ตอนที่ 531 มีมูลค่า แต่ขายไม่ได้

ตอนที่ 531 มีมูลค่า แต่ขายไม่ได้

“ข้าน้อยเองขอรับ” อาเฟิงรีบบอกให้เขาเงียบ และพยายามเพิกเฉยต่อน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างเต็มที่ ก่อนจะกระแอมเบา ๆ แล้วหันไปปิดหน้าต่าง

ดวงตาของหนานหนานเบิกกว้าง ตำหนักอ๋องซิวแห่งนี้มีการปกป้องอย่างแน่นหนา แม้ว่าท่านพ่อ เสิ่นอิง โม่เสียนและ เผิงอิงจะไม่อยู่ก็ตาม แต่การที่อาเฟิงจะบุกเข้ามาก็ไม่น่าเป็นไปได้ โดยเฉพาะการบุกเข้ามาในตำหนักของเขาเช่นนี้

เป็นไปได้หรือไม่ว่าวรยุทธ์ของอาเฟิงนั้นล้ำเลิศกว่าของท่านปู่ลู่? ไม่หรอก ท่านปู่ลู่เป็นหัวหน้าของเผ่าเหมิงเชียวนะ

“ท่าน… เข้ามาได้อย่างไร?” เขาจะต้องหลอกถามเอาไว้ เพื่อที่จะได้เตรียมพร้อมในครั้งต่อไป หนานหนานปาดน้ำตาและวางหนังสือสารภาพผิด ก่อนจะเดินไปข้างอาเฟิงและมองดูเขา

อาเฟิงเหลือบมองหนังสือสารภาพผิดบนโต๊ะ มุมปากของเขากระตุกเมื่อได้ยินเช่นนั้น จากนั้นจึงพูดอย่างไร้ความรู้สึกว่า “ข้าน้อยย่อมมีช่องทางของข้าน้อยอยู่แล้ว”

ช่องทาง… ของเขาหรือ?

หนานหนานเบิกตากว้าง แสดงว่าเขาไม่ได้บุกเข้ามาตามเส้นทางปกติ

เด็กน้อยเริ่มจับคางครุ่นคิดว่าในตำหนักอ๋องซิวมีรูสุนัขซ่อนอยู่ตรงไหน? หรือว่ามีคนจงใจปล่อยให้เขาเข้ามา?

“อะแฮ่ม ซื่อจื่อ ข้าน้อยมาหาเจ้าที่นี่ตามคำสั่งของท่านหัวหน้า” เสียงอันลึกล้ำของอาเฟิงขัดจังหวะความคิดของเขา ท่านหัวหน้าพูดถูก แม้ว่าหนานหนานจะตัวเล็ก แต่เมื่อลองครุ่นคิดถึงสิ่งต่าง ๆ อย่างลึกซึ้ง ก็ดูเหมือนว่าหลังจากครั้งนี้ไปจะไม่ง่ายดายนัก

หนานหนานกะพริบตา จู่ ๆ ก็ก้าวถอยหลังทันที พูดอย่างจริงจังว่า “ท่านลุงอาเฟิง กลับไปบอกท่านปู่ลู่เถิดว่าข้าไม่อาจไปฝึกวิทยายุทธ์กับเขาได้ ตอนนี้ท่านแม่ยังโกรธข้าอยู่ นางเศร้าเสียใจมาก ข้ารักท่านแม่ที่สุดในชีวิต ข้าจะไม่ทำให้นางเสียใจ ท่านกลับไปบอกท่านปู่ลู่เถิดว่าสองวันนี้ข้าจะไม่ไป ต่อให้เขาจะขู่ว่าจะตายก็ไร้ประโยชน์”

อาเฟิงคิ้วขมวดอย่างไม่รู้จะพูดเช่นไร ระดับท่านหัวหน้าจะต้องมาขู่ว่าจะตายหรือ?

“ท่านหัวหน้ารู้แล้ว” เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เด็กชายพูดเรื่องไร้สาระต่อไป เขาจึงพยายามพูดให้สั้น เพราะเกรงว่าคนในตำหนักจะมาพบเข้า

“วันนี้ข้าน้อยมาที่นี่เพื่อบอกซื่อจื่อน้อยว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นในเผ่ามองโกล และพรุ่งนี้ท่านหัวหน้าจะกลับไปจัดการ ดังนั้นจึงเกรงว่าจะไม่ได้พบกับองค์ชายน้อยไปสักระยะ ทว่าท่านหัวหน้าก็ได้สั่งให้ข้าน้อยนำเหรียญมาให้องค์ชายน้อย หากมีอะไรเกิดขึ้นในอนาคต ท่านสามารถนำเหรียญนั้นไปยังเผ่าเหมิงได้ทันที เหรียญนี้อาจเป็นประโยชน์สำหรับซื่อจื่อน้อย”

