ตอนที่ 1020 เย่หลานเฉิงที่ทำตัวลับๆ ล่อๆ

ตอนที่ 1020 เย่หลานเฉิงที่ทำตัวลับๆ ล่อๆ

หนานหนานเกาศีรษะ สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย ขณะกำลังคิดจะออกไปถามสาวใช้ของเรือนหลังนี้ คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ เย่หลานเฉิงที่เขาเพิ่งตามหาอยู่เมื่อครู่ก็วิ่งเข้ามาจากข้างนอกอย่างรีบร้อน

เมื่อเห็นหนานหนาน เขาก็ตะลึงไปทันที สีหน้ามีความผิดปกติอย่างอธิบายไม่ถูก

“หนาน หนานหนาน เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

“เสี่ยวเฉิงเฉิง เจ้าไปไหนมาหรือ?” หนานหนานสังเกตได้ทันทีว่าสีหน้าของเย่หลานเฉิงผิดปกติ แต่อีกฝ่ายก็รีบปรับเป็นปกติอย่างรวดเร็ว เดินมานั่งลงตรงเก้าอี้ทางด้านหนึ่งอย่างเงียบๆ แล้วรินน้ำให้ตนเอง

ผ่านไปครู่ใหญ่ก็ได้ยินเสียงเย่หลานเฉิงกล่าว “ข้าออกไปข้างนอกเสียหน่อย เมื่อครู่ไม่ค่อยสบายท้องก็เลยไปเข้าห้องน้ำน่ะ”

“อ้อ” หนานหนานทำท่าทางราวกับเข้าใจในทันที ยกยิ้มที่มุมปากทันใด จากนั้นก็ไปที่ข้างกายเขาตามปกติ “ข้ามาตามเจ้าไปกินข้าวอย่างไรล่ะ ได้เวลาแล้ว ท่านแม่กำลังรอเราอยู่ กินเสร็จก็จะได้ไปหาน้าเป่าเอ๋อร์”

เย่หลานเฉิงชะงักไป ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็จับท้องแล้วหัวเราะแห้งๆ “หนานหนาน ข้าไม่ค่อยสบายท้องน่ะ ไม่อยากอาหารเลยจริงๆ กินอะไรไม่ค่อยลง เจ้าไปก่อนเถิด อย่าให้ท่านน้าชิงรอนานเลย ข้า ข้าไปนอนพักหน่อยคงดีขึ้น รอสบายตัวแล้วจะไปหาเจ้า”

“เจ้ายังไม่สบายท้องอยู่อีกหรือ? เช่นนั้นข้าจะไปตามท่านแม่มาดูอาการให้เจ้า ฝีมือการรักษาของท่านแม่ดีเยี่ยมเพียงนั้น เจ้าไม่ต้องกังวลนะ” หนานหนานรับปากทันที หมุนตัววิ่งออกไปนอกประตู

เย่หลานเฉิงเบิกตากว้าง ก่นด่าตนเองอย่างโมโห รีบดึงเขากลับมา “ข้าไม่เป็นไร เพียงแต่ท้องเสียเท่านั้น อาจจะไม่สบายจากเมื่อคืนนี้ หนานหนาน เจ้าไม่ต้องไปตามท่านน้าชิงหรอก ข้าไม่อยากให้นางเป็นกังวล เจ้าก็รู้ว่าตอนนี้ท่านอาห้ายังคอยเฝ้าคุ้มกันอยู่ที่ประตูเมือง เดิมทีธุระมากอยู่แล้วทั้งยังซับซ้อน ตอนนี้ท่านน้าชิงจะต้องเป็นห่วงท่านอาห้าอยู่แน่ๆ ข้าไม่อยากให้นางมาเป็นห่วงข้าอีก ข้าไปนอนพักสัก เดี๋ยวพอเหงื่อออกหน่อยก็คงดีขึ้น ไม่เป็นอะไรจริงๆ เมื่อก่อนใช่ว่าจะไม่เคยป่วยนี่ ข้าก็ใช้วิธีนี้มาโดยตลอด”

หนานหนานก้มหน้า เหมือนกับว่ากำลังครุ่นคิด

เย่หลานเฉิงกลับเป็นกังวลขึ้นมา เมื่อครู่เขาเลอะเลือนไปแล้วจริงๆ เห็นๆ อยู่ว่าท่านน้าชิงเป็นหมอ เหตุใดยังต้องหาข้ออ้างเช่นนี้อีก

