ตอนที่ 760 ตัดสินซ่างกวนจิ่น

ตอนที่ 760 ตัดสินซ่างกวนจิ่น

มุมปากของอวี้ชิงลั่วกระตุก เมื่อเห็นท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ของเขา นางอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้น

แต่นางก็ยังคงโน้มตัวลงไปฟังเขาอย่างให้ความร่วมมือ “มีอะไรหรือ?”

“ลุงเวิงไม่ได้บอกว่าให้ข้าไปหยิบของที่บ้านเขาได้เลยหรือขอรับ? เขากำลังจะกลับไปแล้ว ข้าเกรงว่าเขาจะกลับคำ ดังนั้นจากนี้ไปข้าจะติดตามเขาทุกฝีก้าว เพื่อไปรับของที่บ้านของเขาพร้อมกับเขาเลย”

หนานหนานตื่นเต้นมาก เมื่อสักครู่นี้เขารีบวิ่งไปหาบิดา แล้วเขาก็บอกว่าให้ไปเถิด อย่างไรก็ไม่ผิดหวัง

ยิ่งบิดาพูดเช่นนั้น เขาก็ยิ่งตื่นเต้นและตั้งหน้าตั้งตารอ

อวี้ชิงลั่วเหลือบมองเขาบิดตัวไปมาด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย ก่อนลูบหน้าผากและพูดว่า “แม่กำลังจะไปคฤหาสน์ผู้อาวุโสสกุลเยว่ พ่อของเจ้า…” อย่างไรเสียนางก็ยังไม่ได้บอกกับเย่ซิวตู๋เรื่องผู้อาวุโสสกุลหมิง

“ท่านแม่ ข้าจะไปเอง ข้าจะไปเอง ไม่ต้องให้ท่านแม่ไปด้วย”

ใบหน้าของอวี้ชิงลั่วมืดมืดมนลงทันที เจ้าตัวเล็กที่ไร้หัวใจพูดราวกับว่านางเป็นภาระ และแทบรอไม่ไหวแล้วที่จะผลักไสนางออกไป

อวี้ชิงลั่วคว้าหูของเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ให้เหวินเทียนและหงเย่พาเจ้าไปที่นั่น”

หนานหนานทำแก้มป่อง ท่านแม่ทำร้ายเขาอีกแล้ว

คงไม่เป็นอะไรหากมีท่านลุงเหวินและหงเย่อยู่กับเขา เขาก็จะได้มีคนให้อวด

คิดได้ดังนั้น หนานหนานก็พยักหน้าทันที ราวกับกลัวว่าอวี้ชิงลั่วจะเปลี่ยนใจ “ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะไปหาท่านลุงเหวินตอนนี้เลยขอรับ” จากนั้นเขาก็วิ่งไปจับมือหงเย่แล้วจากไป

หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็หยุดชะงัก แล้ววิ่งไปอยู่ข้างเหมิงหลัวอวี้

เหมิงหลัวอวี้รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเพราะหนานหนานไม่สนใจนาง แต่ทันใดนั้นศีรษะเล็ก ๆ ของเขาก็มาโผล่ตรงหน้านาง ทำให้นางตกใจมาก “อะไร เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

“น้องอวี้ ตอนนี้ข้ามีบางอย่างต้องทำ เมื่อเจ้ากลับไปแล้วก็จงสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับพ่อและปู่ของเจ้าก่อน แล้วข้าจะไปเยี่ยมเจ้าในภายหลัง”

เหมิงหลัวอวี้หัวเราะทันที แล้วพยักหน้าอย่างแรง “ก็ได้ เช่นนั้นเจ้าก็ระวังตัวด้วย”

หนานหนานหรี่ตาแล้วรีบวิ่งหนีไป มุมปากของอวี้ชิงลั่วกระตุกเล็กน้อย และรู้สึกทำอะไรไม่ถูก

คนในงานเริ่มทยอยออกไปทีละคน อวี้ชิงลั่วเอียงคอมองดูอยู่ครู่หนึ่ง ไป๋อีเฟิงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามหันมาสบตากับนางพอดี ก่อนรีบก้มหน้าเดินออกไปตามทาง

อวี้ชิงลั่วนึกเย้ยหยันเขายิ่งนัก

ผู้อาวุโสสกุลเยว่จากไปพร้อมกับเหมิงหลัวอวี้ในอ้อมแขนของเขา โดยมีองครักษ์เดินนำ

จากนั้นอวี้ชิงลั่วก็หันหลังกลับ และเดินไปหาเย่ซิวตู๋

ทว่าเดินไปได้เพียงครึ่งทาง จู่ ๆ ก็มีคนมาขวางหน้านางไว้

ซ่างกวนจิ่นมองมาที่นาง “แม่นางชิง ไม่เจอกันนาน เราจะไปรำลึกความหลังกันที่ใดดี?”

