ตอนที่ 973 มีคนมาหาอวี้ชิงลั่ว

ตอนที่ 973 มีคนมาหาอวี้ชิงลั่ว

หนานหนานกลับมาอย่างรวดเร็ว ในมือถือสิ่งที่เหมือนกระบอกไม้ไผ่อันเล็กๆ อันหนึ่ง

โม่เสียนมองอยู่ครู่หนึ่ง ก็เห็นอวี้ชิงลั่วค่อยๆ ดึงจุกอันหนึ่งที่ด้านบนออก แล้วเลื่อนนิ้วไปด้านบน

ทันใดนั้นควันสีแดงกลุ่มหนึ่งก็พวยพุ่งออกมาจากด้านในกระบอกไม้ไผ่นั้น ก่อนพุ่งขึ้นไปบนฟ้าพร้อมระเบิดเสียงดังทันที

ควันสีแดงนั้นกะพริบอย่างละลานตาผิดปกติ ราวกับท้องฟ้าเป็นสีเลือดอย่างไรอย่างนั้น เหมือนว่าห่างออกไปร้อยลี้ก็มองเห็น สะดุดตาเป็นอย่างมาก

เย่ซิวตู๋ที่กำลังกลับจากวังหลวงและนั่งคร่อมบนม้าก็ถูกควันสีแดงนั้นดึงดูดสายตาเช่นกัน

เผิงอิงที่อยู่ด้านข้างประหลาดใจ “ท่านอ๋อง ดูเหมือนจะมาจากตำหนักท่านอ๋องนะขอรับ”

ใบหน้าของเย่ซิวตู๋แข็งทื่อ รีบควบม้าไปข้างหน้า “ไปกัน”

เขาเคลื่อนไหวรวดเร็วอย่างมาก ไม่นานนักม้าก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูใหญ่ของตำหนักอ๋องซิว

เย่ซิวตู๋พลิกตัวลงมา โยนบังเหียนให้คนเฝ้าประตู ส่วนคนก็รีบวิ่งเข้าไปในจวนอย่างรีบร้อน

อวี้ชิงลั่วกำลังเก็บกระบอกไม้ไผ่ในมือ ล้างแล้วส่งให้หนานหนาน

เย่ซิวตู๋ก้าวมาข้างหน้าสองสามก้าว แต่โม่เสียนรีบชิงก้าวไปก่อนอย่างใจร้อน นำเรื่องที่อวี้เป่าเอ๋อร์ถูกจับเล่าให้ฟังในคราวเดียว

เย่ซิวตู๋ขมวดคิ้วแน่น ก่อนโบกมือให้โม่เสียนไปได้

อวี้ชิงลั่วยังคงหันหลังให้เขา จนกระทั่งมีความอบอุ่นบนมือเพิ่มเข้ามา นางจึงหันหน้าไปสบตากับแววตาเป็นกังวลของเย่ซิวตู๋ ฉีกยิ้มออกเล็กน้อย กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้าไม่เป็นไร”

“ข้าจะให้คนสืบหาที่อยู่ของเป่าเอ๋อร์โดยเร็วที่สุด อย่ากังวลไปเลย”

“อืม” อวี้ชิงลั่วพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็ปล่อยให้เขาจูงมือเดินไปทางเรือน

หนานหนานวิ่งตึงตังไปหาพ่อบ้านหยาง และสั่งเขาอย่างจริงจัง “สองสามวันนี้หากมีใครมาหาท่านแม่ของข้าพร้อมดอกไม้ที่แปลกประหลาดอย่างมากในมือ ท่านต้องบอกข้าทันที เข้าใจหรือไม่?”

พ่อบ้านหยางสีหน้างุนงง แต่เมื่อเห็นหนานหนานกล่าวอย่างจริงจังเช่นนั้นก็พยักหน้าอย่างระมัดระวัง “เข้าใจแล้วขอรับ”

หนานหนานกำชับอีกสองครั้ง ว่าจะไล่คนผู้นั้นไปไม่ได้เด็ดขาด แม้ว่าผู้มาเยือนจะเป็นขอทาน ก็ต้องมาบอกเขาสักคำ

พ่อบ้านหยางรู้ว่าช่วงนี้มีหลายเรื่องเกิดขึ้น หนานหนานสั่งไว้เช่นนี้จะต้องมีจุดประสงค์เป็นแน่ ทันใดนั้นก็สั่งคนเฝ้าประตูต่อหน้าเขาทันที

จากนั้นหนานหนานก็วางใจ หมุนตัววิ่งปึงปังกลับไปอีกครั้ง

เมื่อวิ่งมาถึงลานของเรือนอวี้ชิงลั่ว เย่ซิวตู๋ก็กำลังถามอวี้ชิงลั่วเกี่ยวกับเรื่องหงหลินเยียน

ครั้นเห็นหนานหนานเข้ามา เขาก็อุ้มเด็กน้อยมานั่งบนตักพลางถาม “เช่นนั้นแล้วหลินหงเยียนคืออะไรหรือ?”

