน้อยพยักหน้าหงึก ๆ และยังบอกอีกว่าตนนั้นเก่งมาก ๆ เล่นร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง และไม่เคยพบกับคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อเลย

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ ทั้งหมดกลายเป็นความสามารถของเย่หลานเฉิงไปหมดแล้ว?

ศีรษะของเย่หลานเฉิงอีกนิดเดียวก็จะจุ่มลงไปที่พื้นแล้ว หนานหนาน โดยปกติแล้วเจ้าจะพูดเช่นไร?

องค์ชายสามหัวเราะ องค์ชายคนอื่น ๆ ก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้เช่นกัน แม้กระทั่งเย่ซิวตู๋ที่ก้มหน้าลงสงวนท่าทีของตนเอาไว้

“อะไรเจ้าก็ทำไม่ได้เลย แต่ยังต้องการเข้าร่วมการประลองทั้งสี่อาณาจักรอยู่อีกหรือ?” องค์ชายสามเหลือเชื่อเป็นอย่างมาก

หนานหนานเงยหน้าขึ้นมาด้วยความมั่นใจ “ใครบอกว่าข้าทำอะไรไม่เป็น? ข้าสามารถกิน นอน ดื่ม และ เล่นได้”

“…” เย่ฮ่าวหรานหัวเราะ ความสามารถของเจ้านั้นช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน

“…” ฮ่องเต้มองไปยังเหมียวเชียนชิวอย่างเงียบ ๆ ผู้ที่ถูกมองหัวเราะแห้ง ๆ ออกมา เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะเกลี้ยกล่อมเช่นไร

“…” องค์รัชทายาทยิ้มขึ้นอย่างปีติยินดี โชคดีที่เย่หลานเฉิงยังมีทักษะพวกนี้ ดูเหมือนว่าฮ่องเต้จะปล่อยเขาไป

เย่ซิวตู๋ที่สงบนิ่ง หยิบแก้วชาที่อยู่ข้างหน้าขึ้นมาดื่มต่อ

องค์ชายสามโกรธเป็นอย่างมาก “การประลองนั้นไม่มีกิน ดื่ม นอน เล่น ความสามารถพวกนี้ของเจ้าไม่สามารถใช้ได้ในการประลองทั้งสี่อาณาจักร”

หนานหนานถอนหายใจ เหตุใดการเข้าร่วมการแข่งขันนี่ช่างยุ่งยากนัก

องค์ชายสามหรี่ตาลง ชายหนุ่มรู้ดีว่าวันนี้ฮ่องเต้จะไม่ลงโทษความผิดของเด็กน้อย ถ้าเป็นเช่นนี้ สู้ให้เขานั้นตายในสนามรบยังจะดีกว่า

เมื่อคิดถึงจุดนี้ ชายหนุ่มก็คลี่ยิ้มออกมา “ข้ากลับรู้สึกว่ามีการประลองอันหนึ่งที่เหมาะสมกับเจ้า”

………………………………

สารจากผู้แปล

ความสามารถกิน นอน ดื่ม และ เล่นของหนานหนานช่างสุดยอดไปเลย

ไหหม่า(海馬)