ตอนที่ 600 เปลี่ยนแปลง

ตอนที่ 600 เปลี่ยนแปลง

“มีอะไรหรือ?” เย่หลานเฉิงรู้สึกประหลาดใจ

หนานหนานเดินห่อไหล่เล็กน้อย สีหน้าของเขาขมขื่นขณะก้าวเข้าไปหาเย่หลานเฉิง แล้วกระซิบข้างหูว่า “เสี่ยวเฉิงเฉิง เจ้าไปก่อนเลย ดูเหมือนว่าข้าจะต้องไปนั่งในห้องสุขาสักพัก”

ใบหน้าของเย่หลานเฉิงชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นเขาก็พยักหน้า “ก็ได้ ข้าจะไปที่สนามแข่งก่อน เจ้า ถ้าเจ้ารีบก็ไปห้องสุขาก่อนเลย”

“อ๊ะ ได้เลย” หนานหนานตอบกลับ แล้วหันหลังวิ่งออกมา

เย่หลานเฉิงเบิกตากว้าง “ไม่จำเป็นต้องรีบถึงเพียงนั้น” เขาส่ายหน้า แล้วก้าวขึ้นไปบนเก้าอี้เตี้ยเพื่อเข้าไปในรถม้า

เมื่อร่างของเขาเข้าไปในรถได้เพียงครึ่งเดียว จู่ ๆ หนานหนานก็รีบวิ่งกลับมา เขาอึ้งงันไปครู่หนึ่ง แล้วพบว่ามีบางอย่างพิเศษอยู่ในมือของเขา

เย่หลานเฉิงก้มมองและพบหินก้อนเล็ก ๆ ที่มีผิวเรียบและอบอุ่นอยู่ในฝ่ามือ เขามองหนานหนานด้วยความประหลาดใจ “นี่คืออะไร?”

“นี่คือของขวัญสำหรับเจ้า เจ้า… เสี่ยวเฉิงเฉิง อย่าลืมคิดถึงข้าด้วยนะ”

หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังวิ่งหนีไปทันที

หนานหนานรู้ดีว่าการเดินทางไปหาชาวเหมิงครั้งนี้ จะไม่ได้กลับมาภายในสิบวันหรือครึ่งเดือนแน่นอน เย่หลานเฉิงเป็นเพื่อนคนแรกของเขาที่นี่ และเขารักเพื่อนมาก ดังนั้นหนานหนานจึงมอบหินก้อนนี้ให้เขา เพื่อให้เขาคิดถึงเพื่อนที่ใจดีและหล่อเหลาของเขาทุกวัน เมื่อกลับมาจากเผ่าเหมิงแล้วจะได้ไม่กลายเป็นคนแปลกหน้าไป

เขาคิดอย่างมีความสุข แต่เย่หลานเฉิงรู้สึกสับสนไปหมด เมื่อเขาต้องการถามคำถามเพิ่มเติม หนานหนานก็วิ่งหนีไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงได้แต่จ้องมองก้อนหินในฝ่ามือด้วยความงุนงง

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ส่ายหน้า ช่างเถิด อย่างไรเสียหนานหนานก็จะตามไปที่สนามเร็ว ๆ นี้ ถึงตอนนั้นค่อยถามว่าเขาหมายถึงอะไรก็ได้

คิดเช่นนั้นแล้ว เขาก็ก้มตัวเข้าไปในรถม้า แล้วมุ่งหน้าไปยังสนามแข่งขันใหญ่ของสี่อาณาจักร

รถม้ายังไม่ทันแล่นห่างออกไป หนานหนานก็โผล่หัวไปมองเขาจากด้านหลังประตูอีกครั้ง

อวี้ชิงลั่วค่อย ๆ เดินเข้าไปลูบศีรษะของเขา แล้วใช้มือตบไหล่ของเขา “เอาล่ะ มันไม่ใช่การจากกันชั่วนิรันดร์เสียหน่อย ไม่นานก็จะกลับมาแล้ว เหตุใดเจ้าต้องอาลัยอาวรณ์ปานนั้น?” นางรู้สึกราวกับเป็นคนทำให้คู่รักต้องมาพลัดพรากจากกัน

หนานหนานพยักหน้า “ข้ารู้แล้วขอรับ เมื่อข้าพบแม่นมเก๋อ ข้าจะพานางกลับมาอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข”