“เป็นสัญญาณของท่านแม่ที่ตกลงกับเพื่อนๆ ไว้ว่าจะตอบแทนบุญคุณขอรับ” หนานหนานบิดตัวบนตักของเขา หาจุดที่สบายตัวเพื่อนั่งลง

“ตอบแทนบุญคุณหรือ?”

“อืม ท่านพ่อ ท่านก็รู้ ท่านแม่เป็นหมอปีศาจ นางช่วยเหลือคนได้แปลกประหลาดอย่างมาก หากไม่ช่วยคนรวยมากๆ ก็ช่วยคนที่ถูกชะตา หรือไม่ก็…ก็ช่วยคนที่มีความสามารถและสามารถช่วยเราได้ในอนาคต หากเป็นคนมีเงิน ท่านแม่ก็จะหาเงินจากพวกเขาให้ได้เยอะๆ ซึ่งโดยพื้นฐานแล้วคนเหล่านั้นไม่รู้ว่าท่านแม่ของข้าหน้าตาเป็นอย่างไร ส่วนคนที่ถูกชะตา ท่านแม่ก็จะเอาสิ่งของที่ถูกชะตานางมาจากพวกเขา ส่วนคนที่มีความสามารถนั้นล้วนเคยเห็นหน้าตาของท่านแม่มาหมดแล้ว ท่านแม่ขอให้พวกเขาตอบแทนบุญคุณในอนาคต รอให้ถึงเวลาที่ท่านแม่ต้องการความช่วยเหลือจากพวกเขา ก็จะใช้หงหลินเยียนนี้เรียกพวกเขามา”

เรียกมา…

เย่ซิวตู๋คิดว่าหนานหนานเลือกใช้คำได้แปลกมาก

แต่ชิงเอ๋อร์รู้วิธีวางแผนสำหรับตนเองเป็นอย่างมาก ช่างมองการณ์ไกลมากจริงๆ

“หงหลินเยียนนั้นไม่ได้ถูกใช้มานานแล้ว มีหลายคนพบท่านแม่ก็ล้วนถามว่าเมื่อไหร่จะขอให้ตอบแทนบุญคุณหรือ? เรื่องนี้น่าสนใจมากจริงๆ ราวกับว่าหากไม่ได้ตอบแทนบุญคุณแล้วพวกเขาจะไม่สามารถวางใจได้อย่างไรอย่างนั้น ครั้งนี้เพื่อท่านน้าเป่าเอ๋อร์แล้ว ท่านแม่จึงได้ใช้หงหลินเยียนเป็นครั้งแรก ภายในหนึ่งร้อยลี้นี้ เมื่อคนเหล่านั้นที่ได้รับการรักษาจากท่านแม่เห็นแล้วก็จะรีบมาขอรับ”

เย่ซิวตู๋อึ้งงันไป เงยหน้าขึ้นมองอวี้ชิงลั่ว

อีกฝ่ายเผยสีหน้าดุร้าย “เดิมทีข้าไม่อยากใช้พวกเขาหรอก นี่เป็นเรื่องในราชสำนัก พวกเขาเหล่านั้นเดิมทีก็ไม่ต้องการจะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องเช่นนี้ แต่ครั้งนี้พวกเขาจับเป่าเอ๋อร์ไป ทำให้ข้าทนไม่ได้”

อวี้ชิงลั่วกล่าวจบก็หันกลับไปจับมือของเย่ซิวตู๋ กล่าวเบาๆ “ท่านช่วยข้าหาที่อยู่ของอวี้เป่าเอ๋อร์ที เรื่องช่วยคนออกมา ข้าจัดการเอง”

“ชิงเอ๋อร์…” เย่ซิวตู๋ขมวดคิ้ว

“ข้ารู้ว่าท่านยุ่งมาก เราต้องแบ่งงานและร่วมมือกัน ท่านเองก็อย่าปิดบังข้า ข้ารู้ว่าองค์ชายเจ็ดเริ่มระดมกำลังพลแล้ว อีกไม่นานเขาก็จะบุกเข้ามาด้วยข้ออ้างว่ามาจับคนทรยศ ที่เป่าเอ๋อร์ถูกจับไปก็เป็นไปได้มากว่าเพื่อข่มขู่พวกเรา ในช่วงเวลาเช่นนี้ ท่านอย่าวุ่นวายเพียงเพราะเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นจะมีคนตายนับไม่ถ้วน ท่านเป็นแกนสำคัญ สนใจเพียงทำตามแผนของท่านก็พอ ส่วนเรื่องอื่นๆ นั้น ข้าจัดการเอง”

