ตอนที่ 601 ทิ้งข้อความไว้

ตอนที่ 601 ทิ้งข้อความไว้

ลางสังหรณ์ร้ายแล่นผ่านหัวใจของอวี้ชิงลั่วอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นก็เห็นร่างอันคุ้นเคยของคนคนหนึ่งปรากฏที่ด้านข้างรถม้าเดินตรงเข้ามาหานาง

“แม่นางชิง”

มุมปากของอวี้ชิงลั่วกระตุก “หมอหลวงหลูมาได้อย่างไร ไม่คอยดูแลข้างกายอุปราชมันดูไม่ค่อยดีไม่ใช่หรือ?”

มุมปากของหมอหลวงหลูแข็งค้างไป หัวเราะเหอะเบาๆ เสียจนแทบจะไม่ได้ยิน ผ่านไปครู่หนึ่งก็กล่าวเสียงเบา “ข้าน้อยมาตามคำสั่งท่านอุปราช ขอเชิญให้แม่นางชิงไปที่เรือนรับรองขอรับ”

อวี้ชิงลั่วเลิกคิ้ว บัตรเชิญจากแม่นมเซียวเมื่อครั้งล่าสุดถูกเย่ซิวตู๋ฉีกทิ้งไปแล้ว แต่ซ่างกวนจิ่นผู้นี้กลับยังไม่ยอมแพ้ ครั้งนี้ยังให้หมอหลวงหลูมาเชิญนางด้วยตนเองอีกหรือ?

“หมอหลวงหลู ข้ายังมีธุระ คงทำให้ความหวังดีของท่านอุปราชต้องเสียเปล่าเสียแล้ว” อวี้ชิงลั่วยิ้มออกมา “รบกวนท่านหมอหลวงหลูกลับไปทูลท่านอุปราชว่าทรงไม่จำเป็นต้องจัดงานอันใดเพื่อตอบแทนข้าหรอก ข้าเป็นหมอก็เพียงทำหน้าที่หมอเท่านั้น พระองค์เองก็ให้รางวัลข้ามาแล้ว ก็เท่ากับเสมอกันแล้ว ใช่หรือไม่”

สีหน้าของหมอหลวงหลูไม่สู้ดีในทันที ท่านอุปราชจัดงานเลี้ยง มีคนตั้งมากมายที่พยายามอยากจะมาเข้าร่วมงานดีๆ อย่างครั้งนี้ ส่งคนมาเชิญนางครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นนี้ก็ถือเป็นเกียรติของนางแล้ว เหตุใดแม่นางชิงผู้นี้จึงไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีเอาเสียเลย

ในใจของหมอหลวงหลูนั้น ถึงแม้ตัวตนของอวี้ชิงลั่วในฐานะหมอปีศาจจะทำให้เขาชื่นชม แต่เขาภักดีกับซ่างกวนจิ่นมาตลอดชีวิต ใครก็ตามที่ทำตัวไม่เคารพต่อซ่างกวนจิ่น เขาจะไม่ทนเด็ดขาด

ดังนั้นเมื่อเขาได้ยินคำกล่าวแล้ว ก็ไม่พอใจอวี้ชิงลั่วอีกต่อไป “แม่นางชิง ปฏิเสธความเมตตาครั้งแล้วครั้งเล่าของท่านอุปราชเช่นนี้ ต้องการดูถูกท่านอ๋องของข้าเช่นนั้นหรือ หรือว่าจะดูหมิ่นอาณาจักรจิงเหลย ท่านอุปราชทรงจัดงานเลี้ยง แม้แต่องค์ชายรองของอาณาจักรเทียนอวี่ก็ยังไม่ทำตัวไม่รักษาหน้าของพระองค์เช่นนี้เลย ท่านทำเช่นนี้…”

อวี้ชิงลั่วอยากจะไล่เขาไปเสียจริงๆ คนเช่นหมอหลวงหลูนี้เป็นคนรับมือได้ยากที่สุด นางมีเรื่องด่วน ไม่มีเวลามานั่งฟังเขากล่าวพร่ำเพ้ออันใดอยู่ตรงนี้ ให้ตายเถอะ หากนางไม่ตอบรับ ก็ไม่รู้ว่าเขาจะพูดจาเช่นนี้ไปถึงเมื่อไร จะทำให้ปัญหานี้เป็นเรื่องใหญ่ไปอีกแค่ไหน

อวี้ชิงลั่วสูดหายใจลึก โบกไม้โบกมือ “เอาล่ะๆ หมอหลวงหลู ข้าไปก็จบเรื่องแล้วใช่หรือไม่ เห็นแก่หน้าของท่านอุปราช เท่านี้ก็พอแล้วใช่หรือไม่”

