ตอนที่ 74 ไข่มุกราตรีหล่นหาย

คุณชายที่หอหลินสุ่ยเมื่อวานนี้?

หนานหนานครุ่นคิด ผ่านไปครู่หนึ่งก็นึกขึ้นได้ทันใด “อ๋อ พี่ชายคนที่หน้าตาตลก ๆ นั่นสินะ”

“หน้าตาตลก?” ใบหน้าของเย่ซิวตู๋เต็มไปด้วยความสับสน แม้เย่หลานผิงจะไม่ได้นับว่าเป็นคนที่มีองค์ประกอบทั้งห้าบนใบหน้าที่โดดเด่น แต่ก็เป็นคนที่มีใบหน้าหล่อเหลา ไม่ถึงขั้นเรียกว่า…หน้าตาตลกหรอกกระมัง?

ทว่าหน้าตาของเด็กน้อยหนานหนานคนนี้ก็มีความโดดเด่นมาแต่ไหนแต่ไร ความหล่อเหลาก็ยิ่งมีเอกลักษณ์ หากเขาบอกว่าเย่หลานผิงมีหน้าตาตลกก็คงไม่แปลกอะไร

“เหตุใดเขาถึงส่งของมาให้ข้า?” หนานหนานกะพริบตาปริบ ๆ และออกแรงกัดไข่ไก่ที่ถูกต้มจนสุกแล้ว ของที่ยัดเข้าไปเต็มปากทำให้คำพูดที่ออกมาฟังได้ไม่ชัดนัก “หรือเป็นเพราะข้าหน้าตาหล่อเหลาสง่างามมีความสามารถและไม่ยึดติดกับจรรยาบรรณทางโลก งดงามดั่งต้นหยก ใครเห็นใครก็รัก แม้แต่สวรรค์ก็ยังทนต่อสิ่งนี้ไม่ได้?”

“แค่ก” เย่ซิวตู๋ยิ้มอย่างจนปัญญา เขาเช็ดปากให้หนานหนาน พยายามไม่ตอบสนองต่อสำนวนที่หนานหนานใช้มั่วซั่วเหล่านั้น เขาหันกลับไปหยิบกล่องมา ถามว่า “อยากดูหรือไม่ว่าข้างในนี้มีอะไร?”

“อื้อ” หนานหนานพยักหน้า ท้องเริ่มป่องออกมาแล้ว จึงยื่นมือออกไปเปิดกล่องโดยทันที

กล่องเล็ก ๆ ใบนี้คาดว่าคงใส่ของไว้ไม่มาก หนานหนานจึงแอบรังเกียจอยู่ภายในใจ

แต่ได้รับของขวัญ เขาก็ยังเบิกบานใจอยู่ดี

กล่องมีความประณีตอย่างมาก ของที่อยู่ภายในนี้ดูเหมือนจะมีน้ำหนักไม่มาก ตอนที่เย่ซิวตู๋รับมาอยู่ในมือ ก็พอจะทราบอยู่ในใจแล้ว

ก็ถูก เจ้าเด็กเย่หลานผิงคนนั้น คาดว่าคงไม่สามารถมอบของขวัญที่มีความพิเศษอะไรได้

ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือ ตอนที่กล่องถูกเปิดออก แสงสว่างหนึ่งสายพลันสาดส่องทั่วท้องห้องลับ หนานหนานหยิบไข่มุกที่วางอยู่ด้านในนั้นออกมาอย่างระมัดระวัง อ้าปากกว้าง “ไข่มุกราตรี?”