“รำลึกความหลังหรือ?” อวี้ชิงลั่วนึกเย้ยหยัน ในสายตานางซ่างกวนจิ่นช่างชั่วร้าย เมื่อนึกถึงวิธีที่เขาไล่ตามเย่ซิวตู๋ในตอนนั้นและเกือบจะทำลายแผนของนาง ตอนนี้นางจึงอารมณ์เสียมากที่ได้เจอเขา และแทบจะอดใจไม่ได้ที่จะข่วนหน้าเขา

เมื่อเห็นดวงตาของซ่างกวนจิ่นหรี่ลงเล็กน้อย อวี้ชิงลั่วก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านอุปราชและข้าไม่มีอะไรจะต้องรำลึกความหลังกัน หากท่านอุปราชว่างนัก เหตุใดท่านไม่ไปรำลึกความหลังกับผู้อาวุโสสกุลลี่เล่า? ข้าได้ยินมาว่าพวกท่านมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน”

ไปที่คุกของชาวเหมิงเพื่อรำลึกความหลังเถิด ผู้อาวุโสสกุลลี่ยังคงไว้วางใจเจ้าอยู่

ซ่างกวนจิ่นนิ่งไปครู่หนึ่ง เมื่อนึกถึงการเผชิญหน้าระหว่างผู้อาวุโสสกุลลี่กับนางบนเวทีก่อนหน้านี้ เขาก็รู้ว่าต้องมีเรื่องบาดหมางระหว่างพวกเขาทั้งสอง

เมื่อได้ยินน้ำเสียงไม่พอใจของอวี้ชิงลั่วแล้ว เขาก็หัวเราะทันที “แม่นางชิงไม่ชอบให้ข้าเข้าใกล้ผู้อาวุโสสกุลลี่มากเกินไปหรือ? เช่นนั้นตราบใดที่แม่นางชิงเอ่ยปากแม้เพียงหนึ่งคำ เราก็ยินดีจะเชื่อฟังแน่นอน เราไม่กล้าไม่ฟังคำพูดของแม่นางชิงหรอก”

มุมปากของอวี้ชิงลั่วกระตุก คนผู้นี้มีอะไรผิดปกติหรือไม่?

“คำพูดของท่านอุปราชช่างจริงจังนัก” ทันใดนั้นเสียงเหี้ยมเกรียมก็ดังมาจากด้านหลัง ตามด้วยร่างหนึ่งที่มายืนอยู่ข้างอวี้ชิงลั่ว

เย่ซิวตู๋มองซ่างกวนจิ่นอย่างพร้อมตั้งรับ “ดูเหมือนท่านอุปราชจะขาดความตระหนักรู้ในตัวเองไปเล็กน้อย ชิงเอ๋อร์ไม่ได้มีมิตรภาพกับท่านอุปราชแน่นแฟ้นถึงเพียงนั้น ดังนั้นนางจะเอ่ยปากขอให้ท่านอุปราชเชื่อฟังนางได้อย่างไร ท่านอุปราชต้องการเป็นสหายกับใคร หรือใครต้องการติดต่อกับท่านอุปราช มันก็เป็นธุระของท่านอุปราชทั้งหมด อย่าลากชิงเอ๋อร์เข้าไปเกี่ยวข้องด้วย”

ซ่างกวนจิ่นหรี่ตาลง ครั้งนี้เย่ซิวตู๋น่ารำคาญเกินไปแล้ว เขากำลังคุยกับอวี้ชิงลั่วอยู่ แล้วจะออกมายุ่งเกี่ยวเพื่ออะไร?

ในระหว่างการต่อสู้ ยังดีที่คนผู้นี้วิ่งหนีไปได้อย่างมีชั้นเชิง ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานมาก

“เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เรารู้สึกประหลาดใจจริง ๆ ที่ได้พบองค์ชายซิวที่นี่ เราได้ยินฮ่องเต้แห่งอาณาจักรเฟิงชางตรัสว่าองค์ชายซิวจะไปพบอาจารย์ แล้วเหตุใดจึงมาปรากฏตัวในเผ่าเหมิงได้? เป็นไปได้หรือไม่ว่า… มีความลับบางอย่างที่ไม่อาจเปิดเผยได้?”

