ตอนที่ 206 ประหลาดใจ
ตอนที่ 206 ประหลาดใจ

“อะไรนะ?” ฝูงชนป่าวร้องเสียงดังเกรียวกราว และจ้องมองไปยังต้นเสียงของใครสักคนที่ห้องบริเวณชั้นสอง

ไม่นานก็มีศีรษะโผล่ออกมาจากบริเวณห้องนั้น ก็คือท่านชายแห่งตระกูลข่ง ตระกูลบัณฑิตที่ยิ่งใหญ่แห่งเฟิงชาง ตระกูลข่งนั้นผลิตบันฑิตผู้มากด้วยปัญญามากมาย ผู้อาวุโสข่งที่ได้ล่วงลับไปแล้วก็คือพระราชครูของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน จึงทำให้แคว้นเฟิงชางนั้นให้ความสำคัญต่อคุณธรรม และกลายเป็นปราชญ์ที่ผู้คนยกย่องนับถือ

ถึงแม้ว่าปัจจุบันตระกูลข่งจะไม่มีขุนนางในราชสำนัก แต่ความเคารพนับถือนั้นยังคงมีมาเหมือนเดิม เนื่องจากคำสอนผู้อาวุโสข่ง ถือเป็นสัจธรรมที่ไม่มีข้อกังขาใด ๆ

และมากไปกว่านั้น ได้ยินมาว่าหนึ่งปีก่อนหน้านี้ที่ท่านชายข่งเขาออกไปศึกษานอกแคว้น เขาได้ประสบอุบัติเหตุจนเกือบจะทำให้เสียมือทั้งสองข้างไป ต่อมาได้พบกับหมอปีศาจจึงได้รับการรักษาจนหายดี แม้ท่านชายข่งและคนอื่น ๆ จะไม่มีผู้ใดเคยพบเห็นหน้าตาของหมอปีศาจมาก่อน แต่หมอปีศาจผู้นี้ก็ดูลึกลับมาโดยตลอด ผู้คนต่างก็นำเรื่องนี้เป็นข่าวลือเล่าขานกันมา

แต่ว่าวันนี้ พวกเขาก็ได้ยินท่านชายข่งกล่าวว่าแม่นางชิงเป็นหมอปีศาจ นี่ นี่…

นี่จะเป็นไปได้อย่างไรกัน?

สีหน้าของท่านชายข่งดูมีความสุข แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงพึมพำและการตั้งคำถามเล็กน้อยดังขึ้นมาจากชั้นล่าง เวลานั้นท่านชายก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา ความเย่อหยิ่งของบัณฑิตก็พวยพุ่งขึ้นมาในทันที อดที่จะถอนหายใจอย่างเย็นชาไม่ได้ “ข้าข่งอวิ๋นเซิงไม่เคยพูดจาเหลวไหล ถ้าทุก ๆ ท่านเชื่อก็ดี จะไม่เชื่อก็แล้วกันไป มือทั้งสองข้างของข้าได้หมอปีศาจช่วยรักษาเอาไว้ หนึ่งปีมานี้ข้ารู้สึกซาบซึ้งในตัวของหมอปีศาจเป็นอย่างมาก เพียงแต่หมอปีศาจนั้นลึกลับมาโดยตลอด ในตอนที่รักษาข้าก็ปิดบังใบหน้าไว้ไม่ให้ข้าได้รับรู้ ข้าน้อยอยากจะขอบคุณหมอปีศาจก็ยังไม่มีหนทาง ”

“และเมื่อได้ยินมาว่าหมอปีศาจจะมาประลองกับแม่นางท่านนี้ ข้าน้อยจึงเกิดความสงสัยขึ้นมาในใจ จึงได้เข้ามาดู ถึงแม้ข้าข่งอวิ๋นเซิงจะไม่เคยเห็นใบหน้าของหมอปีศาจ แต่เคยเห็นกระเป๋ายาของเขามาก่อน เนื่องจากข้าน้อยไม่เคยพบเห็นกระเป๋าแบบนั้นมาก่อน เช่นนั้นจึงจดจำได้ขึ้นใจ ไม่คาดคิดว่าวันนี้จะได้พบมันบนตัวของแม่นางชิง ของชิ้นนี้เป็นของหมอปีศาจจริง ๆ มากไปกว่านั้นคือในใต้หล้านี้ไม่สามารถหาของแบบนี้ได้อีกแล้ว”