หลังจากกล่าวจบ อาเฟิงก็หยิบเหรียญโลหะสีเงินออกจากแขนเสื้อของเขา บนเหรียญนั้นมีลายดอกไม้สลักอยู่ ซึ่งเป็นดอกไม้แบบเดียวกันกับปานบนร่างกายของหนานหนาน ที่ด้านหลังของเหรียญเงินมีตราประทับอยู่ด้วย .

หนานหนานหยิบมาดูซ้ำหลายรอบ ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็หยิบมันเข้าปากแล้วกัด

รูม่านตาของอาเฟิงหดตัว ขณะที่เขากำลังจะห้าม หนานหนานก็คลายฟันของเขา และเริ่มมองเหรียญเงินกลับหัวอีกครั้ง

“ท่านลุงอาเฟิง สิ่งนี้ทำมาจากเงินแท้จริง ๆ ด้วย มันมีค่าหรือไม่?”

ในที่สุดอาเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าหมดคำจะพูด และกัดฟันพูดว่า “มันทำมาจากเงินและมีค่ามาก แต่มันขายไม่ได้”

หนานหนานถอนหายใจด้วยความเสียดาย “อันที่จริงหากเป็นทองน่าจะดีกว่านี้นะ”

อาเฟิงหลับตาลง เป็นการดีที่จะถ่ายทอดคำพูดของท่านหัวหน้าโดยเร็วที่สุด

“ซื่อจื่อน้อย ท่านหัวหน้ากล่าวว่าท่านเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับการเป็นว่าที่หัวหน้าเผ่าในใจของเขา แม้ท่านแม่ของท่านจะไม่เห็นด้วย แต่บุรุษควรมีความทะเยอทะยาน ท่านมีพรสวรรค์และความสามารถที่สมบูรณ์แบบ ในฐานะหัวหน้าเผ่าเหมิง อำนาจและความมั่งคั่งทั้งหมดที่ท่านจะได้รับนั้นเหนือจินตนาการ ท่าน…”

“หยุด หยุด หยุด” หนานหนานถอยหลังสองก้าวด้วยหวาดเกรง “ท่านลุงอาเฟิงอย่ามาล้างสมองข้า ท่าน ท่าน ท่านไม่ต้องมาพูดจี้จุดอ่อนของข้าเลย ถึงแม้ว่าข้าจะรักเงิน แต่ข้าก็ยึดถือหลักการมาก”

“หลักการอะไร?” เหตุใดเขาจึงไม่รู้สึกถึงมันเลย?

“หลักการของข้าคือเงินที่หามาได้โดยไม่ต้องทนทุกข์ และไม่ต้องใช้ความอุตสาหะเป็นสิ่งที่น่าดึงดูดมากที่สุด เพราะข้าเป็นคนเกียจคร้านมาก การเป็นหัวหน้าเผ่าเหมิงจะทำให้ข้าเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า แล้วข้าจะมีเงินไปเพื่ออะไร? หากอำนาจมาพร้อมกับงานหนักเจียนตายเช่นนั้นข้าก็ไม่ต้องการ และข้าขอชี้แจงว่าท่านแม่ของข้าเป็นคนใจกว้างมาก หากข้าสนใจ นางจะไม่ห้ามข้าเด็ดขาด และหากข้าไม่สนใจก็ไม่มีใครบังคับข้าได้ ”

ศีรษะเล็ก ๆ ของหนานหนานผงกขึ้นลงขณะเอ่ยเคร่งขรึม

เป็นหัวหน้าเผ่าหรือ? อะไรคือความแตกต่างระหว่างตำแหน่งนั้นกับการเป็นฮ่องเต้ เขาเห็นว่าเสด็จปู่ที่เป็นฮ่องเต้แห่งอาณาจักรเทียนอวี่เหนื่อยมากจนแทบกระอักเลือด ตอนกลางดึกเขายังต้องนั่งทบทวนรายงาน เดี๋ยวภาคใต้ก็จะเกิดน้ำท่วม เดี๋ยวภาคเหนือก็จะเกิดภัยแล้ง มีการก่อจลาจล โจรออกอาละวาด ทำให้เขาอ่อนเพลียจนผมกลายเป็นสีขาว