เย่ซิวตู๋พ่นลมหายใจเบา ๆ “จินตนาการของท่านอุปราชนั้นช่างบรรเจิดเสียจริง เรามาที่นี่เพียงเพื่อมาหาท่านอาจารย์ เหตุใดจึงจำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากท่านอุปราชด้วยเล่า?”

“ไม่ใช่แน่นอน แต่เราได้ยินข่าวลือหนึ่ง ดูเหมือนจะลือกันว่า…” ซ่างกวนจิ่นเลิกคิ้วขณะมองอวี้ชิงลั่วอย่างมีเลศนัย แล้วพูดช้า ๆ “…ข้าได้ยินมาว่าแม่นางชิงไม่พอใจที่จะอภิเษกสมรสกับองค์ชาย ดังนั้นจึงรีบหนีมาก่อนจะอภิเษกสมรส แม่นางชิง เป็นเช่นนั้นจริงหรือไม่?”

อวี้ชิงลั่วเบิกตากว้าง “ใครเป็นคนสร้างข่าวลือนี้? ท่านอุปราชฉลาดและมีอำนาจมาก แต่กลับเชื่อข่าวโคมลอยเช่นนี้ได้ แล้วจะไม่เสื่อมเสียชื่อเสียงของท่านหรือเจ้าคะ? ข้าดูเหมือนเป็นคนไร้ความรับผิดชอบเช่นนั้นหรือ?”

“…”ซ่างกวนจิ่นรู้สึกเหนื่อยใจอย่างพูดไม่ถูก สตรีผู้นี้…

เย่ซิวตู๋พอใจมาก ตราบใดที่ชิงเอ๋อร์ยืนอยู่เคียงข้างเขา เขาก็ไม่สนใจว่าซ่างกวนจิ่นจะเป็นอย่างไร และอีกฝ่ายก็จะไม่อาจสร้างปัญหาใด ๆ ได้

ซ่างกวนจิ่นต้องการพูดอะไรบางอย่างต่อ ทว่าผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาโบกมือให้เขาอยู่ไม่ไกล ราวกับว่ามีเรื่องเร่งด่วนบางอย่างที่ต้องบอกเขา

ซ่างกวนจิ่นเงียบ แล้วมองอวี้ชิงลั่วด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กล่าวคำอำลาและจากไป

ทันทีที่เขาจากไป อวี้ชิงลั่วก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางรู้สึกเสมอว่าซ่างกวนจิ่นจะรู้สึกอึดอัดเมื่อยืนอยู่ต่อหน้านาง และนางก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด แต่นางก็ยังคงระแวงเขามาก

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาทำก่อนหน้านี้ อวี้ชิงลั่วก็รีบดึงเย่ซิวตู๋เข้ามาใกล้ ก่อนกวาดสายตามองเขา แล้วถามพร้อมขมวดคิ้ว “ท่านไม่ได้รับบาดเจ็บตอนที่สู้กับเขาหรือ?”

จู่ ๆ เย่ซิวตู๋ก็หรี่ตาลง แล้วมองนางด้วยสายตาไม่พอใจ “เจ้าหมายความว่าอย่างไร? เป็นไปได้หรือที่ทักษะของข้าจะไม่ดีเท่าเขา?”

“…” อวี้ชิงลั่วเหยียบเท้าเขาอย่างแรง “ข้าแค่เป็นห่วงท่าน ซ่างกวนจิ่นมีจิตใจชั่วร้าย ใครจะไปรู้ว่าเขาจะใช้วิธีสกปรกเพื่อใส่ร้ายท่านหรือไม่”

เย่ซิวตู๋เลิกคิ้วขึ้น รู้สึกโล่งใจมากที่อวี้ชิงลั่วตัดสินซ่างกวนจิ่นเช่นนั้น

อืม ดีมาก เป็นเรื่องดีที่ชิงเอ๋อร์ที่จะรู้สึกกับซ่างกวนจิ่นเช่นนี้

เย่ซิวตู๋รู้สึกพอใจ และเสียงของเขาก็เบาลงมาก “ข้าสบายดี ข้าเกรงว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้นกับเจ้า ดังนั้นข้าจึงหยุดปะทะกับเขา แล้วทิ้งเขาไว้ก่อนจากไป ว่าแต่เจ้าจะไปคฤหาสน์ผู้อาวุโสสกุลเยว่หรือไม่ ข้าจะไปกับเจ้าด้วย”

“ไม่ได้ ท่านไปไม่ได้”

………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ดีใจล่ะสิท่านอ๋องที่ชิงลั่วไม่สนใจอุปราช ทางนี้ก็ดีใจค่ะ ที่จะได้ไม่แสบจมูกจากกลิ่นน้ำส้ม

ไหหม่า(海馬)