ตอนที่ 723 หญิงคนนั้นตายแน่

ตอนที่ 723 หญิงคนนั้นตายแน่

หนานหนานลอบมองนาง เหงื่อเย็นๆ ที่อยู่บนหน้าผากเขาเป็นของจริง ในน้ำแกงนี้มีพิษ ถึงแม้จะไม่ร้ายแรง แต่ร่างกายของเขามีความว่องไวเป็นพิเศษ เพียงจิบเข้าไปเล็กน้อยก็รู้สึกได้แล้ว

ฉวยโอกาสตอนที่เหมิงเคอกำลังงุนงง เขารีบซุกมือไว้ใต้โต๊ะ ล้วงเข้าไปในเสื้อผ้า จากนั้นก็กระตุกดึงยาแก้พิษในกระเป๋าลับออกมา

นี่เป็นสิ่งที่ท่านแม่มอบไว้ให้ ในเสื้อผ้าที่เขาสวม ไม่ว่าจะตัวไหนล้วนมีกระเป๋าลับถูกเย็บติดเอาไว้ ยาแก้พิษเป็นยาที่สำคัญที่สุดที่ต้องพกไว้ติดตัว ทั้งยังมียาสามัญที่ใช้บ่อยอยู่ในกระเป๋ายาเช่นแฝดของยาพิษ ดังนั้นต่อให้นอนก็จะซ่อนไว้ติดกาย

เหมิงเคอมองเขาลงจากเก้าอี้ รู้สึกขยะแขยงเล็กน้อย แต่ก็ยังเรียกคนรับใช้มาพาเขาไปห้องน้ำ

หนานหนานวิ่งตามไปทันที และฉวยโอกาสนำยาถอนพิษกลืนลงท้องไป

ครั้นยานั้นลงไปในท้อง เขาก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมาก ความเจ็บปวดที่เสียดแทงหัวใจอยู่ก็เบาลงมากเช่นกัน

เหมิงเคอผู้นี้ร้ายกาจเกินไปแล้ว มีความตั้งใจวางยาเด็กห้าขวบที่เหมือนตุ๊กตาตัวน้อยๆ ได้ เพียงพบกันครั้งแรก อย่าว่าแต่ไม่ได้ให้ของขวัญตอนพบกันเลย นี่ยังคิดจะเอาชีวิตเขาอีก

ไม่สิ น่าจะไม่ใช่ว่าต้องการเอาชีวิตเขา น่าจะวางยาเขาเพื่อให้ควบคุมเขาได้มากกว่า

หนานหนานรู้สึกว่าตนนั้นเดาได้ถูกต้อง ในใจยิ่งดูถูกเหมิงเคอเข้าไปอีก

คนรับใช้พาเขาเข้าไปยังห้องน้ำ เพียงปิดประตู หนานหนานก็นั่งลงบนส้วม เขารีบมากจริงๆ…

คนรับใช้ผู้นั้นก็รออยู่ด้านนอก เพียงแต่หลังจากเห็นหนานหนานเข้าไปแล้ว ก็ออกห่างไปเล็กน้อย

หนานหนานนั่งยองอยู่ราวหนึ่งเค่อ เมื่อรู้สึกว่าตนสบายตัวขึ้นหน่อยแล้วก็ลุกขึ้นแล้วใส่กางเกง

ใครจะรู้ว่ายังไม่ทันได้ลุกขึ้น จู่ๆ ก็มีบางอย่างไต่ขึ้นมาบนเท้าของเขา

เพียงมองเห็น มุมปากของหนานหนานก็เผยรอยยิ้มออกมา นี่มันเสี่ยวไป๋เหอของเขานี่

เสี่ยวไป๋เหอคงไม่ชอบกลิ่นที่นี่มาก มันส่ายหางอย่างดุดัน ราวกับว่ากำลังเตือนให้หนานหนานทำธุระให้เสร็จแล้วจากที่นี่ไปเสีย

หนานหนานหัวเราะคิกคัก ข้างนอกมีคนอยู่ เขาจึงไม่ได้กล่าวอะไรเจื้อยแจ้วแบบไม่ระวังเช่นนั้น

เพียงแต่เขาไม่ได้นำผงสีเขียวมาด้วย เช่นนั้นจะทำอย่างไรเล่า

หนานหนานมองซ้ายมองขวา ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็นำเสี่ยวไป๋เหอใส่ลงไปในกระเป๋าลับชั่วคราว จากนั้นก็ค่อยๆ เดินออกมาจากห้องน้ำ โบกมือกล่าวกับคนรับใช้ “ขอน้ำให้ข้าอ่างหนึ่งสิ ข้าจะล้างมือ”