เห็นท่าทางของหนานหนานดูลำบากใจ เขาก็รีบปล่อยมือแล้วนอนลงบนเตียง “หนานหนาน ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ เจ้าดูสิ ข้าห่มผ้าแล้วก็รู้สึกดีขึ้นมาก หากท่านน้าชิงมาตรวจอาการให้ข้า คงจะต้องป้อนยาให้ข้าแน่ ตอนนี้เรื่องสงครามยังตึงเครียด เมืองหลวงก็ยังถูกล้อม คงจะขาดแคลนยามากเป็นแน่ ยาของท่านน้าชิงต้องเอาไปใช้กับเหล่าทหารที่ปกป้องประตูเมือง ต้องไปใช้กับเรื่องสำคัญ ข้าช่วยอะไรไม่ได้ ก็ไม่ควรไปเป็นตัวถ่วง”

หนานหนานดูเขายิ่งพูดยิ่งหนักหนา ทำเหมือนว่าการที่ตนไปเรียกท่านแม่มารักษาให้เขานั้นเป็นสิ่งที่ฝืนกฎสวรรค์เป็นความผิดร้ายแรงอย่างไรอย่างนั้น

สุดท้ายก็เงยหน้าขึ้น มองเขาอย่างจนปัญญาแวบหนึ่ง “เสี่ยวเฉิงเฉิง เช่นนั้นเจ้าก็ต้องพักผ่อนให้ดีนะ ข้าไปกินข้าวก่อน อีกเดี๋ยวจะให้คนเอาอาหารมาส่งให้เจ้า หลังจากข้าไปเยี่ยมน้าเป่าเอ๋อร์แล้วก็จะมาเยี่ยมเจ้า ดีหรือไม่?”

เย่หลานเฉิงรีบพยักหน้า หัวยังคงซุกอยู่ในผ้าห่ม แต่ก็หัวเราะออกมาเบาๆ “ได้สิ”

หนานหนานมองเขาอยู่พักหนึ่งอย่างไม่วางใจ จากนั้นก็แตะหน้าผากเขาราวกับว่าเป็นเรื่องจริงจัง พบว่าไม่ได้มีอาการตัวร้อนอันใด จึงได้เดินจากไปอย่างเสียใจไม่อยากจาก หันกลับมามองหลายๆ ครั้ง

เย่หลานเฉิงเม้มปาก แววตายังคงจ้องมองที่เขา ดวงตาดูละอายใจ พึมพำอยู่ในใจ “ขอโทษด้วย หนานหนาน ขอโทษ”

หลังจากหนานหนานสั่งสาวใช้ให้ดูแลเย่หลานเฉิงดีๆ ที่ด้านนอกประตู ก็ออกจากเรือนของเขาในทันที

เย่หลานเฉิงกลับรีบนอนแผ่อยู่บนเตียง เจ็บที่มุมตา กะพริบตาอย่างแรงให้น้ำในดวงตาหายไป จากนั้นก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ครั้งหนึ่งแล้วลุกขึ้นมาจากเตียงภายในพริบตาเดียว

เขาบีบนิ้วแน่นสองครั้ง จากนั้นก็วิ่งไปที่ตู้ นำเอามีดสั้นพกติดตัว แล้วเอาอุปกรณ์ต่างๆ มากมายออกมา

ครั้นคิดได้ว่าของเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่หนานหนานให้เขาไว้ ทั้งยังบอกเขาว่าต้องใช้อย่างไร ตอนนี้กลับ…

ในใจเย่หลานเฉิงรู้สึกไม่ดีอย่างมากอีกครั้ง กัดริมฝีปากอย่างแรง สุดท้ายก็เดินออกจากลานบ้านด้วยใบหน้าซีดเซียว

สาวใช้ที่ประตูมองเขาอย่างแปลกใจ “เฉิงซื่อจื่อ”

“ข้าจะไปห้องน้ำ เจ้าไม่ต้องตามมา”

“เจ้าค่ะ” ฝีเท้าของสาวใช้ผู้นั้นที่เดิมทีคิดจะก้าวตามเขาไปก็หยุดลงในทันใด เมื่อเห็นเขาวิ่งมุ่งหน้าไปทางห้องน้ำจริงๆ ก็ไม่ได้กล่าวอันใดมากมาย

เย่หลานเฉิงและหนานหนานสนิทสนมกัน ทั้งยังไปมาได้อย่างอิสระในจวน ทั้งสองคนล้วนไม่ชอบให้มีคนรับใช้ติดตาม ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นเรื่องท้องไส้ นี่เป็นเรื่องปกติ

เพียงแต่สิ่งที่ทำให้สาวใช้ไม่เข้าใจก็คือ ในห้องด้านข้างมีถังอุจจาระอยู่ เหตุใดเฉิงซื่อจื่อกลับต้องอยากจะไปเข้าห้องน้ำที่อยู่นอกลานบ้านด้วยเล่า?

