ตอนที่ 803 ติดตามข้าไปไม่ดีอย่างไร

ตอนที่ 803 ติดตามข้าไปไม่ดีอย่างไร

อวี้ชิงลั่วหรี่ตาลงขณะนึกสงสัยอยู่ในใจ ก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงหยิบหมวกผ้าโปร่งที่พื้นขึ้นมา แล้วเดินช้าลงเล็กน้อย

ชายผู้นี้ดูคุ้นหน้ายิ่งนัก ราวกับว่านางเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อน

อวี้ชิงลั่วเอียงศีรษะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ยืนอยู่หน้าประตูห้องของซ่างกวนจิ่น

สุดท้ายแล้วชายและหญิงก็แตกต่างกัน นางเคาะประตูเบา ๆ จนกระทั่งมีเสียงตอบรับดังมาจากข้างใน นางจึงเปิดประตูเข้าไป

ซ่างกวนจิ่นยังคงนอนอยู่บนเตียง ช่วงสองวันที่ผ่านมา อาการบาดเจ็บของเขาได้ทรุดลง ตอนนี้ใบหน้าของเขายังคงซีดมาก แม้แต่ริมฝีปากก็แทบไม่มีสีเลือด วันนั้นเหมิงพั่วโจมตีเขาอย่างรุนแรงจริง ๆ

เมื่อเห็นอวี้ชิงลั่วเข้ามา สีหน้าตึงเครียดของซ่างกวนจิ่นก็ผ่อนคลายลงมาก เขานอนตะแคงเล็กน้อยขณะหันมามองนาง “เหตุใดวันนี้เจ้ากลับมาเร็วนัก?”

“ข้างนอกร้อนและแดดก็แรงมาก ข้าจึงกลับมา” เป็นเรื่องแปลกที่อากาศในเมืองหลวงที่เคยเป็นเหมือนฤดูใบไม้ผลิตลอดทั้งปี กลับมีอุณหภูมิสูงขึ้นอย่างน่าประหลาด ราวกับจะบ่งบอกว่าทุกอย่างกำลังผิดปกติ

เพื่อไม่ให้คนอื่นจำได้ อวี้ชิงลั่วไม่เพียงแค่สวมหมวกผ้าโปร่งเท่านั้น แต่ขณะที่นั่งรถม้าเดินทางเข้าและออก นางก็เกือบจะถึงขั้นปิดหน้าต่างหมด ซึ่งทำให้อึดอัดมาก หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็รู้สึกว่าเหงื่อออกท่วมตัวแล้ว นางจึงไม่สามารถอยู่ข้างนอกได้จริง ๆ

ซ่างกวนจิ่นส่งเสียง ‘อืม’ แล้วชี้ไปยังอ่างน้ำแข็งทางด้านขวา แล้วบอกว่า “อากาศร้อนมาก ข้าจึงสั่งให้เสี่ยวเอ้อนำมันขึ้นมาเมื่อครู่นี้ เจ้าไปนั่งอยู่ตรงนั้นน่าจะรู้สึกสบายขึ้น”

อวี้ชิงลั่วแค่เหลือบมองแต่ไม่ได้ไปนั่งตรงนั้น ขณะที่นางเดินเข้าประตูมาก็รู้สึกได้ถึงความเย็นที่แผ่อยู่ในห้อง ซึ่งตอนนี้อุณหภูมิกำลังเย็นสบายพอดี นางจึงไม่ต้องไปนั่งข้างอ่างน้ำแข็ง

นางนั่งลงบนขอบเตียงของซ่างกวนจิ่น แล้วเอื้อมมือไปจับชีพจรของเขา หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็พูดด้วยเสียงแผ่วเบา “วันนี้ทั้งวันท่านทำอะไรบ้าง? นอนอยู่บนเตียงเช่นนี้ท่านไม่รู้สึกเบื่อบ้างหรือ? “

ซ่างกวนจิ่นรู้สึกประหลาดใจที่อวี้ชิงลั่วจับชีพจร และพูดสั้น ๆ ถึงอาการป่วยของเขา นางไม่เคยคุยกับเขาด้วยน้ำเสียงเช่นนี้มาก่อน

แต่เขามีความสุขมาก ความรู้สึกนี้…ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ มันเป็นความรู้สึกที่แปลกแต่ชวนอบอุ่นหัวใจ

เขารู้สึกว่าอวี้ชิงลั่วเป็นห่วงเขา

“ข้าไม่ได้คิดอะไร ตื่นขึ้นมาแล้วก็หลับไป เมื่อข้าตื่นขึ้น ข้าก็คิดว่าเมื่อใดจะได้ล้างแค้นให้เจ้า ข้าจะไม่ปล่อยคนที่จับตัวเจ้าไปแน่นอน พวกเราย่อมต้องไปฆ่าล้างบางมันให้สิ้น”

มุมปากของอวี้ชิงลั่วกระตุก นางชักมือกลับและไม่ตอบสนองต่อคำพูดของเขา แล้วถามต่อว่า “มีคนมาหาท่านหรือเปล่า? คนของท่านหาที่นี่เจอแล้วใช่หรือไม่?”