อวี้ชิงลั่วไม่ได้เอ่ยคำใด จะมีความสุขหรือไม่นั่นอีกเรื่อง นางได้แต่หวังว่าเมื่อนางกลับมาจากเผ่าเหมิง เย่ซิวตู๋… จะไม่ไล่นางออกจากตำหนักเสียก่อน

ความคิดของนางยุ่งเหยิงจนปวดหัว

เมื่อเห็นว่าหนานหนานยังคงยืนเกาะอยู่กรอบประตูอยู่ นางก็ไม่สนใจและหันกลับไปที่ตำหนักของนาง

เมื่อยืนอยู่ในห้อง นางกวาดสายตามองไปรอบห้องที่นางอาศัยอยู่มานานกว่าสองเดือน และนางยังคงรู้สึกได้ถึงกลิ่นของเย่ซิวตู๋ที่อยู่ที่นี่กับนาง ความเศร้าพลันผุดขึ้นใจของนาง ขณะใช้นิ้วแตะบนโต๊ะอย่างแผ่วเบา รู้สึกใจหายนัก

หลังจากนั้นไม่นาน อวี้ชิงลั่วก็หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะวางจดหมายที่นางกำไว้แน่นมานานไว้ข้างหมอน ก่อนก้มหน้าหันหลังเดินออกจากบ้านไป

แม่นมเซียวหน้าประตูกำลังดุเยว่ซินอยู่ “ข้าบอกเจ้าหลายครั้งแล้วว่าองค์หญิงชอบกินบ๊วยดองเปรี้ยวอย่างดี แต่เจ้าก็ยังไปซื้อมาจากทางตะวันออกของเมือง เจ้าต้องการทำให้ตัวเองเดือดร้อนหรืออย่างไร?”

เยว่ซินแก้ตัวเสียงเบา “ข้าได้ยินคนข้างนอกบอกว่า ร้านขายผลไม้หวานที่เพิ่งเปิดใหม่ทางตะวันออกของเมืองดีกว่า ข้าแค่อยากจะซื้อให้องค์หญิงชิมเท่านั้น แม่นมเซียว ท่านกำลังหาเรื่องข้าอีกแล้ว”

“ข้า…” แม่นมเซียวกัดฟัน ราวกับขัดใจที่ไม่อาจหลอมเหล็กให้เป็นเหล็กกล้า เมื่อนางหันไปเห็นอวี้ชิงลั่วกำลังเดินใกล้เข้ามา นางก็รีบทำสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วพูดเสียงเบาว่า “องค์หญิง”

อวี้ชิงลั่วหัวเราะ แม่นมเซียวเข้มงวดมาตลอดชีวิตของนาง แม้แต่ต่อหน้าตน นางก็ไม่ได้แสร้งทำเป็นใช้วาจาประจบประแจง แต่เป็นเรื่องแปลกที่จะบอกว่าทุกครั้งที่เยว่ซินซุ่มซ่ามและยียวน นางก็จะกระโดดไปมาด้วยความโกรธ ทั้งสองคนจึงดูเข้ากันได้อย่างน่าสนใจ

เมื่อเห็นพวกนางเป็นเช่นนี้ อวี้ชิงลั่วก็ยิ่งรู้สึกหนักใจมากขึ้น

พวกนางทุกคนเป็นคนของนาง แต่คราวนี้พวกนางทุกคนจะถูกทิ้งไว้ในจวนท่านอ๋องซิว ไม่รู้ว่าเย่ซิวตู๋จะหันมาตำหนิพวกนางหรือไม่ หลังจากที่รู้ว่านางจากไปโดยไม่บอกลา

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ อวี้ชิงลั่วก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า แล้วจะอย่างไร? แม้ว่าเย่ซิวตู๋จะมีท่าทางเย็นชาในบางครั้ง แต่เขาก็กระทำทุกสิ่งอย่างมีเหตุผล

แม่นมเซียวมองนางแปลก ๆ แล้วค่อย ๆ เดินเข้ามาหานาง “องค์หญิง ท่านเป็นอะไรหรือเปล่าเพคะ?” นางพยักหน้าแล้วส่ายศีรษะ ดูแปลกไปมาก

อวี้ชิงลั่วรีบโบกมือ “ไม่มีอะไรหรอก แม่นมเซียว อย่าตำหนิเยว่ซินเลย การลองชิมบ๊วยดองเปรี้ยวจากร้านอื่นบ้างเป็นครั้งคราวก็ไม่เลว”

