ตอนที่ 743 แม่นางชิง หมอปีศาจชื่อดัง

ตอนที่ 743 แม่นางชิง หมอปีศาจชื่อดัง

ผู้อาวุโสสกุลหมิงเห็นหนานหนานเข้ามาใกล้ ทั้งยังเห็นท่าทางน่าสงสารของเขา ก็ให้รู้สึกปวดใจมาก อุ้มเขาขึ้นมาในทันทีแล้วกล่าวปลอบ “เด็กดี หนานหนาน อย่ากล่าวไร้สาระเช่นนั้นสิ ตายไม่ตายอะไรกัน คำพูดเช่นนี้จะกล่าวสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้นะ อีกอย่าง ใครบอกว่าเจ้าไม่มีใครให้พึ่งพากันเล่า ยังมีท่านตาทวดผู้นี้เป็นที่พึ่งพาให้เจ้าอยู่นะ ใครกล้ามากลั่นแกล้งเจ้า ท่านตาทวดจะฆ่ามันเอง”

หนานหนานโอบคอของเขาไว้ น้ำตายังเกาะอยู่ที่ขนตายาว จากนั้นก็กะพริบตาแล้วกล่าวอย่างไร้เดียงสาอย่างมากว่า “จริงหรือขอรับ”

“จริงอยู่แล้วสิ” ผู้อาวุโสสกุลหมิงให้คำมั่น จากนั้นก็หันหน้าไปมองหมอหมิ่นอย่างดุร้าย “ว่ามาสิ เหลนของข้าได้วางยาพิษหรือไม่”

เหลน เหลนหรือ?

ไม่เพียงแต่ท่านหมอหมิ่นเท่านั้น แม้แต่ผู้อาวุโสสกุลลี่ที่อยู่ด้านข้างรวมไปถึงผู้อารักขาคนอื่นๆ ของเขา อีกทั้งยังมีแขกที่อยู่ใกล้ๆ และได้ยินชัดเจนก็ยังอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง มองผู้อาวุโสสกุลหมิงอย่างไม่อยากเชื่อ

เขาบอกว่า เด็กคนนี้เป็นเหลนของเขาอย่างนั้นหรือ?

เป็นไปได้อย่างไร ผู้อาวุโสสกุลหมิงมีเหลนหรือ?

“ผู้ ผู้อาวุโสสกุลหมิง… เด็กคนนี้… เป็นเหลนของเจ้าจริงหรือ” ผู้อาวุโสสกุลลี่กลืนน้ำลายอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อ มองไปทางหนานหนานราวกับว่ากำลังมองดูสัตว์ประหลาด

เป็นไปได้อย่างไร เหมิงจื่อเชียนและเหมิงจื่อฉีมีลูกแล้วหรือ?

“ทำไมหรือ หรือเจ้าคิดว่าข้าโกหก? นี่เป็นบุตรชายของซิวเอ๋อร์ แน่นอนว่าต้องเป็นเหลนสุดที่รักของข้าอยู่แล้ว” ผู้อาวุโสสกุลหมิงถลึงตาอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็หันหน้ามาหยอกหนานหนานอย่างรักใคร่

ผู้อาวุโสสกุลลี่หายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็หันหน้าไปมองเย่ซิวตู๋

แววตาของอีกฝ่ายฉายความหมายลึกซึ้ง เพียงแต่มองเขาแวบเดียว จากนั้นก็เบนไปมองอวี้ชิงลั่วด้วยแววตาอบอุ่นและอ่อนโยน ทั้งยังมีความรักใคร่และเอาอกเอาใจที่ซ่อนไว้ไม่มิดปรากฏอยู่

ผู้อาวุโสสกุลลี่รู้สึกตัวในทันทีว่าตนทำผิดพลาดครั้งใหญ่ เขาถูกเด็กที่ชื่อหนานหนานคนนี้หลอกเอาเสียแล้ว ถูกหลอกเสียจนหมดจด เขาบอกว่าตนไม่มีพ่อ ตลอดมาก็อยู่แบบพึ่งพาแม่อย่างแม่นางถังมาโดยตลอด ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ

ผู้อาวุโสสกุลลี่กำมือแน่น ในใจเริ่มเต้นรัว สายตาเบนไปยังที่นั่งของเหมิงเคอที่ตัวคนได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เหมิงเคอไม่อยู่แล้ว เหมิงหลัวอวี้ผู้นั้น… ก็ไม่อยู่แล้ว

ผู้อาวุโสสกุลลี่ลอบหลับตา ค่อยๆ ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ไม่ว่าอย่างไรก็ขอเพียงกำจัดเหมิงหลัวอวี้ให้ได้ แม่นางถังจะเป็นใครก็ไม่สำคัญ อย่างไรนางก็ไม่ใช่ชาวเหมิง ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องจากไป

