ตอนที่ 640 ในห้องนอกห้อง

ตอนที่ 640 ในห้องนอกห้อง

เหมิงหลัวอวี้ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็คว้ามือของหนานหนาน เป็นกังวลเล็กน้อย

นางมีความคิดอยากปกป้องผู้อื่นมาก ต่อให้คนผู้นี้จะเป็นบิดาของหนานหนาน แต่สำหรับนางแล้วเขาก็ยังเป็นคนแปลกหน้า

ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่บิดาของนางเองยังไม่เชื่อใจ นับประสาอันใดกับชายผู้นี้ที่ดูเย็นชาและไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย

อีกอย่าง จนถึงตอนนี้นางก็ยังไม่แน่ใจว่าเหตุใดท่านน้าชิงจึงต้องพาหนานหนานจากชายผู้นี้มาด้วยตัวคนเดียวเพื่อมาดินแดนเหมิง บางที บางทีอาจเป็นเพราะชายผู้นี้ลงมืออันใดเพื่อทำร้ายน้าชิง ไม่สนใจหนานหนานก็เป็นได้

ดังนั้นนางจึงคิดจะถ่วงเวลาไว้อีกสักหน่อย รอให้น้าชิงกลับมาค่อยว่ากัน

แต่หนานหนานที่อยู่ข้างๆ กลับยื่นมือไปหาเสิ่นอิง “ท่านลุงเสิ่น ข้ากับน้องอวี้ยังไม่ได้กินอาหารเย็น ท่านพาเราไปกินอะไรหน่อยเถอะขอรับ”

“หนานหนาน เขา…”

หนานหนานกะพริบตา จากนั้นจู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ถึงประสบการณ์ของเหมิงหลัวอวี้ แล้วเขาก็เข้าใจขึ้นมา

เขารีบเข้าไปดึงมือนาง กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ไปกันเถอะ ท่านลุงเสิ่นของข้ามีเงินนะ ที่นี่มีท่านพ่ออยู่ เขากับท่านแม่มีเรื่องสำคัญมากต้องคุยกัน เราอยู่ที่นี่จะส่งผลต่อพวกเขา”

ท่านพ่อแสดงออกชัดเจนว่าอยากให้เขาหลีกเลี่ยงไปก่อน หากเขายังไม่เข้าใจ จะต้องเป็นการราดน้ำมันบนกองไฟ ทำเอาตนและท่านแม่ต้องมอดไหม้แบบไม่เหลือซากเป็นแน่

อืม เพราะอย่างนั้นตอนนี้ทำได้เพียงต้องพึ่งสติปัญญาของท่านแม่ในการรับมือท่านพ่อแล้วล่ะ เขายังคงเชื่อในความเฉลียวฉลาดของท่านแม่อยู่

เหมิงหลัวอวี้ลังเลครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า จากนั้นก็หันกลับมามองเย่ซิวตู๋อีกครั้ง เห็นท่าทางของเขาที่ไม่แยแส นางก็ค่อนข้างกลัว ตามเสิ่นอิงออกจากห้องไปอย่างเชื่อฟัง

จนกระทั่งประตูที่ด้านหลังของพวกเขาปิดลง หนานหนานก็ถามเขา “ท่านลุงเสิ่น วันนี้พวกเราพักที่โรงเตี๊ยมของท่านพ่อใช่หรือไม่”

“อืม”

เสิ่นอิงพยักหน้า มือแต่ละข้างจูงเด็กแต่ละคน เมื่อลงมาก็พบกับเผิงอิงที่อยู่ข้างล่าง อีกฝ่ายเบิกตากว้าง มองท่าทางของเขาที่จูงเด็กซ้ายขวาเหมือนกับพ่อลูกนั้นก็อดไม่ได้ที่จะปิดปากหัวเราะออกมา

เสิ่นอิงมองเขาแล้วกล่าวฮึดฮัด “หัวเราะอะไรของเจ้า ยังไม่รีบไปเอารถม้ามาอีก” เมื่อครู่หนานหนานบอกว่าเหมิงหลัวอวี้ไม่ได้เอาหมวกขุนนางมา ไม่สามารถเดินถนนได้

เผิงอิงกระแอมเบาๆ พูดคุยกับเจ้าของโรงเตี๊ยมเรื่องเช่ารถม้า

ผ่านไปไม่นาน ทั้งสี่คนก็ขึ้นรถม้าออกจากโรงเตี๊ยมไปเสียงดังกุบกับ

เพียงพวกเขาออกจากโรงเตี๊ยมไปไม่ถึง 15 นาที อวี้ชิงลั่วก็อุ้มเอาถุงกระดาษสองถุงเข้าประตูมา

