ตอนที่ 744 นิสัยของหมอปีศาจช่างมีเอกลักษณ์

ตอนที่ 744 นิสัยของหมอปีศาจช่างมีเอกลักษณ์

แม่นางชิง หมอปีศาจชื่อดัง แม่นางชิง หมอปีศาจชื่อดัง…

ทุกคนรู้สึกเหมือนหูอื้อไป หมอปีศาจลึกลับผู้นั้นที่ไม่มีใครรู้จักแม้แต่หน้าตา ก็คือคนที่อยู่ตรงหน้า… คือแม่นางที่อายุยังน้อยเพียงนี้น่ะหรือ?

อีกด้าน หมอเฒ่าฉยงซานที่เพิ่งกลับมาจากห้องสุขาและเดินกุมท้องกลับมายังที่นั่งของตนก็บังเอิญได้ยินประโยคนี้เช่นกัน เขาถึงกับชะงักไป หมอปีศาจหรือ? หมอปีศาจที่มีชื่อเสียงพอๆ กับเขาน่ะหรือ?

เหตุใดจู่ๆ จึงเอ่ยชื่อนี้ขึ้นมาได้เล่า

หมอเฒ่าฉยงซานไม่เข้าใจ มองไปยังคนมากมายที่เบียดเสียดกันอยู่ตรงเวทีกลม จากนั้นจึงถามว่านเผิงหลงและเถาเหวินฮั่นที่ยืนอยู่ตรงที่เดิมทันที “ทางด้านนั้นเกิดอะไรขึ้นหรือ?”

พวกว่านเผิงหลงอยู่ใกล้ๆ กับพวกเขาเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นบนเวทีกลมได้ชัดเจน ถึงขนาดคำพูดทุกคำก็ได้ยินอย่างชัดแจ้ง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ซ่างกวนจิ่นจงใจกล่าวเสียงดังเมื่อครู่

ว่านเผิงหลงค่อนข้างสงบนิ่ง เพียงแต่แววตาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ ส่วนเถาเหวินฮั่นตะลึงไปอย่างสมบูรณ์ นิ้วของเขาสั่นอย่างคุมไม่อยู่

หมอปีศาจหรือ? หญิงผู้นั้นคือหมอปีศาจหรือ? หมอปีศาจที่รอบรู้และใช้ยาพิษได้อย่างเก่งกาจ ผู้ที่เขาชื่นชมเป็นอย่างมากน่ะหรือ เหตุใด… จึงเป็นเช่นนี้ไปได้?

เถาเหวินฮั่นนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความงุนงง สีหน้าซับซ้อน บอกไม่ถูกว่าสุขหรือเศร้า

ในที่สุดว่านเผิงหลงก็ได้สติคืนมา สูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็หันหน้ามาสบสายตาไม่เข้าใจของหมอเฒ่าฉยงซาน จากนั้นก็อธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ให้เขาเข้าใจอย่างง่ายๆ ด้วยเสียงเบารอบหนึ่ง

หมอเฒ่าฉยงซานเบิกตากว้างในทันที คว้าแขนของว่านเผิงหลงแล้วถาม “เมื่อครู่เจ้าว่าอะไรนะ เจ้าบอกว่าลั่วลั่วคือหมอปีศาจหรือ? ลั่วลั่วคือหมอปีศาจอย่างนั้นหรือ?”

แม้ว่านเผิงหลงจะไม่อยากเชื่อ แต่ก็ยังพยักหน้าอย่างยากลำบาก เพียงแต่นึกถึงเรื่องหนึ่งแล้วสีหน้าของเขาก็หม่นหมองไป อย่างไรคนที่บาดเจ็บก็คือเพื่อนรักของอาจารย์ อาจารย์กลับไม่ถามเลยสักคำ เฮ้อ ในใจของท่านอาจารย์นั้น อวี้ชิงลั่วคงเป็นคนที่สำคัญที่สุดอย่างแน่นอน

หมอเฒ่าฉยงซานทนรอไม่ไหวอีกต่อไป จับชายชุดแล้ววิ่งขึ้นไปยังเวทีกลมทันที

ตอนที่ถูกผู้อารักขาขวางไว้ก็ทำเพียงถลึงตาแล้วกล่าว “ไม่รู้หรือว่าข้าเป็นใคร ไม่เห็นคนที่หมดสติอยู่บนนั้นหรือ?”

ผู้อารักขาหัวเราะแห้งๆ ลังเลครู่หนึ่งแล้วปล่อยเขาไป

หมอเฒ่าฉยงซานไม่กล่าวอะไร ตรงเข้าไปตรงหน้าอวี้ชิงลั่วทันที ถามเสียงดัง “ลั่วลั่ว เจ้าคือหมอปีศาจจริงๆ หรือ?”