เย่ซิวตู๋ยิ้ม “ชอบหรือไม่?” ของที่มอบให้กับเด็กน้อยวัยห้าขวบ ต่อให้ไม่ได้มีความพิเศษอะไร แต่ก็เป็นของที่มีความแปลกสักหน่อยกระมัง มอบไข่มุกราตรีให้หนานหนานหนึ่งเม็ดเช่นนี้ เขาคิดว่าอีกฝ่ายคงคิดจะหยั่งเชิงสถานะของหนานหนานกระมัง

“ชอบ” หนานหนานออกแรงพยักหน้าหงึก ๆ “ไข่มุกเม็ดนี้หากนำไปขาย หลังจากแลกเป็นเงินแล้ว ข้าก็เอาไปซื้อของอร่อย ๆ ได้เยอะเลย”

“…” เย่ซิวตู๋เข้าใจแล้ว สำหรับหนานหนาน ของกินคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

คาดว่า ของที่นำมาแลกของกินได้ ไม่ว่าจะเป็นอะไร เขาก็ชอบทั้งนั้น

“ท่านลุงเย่ คนผู้นั้นที่อยู่ในหอหลินสุ่ยเมื่อวาน เป็นคนมีเงินมากเลยใช่หรือไม่?” หนานหนานนำไข่มุกเก็บใส่เข้าไปในกระเป๋าเงินใบเล็กอย่างดี จากนั้นจึงใส่เข้าไปในเสื้ออย่างระมัดระวัง

เย่ซิวตู๋เลิกคิ้วขึ้น ในจวนพี่ใหญ่ของเขาย่อมไม่ขาดแคลนเงินทองอยู่แล้ว “ทำไมหรือ?”

“ข้ามีความคิดแบบนี้ ในเมื่ออีกฝ่ายส่งของขวัญมาให้ข้าแล้ว เช่นนั้นข้าก็ควรจะให้กลับไปมิใช่หรือ? แบบนี้ถึงจะดูว่าเป็นคนมีมารยาท เห็นได้ว่าได้รับการเลี้ยงดู เห็นได้ว่าการเลี้ยงดูของท่านแม่ประสบความสำเร็จ เห็นได้ว่าข้ามิใช่คนขี้งก เห็นได้ถึงความจริงจังในการสานสัมพันธ์เพื่อเป็นสหายของข้า เห็นได้ว่า…”

“แล้วเจ้าคิดจะให้อะไรกลับไป?” เย่ซิวตู๋พูดแทรกคำพูดฉอด ๆ ไม่หยุดพักของหนานหนาน ทั้งยังอุ้มเขาเพื่อย้ายที่ด้วยความสงสัย ให้ของขวัญตอบแทนเกี่ยวอะไรกับตระกูลเย่หลานผิงมีเงินหรือไม่?

“ไม่รู้สิ ข้ายังสรุปไม่ได้ รอให้ข้าคิดได้เมื่อไร ข้าค่อยบอกท่าน” ถึงอย่างไรก็มิอาจให้ของที่แพงเกินไปได้ เขาจนมาก ไม่มีปัญญาซื้อของแพง ๆ หรอก

แต่ยังดีที่สมองของเขาชาญฉลาด ต่อให้ไม่ได้ให้ของแพง ๆ กลับไป แต่ก็ต้องให้ของที่เป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร ถึงเวลานั้นคนผู้นั้นต้องให้ของขวัญตอบแทนกลับมาอีกหนเป็นแน่ เช่นนั้นของขวัญที่อีกฝ่ายส่งกลับมาให้ ย่อมไม่แย่ไปกว่าไข่มุกราตรี การส่งไปหนึ่งได้มาสองเช่นนี้ ทำให้เขาได้ผลประโยชน์มากโขเลยทีเดียว

หนานหนานกำลังคิดด้วยความตื่นเต้น เขาคิดว่านี่เป็นแผนการที่ดีในการทำเงิน หลังจากนี้ไปเขาก็ไม่ต้องขอเงินท่านแม่เพื่อไปซื้อของอร่อย ๆ กินอีกแล้ว

อืม ถูกต้อง เรื่องนี้ต้องปิดบังท่านแม่ด้วย มิเช่นนั้นเงินก็จะตกไปอยู่ในกระเป๋าของท่านแม่ทั้งหมดอีกครั้ง ท่านแม่คนนั้นไม่เข้าใจอะไรสักนิดเลย เอาแต่ตัดเงินของเขาอยู่ได้