“ไม่” ซ่างกวนจิ่นพูดอย่างจริงจัง คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย “มันก็แปลกเหมือนกัน ผ่านมาตั้งสองสามวันแล้ว ตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่มาปรากฏตัวอีก ข้าเกรงว่า…จะมีบางอย่างเกิดขึ้น”

เขาไม่อยากให้อวี้ชิงลั่วพูดถึงประเด็นนี้มากนัก ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขารู้สึกพึงพอใจมากที่ได้อยู่กับอวี้ชิงลั่วสองต่อสอง

แม้ว่าอวี้ชิงลั่วจะออกไปข้างนอกเป็นส่วนใหญ่ แต่นางก็มักจะมาตรวจอาการเขาเป็น ทุกครั้งที่เขาเห็นท่าทางห่วงใยของนาง เขาก็จะรู้สึกมีความสุข

อวี้ชิงลั่วหัวเราะ “ไม่สิ จะว่าไปแล้วก็แปลกดี เมื่อสักครู่นี้ข้าลงไปข้างล่าง แล้วดูเหมือนจะเจอคนหน้าคุ้น ๆ”

ซ่างกวนจิ่นอึ้งไปชั่วขณะ ทันใดนั้นก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีผุดขึ้นในใจ

อวี้ชิงลั่วลุกขึ้นจากเก้าอี้ รอยยิ้มของนางกว้างขึ้นเรื่อย ๆ “คนผู้นั้นหน้าคุ้นยิ่งนัก ข้าเคยเจอเขามาก่อน และข้าก็เห็นว่าเขาเป็นคนข้างกายท่าน เขาเป็นองครักษ์ของท่านจริง ๆ เพราะเหตุใดกัน เป็นไปได้หรือไม่ว่าองครักษ์ของท่านพบที่นี่แล้ว แต่กลับไม่พบว่าเจ้านายของตัวเองอยู่ที่นี่? เช่นนั้นองครักษ์ผู้นี้ก็สะเพร่าเกินไป ด้วยสถานะและอำนาจของอุปราชเช่นท่าน ก็ไม่ควรปล่อยให้องครักษ์เช่นนี้อยู่เคียงข้างท่านต่อไป”

“…” อวี้ชิงลั่วอารมณ์เสียมาก และซ่างกวนจิ่นก็รู้ดี

เมื่อสักครู่นี้เขากังวลว่า อวี้ชิงลั่วจะกลับมาเจอตอนที่เขากำลังเรียกคนผู้นั้นมาคุยหรือไม่ แต่ตอนนี้… คาดไม่ถึงเลยว่านางได้เจอเขาแล้วจริง ๆ

“อะแฮ่ม” ซ่างกวนจิ่นกระแอมเบา ๆ ด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย

อวี้ชิงลั่วตะคอกอย่างเย็นชา “ท่านไม่ต้องมาปิดบังข้าเช่นนี้ อย่างที่ข้าบอก ข้าจะอยู่ที่นี่จนกว่าอาการบาดเจ็บของท่านจะหายดี ข้าจะไม่ไปไหน ท่านมีบุญคุณที่ช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าไม่ใช่คนเนรคุณ ความเมตตานี้ย่อมย้อนกลับไปตอบแทนท่าน”

นางพูดอย่างจริงจัง แล้วสีหน้าของซ่างกวนจิ่นก็เปลี่ยนไปเป็นบูดบึ้งทันที

ความเมตตาอะไร? บุญคุณจากการช่วยชีวิตอะไร? สุดท้ายนางก็ช่วยเขาเพราะเรื่องนี้

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ

ซ่างกวนจิ่นหรี่ตาลงทันที “อวี้ชิงลั่ว เจ้าเป็นคนฉลาด เจ้าก็รู้ว่าเราปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไร และเราคิดว่าเจ้าก็น่าจะเดาจุดประสงค์ของการทำเช่นนี้ได้ อวี้ชิงลั่ว เราไม่เคยพยายามอย่างหนักเพื่อสตรีมาก่อนเลย ติดตามเราไปไม่ดีอย่างไรหรือ?”