อวี้ชิงลั่วหรี่ตาและถลึงตามองซ่างกวนจิ่นด้วยความโกรธ เห็นทุกคนยังมีสีหน้าไม่อยากเชื่อก็ทำได้เพียงพยักหน้า “เป็นฉายาที่คนอื่นตั้งให้ข้าน่ะ”

เมื่อหมอเฒ่าฉยงซานเอะอะเพียงนี้ คนรอบๆ ก็เริ่มตอบสนองขึ้นมา

คนที่ตกใจที่สุดก็คือผู้อาวุโสสกุลเยว่ ตอนนั้นเขาคิดจริงๆ ว่าตนมีตาหามีแววไม่ มีข่าวลือว่าหมอปีศาจผู้ลึกลับมาดูอาการป่วยของบุตรชายตนด้วยตัวเอง ตอนแรกเขาก็หาข้ออ้างมากมายและไม่เต็มใจนัก เอาแต่คิดว่ามันไม่น่าเชื่อถือ

ตอนนี้รู้ตัวตนจริงๆ ของนางแล้ว เขากลับ เขากลับทำอะไรไม่ถูกขึ้นมา

ไม่แปลกเลยที่โรคที่คนอื่นๆ วินิจฉัยไม่ได้ แม่นางผู้นี้กลับมั่นใจถึงเพียงนี้ วิธีการวินิจฉัยช่างแตกต่างจากผู้อื่นยิ่งนัก ที่แท้นางคือหมอปีศาจนี่เอง

ได้ยินว่าเดิมทีวิธีการวินิจฉัยของหมอปีศาจนั้นมีเอกลักษณ์และโด่งดัง ตอนนี้ก็ถือว่าได้เปิดโลกแล้ว

ไม่รู้ว่าทำไม ในใจผู้อาวุโสสกุลลี่อดไม่ได้ที่จะภาคภูมิใจในตนเองขึ้นมา ที่นี่มีผู้อาวุโสมากมาย จะมีใครใกล้ชิดกับหมอปีศาจได้นานเท่าเขาอีก

ผู้อาวุโสสกุลลี่ที่อยู่ข้างๆ ยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อ หันไปมองซ่างกวนจิ่น จากนั้นก็ยืนยันอีกครั้ง “ท่านอุปราช ที่ท่านกล่าวเป็นความจริงหรือ? แม่นางผู้นี้… เป็นหมอปีศาจจริงๆ หรือ?”

“แน่นอน ข้าไม่จำเป็นต้องโกหก หากผู้อาวุโสสกุลลี่ไม่เชื่อ ก็ไปลองสอบถามที่เมืองหลวงอาณาจักรเฟิงชางดูสิ เดี๋ยวก็รู้” สายตาที่ซ่างกวนจิ่นมองอวี้ชิงลั่วมีความแตกต่างอย่างมาก ทำให้เย่ซิวตู๋ที่มองอยู่ข้างๆ ไม่สบายใจเอาเสียเลย

ซ่างกวนจิ่นผู้นี้ยังคงเหมือนเดิม ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน ตัวตนสตรีของเขา ต้องให้อีกฝ่ายมาป่าวประกาศหรือ?

เขารู้อยู่แล้ว คนผู้นี้มาดินแดนเหมิงทั้งทีจะต้องไม่มีเรื่องดีอย่างแน่นอน

ผู้อาวุโสสกุลลี่รู้สึกว่าภายในลำคอแห้งผากเล็กน้อย เรื่องนี้เขาและเคอเอ๋อร์คิดมาตลอดว่าขอเพียงแค่จับแม่หม้ายและเด็กกำพร้า เพียงสองคนนี้เท่านั้น ไม่คิดเลยว่านางไม่เพียงแต่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเย่ซิวตู๋ แต่หญิงคนนี้ยังเป็น…หมอปีศาจอีก

ตัวตนของนางน่าประหลาดใจเกินไปแล้ว เขารู้สึกว่ามีบางอย่างที่จะไม่เป็นไปตามแผน ตอนนี้เขาต้องการตามหาเคอเอ๋อร์ และปรึกษานางเรื่องการจัดการกับเหมิงหลัวอวี้

แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถหนีไปได้ และไม่รู้ว่าเคอเอ๋อร์นั้นลงมือไปหรือยัง

อวี้ชิงลั่วกอดอก มองท่านหมอหมิ่นที่ใบหน้าชุ่มเหงื่อ ถามเขา “ตอนนี้ข้าดูอาการผู้อาวุโสสกุลเซิ่งได้หรือยัง”

“หมอหมิ่นยังไม่หลีกทางอีกหรือ หลานสะใภ้ของข้าเป็นถึงหมอปีศาจ ลูกเล่นเล็กๆ น้อยๆ ของเจ้าไม่เพียงพอมาประมือกับนางหรอก” ผู้อาวุโสสกุลหมิงในตอนนี้ช่างโอ้อวดจริงๆ นี่เป็นเรื่องประหลาดที่น่ายินดีนัก หมอปีศาจเอ๋ย ตัวตนนี้ทำให้คนชื่นชมได้เสียยิ่งกว่าเป็นองค์หญิงในราชวงศ์เสียอีก