“องค์หญิง ท่านให้ท้ายเยว่ซินมากเกินไปเพคะ” แม่นมเซียวหันไปเห็นเยว่ซินหัวเราะคิกคัก นางจึงส่งสายตาดุร้ายทันที เยว่ซินจึงรีบก้มหน้าลง และไม่กล้ามองแม่นมเซียวอีก

อวี้ชิงลั่วมองแม่นมเซียวที่มีผมหงอก หญิงชราทำงานหนักมาเกือบทั้งชีวิต สีหน้าของนางผ่อนคลายลงเล็กน้อย

“ก็ได้ ต่อไปข้าจะระวังให้มากกว่านี้ เจ้าไปทำงานของเจ้าเถิด ข้าคิดว่าวันนี้อากาศดี จึงอยากออกไปเดินเล่น บังเอิญว่าหนานหนานยังไม่ได้ไปสนามแข่ง ดังนั้นข้าจะพาเขาไปที่นั่นด้วยตัวเอง”

แม่นมเซียวชะงักไปครู่หนึ่ง “หม่อมฉันจะไปกับองค์หญิงเพคะ”

“ไม่ต้องหรอก” อวี้ชิงลั่วส่ายหน้า “ข้าจะกลับมาพร้อมท่านอ๋องเมื่อถึงเวลา…”

แม่นมเซียวเข้าใจ แล้วถอยกลับไปด้วยความเคารพ เนื่องจากนางอยู่กับท่านอ๋องซิว เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์สองสามครั้งก่อนหน้านี้แล้ว ก็เห็นว่าไม่ค่อยสะดวกนักหากนางติดตามไปด้วย

อวี้ชิงลั่วถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนกะพริบตาหันหลังเดินไปที่สวนหลังตำหนัก

หนานหนานกำลังคุยกับพ่อบ้านหยาง และไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร พ่อบ้านหยางจึงมีสีหน้าขมขื่นเช่นนั้น

อวี้ชิงลั่วคิดว่าโชคดีที่ปกติหนานหนานเป็นคนพูดเรื่อยเปื่อยอยู่แล้ว ไม่เช่นนั้นพ่อบ้านหยางอาจจะสังเกตเห็นพิรุธจากท่าทางแปลก ๆ เช่นนี้แน่นอน

“อะแฮ่ม” นางกระแอมเสียงดัง หนานหนานหันมามองทันที

พ่อบ้านหยางถอนหายใจเบา ๆ ก่อนยิ้มให้อวี้ชิงลั่ว แล้วรีบออกจากห้องโถงเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกหนานหนานทรมานอีกครั้ง

“ไปกันเถิด” เมื่อเห็นพ่อบ้านหยางจากไปแล้ว อวี้ชิงลั่วก็เดินไปหาหนานหนาน แล้วจูงมือเล็ก ๆ ของเขาเดินออกไปที่ประตู

ทว่าก่อนที่ทั้งสองจะไปถึงประตู โม่เสียนก็วิ่งเข้ามาจากด้านนอกอย่างกระตือรือร้น

“แม่นางอวี้…”

“เกิดอะไรขึ้น?” ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้คงไม่เกิดเรื่องใช่หรือไม่? อย่าเกิดเลยจะดีที่สุด ไม่เช่นนั้นแผนการของนางอาจจะเปลี่ยนแปลงจนพังลงก็ได้

โม่เสียนกำมือแน่น ก่อนชำเลืองมองนางแล้วถอนหายใจ “มีชายคนหนึ่งมาจากข้างนอก และบอกว่าต้องการพบท่าน”

“ผู้ใดกัน?”

“เรื่องนั้น… แม่นางอวี้จะทราบเองเมื่อไปหาเขา” โม่เสียนพูดตะกุกตะกัก ราวกับว่าเขาค่อนข้างกังวล

อวี้ชิงลั่วไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยมือของหนานหนาน แล้วมองเขาด้วยสายตาจริงจัง “รอแม่อยู่ตรงนี้ อย่าวิ่งไปมา”

“อื้ม”

จากนั้นอวี้ชิงลั่วก็เดินตามโม่เสียนไปที่ประตู รถม้าคันใหญ่งดงามจอดอยู่นอกประตู เจ้าม้าเงยหน้าขึ้นมอง แล้วสะบัดหน้าไปมาเมื่อเห็นนางเดินออกมา

………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ทำท่าจะเป็นไปตามแผนแล้วก็มีคนมาขัดอีก ดูท่าแผนนี้จะเป็นหมันแล้วล่ะชิงลั่ว

ไหหม่า(海馬)