มุมปากของอวี้ชิงลั่วกระตุกอย่างแรงอีกครั้ง “ท่านอุปราช ข้ามีสัญญาหมั้นหมายกับเย่ซิวตู๋แล้ว และยังมีลูกชายกับเขาด้วย ท่านเป็นถึงอุปราชผู้ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรจิงเหลย อยู่ใต้คนคนเดียว แต่อยู่เหนือคนนับหมื่น แล้วท่านต้องการสตรีเช่นไร เศษดอกไม้ปลิดปลิวและต้นหลิวเหี่ยวเฉาหรือ หากหญิงแปดเปื้อนมลทินเช่นข้าติดตามท่านไป ท่านจะไม่สามารถเงยหน้ามองผู้คนได้”

หญิงแปดเปื้อนมลทินหรือ? เพื่อให้เขาปฏิเสธตัวเอง นางถึงกับบรรยายตัวเองเช่นนี้

ซ่างกวนจิ่นหายใจไม่ออก ภายในอกของเขาเต็มไปด้วยเลือด ก่อนส่งเสียงและกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

อวี้ชิงลั่วเบิกตากว้างขณะอุทานเสียงเบา แล้วรีบพยุงเขาให้นอนลง บีบมุมปากของเขาแล้วป้อนยาเข้าไป “ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

ซ่างกวนจิ่นยื่นมือมาผลักนางออกไป “ไปให้พ้น ไม่ต้องมาสนใจข้า”

อวี้ชิงลั่วใช้มือจับชีพจรของเขา จากนั้นคิ้วขมวดมุ่นของนางก็คลายลง โชคดีที่มันเป็นเพียงลมปราณที่ขับเลือดเสียออกมา หลังจากกินยาแล้วน่าจะไม่เป็นอะไร

“ไป ออกไปเลย” ซ่างกวนจิ่นจ้องมองนางด้วยสายตาดุร้าย นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความน้อยใจ

เมื่อเห็นว่าเขายังไม่มั่นคงทางอารมณ์ อวี้ชิงลั่วก็ลุกขึ้นทันที แล้วออกไปโดยไม่เอ่ยคำใดสักคำ

ทันทีที่ประตูปิดลง ซ่างกวนจิ่นก็คว้าหมอนนุ่มข้างกายเขาขว้างลงบนพื้นอย่างแรง “เราบอกให้เจ้าออกไป เจ้าก็ออกไปจริง ๆ หรือ? อวี้ชิงลั่ว เมื่อไหร่เจ้าจะรู้จักเป็นคนว่าง่ายบ้าง?”

อวี้ชิงลั่วที่อยู่หน้าประตูรู้สึกปวดหัวจนต้องลูบหว่างคิ้วของตน

นางต้องการเย่ซิวตู๋ นางต้องการเย่ซิวตู๋ นางต้องการเย่ซิวตู๋จริงๆ ตอนนี้เขาคงจะยุ่งมาก และไม่รู้ว่าเขาดูแลตัวเองดีหรือไม่

เฮ้อ…

อวี้ชิงลั่วถอนหายใจ แล้วลูบท้องของตน ดูเหมือนจะรู้สึกหิวเล็กน้อย จากนั้นนางก็หันหลังเดินลงไปที่ห้องโถงชั้นล่าง แล้วหาที่นั่งมุมหนึ่งเพื่อรับประทานอาหาร

ส่วนซ่างกวนจิ่นที่อยู่ในห้อง นางคิดว่าถ้าไม่มีนางแล้ว เขาก็น่าจะปรับอารมณ์ตัวเองให้คงที่ได้

อาหารถูกยกมาอย่างรวดเร็ว เมื่ออวี้ชิงลั่วเพิ่งกินไปได้สองคำ นางก็เห็นคนเข้ามาจากประตู

คนผู้นั้นค่อนข้างดูแปลกประหลาด มองเพียงแวบแรกก็เห็นว่าจงใจวาดไฝสองเม็ดบนใบหน้าเพื่ออำพรางตัวตน

คนผู้นั้นไปอยู่ตรงโต๊ะต้อนรับ ขณะพึมพำสอบถามหาใครบางคนกับเถ้าแก่

ทันทีที่อวี้ชิงลั่วได้ยิน นางก็วางตะเกียบในมือลง คนที่ถูกถามหา… คือนาง

…………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

เพิ่งเห็นอุปราชน้อยใจเป็นกับเขาก็ตอนนี้นี่เอง

ใครเข้ามาหากันนะ?

ไหหม่า(海馬)