ตอนที่ 738 ท่านแม่ให้กำลังใจข้าด้วย

ตอนที่ 738 ท่านแม่ให้กำลังใจข้าด้วย

โม่เสียนในชุดขาวยืนอยู่บนเวที บุคลิกของเขาสง่างามราวคุณชาย

เขาโค้งคำนับให้ทุกคนเพื่อแสดงความเคารพ

ทันทีที่เขาโบกมือ ก็มีคนยกไหสุราขนาดใหญ่สองไหขึ้นไปวางไว้กลางโต๊ะกลม

“นี่คือ……”

โม่เสียนยังไม่ทันพูดจบ หนานหนานที่อยู่ข้างหลังผู้อาวุโสสกุลลี่ก็กระโดดขึ้นมาทันที “ประเดี๋ยวก่อน ให้ข้าแนะนำเอง”

น้ำเสียงแจ่มชัดและทรงพลังของเขาพลันดังก้องไปทั่วบริเวณ

สายตาของทุกคนย่อมจับจ้องมาที่เขาทันที รวมถึงกรรมการบางคนด้วย

เหมิงลู่ตกใจมากจนเกือบจะผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ หลังจากนั้นไม่นานก็มีรอยยิ้มปรากฏที่มุมปากของเขา จ้องมองหนานหนานด้วยดวงตาเป็นประกาย

เจ้าตัวเล็กนี่มาที่ดินแดนเหมิงด้วย

แต่ก็น่าแปลก เหตุใดไม่มีใครมารายงานว่าเขามาเยือนเผ่าเหมิง? หนานหนานควรมีเหรียญที่เขาให้ไว้อยู่ในมือสิ

หลังจากคิดดูแล้วก็พบว่าเมื่อไม่นานมานี้ผู้อาวุโสสกุลเยว่กำลังยุ่งกับปัญหาในครอบครัว ดังนั้นพวกเขาจึงอาจเพิกเฉยต่อเรื่องนี้

แต่เหตุใดเขาถึงไปอยู่ใกล้ผู้อาวุโสสกุลลี่? ผู้อาวุโสสกุลลี่…

เหมิงลู่ส่ายหน้า ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย เมื่อหันกลับไปมองอีกครั้งก็เห็นอวี้ชิงลั่วนั่งอยู่ข้างหลังผู้อาวุโสสกุลเยว่ และเย่ซิวตู๋นั่งอยู่ด้านหลังผู้อาวุโสสกุลหมิง

มุมปากของเขากระตุกอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อสักครู่นี้เขามัวแต่คุยกับสหายและกรรมการคนอื่น ๆ อีกหลายคน แต่ไม่ได้สนใจสถานการณ์ที่อยู่ข้างหลังของผู้อาวุโสคนอื่น

คาดไม่ถึงเลย…

พวกเขาสามคนทำอะไรกัน? กำลังทำอะไรอยู่ข้างหลังผู้อาวุโสทั้งสามคนนั้น?

เหมิงลู่อดไม่ได้ที่จะลูบหน้าผากของตน และมองไปยังหนานหนานอีกครั้ง

หนานหนานลืมสถานการณ์ปัจจุบันของตนเองไปนานแล้ว เมื่อเขาเห็นสุราที่โม่เสียนนำขึ้นมา ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย

เขาต้องการเป็นคนแรกที่ดื่มสุราใหม่ล่าสุดที่ท่านลุงโม่เป็นคนหมัก ล่าสุดท่านพ่อบอกว่าตราบใดที่เขาเรียนรู้ความรู้เรื่องสุราจากโม่เสียน และเป็นคนขึ้นไปแนะนำบนเวที เขาก็จะสามารถเป็นคนแรกได้ดื่ม

นี่เป็นเหตุการณ์สำคัญในชีวิตที่พลาดไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะนับว่าเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่

หนานหนานคิดดังนั้นแล้วก็จะรีบขึ้นไปบนโต๊ะกลม

เมื่อผู้อาวุโสสกุลลี่เห็นเขาทำเช่นนั้นก็ตกตะลึง ยาทำให้อ่อนแรงไม่มีผลต่อเด็กคนนี้เลย เสียงตะโกนและการเคลื่อนไหวของเขาเปี่ยมไปด้วยพลังและปราดเปรียวยิ่งนัก

เขาจ้องไปยังองครักษ์ด้วยสายตาโหดเหี้ยม และกำลังจะคว้าตัวหนานหนานไว้ ในตอนนี้เขาไม่ต้องการให้หนานหนานไปใกล้เวทีเลย แม้แต่ปล่อยให้ออกห่างจากข้างกายเขาก็ไม่ต้องการ