โชคดีที่เหมิงเคอหูตาไว ทำอะไรรวดเร็ว และได้ลงมือไปก่อนแล้ว ต่อให้แม่นางแซ่ถังผู้นี้จะฉลาดเพียงไหน แต่ก็มีช่วงที่ประมาทอยู่

เผชิญหน้ากับสายตาของผู้อาวุโสสกุลหมิง ผู้อาวุโสสกุลลี่ก็ทำได้เพียงหัวเราะแห้ง “ผู้อาวุโสสกุลหมิงมีเหลนที่ฉลาดหลักแหลมเช่นนี้ ช่างน่ายินดีนัก วันหลังข้าจะส่งของขวัญมากมายไปแสดงความยินดี”

หนานหนานได้ยินว่ามีของขวัญมากมาย ก็เงยหน้าที่ฝังอยู่ตรงคอของผู้อาวุโสสกุลหมิงขึ้น ทำเสียงฮึดฮัด “ข้าไม่อยากได้ของขวัญมากมาย ให้เงินข้าก็พอ”

“…” อวี้ชิงลั่วส่ายหน้าเงียบๆ หนานหนาน จะแสร้งทำเป็นผู้ถูกกระทำก็เสแสร้งให้นานอีกหน่อยสิ เจ้าเป็นเช่นนี้…นางก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนเช่นกัน

ผู้อาวุโสสกุลหมิงแค่นเสียงด้วยท่วงท่าสง่างามและไม่ได้กล่าวอันใด เพียงหันหน้ากลับไปมองเหลนสุดที่รักของตน

ผู้อาวุโสสกุลลี่มีสีหน้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย ท่านหมอหมิ่นที่อยู่ด้านหลังเขานั้นก็เอาแต่หลบอยู่ด้านข้างตั้งแต่รู้ว่าหนานหนานเป็นเหลนของผู้อาวุโสสกุลหมิง ไม่ว่าจะไม่รู้ความเพียงใด แต่ก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับผู้อาวุโสสกุลหมิงเป็นแน่

เหมิงลู่ขมวดคิ้ว เห็นหนานหนานและผู้อาวุโสสกุลหมิงแสดงท่าทางสนิทสนมก็ไม่พอใจ คนอื่นไม่รู้จักผู้อาวุโสสกุลหมิง แต่เขานั้นรู้จักอีกฝ่ายดี

ขนาดตนที่เห็นพรสวรรค์ของหนานหนานแล้ว ก็ยังมีความคิดที่จะรับไว้เป็นศิษย์ แล้วนี่ยิ่งเป็นผู้อาวุโสสกุลหมิง เกรงว่าคงทนไม่ไหวที่จะเอาหนานหนานไว้ข้างกาย

นี่… รู้สึกไม่ค่อยดีเลย

ขณะคิด ด้านข้างก็มีการเคลื่อนไหวเล็กๆ เขาก้มหน้าลง ก็เห็นเหมิงผูเซิ่งที่เพิ่งถูกคนหามขึ้นไปบนเปลนอนครวญครางออกมา ขยับกายอย่างไม่สบายนัก

ไม่นานนัก เหงื่อบนใบหน้าของเขาก็เริ่มไหลออกมาเป็นสาย ดูแล้วท่าทางเจ็บปวดมาก

เหมิงลู่รีบเรียกอวี้ชิงลั่ว “แม่นางชิง มาดูอาการผูเซิ่งเสียหน่อยเถิด”

หมอหมิ่นและผู้อาวุโสสกุลลี่ชะงักงัน ท่านประมุข… กำลังเรียกใคร

อวี้ชิงลั่วผลักหมอหมิ่นออกไปทันทีพลางแค่นเสียงฮึดฮัด จากนั้นนั่งคุกเข่าลงจับชีพจรของเหมิงผูเซิ่ง ครู่หนึ่งก็ชักมือกลับ กล่าวเบาๆ “ผู้อาวุโสสกุลเซิ่งบาดเจ็บภายในรุนแรง น่าจะมีการต่อสู้กับใครมาเมื่อสองสามวันก่อน เพียงแต่ไม่ได้ดูแลตนเองให้ดี วันนี้มาร่วมงานชิมสุราก็ดื่มสุราไปไม่น้อย จึงนำไปสู่การบาดเจ็บสาหัสและหมดสติเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นแล้ว หมายความว่าผู้อาวุโสสกุลเซิ่งไม่ได้ถูกวางยาหรือ?” ผู้อาวุโสสกุลเยว่กล่าวออกมาเป็นคนแรก สายตาของเขามองไปยังหมอหมิ่น

หมอหมิ่นถึงกับเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก แต่ในเมื่อเรื่องมาถึงตอนนี้เขาก็ไม่มีทางออกแล้ว หากยอมรับว่าที่อวี้ชิงลั่วกล่าวเป็นความจริง ก็เท่ากับยืนยันความผิดของตนที่จงใจใส่ร้ายเด็ก ถึงตอนนั้นผู้อาวุโสสกุลหมิงจะต้องไม่ปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน

ตอนนี้เขาทำได้เพียงยึดมั่นว่าเหมิงผูเซิ่งถูกวางยาเท่านั้น

ดังนั้นหมอหมิ่นจึงเกร็งคอทันที จ้องมองอวี้ชิงลั่วอย่างโมโหแล้วกล่าว “แม่นาง เจ้าไม่รู้ความก็อย่ากล่าวมั่วซั่วไป เห็นชัดๆ ว่าผู้อาวุโสสกุลเซิ่งถูกวางยา เจ้ากลับบอกว่าได้รับบาดเจ็บภายในหรือ ฮ่าๆ ตลกแล้ว ผู้อาวุโสสกุลเซิ่งมีวรยุทธ์สูงส่ง ทั่วทั้งดินแดนเหมิงนี้มีไม่กี่คนที่สามารถทำร้ายเขาได้ นอกจากเหล่าผู้อาวุโสที่อยู่ที่นี่แล้วก็ไม่มีใครที่จะเก่งจนประมือกับเขาได้ เจ้ากล่าวเช่นนี้ หรือจะบอกว่าเป็นฝีมือของเหล่าผู้อาวุโสงั้นหรือ?”

อวี้ชิงลั่วเลิกคิ้ว ถึงตอนนี้แล้ว เขายังคิดจะยุแยงอีกหรือ?

แต่สิ่งที่เขากล่าวก็มีเหตุผล ในฐานะอดีตผู้อาวุโสที่บารมีสูงส่ง วรยุทธ์ย่อมไม่ธรรมดา ที่หมอหมิ่นกล่าวก็ไม่ผิด ทั่วทั้งดินแดนเหมิงนี้ คนที่จะทำร้ายผู้อาวุโสสกุลเซิ่งได้มีไม่กี่คน กล่าวเช่นนี้แล้ว เหล่าผู้อาวุโส ณ ที่นี้ก็ล้วนเป็นผู้ต้องสงสัย

หมอหมิ่นเห็นนางไม่กล่าวอะไรก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ตา “แม่นาง หากไม่มีฝีมือก็กลับบ้านไปเลี้ยงลูกเสียดีกว่า ฝีมือการแพทย์เช่นนี้ ยังกล้าบอกว่าเป็นยอดฝีมืออีกหรือ เห็นชัดๆ ว่าผู้อาวุโสสกุลเซิ่งถูกวางยา เจ้ากลับบอกว่าบาดเจ็บภายใน กลับถูกให้เป็นผิด คำพูดของเจ้าไม่น่าเชื่อเอาเสียเลย”

“ใครบอกว่าไม่น่าเชื่อ ข้าเสียอีกที่เชื่อใจนางอย่างเต็มที่” ในกลุ่มคนนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงอันเย็นชาและเย่อหยิ่งดังออกมา

ทุกคนมองไปตามที่มาของเสียง ก็พบซ่างกวนจิ่นมองมายังหมอหมิ่นอย่างเย้ยหยัน ก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว “หากในโลกใบนี้ยังมีหมอที่ฝีมือดีกว่าแม่นางท่านนี้อีกก็เกรงว่าจะหาไม่ได้แล้ว ทักษะการแพทย์ของนาง ไม่ใช่อะไรที่หมอตัวเล็กๆ อย่างเจ้าจะเทียบได้”

ทุกคนตกตะลึง ผู้อาวุโสสกุลลี่ถึงกับขมวดคิ้วยืนขึ้น เป็นไปได้อย่างไร เหตุใดซ่างกวนจิ่นจึงมาช่วยกล่าวเพื่อแม่นางคนนี้ ไม่ใช่ว่าคราก่อนพวกเขาคุยกันอย่างดีว่าไม่ใช่พันธมิตรกันไม่ใช่หรือ

ข้างๆ มีคนคนหนึ่งหน้าซีดไป หนึ่งในกรรมการมองซ่างกวนจิ่นแวบหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัย “ท่านอุปราชรู้จักแม่นางผู้นี้หรือ?”

“ฮ่าๆ ต้องรู้จักอยู่แล้ว” ซ่างกวนจิ่นชำเลืองมองอวี้ชิงลั่วด้วยสายตาลึกซึ้งแวบหนึ่ง ทันใดนั้นก็กล่าวเสียงดัง “แม่นางชิง หมอปีศาจชื่อดัง มีเหตุผลที่ข้าจะไม่รู้จักด้วยหรือ”

หมอปีศาจหรือ???

………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

เอ้า อุปราชมาได้ไงเนี่ย

ตัวตนถูกเปิดเผยแล้ว งานชิมสุรากลายเป็นงานเปิดตัวหมอปีศาจแล้วหรือเปล่า

ไหหม่า(海馬)