ตอนที่ 825 เดิมทีชีวิตของเจ้า ไม่ใช่ของเจ้า

ตอนที่ 825 เดิมทีชีวิตของเจ้า ไม่ใช่ของเจ้า

สีหน้าของเจินเจินซีดลงในทันที ทั้งกายสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ผ่านไปนาน สีหน้าของนางก็ปรากฏรอยยิ้ม “แม่นางอวี้ล้อกันเล่นแล้ว น่าจะเป็นกลิ่นของยาหม่องที่ข้าซื้อมาเมื่อสองวันก่อน กลิ่นนั้นค่อนข้างแปลก แม่นางน่าจะเข้าใจผิดแล้ว”

อวี้ชิงลั่วเอียงคอเหล่ตามองนาง “เข้าใจผิดหรือ จะเป็นไปได้อย่างไร ข้าน่ะไวต่อกลิ่นมาก เป็นฉยงหวงหรือยาหม่อง ข้าก็ล้วนแยกแยะความแตกต่างได้”

ซ่างกวนจิ่นฟังถึงตรงนี้แล้วยังมีสิ่งใดไม่เข้าใจอีก เขาเป็นคนที่เฉลียวฉลาดมาโดยตลอด สองวันมานี้เจินเจินมีท่าทางเช่นไรกับอวี้ชิงลั่ว เขาเองก็เห็นอยู่ เพียงแต่การได้เห็นอวี้ชิงลั่วและเจินเจินต่อปากต่อคำกันนั้นค่อนข้างสนุก และไม่เห็นท่าทางของนางที่จะลดตัวลงไปถกเถียง เขาเองก็ไม่ได้เข้าไปยุ่ง

แต่ตอนนี้เรื่องกลับมาถึงขั้นนี้แล้ว เจินเจินกลับกล้าปล่อยงูเข้าไปในห้องอวี้ชิงลั่ว

นี่เห็นได้ชัดว่าต้องการให้นางถึงตาย เรื่องใหญ่โตขนาดนี้แล้ว ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะไม่ยอมปล่อยไปอีก

ซ่างกวนจิ่นส่งเสียงฮึดฮัด กล่าวกับเจินเจิน “มันคือฉยงหวงหรือไม่ เจ้าก็เพียงลองเดินวนรอบงูสองตัวนั้นเป็นใช้ได้แล้ว”

เจินเจินเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ มองไปยังซ่างกวนจิ่นพลางอ้าปากค้าง ผ่านไปครู่ใหญ่ก็กล่าวด้วยเสียงแห้ง “นายท่าน บนร่างของข้าน้อย ไม่มีฉยงหวงจริงๆ เจ้าค่ะ หากไปเดินรอบๆ งูนั่น… ข้าน้อย ข้าน้อยอาจตายได้นะเจ้าคะ”

“เดิมทีชีวิตของเจ้า ก็ไม่ใช่ของเจ้าอยู่แล้ว” ซ่างกวนจิ่นมองนางอย่างเย็นชา

เจินเจินตัวแข็งไป จริงสิ เหตุใดนางจึงลืมไปได้ ชีวิตของนางก็เป็นของนายท่านแล้ว

หากนายท่านสั่งให้นางไปตาย นางเองก็ไม่สามารถกล่าวอันใดได้อีก ไม่ต้องพูดถึงการไปเดินต่อหน้างูเลย

ทว่า… ทว่า…

นางรับใช้นายท่านมาหลายปี ลงแรงกายแรงใจมาหลายปี แต่เพื่อหญิงสาวที่ไม่สนใจในตัวเขาแม้แต่น้อย นายท่านกลับทำกับนางเช่นนี้ นายท่านจิตใจโหดร้ายเช่นนี้เลยหรือ

หรือว่าเขาไม่รู้ ว่าบนโลกนี้ใครกันที่จริงใจต่อเขา

อวี้ชิงลั่วไม่อยากจะมองท่าทางเศร้าสร้อยน่าสงสารของเจินเจินเลยจริงๆ ขณะร้องห่มร้องไห้แต่ก็ยังแสดงสีหน้ารักใคร่และสิ้นหวังไปให้ซ่างกวนจิ่นอีก จึงส่งเสียงฮึดฮัดแล้วกล่าว “แม่นางเจินเจินไม่ต้องกังวลถึงเพียงนั้น ข้าเป็นหมอ เป็นหมอปีศาจ ศึกษาเกี่ยวกับพิษมาอย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว หากเจ้าโดนงูกัด มีข้าอยู่ ย่อมไม่ปล่อยให้เจ้าเป็นอันใดไปแน่ หากข้าไม่รู้จักแม้แต่พิษงู ฉายาหมอปีศาจนี้คงเสื่อมเสียเพราะข้าแล้ว”

