ตอนที่ 654 ลั่วลั่ว

ตอนที่ 654 ลั่วลั่ว

“เจ้าว่าอะไรนะ?” ผู้อาวุโสสกุลเยว่ตกใจจนลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที

ว่านเผิงหลงและเถาเหวินฮั่นก้าวไปข้างหน้าพร้อมกันทันที ขณะจ้องมองเหมิงเคอ

เหมิงเคอพูดซ้ำว่า “ข้าออกไปได้สักพักก็มีคนมารายงานว่ามีชายชราอ้างตัวว่าเป็นหมอเฒ่าฉยงซานอยู่นอกคฤหาสน์ ข้าเกรงว่าจะมีคนมาแอบอ้าง จึงออกไปดูและลองถามคำถามเขาสองสามข้อ ปรากฏเขารู้เรื่องคุณชายว่านและคุณชายเถาด้วย ทุกอย่างจึงได้รับการพิสูจน์ ข้าคิดว่าหมอเฒ่าฉยงซานมีฝีมือทางการแพทย์ที่ล้ำเลิศ เกรงว่าเขาจะจากไปเสียก่อน จึงพาเขามาที่นี่ โดยไม่ได้ส่งคนเข้ามารายงานท่านพ่อสามีก่อนเจ้าค่ะ”

นางพูดประโยคท้ายด้วยเสียงที่แผ่วเบาลงมาก ก่อนกล่าวขอโทษว่า “ท่านพ่อสามีโปรดอย่าตำหนิข้าที่ด่วนตัดสินใจเองเลยนะเจ้าคะ”

ผู้อาวุโสสกุลเยว่กำลังรอหมอเฒ่าฉยงซานอยู่ที่นี่มานานจนเริ่มหงุดหงิด ตอนนี้เมื่อได้ยินว่ามีหมอมาแล้ว เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย จนกระทั่งเผลอลืมอวี้ชิงลั่วที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา และหัวเราะเสียงดัง “ไม่ตำหนิ ไม่ตำหนิ ข้าจะตำหนิเจ้าได้อย่างไร เจ้าทำได้ดีมาก แล้วอยู่ไหนเล่า? ตอนนี้เขาอยู่ที่ใด?”

“อยู่นอกเรือน ‘เย่เซ่อ’ เจ้าค่ะ” เหมิงเคอถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

จู่ ๆ ผู้อาวุโสสกุลเยว่ก็ผายมือออกมา “ดี ดี ข้าจะไปเชิญเขาเข้ามาด้วยตัวเอง เคอเอ๋อร์ รีบให้คนไปชงชาดี ๆ มาสักกา เร็วเข้า”

“เจ้าค่ะ” เหมิงเคอยกยิ้ม แล้วแอบชำเลืองมองไปยังอวี้ชิงลั่วอย่างแนบเนียน ก่อนพาผู้อาวุโสสกุลเยว่ออกจากประตูไป

ห้องเงียบลงทันที คนที่กำลังฟังคำพูดของอวี้ชิงลั่วเมื่อสักครู่นี้จากไปแล้ว ปล่อยให้อวี้ชิงลั่วนั่งอยู่บนขอบเตียง ดูอ้างว้างหงอยเหงายิ่ง

ความลำบากใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอูเหมี่ยนเซิง เขาเดินไปข้างอวี้ชิงลั่ว แล้วพูดด้วยเสียงเบาว่า “แม่นางถัง ข้าขอโทษจริง ๆ ข้าไม่รู้ว่าเรื่องกลายเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร เป็นเพราะข้าไม่ได้จัดการให้เหมาะสม”

เรื่องแรกคือศิษย์สองคนของหมอเฒ่าฉยงซานเข้ามาเอะอะโวยวาย ซึ่งทำให้อวี้ชิงลั่วไม่พอใจ

ตอนนี้คนที่ยิ่งใหญ่กว่านั้นก็มาอีก แม้แต่ผู้อาวุโสสกุลเยว่ก็ออกไปทักทายเขาด้วยตนเอง และยังออกปากสั่งให้เหมิงเคอไปจัดเตรียมน้ำชาอย่างจริงจังด้วย

เขารู้ว่าเมื่ออวี้ชิงลั่วเข้ามา สิ่งที่นางได้ดื่มเป็นเพียงชาธรรมดา ซึ่งไม่ดีเท่ากับชาที่เขาใช้เลี้ยงแขกที่บ้านด้วยซ้ำ

อูเหมี่ยนเซิงรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย เพราะเขาเป็นคนเชิญอวี้ชิงลั่วเข้ามาเอง แต่สุดท้ายมันก็กลายเป็นเช่นนี้ คราวนี้ผู้อาวุโสสกุลเยว่ก็ยัง…