“ท่านลุงเย่ เรื่องที่ข้าจะให้ของขวัญกลับไป เป็นความลับระหว่างเรานะ ท่านห้ามบอกท่านแม่เล่า” หนานหนานดูเหมือนว่าจะลืมไปแล้ว ว่าข้างกายของเขาในตอนนี้มีท่านพ่อผู้ร่ำรวย ท่านพ่อที่คิดจะเอาอกเอาใจเขาต่อให้หมดตัวก็ยอมยกเงินให้เขา

เย่ซิวตู๋เลิกคิ้วขึ้น ชะงักไปครู่หนึ่งก็เจรจากับเขา “หนานหนาน หลังจากนี้หากอยู่ในจวนแห่งนี้ เจ้าเรียกข้าว่าท่านพ่อก็ได้ เข้าใจหรือไม่?”

ท่านพ่อ? หนานหนานเงยหน้ามองเขาด้วยความตกตะลึง ก่อนจะก้มหน้าด้วยความลังเล “ข้าเรียกท่านว่าท่านพ่อ เช่นนั้นท่านแม่ของข้าคงไม่มีความสุข”

เรื่องนี้ หนานหนานย่อมทราบดีอยู่แก่ใจ

เย่ซิวตู๋ชะงัก ก่อนจะโอบกอดเข้าจนแน่นขึ้น หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง จึงเอ่ยปากพูดว่า “แม่ของเจ้าทางฝั่งนั้น ข้าจะไปพูดเอง นางต้องตอบตกลงแน่นอน”

“จริงหรือ?” ราวกับว่า…ดูเหมือนว่า…คาดว่า…คล้ายว่า…ท่านแม่คงกลัวท่านลุงเย่ เมื่อคืนท่านลุงเย่ถึงกับกัดท่านแม่ ท่านแม่ก็ยังไม่วางพิษใส่เขาจนถึงชีวิตเลย

“อื้อ”

“ท่านพ่อ” หนานหนานคล้อยตามในทันที และโอบรัดรอบคอของเขาอย่างมีความสุข

เย่ซิวตู๋ร่างแข็งทื่อ เกิดความรู้สึกที่ยากเกินกว่าจะบรรยายพรั่งพรูอยู่ที่กลางอก หัวใจของเขาเต้นระรัวอย่างหนัก สมองก็เกิดอาการวิงเวียนไปชั่วขณะหนึ่ง

ความรู้สึกเช่นนี้ ราวกับตอนแรกที่ถูกคนนำมีดมากรีด ทั้งแสบและเจ็บปวด แต่ก็ไม่ได้เหมือนกับตอนนั้น เพราะรู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่ซับซ้อนมากขึ้นเล็กน้อยจนเขามิอาจควบคุมได้

เย่ซิวตู๋กอดลูกไว้ในอ้อมกอด นิ่งเงียบไม่ไหวติง

เขากำลังคิดว่า อวี้ชิงลั่วให้กำเนิดหนานหนานออกมาแล้ว ดีจริง ๆ ดีมากจริง ๆ

หนานหนานไม่รู้ว่าเหตุใดเขาถึงตื่นเต้นขนาดนี้อย่างฉับพลัน แต่ ‘ท่านพ่อ’ ที่เขาเปล่งออกมากลับทำให้เขารู้สึกพึงพอใจอย่างมาก

ในความคิดเล็ก ๆ ของเขา ท่านพ่อเป็นคนแปลกหน้า เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าท่านพ่อของเขาเป็นอย่างไร แต่…เขามีความสุขมากที่ท่านลุงเย่คือพ่อของเขา ท่านลุงเย่ดีกับเขา รักเขา ประคบประหงมเขา ทั้งยังช่วยเหลือเขา แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