ทว่าหากไม่ถูกงูกัด เช่นนั้นปัญหาก็ไม่ได้อยู่ที่ฝีมือการแพทย์ของนางดีหรือไม่แล้ว

ร่างกายของเจินเจินแข็งทื่อ ขณะซ่างกวนจิ่นหรี่ตากล่าว “แม่นางอวี้กล่าวไม่ผิด ข้าเกือบตายแต่นางก็ยังช่วยกลับมาได้ อย่าว่าแต่งูพิษเพียงสองตัวเลย”

เขากล่าวจบก็กล่าวกับเซวียเฉิงที่อยู่ด้านข้างมาโดยตลอด “เจ้าพานางไป ข้าคิดว่างูพิษสองตัวนั้นน่าจะยังอยู่ในห้อง เจ้าดูเสีย ว่าพวกมันจะเข้าใกล้นางหรือไม่”

เซวียเฉิงประสานมือกันด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ขอรับ”

เพียงเขากล่าวจบ ก็เดินไปข้างหน้าแล้วจับมือเจินเจิน

เจินเจินตะลึงไป มองเห็นท่าทางไร้อารมณ์ของนายท่านก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นอย่างโซเซ ใบหน้าซีดเผือด มองไปยังซ่างกวนจิ่นแวบหนึ่งด้วยสายตาลึกซึ้ง จากนั้นก็มองอวี้ชิงลั่วเขม็ง แล้วก็สะบัดมือออกจากมือของเซวียเฉิงในทันที

ซ่างกวนจิ่นขมวดคิ้ว เห็นน้ำตาไหลลงมาจากใบหน้าของเจินเจิน “นายท่าน หลายปีมานี้ ข้าน้อยรับใช้ท่านอย่างสุดความสามารถ ท่านกล่าวอันใด ข้าน้อยก็ไม่เคยขัด แต่วันนี้ หญิงสาวเช่นนี้ คนที่ไร้ความบริสุทธิ์เช่นนี้ ทั้งยังเป็นหญิงสาวที่มีบุตรกับชายอื่น หญิงสาวที่ไม่มีความรู้สึกชื่นชมนายท่านแม้แต่น้อย เพื่อนางแล้ว นายท่านกลับยอมสูญเสียหลักการ อุบาย เกียรติยศ มันคุ้มค่าแล้วหรือเจ้าคะ”

อวี้ชิงลั่วยิ้มออกมา ใช่น่ะสิ นางเองก็รู้สึกว่าไม่คุ้มค่าเลย

“นายท่าน ท่านคืออุปราชผู้ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรจิ้งเหลย ฐานะของท่าน ชีวิตของท่าน เหตุใดจึงปล่อยให้มันถูกทำลายด้วยมือของหญิงเช่นนี้เพียงคนเดียวเจ้าคะ ใช่แล้ว งูทั้งสองตัวนั้นเป็นข้าน้อยที่เอาไปปล่อยจริงๆ เจ้าค่ะ ข้าน้อยเพียงแค่ต้องการสั่งสอนนางเสียหน่อย ให้นางรู้จักสถานะของตนเอง ให้นางไม่หยิ่งผยองจนเกินไปเมื่ออยู่ต่อหน้านายท่าน ข้าน้อยไม่เสียดายเลย ถึงแม้นายท่านจะฆ่าข้า ข้าเองก็ไม่เสียดายเจ้าค่ะ”

อวี้ชิงลั่วดื่มชาอย่างเงียบๆ อืม คำพูดเหล่านี้ช่างดูหยิ่งทะนงยิ่งนัก

“ข้าน้อยเพียงหวังว่านายท่านคิดให้ดีก่อนลงมือทำเจ้าคะ หญิงผู้นี้ไม่ได้มีใจให้นายท่าน นางไม่สามารถรับใช้นายท่านได้หมดหัวใจเหมือนกับข้าน้อย นายท่าน เพื่อตัวท่านเอง โปรดจง… ฆ่านางเถิดเจ้าค่ะ”

“อุ๊บ…” อวี้ชิงลั่วแทบจะพ่นน้ำชาออกมา ทำอะไรนั่น ใจนางไม่มีซ่างกวนจิ่น ก็ต้องฆ่านางเลยหรือ