หมอหลวงหลูถอนหายใจอย่างไม่เป็นมิตรนัก “เช่นนั้นแล้วก็ขอเชิญแม่นางชิง รถม้าเตรียมไว้พร้อมแล้วขอรับ”

“เอ่อ… ไม่ได้หรอก ในเมื่อท่านอุปราชทรงจัดงานเลี้ยงนี้ ให้ข้าแต่งตัวเช่นนี้ดูท่าจะไม่เหมาะ หมอหลวงหลู ท่านกลับไปรายงานท่านอุปราชก่อนเถิด ทูลว่าเนื่องจากพระองค์ทรงจัดงานเลี้ยงให้ข้า เช่นนั้นให้ทรงเตรียมอาหารอร่อยๆ มากๆ หน่อย ข้าจะขอสั่งอาหารสักสองสามอย่าง ท่านช่วยจำด้วยนะ ข้าขอปลากะพงนึ่ง ใบหลิวผัดเต้าหู้ เนื้อสะโพกห่อเกี๊ยว เป็ดแปดสมบัติ พะโล้จานรวมเหล่านี้ ส่วนอื่นๆ ให้พระองค์ทรงดูเอาเองเถิด ข้าขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะตามไปในทันที”

“…” หมอหลวงหลูสีหน้าแข็งทื่อ นางช่างไม่มีมารยาทแม้แต่น้อย ถึงกับสั่งอาหารตรงนี้

“ท่านอุปราชให้ข้ามารับตัวแม่นางชิงไปขอรับ”

อวี้ชิงลั่วคำราม “ข้าเห็นท่านแล้วขัดหูขัดตา ไม่อยากไปกับท่าน เข้าใจไหม”

เดิมทีหมอหลวงหลูก็เป็นคนโอหังอยู่แล้ว อวี้ชิงลั่วพูดจาไม่เกรงใจเขาเช่นนี้ หากเขายังอยู่ต่อ เกรงว่าจะเสียหน้าจนไม่เหลือชิ้นดีเสียแล้ว

“หากเป็นเช่นนั้น ข้าก็จะขอกลับไปรายงานท่านอุปราชเสียก่อน แม่นางชิงก็เร่งเข้าเถิด”

กล่าวจบก็ไม่อยากที่จะมองอวี้ชิงลั่วแม้เพียงเสี้ยวเดียว หันหลังจากไปทันที

โม่เสียนที่อยู่ด้านข้างมุ่นคิ้ว “แม่นางอวี้ นายท่านไม่ให้แม่นางพบกับท่านอุปราชจากอาณาจักรจิงเหลยนะขอรับ” นี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่เมื่อครู่เขาลังเล เขาไม่สามารถล่วงเกินอุปราชแห่งอาณาจักรจิงเหลยได้ แล้วก็ไม่อาจทำให้ขุ่นเคืองได้ด้วย แต่นายท่านไม่ต้องการพบหน้าเขา และไม่อยากให้อวี้ชิงลั่วเข้าใกล้เขา

เรื่องนี้ทำให้โม่เสียนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก รายงานก็ไม่ได้ ไม่รายงานก็ไม่ได้เช่นกัน

“ข้ารู้แล้ว” อวี้ชิงลั่วยักไหล่ “เจ้าวางใจเถิด ข้าไม่ได้คิดจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปที่นั่นจริงๆ หรอก เพียงแต่กล่าวเช่นนั้นเพื่อให้หมอหลวงหลูกลับไปก่อนก็เท่านั้น อีกครู่หนึ่งข้าจะส่งหนานหนานไปยังสนามแข่ง ถึงตอนนั้นก็ค่อยกลับมาพร้อมท่านอ๋องของพวกเจ้า ถึงตอนนั้นต่อให้ท่านอุปราชจัดงานเลี้ยง ก็ค่อยไปที่นั่นพร้อมกับท่านอ๋องของเจ้าก็ได้”

เช่นนั้นเอง… ถ้าอย่างนั้นเขาก็วางใจแล้ว โม่เสียนพยักหน้า ให้คนไปเตรียมรถม้าในทันที

อวี้ชิงลั่วลอบกลอกตาและถอนหายใจ โชคดี โชคดีว่าคนที่ซ่างกวนจิ่นส่งมาคือหมอหลวงหลู หากเป็นคนจากกองกำลังพยัคฆ์ล่ะก็ เกรงว่าจะไม่สามารถไล่ให้กลับไปง่ายๆ เป็นแน่

นางมองไปยังดวงอาทิตย์ เมื่อครู่เสียเวลาไปถึงเพียงนั้น เวลาก็ผ่านไปครู่หนึ่งแล้ว

อวี้ชิงลั่วรีบกลับไปยังห้องโถงกลาง พาหนานหนานออกไปยังประตูใหญ่ของตำหนัก ก้าวเท้าขึ้นไปยังรถม้า