เย่ซิวตู๋ดวงตาเป็นประกาย มองอวี้ชิงลั่วแล้วพูดอะไรไม่ออกไปพักหนึ่ง

อวี้ชิงลั่วลุกขึ้นยืน ยกหนานหนานออกจากอกของเขาแล้ววางไว้บนพื้น จากนั้นก็โอบเอวของเขาไว้ ซุกหน้าลงไปในอ้อมอกของเขาก่อนจะกล่าวเบาๆ “ข้าไม่รู้เรื่องการทหาร และก็ไม่รู้เรื่องจับผู้ร้ายให้เรียบ รู้เพียงว่าต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน เพียงรู้ว่าใครมารังแกถึงตัวข้า ข้าก็จะรังแกกลับ ดังนั้นเรื่องอื่นข้าคงช่วยท่านไม่ได้ เรื่องเดียวที่ช่วยได้ก็มีเพียงกำจัดภัยอื่นๆ ที่จะส่งผลกระทบต่อท่าน ให้ท่านกำจัดคนขององค์ชายเจ็ดให้หมด ทำให้อาณาจักรเฟิงชางมั่นคง นี่เป็นความรับผิดชอบของท่าน”

หนานหนานมองการกระทำเหล่านั้นของท่านแม่ด้วยความประหลาดใจ นี่มันเรื่องเข้าใจอะไรผิดหรือ? เขาอยู่ในอ้อมกอดของท่านพ่ออยู่ดีๆ ท่านแม่กลับยก ยก ยกเขาออกมา

เขาเบ้ปากมองสองคนที่กำลังกอดกัน ขุ่นเคืองใจเป็นอย่างมาก

แต่ช่างเถิด เห็นแก่ที่ท่านแม่อารมณ์ไม่ดี เขาจะยอมให้ก็แล้วกัน

เย่ซิวตู๋กอดหญิงสาวในอ้อมแขนแน่น มีภรรยาเช่นนี้ สามีจะต้องการสิ่งใดอีก?

“…ได้” เสียงของเย่ซิวตู๋แหบแห้งเล็กน้อย “เรามาแบ่งหน้าที่และร่วมมือกัน”

หนานหนานมองพวกเขาอยู่ข้างๆ แล้วกัดฟัน ส่ายหน้าไปมาอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็ก้มหัวส่งเสียงฮึดฮัด เดินออกจากด้านหลังเรือนของมารดาตน

เย่หลานเฉิงยืนรออยู่ไม่ไกลมาโดยตลอด เมื่อเห็นเขาออกมาก็รีบเดินไปหา “หนานหนาน ข้าได้ยินว่าท่านน้าชิงกลับมาแล้วสีหน้าไม่สู้ดีนัก เกิดเรื่องอันใดหรือ?”

“ไม่มีอะไรๆ ช่วงนี้ท่านแม่อารมณ์ไม่ดีนัก ท่านพ่อข้าปลอบนางเสียหน่อยก็ใช้ได้แล้ว” หนานหนานโบกมือ แสร้งทำเป็นไม่สนใจ

เรื่องที่ท่านน้าเป่าเอ๋อร์หายตัวไป อย่าเพิ่งบอกเสี่ยวเฉิงเฉิงจะดีกว่า เขาจะได้ไม่ต้องกังวลไปด้วย

เย่หลานเฉิงกลับไม่ได้หลอกง่ายเพียงนั้น เขามองสีหน้าของหนานหนานอย่างรอบคอบ “งั้นหรือ เช่นนั้น… เป่าเอ๋อร์เล่า ท่านน้าชิงไปรับเขาไม่ใช่หรือ เหตุใดเขาจึงไม่มาเล่า?”

“…” หนานหนานจ้องมองเย่หลานเฉิงอย่างโกรธเคือง “เสี่ยวเฉิงเฉิง คนเราฉลาดเกินไปก็ไม่ดีนะ”

“เช่นนั้นก็เกิดเรื่องแล้วจริงๆ หรือ?” เย่หลานเฉิงรีบจับมือของเขา ถามอย่างเป็นกังวลอย่างมาก

หนานหนานเกาศีรษะ แล้วนี่เขาจะตอบอย่างไรดี

เขาถอนหายใจ กำลังคิดจะหาข้อแก้ตัวดีๆ หน่อยมาหลอกเขา แต่จู่ๆ ก็มีคนรับใช้คนหนึ่งวิ่งมาไม่ไกล “ซื่อจื่อน้อย ซื่อจื่อน้อย ด้านนอกมีคนมาหาแม่นางอวี้พร้อมกับดอกไม้แปลกๆ ดอกหนึ่งขอรับ”

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ใครจะมาเป็นกำลังสำคัญให้กับชิงลั่วกันนะ ส่งสัญญาณ SOS ไปแล้ว

ไหหม่า(海馬)