เอาเถิดๆ นางขอคืนคำที่คิดเมื่อครู่ หญิงคนนี้ไม่มีความหยิ่งทะนงแม้แต่น้อย

ตัวนางเองกำลังจะตายแท้ๆ แต่กลับมัวยุแยงอยู่นั่น หากฉลาดกว่านี้เสียหน่อย ในเวลานี้นางควรขอความเห็นใจ พูดจาอ่อนหวาน ไม่แน่ว่าซ่างกวนจิ่นอาจจะเมตตา ให้นางรอดไปได้

ซ่างกวนจิ่นเริ่มหมดความอดทน โบกมือแล้วหัวเราะอย่างเย็นชา กล่าว “สิ่งที่ข้าทำ ไม่จำเป็นต้องให้เจ้ามาสอน ในฐานะคนรับใช้ กฎพื้นฐานที่สุดก็คือเชื่อฟัง ข้ารับใช้คนหนึ่งที่ไม่ฟังคำข้า ข้าจะเก็บเอาไว้ทำไมอีก”

เขาเหลือบมองไปยังเซวียเฉิงที่อยู่ด้านข้าง กล่าว “นำตัวนางไปและจัดการเสีย อีกอย่าง นำคำข้าไปบอกต่อด้วย ต่อไปนี้หากมีใครดูหมิ่นแม่นางอวี้ วิจารณ์การคบค้าสมาคมของข้า ก็จะมีจุดจบเช่นเดียวกับนาง”

เดิมทีซ่างกวนจิ่นก็ไม่ใช่คนจิตใจดีอยู่แล้ว ทันใดนั้นอวี้ชิงลั่วก็นึกถึงครั้งแรกที่ได้พบชายคนนี้ เขายืนอยู่ตรงถนนในเมืองหลวงของอาณาจักรเฟิงชางอย่างลำพอง ก็จ้องจะเอาชีวิตผู้อื่นด้วยใบหน้าไร้อารมณ์เช่นนั้น

หากไม่ใช่ว่านางอยู่ที่นั่น หากไม่ใช่ว่าเย่ซิวตู๋ปรากฏตัว ในตอนนี้แม่ลูกคู่นั้นก็คงไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว

เจินเจินไม่ใช่คนฉลาดเลยจริงๆ คนอย่างซ่างกวนจิ่นนี้จะยอมให้คนรับใช้เช่นนั้นพูดจากับเขา วิจารณ์เขาได้อย่างไร

เซวียเฉิงนึกถึงเซวียเล่อ ผู้อารักขาที่ไม่ชอบหน้าอวี้ชิงลั่วมาโดยตลอดผู้นั้นก็เข้าใจ

หัวใจของนายท่านราวกับกระจก ท่าทางที่มีต่อเซวียเล่อ ดูท่าทางก็น่าจะเข้าใจได้ชัดเจน นี่เขากำลังเตือนเซวียเล่ออยู่

เซวียเฉิงพยักหน้า คำนับพร้อมกับรับคำสั่ง

จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้า จับเจินเจินอีกครั้งแล้วพาไปข้างนอก

แต่จู่ๆ เจินเจินกลับดิ้นรน ตะโกนใส่ซ่างกวนจิน “นายท่าน ข้าน้อยกล่าวทุกคำจากใจ ข้าน้อยไม่เสียดายที่ต้องตาย แต่หญิงสาวผู้นี้จะอยู่ต่อไปไม่ได้เจ้าค่ะ หากนายท่านทำไม่ลง ข้าน้อย ข้าน้อยจะกำจัดนางแทนท่าน เพื่อรักษาชื่อเสียงของนายท่านไว้เองเจ้าค่ะ”

นางกล่าวแล้วทันใดนั้นก็คลุ้มคลั่ง ดิ้นรนออกจากเซวียเฉิงแล้วพุ่งเข้าใส่อวี้ชิงลั่วทันที

เซวียเฉิงไม่ทันได้ป้องกัน ในใจกรีดร้องออกมา ขณะคิดจะมุ่งหน้าไปก็ไม่ทันแล้ว

เจินเจินหยิบมีดสั้นออกมาจากอก ดวงตาเป็นสีแดงราวกับเลือด แดงอย่างบ้าคลั่ง มีดนั้นเล็งไปที่อวี้ชิงลั่วแล้วแทงเข้าไป

………………………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

น่ากลัวว่าจะตายอย่างศพไม่สวยน่ะสิ คนอย่างซ่างกวนจิ่นมันลงมือโหดนะ

ไหหม่า(海馬)