โม่เสียนไปส่งทั้งสองคนที่สนามแข่งขันด้วยตัวเอง จนกระทั่งเห็นพวกเขาเข้าไปแล้ว จึงลากม้าไปผูกไว้ที่ด้านข้าง แต่อวี้ชิงลั่วก็ใช้วิชาตัวเบาที่มีอยู่น้อยนิด พาหนานหนานแอบออกมาจากทางออกอีกด้าน เข้าไปยังตรอกที่อยู่ไม่ไกล

ทางด้านนั้นก็มีคนขับรถม้าท่าทางธรรมดาๆ ขี่รถม้ารออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นอวี้ชิงลั่วและหนานหนาน คนขับผู้นั้นก็ยิ้มแล้วกระโดดลงมา “แม่นาง นายน้อย ไปได้หรือยังขอรับ”

อวี้ชิงลั่วพยุงหนานหนานขึ้นไป ม่านรถม้าปิดลง ออกคำสั่งเสียงต่ำ “ไปได้”

รถม้านั้นดูธรรมดาๆ เป็นรถม้าแบบที่พวกร้านอาหารโรงเตี๊ยมเช่ามาเพื่อรับส่งแขก ขับแบบไม่ช้าไม่เร็วไปตามถนนเช่นนี้ ก็ไม่มีใครมาสนใจเป็นพิเศษ

รถม้าวิ่งไปได้อย่างไม่ติดขัด ออกนอกประตูเมืองไปได้อย่างราบรื่น อวี้ชิงลั่วจึงหลับตา พิงไปยังประตูด้านข้าง

ผ่านไปเพียงครู่เดียว นางก็มุ่นคิ้วเล็กน้อย หันหน้ามองแผ่นไม้แข็ง คิดถึงรถม้าแสนสบายของตำหนักอ๋องซิวที่มีผ้าห่มกำมะหยี่ผืนหนาอยู่กับหมอนพิง ทันใดนั้นก็รู้สึกไม่สบายตัวขึ้นมา

สุดท้ายแล้วนางก็… เคยชินกับเย่ซิวตู๋ เคยชินกับตำหนักอ๋องซิว

หนานหนานเอาสัมภาระสองห่อใหญ่ของตนวางไว้ด้านข้าง ยกผ้าม่านรถม้าขึ้น มองถนนหนทางที่ว่างเปล่า ก็ถอนหายใจออกมา

“ท่านแม่ เราหายตัวไปโดยไม่บอกกล่าวอันใด หากท่านพ่อคิดว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเราเล่า” หนานหนานตระหนกขึ้นมาในทันที จริงด้วย ทำไมเขาไม่คิดถึงปัญหานี้แต่แรกนะ

หากท่านพ่อคิดว่ามีพวกพ่อค้าเห็นว่าเขาหน้าตาดีจึงลักพาตัวไปเล่าจะทำอย่างไร หากท่านพ่อคิดไปไกลเสียจนนึกว่าท่านแม่หนีไปกับชายอื่นเล่าจะทำอย่างไร เช่นนั้นจะเป็นปัญหาใหญ่โตนัก

อวี้ชิงลั่วได้สติกลับมาในทันที ส่ายศีรษะสลัดความคิดวุ่นวาย ก่อนจะตอบ “ใครบอกว่าเราไม่ได้บอกกล่าวอันใด ข้าทิ้งข้อความไว้ให้พ่อของเจ้าแล้วล่ะ”

ทิ้งข้อความหรือ?

หนานหนานเริ่มสนใจในทันที “เช่นนั้นท่านแม่ทิ้งข้อความว่าอย่างไรไว้หรือ หรือท่านบอกท่านพ่อว่าเราไปดินแดนเหมิงแล้ว?”

มุมปากอวี้ชิงลั่วกระตุกขึ้น “แน่นอนว่าไม่ใช่” หากนางเขียนเช่นนั้น เหตุใดจะต้องแอบพาหนานหนานหนีมาเช่นนี้ด้วยเล่า

“เช่นนั้นท่านเขียนไว้ว่าอย่างไร?” หนานหนานพิจารณาสีหน้าของท่านแม่ เห็นท่าทางโลเลของนาง ก็คิดว่า… เรื่องที่เขียนเอาไว้จะต้องไม่ใช่เรื่องดีเป็นแน่ น่าจะทำให้ท่านพ่อโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลยล่ะ

!!

………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ท่านอ๋องจะรู้สึกยังไงนี่ พระชายาลอบหนีไปแบบนี้ จะตามบุกไปชิงตัวถึงที่ไหม

ไหหม่า(海馬)