“ท่านเสิ่น? หึ เป็นตัวปลอม หมอปีศาจตัวจริงคือแม่นางชิง”

อวี้ชิงลั่วค่อย ๆ เงยหน้าไปสบตากับข่งอวิ๋นเซิง หญิงสาวยังคงรู้สึกประทับใจ แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมานึกย้อนถึงอดีต สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้า

ล้วนเป็นเพราะความล่าช้าของหมอเถื่อนเสิ่น อาการของเด็กผู้นี้จึงรุนแรงขึ้น

อวี้ชิงลั่วก้มหน้าลงมองดูเด็กน้อยที่ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด ทั้งสองมือเอาแต่จับมือของตนและหลับตาคร่ำครวญอย่างต่อเนื่อง

อวี้ชิงลั่วในฐานะที่ตนเป็นแม่ ถึงแม้การอมรมสั่งสอนที่มีต่อหนานหนาน…จะไม่เหมือนกับคนทั่วไป แต่ด้วยความอบอุ่นของผู้เป็นแม่ นางจึงรู้สึกเจ็บปวดต่อเด็กผู้นี้เป็นอย่างมาก

หญิงสาวโน้มตัวลงไปเอ่ยเบา ๆ ข้างหูของเด็กน้อย “ไม่ต้องกลัวไป ข้าจะช่วยเจ้าเอง เชื่อฟังและเข้มแข็ง เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป ตกลงไหม?”

เด็กผู้นั้นเจ็บปวดจนฟังอะไรก็ไม่ได้ยินแล้ว เพียงแต่ได้ยินเสียงที่อบอุ่นของอวี้ชิงลั่ว ท่าทางของเด็กน้อยก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง

หลังจากนั้นอวี้ชิงลั่วจึงคว้ามือของเด็กชายไว้ แล้วใช้เข็มปักเข้าไปที่ปลายนิ้ว และค่อย ๆ ใช้แรงกดลงไป จนทำให้เลือดไหลออกมาจากมือของเด็กชาย

ดูเหมือนว่าเย่ซิวตู๋จะมองอะไรออก จึงหันกลับมากำชับเหวินเทียน “เจ้าไปช่วยนาง”

“ขอรับ” เหวินเทียนพยักหน้า และรีบลุกขึ้นไป

บริเวณชั้นสอง ดวงตาของข่งอวิ๋นเซิงยังคงร้อนรนเช่นเดิม เขาจ้องมองอวี้ชิงลั่วที่กำลังรักษาอยู่ สีหน้าท่าทางของนางเองก็ตึงเครียดเช่นกัน ชายหนุ่มจึงได้รีบเอ่ยขึ้น “ทุก ๆ ท่านเงียบก่อน แม่นางชิงเริ่มลงมือรักษาแล้ว เด็กผู้นั้นต้องปลอดภัย ”

ผู้คนต่างก็ตกตะลึง เมื่อเห็นว่าการรักษาของอวี้ชิงลั่วทำให้มีเลือดออกเต็มตัวของเด็กชาย หญิงสาวฝังเข็มลงบนศีรษะของเด็กน้อยอย่างชำนาญ และยังใช้มีดใบเล็ก ๆ กรีดใบหูของเขาให้เปิดออก…ใบหูหรือ?

ไม่ ไม่ถูก มันแค่เป็นการเจาะรูข้างใบหูเท่านั้น ไม่ทราบว่าทำไปเพื่อกลใด แต่เป็นการรักษาที่แปลกมาก

ใช้มีดเจาะใบหู มันจะไม่เร่งการตายของเด็กผู้นี้หรือ? การรักษาเช่นนี้ไม่เคยเห็นมาก่อนจริงๆ

อวี้ชิงลั่วได้แต่ทำการผ่าตัดอยู่เงียบ ๆ เหวินเทียนเคยช่วยเหลือนางมาก่อน ก็สามารถรู้ได้ว่าแหนบและคีมคืออะไร จึงสามารถส่งให้นางได้อย่างรวดเร็ว

คนทั้งหมดต่างก็เงียบลง แต่หมอเสิ่นที่ยืนอยู่อีกฝั่งกลับจ้องมองอวี้ชิงลั่วด้วยใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ แล้วแขนทั้งสองข้างของเขาก็สั่นขึ้นมา

เมื่อครู่ ข่งอวิ๋นเซิงเอ่ยอะไร? เขาบอกว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นหมอปีศาจ?

