ตอนที่ 621 ยอมรับอย่างไร้ยางอาย

ตอนที่ 621 ยอมรับอย่างไร้ยางอาย

อวี้ชิงลั่วเอ่ยเสียงดังฟังชัด ทุกคนที่ชั้นล่างต่างตกตะลึงไปครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองนาง

“… งดงาม” เมื่อชายชุดขาวเห็นนางก็รู้สึกดีใจ เขาคลี่พัดในมือเปิดออกเสียงดัง ‘ฟึ่บ’ แล้วโบกพัดไปมาเบา ๆ

มุมปากของชายชุดดำที่ยืนอยู่ข้างเขากระตุก เมื่อสตรีผู้นั้นลงมาข้างล่างตอนนี้ สิ่งที่นางพูดคงไม่ใช่เรื่องดีนัก

เขารู้ว่ามีคนอยู่บนชั้นสอง แต่เขาคิดว่าน่าจะเป็นเพียงแขกที่ยังไม่ได้ออกไป ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจ ใครจะรู้ว่าสตรีผู้นี้จะตามลงมาชั้นล่าง แล้วปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา

อวี้ชิงลั่วหรี่ตาขณะชำเลืองมองชายชุดขาว ไม่เป็นอะไร นางเป็นคนงาม นี่คือความจริง นางจึงยอมรับอย่างใจเย็น

หนานหนานที่อยู่บนชั้นสองคว้ามือเหมิงหลัวอวี้ แล้วพูดด้วยเสียงเบาว่า “แม่ของข้าต้องหลงตัวเองอย่างไร้ยางอายอีกแล้วเป็นแน่”

“… เอ๊ะ?” เหมิงหลัวอวี้ดูงุนงง ความฉงนฉายชัดบนใบหน้า

หนานหนานอ้าปากจะพูด แต่ก็หันหน้าไปดูสถานการณ์ที่ชั้นล่างต่อไป

เมื่อท่านอูเอ้อร์หันหน้าไปมองอวี้ชิงลั่วก็พลันขมวดคิ้ว ขาของเขาอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรง ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงจับขอบโต๊ะเพื่อพยายามพยุงตัวไว้

“รับไป” อวี้ชิงลั่วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา แล้วยื่นยาเม็ดหนึ่งให้เขา

ท่านอูเอ้อร์ตกตะลึง “นี่อะไร?”

“ยาแก้พิษ” นางขว้างมันลงตรงหน้าเขา

ท่านอูเอ้อร์เอื้อมมือไปรับไว้โดยไม่รู้ตัว แต่เขาขมวดคิ้วขณะจ้องมองเม็ดยาโดยไม่ขยับ ก่อนจ้องมองนางอย่างหวาดระแวง

จู่ ๆ ชายชุดขาวก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ และตั้งสติได้ในที่สุด “ยาแก้พิษหรือ?”

จากนั้นอวี้ชิงลั่วก็หันกลับมา พยักหน้าเพื่อยืนยัน “อืม ยาแก้พิษ เจ้าต้องการกินด้วยหรือไม่?” ขณะที่พูดด้วยความใจดี นางก็หยิบยาอีกเม็ดออกมายื่นให้เขา

“เอายาแก้พิษอะไรมาให้ข้ากิน? อ่า เจ้าคิดว่าก้อนดำ ๆ นี้ของเจ้าจะสามารถเอาพิษออกจากร่างกายของข้าได้หรือ? ข้าเป็นศิษย์ของหมอเฒ่าฉยงซาน จึงไม่มีใครสามารถล้างพิษของข้าได้ นอกจากท่านอาจารย์ของข้า”

พูดมากเหลือเกิน เขาคิดว่านางเป็นผู้หญิงโง่เขลาหรือ? ยาพิษที่เขาโดนนั้นธรรมดามาก หากไปหาหมอที่มีประสบการณ์แม้เพียงเล็กน้อยข้างนอก ก็ยังสามารถล้างพิษให้ได้ด้วยความพยายามเล็กน้อยเท่านั้น

นี่คือการคุยโวโอ้อวด

อวี้ชิงลั่วชำเลืองมองเขาขณะเขย่ายาในมือ และยังคงพูดอย่างมีน้ำใจว่า “เจ้าเป็นคนบอกเองว่าเจ้าไม่ต้องการยาแก้พิษ ดังนั้นไม่ต้องมาขอจากข้าทีหลังนะ”

ท่านอูเอ้อร์มองอวี้ชิงลั่วด้วยความประหลาดใจ เขารู้สึกว่าสมองของหญิงสาวคนนี้ค่อนข้าง… ผิดปกติ สิ่งที่นางให้มานั้นดูเหมือนก้อนดินเหนียวกลม ๆ นางแน่ใจหรือว่ามันกินได้?