ตอนนี้ในใจของผู้อาวุโสสกุลหมิง องค์หญิงจากราชวงศ์นั้นไม่ได้มีความสำคัญอันใด ชาวเหมิงนั้นไม่ได้มีความเคารพต่อราชวงศ์มากนัก อย่างไรในดินแดนเหมิงก็มีหวงเฟยมากมายอยู่แล้ว ตอนนี้บุตรสาวของตนยังเป็นกุ้ยเฟยที่เป็นที่โปรดปรานที่สุด ไม่มีอะไรที่หายากนัก

แต่หมอปีศาจ… มีเพียงคนเดียว ใครๆ ในโลกล้วนรู้จัก

“หมอหมิ่น หากทักษะการแพทย์ไม่เพียงพอก็หลีกทางให้หมอปีศาจเสีย ถูกวางยาพิษหรือ หึๆ ถูกวางยาพิษหรือ ด้วยทักษะการแพทย์น้อยนิดของเจ้า เกรงว่าแม้แต่โรคซางหาน เจ้าก็คงจะวินิจฉัยว่าถูกวางยาพิษกระมัง” ผู้อาวุโสสกุลหมิงพูดจาเชือดเฉือนอย่างไร้ปรานี

ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ถึงตอนที่อวี้ชิงลั่ววินิจฉัยอาการของเหมิงจื่อฉี ตามวิธีการของนาง จื่อฉีคงจะใกล้จะมีบุตรแล้ว

อืม ตอนนี้รู้สึกว่าป่าไผ่และห้องหนังสือนั้น เสียไปอย่างคุ้มค่ายิ่งนัก

ใบหน้าของหมอหมิ่นเปลี่ยนเป็นสีแดงและไม่กล้าลงจากเวที จนคนรอบๆ เริ่มชี้นิ้วใส่เขา ทำให้เขาหันมองผู้อาวุโสสกุลลี่ ทว่าผู้อาวุโสสกุลลี่ในตอนนี้จะสนใจเขาได้อย่างไร

หมอหมิ่นกัดฟันทำเสียงฮึดฮัด หันหลังจากไป

ดินแดนเหมิง… เขาอยู่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

เมื่อตัวตนของอวี้ชิงลั่วปรากฏขึ้น ต่อไปเกรงว่าจะไม่มีใครเชื่อในทักษะการแพทย์ของเขาอีกแล้ว

ผู้อาวุโสสกุลหมิงส่งเสียงไม่พอใจอยู่ด้านหลังเขา ผู้อาวุโสสกุลเยว่เองก็พึมพำสองประโยคเช่นกัน ดูหมิ่นเหยียดหยามเป็นอย่างมาก

สองคนที่ปกติแล้วมีความสัมพันธ์ต่อกันแบบธรรมดาๆ ตอนนี้กลับเหมือนว่าได้เจอสิ่งที่คล้ายคลึงกันแล้ว จึงยิงฟันและมองหมอหมิ่นที่หันหลังให้อย่างดูถูก

อวี้ชิงลั่วก้าวมาข้างหน้า นั่งลงตรงหน้าเหมิงผูเซิ่ง ป้อนยาให้เขาหนึ่งเม็ด จากนั้นก็กดบางจุดบนร่างของเขาแล้วฝังเข็มเงินเข้าไป

ไม่นานนัก เหมิงผูเซิ่งก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง หันหน้ามาแล้วค่อยๆ ลืมตาขึ้น

ผู้คนที่มองจากด้านข้างค่อยๆ ถอนหายใจโล่งอก สมกับเป็นหมอปีศาจ ลงมือเพียงสองสามครั้งก็เหมือนว่าพาคนกลับมาจากประตูนรกได้เลยอย่างไรอย่างนั้น

เหมิงผูเซิ่งอ่อนแอมาก เมื่อเห็นอวี้ชิงลั่วก็อึ้งงันไป

“ข้าเป็นอะไรไปหรือ?”

อวี้ชิงลั่วหัวเราะเย็นชา “ได้รับบาดเจ็บหนักเพียงนั้น ท่านไม่น่าจะไม่รู้นะเจ้าคะ ทั้งยังมาร่วมเทศกาลชิมสุราอย่างไม่รู้จักควบคุมตนเอง ก็สมควรจะหมดสติแล้ว”

ทุกคนได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจไปตามๆ กัน

ดูท่าข่าวลือนั้นจะน่าเชื่อถืออย่างมาก ได้ยินว่านิสัยของหมอปีศาจนั้นแปลกประหลาด ได้ยินคำพูดเช่นนี้แล้ว รู้สึกว่าไม่ผิดเลยจริงๆ

กล่าวคำพูดเช่นนี้กับอดีตผู้อาวุโสของดินแดนเหมิงได้ ช่าง… มีนิสัยเป็นเอกลักษณ์เหลือเกิน

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

เจอของจริงแล้วจะตะแบงต่อยังไงก็ไปต่อไม่ได้แล้วล่ะหมอหมิ่น ต้องออกไปก่อนจะขายหน้ามากกว่านี้

ไหหม่า(海馬)