แต่ในขณะที่ผู้อาวุโสสกุลลี่ยื่นมือออกไป ร่างของหนานหนานก็หลบอย่างว่องไวและชนเข้ากับองครักษ์ จากนั้นก็เตะเท้า เหยียบบนโต๊ะตรงหน้าผู้อาวุโสสกุลลี่ และทะยานขึ้นอย่างรวดเร็วคว้าเพื่อไปที่โต๊ะกลมทันที

การเคลื่อนไหวของเขาปราดเปรียวเป็นธรรมชาติ ปราศจากการเสแสร้งเพิ่มเติม เพียงชั่วครู่ เขาก็ไปยืนตัวอยู่ข้างโม่เสียนแล้ว

ดวงตาของผู้อาวุโสสกุลลี่เบิกกว้าง จ้องมองฝ่ามือที่ว่างเปล่าของตน

เด็กคนนี้…มีวรยุทธ์หรือ? ยิ่งกว่านั้นคือด้วยการเคลื่อนไหวที่คล่องแคล่วเช่นนี้ แม้ว่าเมื่อสักครู่เขาจะระวังตัวแล้ว แต่ก็ยังจับเด็กไว้ไม่ได้

องครักษ์รีบเข้ามาหา “ท่านประมุข เขา…”

ผู้อาวุโสสกุลลี่ชักมือกลับอย่างแรง แล้วจ้องมองหนานหนานบนเวทีด้วยดวงตามืดมน ก่อนกัดฟันพูดว่า “พวกเราถูกเด็กคนนี้หลอก ฮึ่ม ไม่คิดเลยว่าเด็กคนนี้จะแสร้งเป็นหมูเพื่อหลอกกินเสือตั้งแต่อายุยังน้อย ทำได้ดี ทำได้ดีจริง ๆ”

“ท่านประมุข เราควบคุมเด็กคนนี้ไม่ได้แล้ว และสถานการณ์ก็ไม่ดีสำหรับเรา”

“ใครบอกว่าควบคุมไม่ได้?” ผู้อาวุโสสกุลลี่หัวเราะเยาะ “เขาถูกวางยาพิษไปแล้ว”

ใช่แล้ว โชคดีที่พวกเขามองการณ์ไกลจึงวางยาพิษเด็กตั้งแต่วันแรก หากไม่มียาแก้พิษ เขาก็ทำได้เพียงรอรับความเจ็บปวดที่กัดกร่อนหัวใจเท่านั้น

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ผู้อาวุโสสกุลลี่ก็ขยิบตาให้เหมิงเคอที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

เหมิงเคออ้าปากค้างเมื่อเห็นดังนั้น

นางกำหมัดแน่นด้วยความโมโห แล้วจ้องมองศีรษะของอวี้ชิงลั่วด้วยความขุ่นเคือง

“ฮูหยินน้อย สายตาของท่านเกรี้ยวกราดเกินไป ข้าไม่อาจแสร้งทำเป็นไม่รู้ตัวต่อไปได้แล้ว” อวี้ชิงลั่วหันหน้าไปมองนางด้วยรอยยิ้มหวาน

เหมิงเคอจิกผ้าเช็ดหน้าแน่น รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของนาง แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบาขณะโน้มตัวเข้าไปใกล้หูของอวี้ชิงลั่ว “เจ้าอย่าชะล่าใจเกินไป เด็กคนนั้นถูกพ่อของข้าวางยาพิษแล้ว”

ยาพิษหรือ?

อวี้ชิงลั่วเลิกคิ้วขึ้น แล้วเอ่ยเตือนนางด้วยรอยยิ้ม “เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าข้าเป็นหมอ ขนาดสามีของเจ้าข้ายังสามารถรักษาได้ นับประสาอะไรกับยาพิษเล็กน้อย”

เหมิงเคอนึกเย้ยหยันด้วยใบหน้าสงบ ในใจมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม “เจ้าเป็นหมอก็จริง แต่ยาพิษของพ่อข้านั้นรักษาไม่ง่ายนัก ลูกชายของเจ้ากินยาพิษนี้ถึงสามครั้ง ตราบใดที่เขาถูกวางยาพิษถึงสามครั้ง แม้แต่เทพเซียนก็ไม่อาจรักษาได้ แน่นอนว่าเจ้าอาจมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมจนสามารถทำยาแก้พิษได้หากมีเวลามากพอ แต่เวลาไม่เคยคอยใคร หากลูกชายของเจ้าไม่ได้กินยาแก้พิษหลังจากคืนนี้ เขาก็จะมีอาการเลือดออกจากทวารทั้งเจ็ดจนตาย”

ยิ่งนางพูด เสียงของนางก็ยิ่งเบาลง “แม่นางถัง เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถทำยาแก้พิษก่อนคืนนี้ได้หรือไม่เล่า?”