ไม่ว่าหมอเฒ่าฉยงซานจะมีชื่อเสียงเพียงใด เขาก็ไม่ควรพูดคำพูดเช่นนั้นต่อหน้าแม่นางถัง มันเหมือนเป็นการตบหน้า

อวี้ชิงลั่วไม่ได้ถือสา นางโบกมือและพูดว่า “ท่านรองอูไม่จำเป็นต้องโทษตัวเอง เรื่องนี้ยังไม่จบ”

“ทำไมจึงยังไม่จบ?” ว่านเผิงหลงออกไปพบหมอเฒ่าฉยงซานแล้ว แต่เถาเหวินฮั่นยังคงเฝ้าดูอวี้ชิงลั่วอยู่ในห้องด้วยสายตาเย็นชา

“ข้าจะบอกเจ้าว่าเมื่ออาจารย์ของข้ากลับมา อาการป่วยของคุณชายเหมิงก็จะหายเป็นปกติ และพิษในร่างกายของข้าก็ย่อมจะหายไปด้วย ส่วนเจ้าเล่า? ทำได้เพียงรอผู้อาวุโสสกุลเยว่ไล่ออกจากคฤหาสน์เท่านั้น”

อูเหมี่ยนเซิงรู้สึกไม่พอใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาไม่ชอบเถาเหวินฮั่นเลย เมื่อได้ยินคำพูดเหน็บแนมและเสียดสีเช่นนั้น แน่นอนว่าเขาย่อมชักสีหน้า ก่อนหันกลับไปจ้องมองอย่างดุดัน แล้วพูดว่า “คุณชายเถาไม่มีสิทธิ์มาตัดสินใจเรื่องต่าง ๆ ในคฤหาสน์แห่งนี้”

เถาเหวินฮั่นตอบกลับด้วยความดูถูกเหยียดหยาม “อูเหมี่ยนเซิง ตอนนี้เจ้ากล้าดีอย่างไรมาทำให้ข้าขุ่นเคือง? เมื่อท่านอาจารย์เข้ามาได้ยินข้าพูดอะไรสักสองคำ ท่านอาจารย์ก็จะส่ายหน้าและจากไปโดยไม่แม้แต่จะชายตามองคุณชายเหมิง ถึงตอนนั้นเขาก็จะหมดหนทางรอดแล้ว ความผิดทั้งหมดก็จะอยู่ที่เจ้า”

“เจ้า…” อูเหมี่ยนเซิงกังวลจนไม่กล้าเอ่ยคำใดต่ออีก

ในทางกลับกัน เสียงแผ่วเบาของผู้อาวุโสสกุลเยว่ที่อยู่นอกศาลา ‘เย่เซ่อ’ ก็ดังขึ้น “ข้าชื่นชมกิตติศัพท์ของท่านหมอมานานแล้ว และรอท่านหมอมานานมาก โปรดเข้ามาเถิด โปรดเข้ามาเถิด”

หมอเฒ่าฉยงซานมองเขา เม้มปากและพยักหน้าเล็กน้อย “เป็นเกียรติจากผู้อาวุโสสกุลเยว่”

เขาพูดจาเช่นนี้ดูใจดีมีเมตตา เมื่อเทียบกับหมอปีศาจที่มีข่าวลือว่านิสัยไม่แน่นอน นิสัยของเขาย่อมดีกว่ามาก ผู้อาวุโสสกุลเยว่คิดในใจ และเขาก็คลายกังวลลงเล็กน้อย โดยคิดว่าหมอเฒ่าฉยงซานน่าจะยอมตกลงรักษาหรงเอ๋อร์

หมอเฒ่าฉยงซานพยักหน้าให้เขา จากนั้นหันหน้าไปถามว่านเผิงหลงว่า “ข้าได้ยินมาว่าเหวินฮั่นถูกวางยาพิษหรือ?”

ว่านเผิงหลงขมวดคิ้ว แล้วชำเลืองมองเหมิงเคอ จากนั้นตอบเสียงเบาว่า “ถูกวางยาพิษจริงขอรับ แต่พิษไม่ร้ายแรง และไม่มีอันตรายถึงชีวิต”

“ฮึ่ม เขามีความสามารถมากนักไม่ใช่หรือ? เหตุใดเขาถึงถูกคนอื่นวางยาได้? ใครเป็นคนวางยาเขา?”

ว่านเผิงหลงเม้มปาก เมื่อเห็นว่าน้ำเสียงของท่านอาจารย์ไม่ค่อยสบอารมณ์ เขาก็รีบตอบเสียงเบาว่า “ท่านอาจารย์ เรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันขอรับ ท่านก็ทราบว่าเหวินฮั่นเป็นคนใจร้อน จึงย่อมจะทำให้คนอื่นขุ่นเคืองอย่างไม่อาจเลี่ยงได้ สตรีผู้นั้นเพียงแค่ต้องการสอนบทเรียนให้เหวินฮั่น นางไม่ได้ต้องการฆ่าเขาจริง ๆ ขอรับ”

เหมิงเคอรู้สึกหงุดหงิด เหตุใดว่านเผิงหลงถึงใจดีนัก?