คนรับใช้คนนั้นขมวดคิ้ว มองเขาอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

เด็กคนนี้ยังคิดว่าตนเป็นเจ้านายที่บ้านนี้จริงๆ หรือ น้ำเสียงตอนสั่งการนั้นเป็นธรรมชาติมาก คิดว่าตัวเองเป็นอะไรกัน

คนรับใช้ไม่พอใจนัก แต่คุณหนูสั่งเอาไว้ว่าทำให้เขาสงบลงชั่วคราวก่อน เด็กคนนี้มีประโยชน์มาก ขอเพียงคำขอของเขาไม่มากเกินไป เขาต้องการอะไรก็ทำให้เขาพึงพอใจเป็นใช้ได้

แต่หลังจากหนานหนานกล่าวอย่างนั้น ก็เดินไปที่สวนแล้วนั่งยองๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างๆ ไม่รู้ว่าดูอะไรอยู่ตรงนั้น

คนรับใช้เห็นเช่นนั้น ก็ทำได้เพียงเดินออกจากสวนไป สั่งให้ผู้อารักขาด้านนอกเฝ้าเข้าไว้ อย่าให้เขาหายตัวไป จากนั้นก็ไปตักน้ำ

ทันทีที่หนานหนานได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาห่างออกไปไกลแล้ว ก็ดึงหญ้าขึ้นมาจากพื้นทันที วางเสี่ยวไป๋เหอลงบนพื้น มัดหญ้าสีเขียวสั้นๆ ในมือของเขาเข้ากับหางของมันอย่างระมัดระวัง

เสี่ยวไป๋เหอพูดไม่ออกเล็กน้อย ในใจรู้สึกอับจนหนทาง

ช่างเถอะ หญ้าก็หญ้า ปล่อยไปก่อน อย่างไรมันก็ไม่โดดเด่น มันเดินไปตามทางแล้วไม่มีคนเห็นก็เป็นพอ

หนานหนานผูกเงื่อนสองปม จากนั้นก็ตบมืออย่างพอใจ

ตอนนั้นเองคนรับใช้เองก็เดินเข้ามาพร้อมอ่างน้ำ หนานหนานขยับเสี่ยวไป๋เหอไปด้านหลัง จากนั้นก็ลุกไปล้างมือ

เสี่ยวไป๋เหอรีบวิ่งเข้าไปในซอกหินด้วยความเร็วอย่างมาก ไม่นานนักก็ปรากฏตัวอีกครั้งที่โรงเตี๊ยมของอวี้ชิงลั่ว ไต่ขึ้นไปตรงหน้านาง

เย่ซิวตู๋มีดวงตาที่เฉียบคม เห็นว่าด้านหลังของมันมีหญ้าสีเขียวก็โล่งใจ

ถึงเขาจะมั่นใจในตัวบุตรชายมาก แต่ก็รู้ว่าเขาอาจจะตกอยู่ในเงื้อมมือของผู้อาวุโสสกุลลี่ ในใจจึงเป็นกังวลอยู่บ้าง

เมื่อทราบข่าวคราวที่หนานหนานส่งมาในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่า… เขายังมีอิสระอยู่มาก

อวี้ชิงลั่วเห็นเช่นนั้น ก็พยักหน้าอย่างโล่งอก

ในทางกลับกัน ทางด้านผู้อาวุโสสกุลหมิงและหมอเฒ่าฉยงซานมองหน้ากันอย่างตกตะลึง มองพวกเขาสองคน จากนั้นก็จ้องมองแมงป่องตัวน้อยอย่างสับสนงุนงง

“ไอ้หยา พวกเจ้าสองคนอย่ามัวแต่มองกันเองสิ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เจ้าแมงป่องตัวนี้กลับมาแล้ว แล้วหนานหนานเล่า?” ผู้อาวุโสสกุลหมิงทนไม่ไหว เสียงดังขึ้นเล็กน้อย

อวี้ชิงลั่วชี้ไปที่หญ้าสีเขียวบนตัวเสี่ยวไป๋เหอแล้วกล่าว “นี่คือข่าวที่หนานหนานส่งมาผ่านเจ้าแมงป่อง สีเขียวหมายถึงว่าปลอดภัย สีแดงหมายถึงอันตราย เห็นข่าวคราวที่หนานหนานส่งมาแล้ว ตอนนี้เขาน่าจะ… กินอิ่มนอนหลับอย่างสบายๆ”

มองเสี่ยวไป๋เหอเฉื่อยชาไม่อยากเคลื่อนไหว ก็รู้ได้ว่าหนานหนานยังสบายดี

หากมีอันตราย เสี่ยวไป๋เหอจะกระดิกหางอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นก็นำทางไต่ออกจากประตูไป

ผู้อาวุโสสกุลหมิงตาเบิกกว้าง “เช่น เช่นนั้นหรือ นี่ก็พิสูจน์ได้แล้วหรือว่าหนานหนานไม่เป็นอะไร?”