“…ไม่ได้” อวี้ชิงลั่วเชื่อว่ายาพิษที่เหมิงเคอใช้จัดการกับหนานหนานต้องไม่ธรรมดา แต่นางก็รู้ว่าทั้งทักษะทางการแพทย์ของนางและของหมอเฒ่าฉยงซานไม่ควรถูกมองข้าม

อวี้ชิงลั่วเชื่อคำพูดของเหมิงเคอ

ทว่า…

ดูเหมือนว่านางจะลืมบอกเหมิงเคอว่าถ้าหนานหนานได้รับพิษเล็กน้อย เขาจะมีอาการปวดท้องอย่างรุนแรง ทำให้รู้ตัวทันทีว่าร่างกายของเขามีสิ่งแปลกปลอมหรือไม่

นางไม่เชื่อว่าหนานหนานจะกินยาพิษเข้าไปถึงสามครั้ง

ถ้าลูกชายของนางโง่ถึงเพียงนี้ นางคงจำเขาไม่ได้

แต่เหมิงหลัวอวี้ที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยิน ดวงตาของนางเบิกกว้าง มือเล็ก ๆ ของนางคว้ามือของอวี้ชิงลั่วไว้แน่น รู้สึกกระวนกระวายใจยิ่งนัก “ท่านน้าชิง…”

“ไม่เป็นไร” อวี้ชิงลั่วยิ้มให้นางอย่างสบายใจ และไม่สนใจเหมิงเคออีกต่อไป แต่มุ่งความสนใจไปยังโต๊ะกลมแทน

เหมิงเคอนึกเย้ยหยัน และในที่สุดก็พูดว่า “ถ้าอย่างนั้น แม่นางถัง บางสิ่งที่ไม่ควรทำก็อย่าทำ”

อวี้ชิงลั่วกลอกตาขณะหันหลังให้เหมิงเคอ และเมื่อนางเงยหน้าขึ้น นางก็สบตากับหนานหนาน

เจ้าตัวเล็กโบกมือให้นาง “ท่านแม่ ท่านแม่ ให้กำลังใจข้าด้วยนะขอรับ”

“ฟึ่บ” ทุกคนหันมามองอวี้ชิงลั่วเป็นตาเดียวกัน

ผู้อาวุโสสกุลเยว่หันหน้ามามองอวี้ชิงลั่วด้วยความประหลาดใจ แล้วพูดว่า “แม่นางถัง… นั่นลูกของเจ้าหรือ?”

“ขอโทษด้วยเจ้าค่ะ เขาค่อนข้างร่าเริงเกินเหตุ ช่างเขาเถิดเจ้าค่ะ” อวี้ชิงลั่วมองหนานหนานด้วยสายตาดุร้าย และสงสัยว่าเจ้าตัวเล็กนี่จะจัดการเรื่องจริงจังได้หรือไม่ ไม่รู้ว่าจะได้เรื่องหรือไม่?

ผู้อาวุโสสกุลเยว่หัวเราะแล้วมองไปยังหนานหนาน “แม่นางถังอ่อนน้อมถ่อมตนนัก ทันทีที่เด็กคนนี้ขึ้นไปบนเวที เขาก็น่าทึ่งมาก เขามีความว่องไวปราดเปรียวตั้งแต่อายุยังน้อย และยังมีพรสวรรค์มาก”

แต่เหตุใดเขาถึงออกมาจากด้านหลังผู้อาวุโสสกุลลี่?

หรือว่า…

ผู้อาวุโสสกุลเยว่กำหมัด คิ้วของเขาขมวดแน่น

เป็นไปได้หรือไม่ว่าที่วันนี้แม่นางถังไม่ปรากฏตัวพร้อมกับลูกชายของนาง เป็นเพราะลูกชายของนางอยู่ในเงื้อมมือของผู้อาวุโสสกุลลี่?

เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้นี้ ผู้อาวุโสสกุลเยว่ก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลง บางทีในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาอาจทำผิดพลาดไปหลายครั้ง

เมื่อเห็นว่ามารดาของตนไม่ตอบสนอง หนานหนานก็ทำหน้ามุ่ยด้วยความไม่พอใจ และทำได้เพียงหันกลับไปอย่างหงุดหงิด

แต่เมื่อเขาหันกลับมา ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างทันที

…………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

สิ่งไหนไม่ควรทำก็อย่าทำ เรื่องนี้ควรเก็บไว้เตือนตัวเองดีกว่านะนังเหมิงเคอ ไม่รู้ตัวซะแล้วว่าเล่นกับใครอยู่

ไหหม่า(海馬)