จะเป็นไปได้อย่างไร? นี่มันเป็นไปไม่ได้ หมอปีศาจกลับกลายเป็นหญิงสาวตัวน้อยไร้เดียงสาอย่างนั้นหรือ?

อ้า ข่งอวิ๋นเซิงผู้นั้นพูดจาเหลวไหล มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

แต่ต่อให้ภายในใจของตนจะปลอบและโน้มน้าวตนเองเช่นนี้ เขากลับตกใจกลัวจนแทบจะล้มลงกับพื้นแล้ว ในช่วงเวลาที่คาบเกี่ยวเช่นนี้ ถ้าตนเองไม่เดินไปตอนนี้ก็จะไม่สามารถเดินไหวแล้ว

แต่องครักษ์ที่อยู่ด้านหน้าท่านอ๋องซิวกลับยิ้มและจ้องเขม็งมาที่ตน จนไม่มีโอกาสที่จะหลบหนีเลย

แล้วก็ยังมี…ท่านหมอเริ่น

ท่านหมอเริ่นไม่ได้ที่จะมองหมอเสิ่น แต่หลังจากที่ตนรู้ว่าแม่นางชิงเป็นหมอปีศาจ และตั้งแต่ที่ต้นนั้นเริ่มเห็นแม่นางชิงทำการรักษาเด็กคนนั้น ชายชราก็ตื่นเต้นจนร่างกายสั่นขึ้นมาเล็กน้อย

เขาเองก็อยากจะเดินเข้าไปดูการรักษาของแม่นางชิง และอยากใช้โอกาสนี้ชื่นชมความสามารถของหมอปีศาจ แต่ในฐานะผู้สัดสินของการประลองครั้งนี้ เขาไม่สามารถปล่อยให้ท่านเสิ่นที่มีสีหน้าตกใจเป็นอย่างมากหลังจากได้ยินคำพูดของข่งอวิ๋นเซิงหลบหนีไปได้

หึ เขาบอกแล้ว หมอปีศาจที่ชื่อเสียงโด่งดัง เหตุใดจึงมีคุณภาพเช่นนี้? ไม่มีความสามารถไม่พอ แต่กลับยังคดโกง ที่แท้แล้วก็เป็นหมอเถื่อน

เขาอยากจะดูนักว่าท่านเสิ่นจะกล่าวอะไรอีก มองดูเวยหย่วนโหว…ว่าจะทำอะไรต่อไป

ท่านหมอเริ่นคิดพลางจับตาดูเวยหย่วนโหวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เย่ซิวตู๋

ก็คิดขึ้นมาว่าเวยหย่วนโหวเองก็คงจะเก็บงำโทสะเอาไว้

วันนี้ที่แห่งนี้คึกคักเป็นอย่างมาก นับว่าคุ้มค่ากับการมาชื่นชม และก็เชื่อว่าเหล่าบรรดาราชวงศ์ต่างตะลึงจนอ้าปากค้าง

ใช่แล้ว อย่าว่าแต่คนอื่นๆ ที่ตกตะลึงไปอย่างไรเลย

แม้แต่เย่ฮ่าวหรานยังล้มลงบนเก้าอี้ และจ้องมองหนานหนานด้วยความงุงงง ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอย่างไม่ปักใจเชื่อ “แม่ แม่…แม่ของเจ้าคือหมอปีศาจหรือ?”

อวี้ชิงลั่วเป็นหมอปีศาจหรือ? นี่อวี้ชิงลั่วเป็นหมอปีศาจจริงหรือ? ให้ตายเถิดสวรรค์

เขาคาดไม่ถึงว่าเพียงแค่นี้เองเขาก็ไม่รู้ ท่านพี่ห้าสมควรตายเสียจริง เขาจะต้องรู้แน่ ๆ เขาต้องตั้งใจปิดบังเอาไว้ จะต้องตั้งใจอย่างแน่นอน

แขนทั้งสองข้างของหนานกอดเอาไว้ที่อก เมื่อได้ยินน้ำเสียงสั่นเครือของเย่ฮ่าวหราน จึงรีบหันศีรษะไปมอง และเอ่ยอย่างไม่พอใจ “ท่านอย่าเพิ่งพูด ตอนนี้ข้าอารมณ์ไม่ดีนัก”

………………………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

หมอเถื่อนเสิ่นตายแน่ ความแตกดังโพละทั่วโรงเตี๊ยมเลย

ไหหม่า(海馬)