สาวใช้ผู้นั้นคิดแล้วก็ไม่เข้าใจ แต่ว่าเย่หลานเฉิงเป็นเจ้านาย เขาคิดอย่างไรก็เป็นเรื่องของเขา ตนเองไม่ควรเข้าไปยุ่ง

เพียงแต่ที่นางไม่รู้ก็คือ หลังจากเย่หลานเฉิงเลี้ยวตรงมุมแล้ว เขาก็เดินอ้อมห้องน้ำแล้วเดินตรงออกไปทางด้านนอก

เขาตัวเล็ก ทั้งยังพักอยู่ในตำหนักของเย่ซิวตู๋มานาน จึงคุ้นเคยกับภูมิประเทศของที่นี่เป็นอย่างดีตั้งนานแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นหนานหนานยังเล่นกับเขา เด็กคนนั้นยังว่องไวอย่างประหลาด ชอบหลบคนรับใช้ไปอยู่ที่ที่ไม่มีคน

เย่หลานเฉิงอยู่กับเขามานาน ย่อมรู้วิธีการหลบหูตาของคนรับใช้ รีบเดินมุ่งหน้าออกไปนอกประตู

เขาเองก็ระแวดระวังและหวาดกลัวเช่นกัน ไม่รู้ว่าในมือกำอะไรอยู่ บนหน้าผากเองก็มีเหงื่อผุดออกมา ลมหายใจกระชั้นถี่ขึ้นมาก

ประหม่าอย่างมาก ประหม่าเป็นอย่างมากจริงๆ ประหม่าเสียจนราวกับว่าหัวใจแทบจะหลุดออกมาแล้ว

เย่หลานเฉิงพยายามอย่างมากกับการควบคุมจังหวะหัวใจที่ปั่นป่วนของตน ฝีเท้าสงบลงมาก เดินออกไปทางนอกตำหนักอย่างรีบร้อน

เมื่อผ่านสวนด้านหลัง แววตาของเขาก็จับจ้องไปยังท่านตาถูที่เฝ้าห้องเล็กอยู่ แววตาจ้องเขม็ง สูดหายใจลึกๆ หนึ่งครั้ง ทันใดนั้นก็ละสายตากลับมาแล้วเดินตรงไปข้างหน้าอีกครั้ง

เห็นๆ อยู่ว่าที่เรือนของตนนั้นไม่ได้อยู่ห่างจากประตูหลังของตำหนักมากนัก ตนเองก็เดินผ่านมาหลายครั้ง แต่ครั้งนี้สำหรับเย่หลานเฉิงแล้วกลับเหมือนว่าช่างผ่านไปนานมากเหลือเกิน กดดันให้จิตใจของเขารู้สึกหนักอึ้งผิดปกติ

จนกระทั่งเขามายืนอยู่ตรงประตูหลังของตำหนัก ฝีเท้าที่อ่อนแรงเล็กน้อยของเขาก็หยุดลงทันที ดวงตาจ้องมองไปยังประตูพลางฉายแววเจ็บปวดเล็กน้อย

เพียงแต่ผ่านไปครู่หนึ่งก็หันหน้ากลับไป มองไปยังตำหนักอ๋องซิวที่ตนพักอาศัยมานาน ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงผุดขึ้นในใจ แววตานั้นเจ็บปวดอย่างมาก

ครู่ใหญ่ผ่านไป เขาจึงเดินไปยังประตูหลังที่ปิดแน่นนั้น มองไปยังเด็กรับใช้ชายสองคนที่เฝ้าประตูหลังอยู่

เด็กรับใช้สองคนนั้นเมื่อเห็นเขาก็ชะงักไป รีบคำนับแล้วเอ่ยถาม “เฉิงซื่อจื่อ เหตุใดท่านจึงมาอยู่ตรงนี้เล่าขอรับ?”

“รีบไปเร็ว จู่ๆ หนานหนานก็ไม่สบาย นอนอยู่ทางด้านนั้น พวกเจ้ารีบไปดูเร็ว” เย่หลานเฉิงหอบอย่างหนัก ท่าทางราวกับว่าเพิ่งวิ่งมา

เด็กรับใช้สองคนนั้นตะลึง ไม่ทันได้คิดอะไรทั้งนั้น วิ่งไปยังทางที่เย่หลานเฉิงชี้ทันที

เย่หลานเฉิงกลับสูดหายใจเข้าลึกๆ ครั้งหนึ่ง จากนั้นก็เปิดประตูหลังอย่างเด็ดเดี่ยว

………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

หลานเฉิงออกไปทำอะไรคนเดียวกันนะ? มีความลับอะไรที่บอกหนานหนานไม่ได้หรือ?

ไหหม่า(海馬)