“อืม เป็นเช่นนั้นขอรับ” เย่ซิวตู๋พยักหน้ายืนยัน

ผู้อาวุโสสกุลหมิงพองแก้ม มองพวกเขาสองคนแวบหนึ่ง ตอนนี้เห็นพวกเขายืนอยู่ด้วยกัน ก็พบว่าทั้งสองคนนั้นเป็นคนประเภทเดียวกัน สตรีผู้นี้เองก็เหมือนกับเย่ซิวตู๋ ดูแล้วไม่ควรเข้าไปยุแหย่

วันนั้นเขาถูกผีเข้าจริงๆ คิดจะไปวางแผนแกล้งนาง ต้องสูญเสียป่าไผ่และห้องหนังสือไปเปล่าๆ

แต่ทว่า เพราะนางมีเหลนที่น่ารักอย่างหนานหนานให้เขา เขาจึงจำใจ… ยอมให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน

“ซิวเอ๋อร์ เจ้าบอกข้ามาตามตรงนะ พวกเจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าใครจับตัวหนานหนานไป”

ลูกหายตัวไปทั้งคน แต่พวกเขากลับไม่รีบร้อนเลย อย่างน้อยที่สุดเขาต้องอยากรู้ว่าใครคือศัตรู เพื่อจะได้เตรียมตัวสิ

เย่ซิวตู๋ไม่ต้องการกล่าวไปมากกว่านี้ บอกตามตรงแล้วเรื่องนี้เขาก็ไม่หวังให้อาจารย์เข้ามาแทรกแซง

“ท่านอาจารย์ เรื่องของหนานหนาน ข้ากับชิงเอ๋อร์จัดการได้ขอรับ ท่านกลับไปรอฟังข่าวเถิด ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้ ท่านอาจจะได้เจอหนานหนานแล้วก็เป็นได้”

ผู้อาวุโสสกุลหมิงพ่นลมใส่เคราและต้องมอง เจ้าเด็กบ้านี่จะเลิกพูดกับเขาแบบขอไปทีไม่ได้หรือ อย่างไรตนก็เป็นคนอาวุโสกว่า และยังเป็นอาจารย์ของเขา ไม่รู้จักเคารพกันเสียบ้างเลยหรือ?

หมอเฒ่าฉยงซานสงบเล็กน้อย ก้มหน้าลงแล้วเริ่มคิด ในความคิดของเขา คนที่มีปัญหากับอวี้ชิงลั่วในดินแดนเหมิงแห่งนี้ก็มีเพียง…เหมิงเคอ

หรือว่าจะเป็นนาง?

หมอเฒ่าฉยงซานยังไม่แน่ใจนัก ทำได้เพียงส่งสายตาสงสัยไปยังอวี้ชิงลั่ว

แต่อีกฝ่ายกลับตรงไปตรงมายิ่งกว่า เดินเข้าไปในห้องด้านใน และเริ่มเก็บกล่องยากุกกักๆ

รอจนกระทั่งอวี้ชิงลั่วออกมาอีกครั้ง เย่ซิวตู๋และผู้อาวุโสสกุลหมิงก็ไม่อยู่แล้ว เหลือเพียงหมอเฒ่าฉยงซานที่รอนางอยู่

“ไปกันเถิด เหมิงเคอส่งของขวัญชิ้นใหญ่ให้ข้า ข้าจะต้องไปแสดงให้นางเห็น ให้นางมีความสุขเสียหน่อยจึงจะถูก”

แต่เพียงกล่าวออกไป หมอเฒ่าฉยงซานก็ดวงตาเป็นประกาย ยืนยันการคาดเดาของตนแล้ว ที่แท้… ก็เป็นเหมิงเคอที่ลักพาตัวหนานหนาน

หญิงผู้นั้นไม่รักชีวิตตนแล้วสินะ เด็กคนนั้นไม่ได้เป็นเพียงบุตรของอวี้ชิงลั่ว ตอนนี้ยังเป็นบุตรชายของเย่ซิวตู๋ และมีความสัมพันธ์เช่นนั้นกับผู้อาวุโสสกุลหมิงด้วย

ตายแน่ หญิงผู้นั้นตายแน่

หมอเฒ่าฉยงซานคิดถึงโชคร้ายของอีกฝ่ายอย่างมีความสุข

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

เหมิงเคอตายแน่ ตายแน่นังเหมิง เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับลูกของชิงลั่ว

ไหหม่า(海馬)