นี่ ขนาดตอนนี้ท่านปู่ลู่ยังต้องรีบกลับไปหาชาวเผ่าเหมิงเพื่อจัดการธุระอยู่อีกไม่ใช่หรือ? ช่างดูไร้อิสรภาพยิ่งนัก เขาจะไม่มีวันทำเด็ดขาด

อาเฟิงขมวดคิ้ว แม้ว่าหลายสิ่งที่หนานหนานพูดนั้นดูเหมือนจะเป็นจริง แต่ใครจะไม่อยากปีนขึ้นไปเพื่อให้ได้มาซึ่งตำแหน่งสูงสุดนั้น? ในฐานะองครักษ์ อาเฟิงก็ต้องการทำให้ดีที่สุด จนถึงตอนนี้ เขาจึงได้กลายเป็นองครักษ์ที่ท่านหัวหน้าไว้ใจมากที่สุด

บางทีหนานหนานอาจจะยังเด็กอยู่

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ อาเฟิงก็ไม่ได้บังคับให้เขายอมรับมุมมองของท่านหัวหน้าในตอนนี้ อย่างน้อยเขาก็ได้นำทำในสิ่งที่ได้รับมอบหมายแล้ว

“ไม่ว่าอย่างไร ข้าน้อยก็ได้ถ่ายทอดทุกถ้อยคำของท่านหัวหน้าไปหมดแล้ว ตอนนี้ซื่อจื่อน้อยยังเด็กอยู่ และเมื่อเติบโตขึ้นในอนาคต บางทีความคิดบางอย่างอาจเปลี่ยนไปก็เป็นได้”

หนานหนานยักไหล่ นี่เป็นความจริง เขาปฏิเสธสถานะหัวหน้าของชาวเหมิงจากก้นบึ้งของหัวใจ เพราะเพียงแค่นึกถึงชายผู้เหนื่อยล้า ที่ต้องคอยหวาดระแวงระวังการสมคบคิดของคนอื่นทุกวัน เขาก็รู้สึกเหนื่อยใจแล้ว

อาเฟิงมองเขาอย่างระมัดระวัง และแอบถอนหายใจ เขาไม่พูดอะไรอีกและหันหลังเดินจากไป

ทันใดนั้น หนานหนานก็คว้าชายเสื้อของเขาไว้ เขาชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วหันกลับมามองเด็กชาย “เกิดอะไรขึ้น?”

“นี่ แล้วท่านปู่ลู่… คือเมื่อวานเขา… ถูกท่านแม่ของข้าวางยาพิษ ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?” หากมีอะไรเกิดขึ้น เขาต้องขอยาแก้พิษจากแม่ของเขา แต่ตอนนี้แม่ของเขายังโกรธอยู่ ถึงจะขอไปก็คงไม่ให้แน่นอน เป็นปัญหาที่แก้ยาก

ในที่สุดสีหน้าของอาเฟิงก็อ่อนโยนลง เขาพยักหน้าและกล่าวว่า “ไม่เป็นอะไรแล้ว พิษของแม่เจ้าไม่ใช่พิษที่แก้ยาก หลังจากที่ท่านหัวหน้ากลับไปก็พักผ่อนสักครู่และรู้สึกดีขึ้น วันนี้เขาไปพบแพทย์เพื่อล้างพิษแล้วด้วย จึงหายเป็นปกติแล้ว”

ตาของหนานหนานเป็นประกาย และมือเล็ก ๆ ของเขาก็จับหน้าอกของตน “ไม่เป็นอะไรก็ดีมากแล้ว ดีจริง ๆ”

ท่าทางของเขาค่อนข้างดูเกินจริงไปเล็กน้อย และอาเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปากอีกครั้ง

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ท่านหัวหน้ามักกล่าวว่าการอยู่กับเด็กคนนี้จะทำให้หัวใจของเขาแข็งแกร่งขึ้นแน่นอน และสิ่งที่เขาพูดก็เป็นความจริง

ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าเร่งรีบวิ่งมาจากข้างนอก และเสียงที่คุ้นเคยก็ดังมาแต่ไกล “หนานหนาน…”

หนานหนานตกตะลึงไปครู่หนึ่ง และรีบผลักอาเฟิง “อ๊ะ ท่านลุงเสิ่นมาแล้ว”

……………………………………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

หนานหนานบอกว่า ถ้าต้องได้เงินเยอะแล้วมีภาระงานต้องทำ ข้าไม่ขอทำดีกว่า ข้าอยากมีเงินเยอะๆ จะได้เอาไว้ซื้อของกินเยอะๆ

ไหหม่า(海馬)