เมื่อได้ฟังดังนั้น หมอเฒ่าฉยงซานก็พยักหน้าเบา ๆ

ในบรรดาศิษย์สามคนของเขา ศิษย์คนโตคนนี้เป็นคนที่เขาภูมิใจและมั่นใจที่สุด สิ่งที่เขาพูดโดยทั่วไปมักมีความเป็นกลางและประนีประนอม ซึ่งทำให้เขาได้รับความไว้วางใจอย่างมากจากหมอเฒ่าฉยงซาน

“แล้วเขาอยู่ที่ใด?”

ว่านเผิงหลงขยับกายหลีกไป แล้วชี้เข้าไปข้างใน “ตอนนี้เขาอ่อนแรงมาก จึงไม่สามารถออกมาต้อนรับท่านอาจารย์ได้ขอรับ”

หมอเฒ่าฉยงซานพ่นลมหายใจเย็นชา แล้วถอดตะกร้ายาบนหลังของเขาออก ผู้อาวุโสสกุลเยว่จึงสาละวนเรียกคนให้มายกมันขึ้นมา แต่หมอเฒ่าห้ามเขาไว้ แล้วส่งมันให้ว่านเผิงหลง

จากนั้นเขาก็ยกชายเสื้อคลุมขึ้น แล้วเดินเข้าไปข้างใน “เข้าไปดูสิ”

ผู้อาวุโสสกุลเยว่และเหมิงเคอรู้สึกดีใจมาก และรีบนำทางให้เขา

เสียงฝีเท้าค่อย ๆ ดังขึ้นในห้อง อูเหมี่ยนเซิงมองอวี้ชิงลั่วด้วยความรู้สึกผิด

เถาเหวินฮั่นมองพวกเขาอย่างมีชัย เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าจากหน้าประตู เขาก็คร่ำครวญเสียงดังลั่น

“โอ๊ย ข้าเจ็บปวดเจียนตาย ท่านอาจารย์ขอรับ ข้าทรมานเหลือเกิน มีคนกำลังจะฆ่าข้า ท่านอาจารย์ โปรดช่วยข้าด้วยขอรับ”

ว่านเผิงหลงที่ยังอยู่นอกประตูมุมปากกระตุก เขารีบเดินไปหาเถาเหวินฮั่น แล้วตำหนิด้วยเสียงเบา “หุบปาก เจ้าให้ข้าดูแล้วไม่ใช่หรือ? เจ้าทำตัวเช่นนี้ได้อย่างไร? นี่คือบ้านของคนอื่นนะ หากเรื่องแพร่กระจายออกไปจะถูกหัวเราะเยาะเอาได้”

เถาเหวินฮั่นไม่พอใจ “ข้าถูกวางยาพิษจริง ๆ และมันก็เจ็บจริง ๆ นะขอรับศิษย์พี่”

เขากำลังพูดต่อ ทว่าเมื่อหางตาเหลือบไปเห็นชายเสื้อของหมอเฒ่าฉยงซาน ทันใดนั้นเสียงครวญครางของเขาก็ดังขึ้นอีก “ท่านอาจารย์ขอรับ ข้ากำลังจะตายในไม่ช้า ข้าขอโทษที่คงไม่มีโอกาสได้รับใช้ท่านให้ดีอีกแล้ว ท่านตั้งความหวังกับข้าไว้สูงมาก ข้าจะตอบแทนความกรุณาของท่านในชาติหน้าขอรับ”

อวี้ชิงลั่วอยากจะอาเจียนออกมา จงร้องโหยหวน ร้องโหยหวนให้หนักขึ้นไปอีก แล้วข้าจะส่งเจ้าไปปรโลกภายหลัง เพื่อให้เป็นไปตามความปรารถนาของเจ้า เห็นเช่นนี้แล้วก็ทำให้รู้สึกอยากตายนัก

แม้เถาเหวินฮั่นจะร้องโหยหวนอยู่นานแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้ยินคำพูดใด ๆ จากหมอเฒ่าฉยงซาน

เขาตกตะลึงไปครู่หนึ่ง และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นหมอเฒ่าฉยงซานกำลังจ้องมองอวี้ชิงลั่วด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็ตะโกนออกมาว่า “ลั่วลั่ว!!”

!!

…………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

คิดจะเอาหมอเฒ่าฉยงซานมากำจัดหมอปีศาจนี่คิดใหม่ได้นะคะ

ไหหม่า(海馬)