อีกทั้งนางก็คงไม่ใช่หมอด้วย แม้ว่าจะเป็นหมอจริงก็ควรตรวจชีพจรก่อนสั่งยา

ท่านอูเอ้อร์ชะงักไปชั่วครู่ ขณะคิดว่าจะกินยาแก้พิษหรือจะโยนมันทิ้งไปดี

ทว่าทันใดนั้น ชายชุดขาวผู้เย่อหยิ่งก็หน้าซีดและเหงื่อออกท่วมตัว สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด และเซถอยหลังไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

รูม่านตาชายชุดดำที่อยู่ข้างเขาหดตัวลง แล้วรีบยื่นมือไปประคองเขา “คุณชาย”

แต่ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วมองไปยังอวี้ชิงลั่วและท่านอูเอ้อร์ที่อยู่ไม่ไกลด้วยความประหลาดใจ

ชายชุดขาวขมวดคิ้ว แล้วรีบหยิบยาจากแขนเสื้อยัดเข้าไปบริเวณโคนลิ้น หลังจากกลืนยาลงไปด้วยความยากลำบาก ความเจ็บปวดก็ค่อย ๆ บรรเทาลง

ทันใดนั้นเขาก็มองไปที่อวี้ชิงลั่ว “เจ้าขยับมือและเท้าได้หรือยัง?”

“น่าจะได้แล้ว” อวี้ชิงลั่วเฝ้ามองการเคลื่อนไหวของเขา ดวงตาของนางกะพริบเล็กน้อย เขาเป็นศิษย์ของหมอเฒ่าฉยงซานจริง ๆ เมื่อเห็นว่าเขามีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว และมียาแก้พิษอยู่ในตัว ก็แสดงว่าเขาเชี่ยวชาญมาก

“เจ้าลงมือตั้งแต่เมื่อใด?” ชายชุดดำไม่อยากจะเชื่อ เมื่อสักครู่นี้เขาความสนใจของเขาอยู่ที่นาง และระยะห่างระหว่างคนทั้งสองก็อยู่ห่างออกไปหลายก้าว แล้วจะสามารถวางยาพิษผ่านอากาศได้อย่างไร?

แม้ว่าคุณชายของพวกเขาต้องการจะโจมตีท่านอูเอ้อร์ แต่ก็ยังไม่ได้โอกาสจนกว่าจะเข้าใกล้เขาได้

อวี้ชิงลั่วก้มหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่นางไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย แม้ว่านางจะมีทักษะบางอย่าง แต่นางก็ไม่มีกำลังภายใน นางจะใช้วิทยายุทธ์หายตัวไปไกลถึงเพียงนั้นได้อย่างไร? แต่นางเพิ่งพูดถึงจุดฝังเข็มสองสามจุดให้หนานหนานฟังก่อนที่จะลงไปชั้นล่าง จากนั้นให้เข็มเงินชุบยาสองสามอันแก่เขาไว้

อืม ดูเหมือนว่าลูกชายของนางจะมีความสามารถจริง ๆ เขาเก่งกาจมากจนแม้แต่ชายในชุดดำก็ไม่ทันสังเกต

“ยาแก้พิษอยู่ไหน?” ชายชุดขาวจ้องมาที่นางเงียบ ๆ สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึม แม้ว่าความเจ็บปวดในร่างกายของเขาจะทุเลาลงแล้ว แต่พิษก็ยังคงมีอยู่ ทำให้ร่างกายของเขาสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด

จากนั้นอวี้ชิงลั่วก็เงยหน้าขึ้นพูดอย่างไร้เดียงสาว่า “เมื่อสักครู่นี้ข้าเพิ่งให้เจ้าไป เจ้าไม่ต้องการมันเอง”

“เจ้า…”

ท่านอูเอ้อร์มองนางด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะยกมือใส่ยาเข้าปาก แล้วกลืนยาที่ดูเหมือนก้อนโคลนกลม ๆ ลงไปในท้อง

วินาทีต่อมา ท่านอูเอ้อร์ก็รู้สึกว่าสติของเขาค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น และการหายใจของเขาก็ราบรื่นขึ้นมาก พละกำลังของเขาค่อย ๆ ฟื้นตัวทันที

ดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยความดีใจ เขาประสานมือไปทางอวี้ชิงลั่ว แล้วพูดว่า “ขอบคุณแม่นางที่ช่วยชีวิตข้าไว้”

อวี้ชิงลั่วโบกมือ นางไม่ได้จริงจังและไม่ได้หันกลับมามองเขา แต่สายตาของนางยังคงจับจ้องไปที่ชายชุดขาว แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าแนะนำให้เจ้าหาสถานที่ต้มน้ำร้อนใส่ถังเพื่อล้างพิษ ในเมื่อเจ้าเป็นศิษย์ของหมอเฒ่าฉยงซาน ข้าจึงไม่จำเป็นต้องสอนเรื่องเหล่านี้ให้เจ้าใช่หรือไม่?”

อย่างไรก็ตาม การล้างพิษนั้นค่อนข้างใช้เวลานาน กว่าเขาจะล้างพิษเสร็จ ก็คงจะมารบกวนนางพรุ่งนี้เช้า

ทว่าด้วยนิสัยของคนผู้นี้ ก็เกรงว่าเขาจะไม่ทนทุกข์ทรมาน แม้ว่าจะจากไปแล้ว เขาก็อาจจะไปตามหานางเพื่อแก้แค้นได้ เอาล่ะ จะต้องหลีกเลี่ยงปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นอีกก่อน

“เจ้าเป็นใคร?” จู่ๆ ชายชุดขาวก็กำหมัดแน่นขณะจ้องมาที่นาง นางวางยาเขา และแม้แต่เขาก็ไม่รู้ว่านางทำได้อย่างไร ดังนั้นนางต้องไม่ธรรมดาแน่

อวี้ชิงลั่วตกตะลึง แล้วหัวเราะ “ข้าเป็นใคร แล้วเหตุใดต้องบอกเจ้าด้วย? แต่ถ้าหมอเฒ่าฉยงซานรู้ว่าเจ้ากำลังแอบอ้างชื่อเขาเพื่อประพฤติตัวไม่เหมาะสม และรังแกคนอื่นที่นี่ ข้าเกรงว่าเขาคงจะโกรธจนกระอักเลือด แม่นางอูตงคนนั้นยังมีฝีมือมากกว่าเจ้านัก แม้ว่านางจะอารมณ์ฉุนเฉียวเกินไปเล็กน้อย ทว่านางก็ไม่ทำลายชื่อเสียงของอาจารย์ตนเอง ต่างจากเจ้าใช่หรือไม่?”

ชายชุดขาวเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “เจ้า เจ้ารู้จักอูตงด้วยหรือ?” อูตงเป็นน้องสาวของเขา แม้ว่าจะไม่ค่อยสนิทกับนางมาก แต่เขาก็เข้าใจนิสัยใจคอของนาง ที่ว่าบางครั้งนางมีอารมณ์ฉุนเฉียวนั้นเป็นความจริง

ยิ่งกว่านั้น มีเพียงไม่กี่คนในโลกนี้ที่รู้ว่าอูตงเป็นศิษย์ของหมอเฒ่าฉยงซาน แม่นางผู้นี้เป็นใครกัน? รู้จักตัวตนของอูตงได้อย่างไร?

อวี้ชิงลั่วตะคอกเบา ๆ “วันนี้ข้าเพิ่งสอนบทเรียนให้เจ้าแทนอาจารย์ของเจ้า และเจ้าควรไปสารภาพความผิดต่ออาจารย์ของเจ้าในภายหลัง เอ๊ะ ใช่แล้ว บอกเขาด้วยว่าข้าจะเลี้ยงน้ำชาเขาภายหลัง”

“เจ้า เจ้ารู้จักกับอาจารย์ของข้าหรือ? เจ้า… สนิทสนมกับเขาเลยหรือ?” อาจารย์ไปรู้จักหญิงสาวเช่นนี้ได้อย่างไร ฟังจากน้ำเสียงของนางแล้ว ดูเหมือนว่านางจะมีมิตรภาพที่แน่นแฟ้นกับอาจารย์

อวี้ชิงลั่วพยักหน้า แล้วตอบอย่างเคร่งขรึมว่า “อืม รู้จักสิ ค่อนข้างสนิทกัน”

นางยอมรับอย่างไร้ยางอาย

!!

……………………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเป็นพิษของชิงลั่วจะมีใครแก้ได้ไหม ให้ยาถอนพิษถือว่าเมตตาแล้วนะ

ศิษย์หมอสำนักนี้มันเป็นอะไรกัน เกเรกันทุกคนเลย

ไหหม่า(海馬)

……………………………………………………………………………………..