ของในมือนางล้วนเป็นของที่นางเตรียมไว้เพื่อเหมิงหลัวอวี้เป็นพิเศษ ตั้งแต่แรกนางก็รู้ว่าร่างกายของเหมิงหลัวอวี้ไม่เหมือนเด็กธรรมดา อาจจะเพราะถูกทารุณมาเป็นเวลานาน และพัฒนาการก็ไม่เท่ากับเด็กทั่วไป

เดินทางมาอย่างเร่งรีบ ไม่มีเวลาและไม่มีแรงดูแลนางเท่าไรนัก ตอนนี้มาถึงดินแดนเหมิงแล้ว ในที่สุดก็ได้อยู่อย่างสงบกันเสียที ไม่ต้องถูกกระแทกหรือต้องเมื่อยล้า ก็ควรให้เหมิงหลัวอวี้ได้รับโภชนาการอย่างทันท่วงทีถึงจะใช้ได้

ไม่อย่างนั้นนางก็เป็นกังวลจริงๆ ว่าโรคโลหิตจางของอีกฝ่ายจะยิ่งรุนแรง จะเป็นลมในห้องตอนไหนก็ไม่มีใครรู้

อวี้ชิงลั่วยื่นถุงกระดาษให้เจ้าของโรงเตี๊ยมแล้วกล่าวเสียงเบา “อีกสักครู่ช่วยทำโจ๊กถั่วแดงให้ข้าที สองอย่างนี้พรุ่งนี้ทำเสร็จแล้วให้ส่งมาที่ห้องข้า ข้าเขียนวิธีทำลงในกระดาษหมดแล้ว นี่เงิน”

ตราบใดที่ใช้เงิน เรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ก็จะถูกจัดการได้อย่างเหมาะสม

เจ้าของโรงเตี๊ยมตกลงในทันที รับเงินไปแล้วก็นำถุงกระดาษน้ำมันทั้งสองถุงส่งให้พนักงาน แล้วออกคำสั่งอย่างจริงจังต่อหน้าอวี้ชิงลั่ว “ไปบอกในครัว จะต้องทำตามที่แม่นางเขียนไว้ในกระดาษทั้งหมดอย่างเคร่งครัด เข้าใจหรือไม่?”

“ขอรับ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” พนักงานพยักหน้าให้อวี้ชิงลั่ว อุ้มของไปทางด้านหลังในทันที

อวี้ชิงลั่วพยักหน้า จากนั้นก็ยกเท้าจะเดินขึ้นข้างบน

แต่เมื่อนางเดินมาถึงทางขึ้น ก็พบกับพนักงานอีกคนหนึ่งในโรงเตี๊ยม คนผู้นั้นมองนางครู่หนึ่งราวกับกำลังจะยืนยันตัวคน ผ่านไปสักพักก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาบนใบหน้าของเขา “แม่นางคือคนที่อยู่ห้องเทียนจื่อหมายเลขสาม มากับเด็กสองคนใช่หรือไม่?”

อวี้ชิงลั่วงุนงง หยุดฝีเท้า “ใช่ มีอะไรหรือ?”

“อ้อ มีเด็กคนหนึ่งที่ชื่อว่าหนานหนาน บอกว่าเขาจะพาน้องอวี้หรืออะไรสักอย่างไปที่ตรอกด้านหลังเพื่อหาอะไรดีๆ เดี๋ยวจะกลับมาขอรับ”

อวี้ชิงลั่วขมวดคิ้ว หนานหนานไอ้เจ้าเด็กนั่น นี่กลัวว่าเหมิงหลัวอวี้อยู่ในห้องคนเดียวจะเบื่อ จึงพานางออกไปพักผ่อนอย่างนั้นหรือ?

นางอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าพลางถอนหายใจ ช่างเถอะ อย่างไรก็ไปเพียงแค่ตรอกด้านหลัง ไม่ได้ไปไกลนัก

“ข้าเข้าใจแล้ว” อวี้ชิงลั่วยิ้มและพยักหน้า จากนั้นก็หันหลังเดินขึ้นชั้นบน แต่เดินไปเพียงไม่กี่ก้าว จู่ๆ ก็หยุดลง หันหน้ากลับมากล่าวกับพนักงานผู้นั้น “ขอน้ำให้ข้าสองถังสิ”

วันนี้อากาศไม่ค่อยดี ตอนเช้าฝนตก ตอนบ่ายกลับแดดออก อากาศอบอ้าวเสียจนคนอึดอัดไปหมดแล้ว

นางอยู่ข้างนอกมาทั้งวัน และก็เหงื่อออก ทั้งตัวรู้สึกเหนียวเหนอะหนะ ไม่สบายตัวเสียเลย

นางถือโอกาสที่พวกหนานหนานยังไม่กลับมาอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียหน่อยดีกว่า

พนักงานผู้นั้นตอบรับแล้วเดินลงไป

จนกระทั่งอวี้ชิงลั่วขึ้นไปถึงชั้นบนและเข้าไปในห้อง พนักงานผู้นั้นก็ถอนหายใจ เร่งรีบวิ่งไปที่หลังเสาชั้นล่างแล้วกล่าวกับคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น “นายท่านขอรับ ข้าบอกกล่าวแม่นางท่านนั้นไปตามที่ท่านสั่งแล้วขอรับ”

“อืม นี่ให้เจ้า” เย่ซิวตู๋พยักหน้าอย่างไร้อารมณ์ จากนั้นก็ส่งเงินกำเล็กๆ ในมือให้เขา

ดวงตาของพนักงานผู้นั้นเป็นประกาย ขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่าจากนั้นก็ไปทำงานต่อ

มุมปากของเย่ซิวตู๋โค้งขึ้น ในที่สุด… ก็ได้เห็นนางแล้ว

จริงด้วย นางเองก็ผอมลงเล็กน้อย สีหน้าเองก็ดูไม่ค่อยดีนัก ดูเหมือนกับว่านางยุ่งและเหนื่อยมาก สตรีผู้นี้สามารถดูแลเด็กๆ คนอื่นได้ แต่เหตุใดจึงไม่รู้จักดูแลตัวเองดีๆ เสียบ้างนะ

นางเป็นเช่นนี้ จะให้เขาลงมือคิดบัญชีกับนางอย่างสาสมได้อย่างไรเล่า

เห็นได้ชัดกว่าหญิงผู้นี้จงใจ ไม่อย่างนั้นนางจะทรมานตนเองเช่นนี้ได้อย่างไร

“ฮัดเช้ย!”

อวี้ชิงลั่วจามออกมาอย่างไม่มีเหตุผล นางคันจมูก และหัวใจก็เต้นเร็วขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่รู้สาเหตุ

นางรีบส่ายหน้าแล้วเดินไปที่โต๊ะ มองตัวหนังสือประณีตและสวยงามที่เหมิงหลัวอวี้เขียนเอาไว้ นางไม่ได้เข้าใจตัวหนังสือเหล่านี้เลย และไม่สามารถเข้าใจอารมณ์หรือความคิดของเหมิงหลัวอวี้ได้จากสิ่งที่นางเขียนได้ด้วย

อวี้ชิงลั่วเพียงแต่คิดว่าตัวหนังสือเช่นนี้สวยมากจริงๆ ทำให้คนรู้สึกสบายใจ

เสียงเคาะประตูของพนักงานดังออกมาจากนอกห้อง อวี้ชิงลั่ววางกระดาษลงแล้วหันไปเปิดประตู

พนักงานยิ้มให้นางและถือน้ำเดินเข้าไปยังหลังฉากกั้น

ผ่านไปไม่นาน น้ำในอ่างอาบน้ำก็กลับมาเต็มครึ่งหนึ่ง

อวี้ชิงลั่วปิดประตู หายใจออกยาวๆ แล้วค่อยๆ ลงไปในอ่าง เอนหลังพิงขอบอ่างอย่างสบายตัว หลับตาอย่างเพลิดเพลินและปล่อยให้น้ำอุ่นๆ ซึมไปทั่วร่างกาย เกาะบนผิวหนังอย่างอ่อนโยน

ในขณะเดียวกัน ร่างผอมสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องเทียนจื่อหมายเลขสามกำลังหรี่ตาลงเล็กน้อย

ในมือของเขากำกระดาษข้อความที่ถูกขยำจนยับยู่ยี่ไว้แน่น

!!

…………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ท่านอ๋องจะเข้าไปหรือไม่เข้าไปกันแน่คะ มายืนด้อมๆ มองๆ อะไรอยู่ข้างนอก

ไหหม่า(海馬)