“ท่านพ่อ ท่านแม่ของข้าเล่า?” หนานหนานรู้สึกได้ว่าแรงของเย่ซิวตู๋ที่กำลังกอดตัวเองผ่อนคลายลงเล็กน้อยแล้ว จึงเอ่ยปากถาม

เย่ซิวตู๋สูดหายใจลึก ๆ ปรับอารมณ์ของตนเองครู่หนึ่ง ก่อนจะปล่อยเด็กน้อยไว้บนเตียงข้าง ๆ กล่าวเสียงทุ้มต่ำว่า “นางออกไปข้างนอกกับท่านป้าจินของเจ้าแล้ว คืนนี้ถึงจะกลับมา ไปเถอะ ข้าจะพาเจ้าออกไป ไปเลือกห้องที่เจ้าชอบกัน”

ห้องที่ชอบ?

“แต่ข้าอยู่กับท่านแม่มาโดยตลอด ท่านแม่อยู่ที่ไหนข้าก็อยู่ที่นั่น”

เย่ซิวตู๋ชะงัก ผ่านไปครู่หนึ่งจึงย่อตัวลง โน้มน้าวใจอย่างจริงจังว่า “หนานหนาน เจ้าเป็นบุรุษน้อยแล้วใช่หรือไม่?”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพยักหน้า จึงพูดต่อไปว่า “บุรุษน้อย นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เจ้าต้องเรียนรู้ที่จะอยู่เพียงลำพัง เข้าใจหรือไม่? อีกอย่างการที่เจ้าอยู่คนเดียว ก็มีความเป็นส่วนตัวอย่างมาก ยกตัวอย่างเช่นเจ้าอยากซ่อนของดี ๆ ไว้ การที่เจ้าได้อยู่ในห้องส่วนตัว แม่ของเจ้าก็ไม่รู้แล้ว”

ดวงตาของหนานหนานเป็นประกาย ความคิดนี้ไม่เลวเลย “ตกลง ตอนนี้ข้าเป็นบุรุษแล้ว”

เย่ซิวตู๋พึงพอใจ ทว่ากลับแอบรู้สึกละอายใจ เขาไม่อยากให้หนานหนานและอวี้ชิงลั่วอยู่ด้วยกัน ถึงอย่างไรแบบนี้…ก็ไม่สะดวกเอาเสียเลย

“ไปเถอะ พวกเราออกไปเลือกห้องกัน”

หนานหนานพยักหน้า ก้าวเท้าไปได้สองก้าว จู่ ๆ ก็หันกลับมา “เอ๋ เงินของข้า ข้าต้องนำไปไว้ในห้องของข้าด้วย”

ระหว่างที่พูดก็ส่งเสียง ‘ฮึบ ๆ’ ปีนขึ้นไปบนเตียง ก่อนจะลากถุงที่ใส่เงินจนหนักอึ้งมาที่ขอบเตียง

หลังจากลากไปได้สองสามครั้ง ไข่มุกราตรีก็ค่อย ๆ โผล่ออกมาอย่างช้า ๆ จากระเป๋าเงินใบเล็กระหว่างที่เขาเคลื่อนไหว แล้วไข่มุกเม็ดนั้นก็กลิ้งหล่นไปอยู่ใต้เตียง

หนานหนานไม่เห็นสิ่งนี้ เขาถือถุงเงินสามสี่ใบหมุนกายออกจากห้องลับไปพร้อมกับเย่ซิวตู๋

………………………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
น้องได้เรียกท่านเย่ว่าท่านพ่อแล้ว ฮือออ
ไข่มุกนี่เป็นของสำคัญขนาดไหนกันนะ หรือว่ามีใครถูกใจหนานหนานจนต้องขอจองตัวไว้ เอ๋ นี่มันก็ไม่ต่างกับของหมั้นเลยนี่
น้องทำไข่มุกร่วงแล้ว ห่วงเงินจนไม่ดูข้าวของเลย
ไหหม่า(海馬)