ตอนที่ 777 ถูกจับ

ตอนที่ 777 ถูกจับ

อวี้ชิงลั่วเริ่มก้าวถอยอย่างช้าๆ เงี่ยหูฟังการเคลื่อนไหวด้านหลัง

เหมิงพั่วหัวเราะออกมา “แม่นางอวี้รอบุตรชายอยู่หรือ ขอโทษด้วย ดูท่าตอนนี้เขาก็คงกำลังยุ่งตัวเป็นเกลียว”

“เจ้าให้คนไปจัดการเขาหรือ?” อวี้ชิงลั่วเบิกกว้างในทันที แววตาเฉียบคมขึ้นมาก เส้นประสาททั้งร่างกายตึงเครียด จ้องมองเหมิงพั่วอย่างดุดัน “เจ้าก็น่าจะรู้ว่าการทำร้ายหนานหนานในดินแดนเหมิง จะถูกทุกคนเอาคืน”

เหมิงพั่วหัวเราะออกมา ทันใดนั้นก็หันหลัง มือขวาปล่อยกรงเล็บแล้วจับอวี้ชิงลั่วไว้ทันที

ในใจอวี้ชิงลั่วหงุดหงิดมาก เข็มเงินในมือของนางอาบไปด้วยพิษ เล็งแล้วแทงใส่เหมิงพั่วอย่างไม่เกรงใจ เหมิงพั่วหลบแล้วยิ้มหยัน “ไม่ได้เจอนาน แม่นางอวี้ยังฝีมือดีเช่นเดิม”

อวี้ชิงลั่วก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว นางเองก็ไม่สนใจเขา หันหลังวิ่งไปยังจุดที่คนพลุกพล่าน

ตอนนี้นางเสียดายอย่างมาก เหตุใดต้องเดินไปตามตรอกเล็กๆ เพื่อให้คนเขาฉวยโอกาสด้วย

ทั้งยังไม่รู้ว่าหนานหนานเป็นอย่างไรแล้วบ้าง ไม่สงสัยเลยว่าเขามีทักษะการต่อสู้ ข้างกายยังมีเถาเหวินฮั่น ถึงแม้ฝีมือต่อสู้จะธรรมดา แต่เขาก็สามารถช่วยได้บ้าง ขอเพียงหนานหนานไปที่ที่มีคนมากก็จะหลบหนีได้

เหมิงพั่วพลิกตัวมาขวางไว้ตรงหน้านางอีกครั้ง เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว พุ่งโจมตีเข้าใส่อวี้ชิงลั่ว

ทั้งสองคนเคยประมือกันมาก่อน เหมิงพั่วรู้วิธีการของอวี้ชิงลั่วดี อวี้ชิงลั่วก็ย่อมเข้าใจทักษะของเหมิงพั่วเป็นธรรมดา ดังนั้นตอนนี้จึงไม่มีใครสามารถเอาเปรียบอีกฝ่ายได้

แต่สรุปแล้ว ไม่ว่าในด้านพลัง ความเร็ว กำลังภายใน และฝีมือของอวี้ชิงลั่วจะดีขนาดไหน ก็ล้วนด้อยกว่าเหมิงพั่วเล็กน้อย เขาเองก็เตรียมตัวมาอย่างดี

อวี้ชิงลั่วรู้ดี ครั้งก่อนเคยใช้ผงยาได้ผล ครั้งนี้คงใช้ไม่ได้อีกแล้ว

มือของนางกำ ‘ปืน’ ที่อยู่ในแขนเสื้อเอาไว้แน่น ถึงแม้จะบอกว่าเป็นปืน แต่ก็เป็นเพียงของที่ประกอบขึ้นมาเพื่อเลียนแบบปืนเท่านั้น ด้านนอกอาจจะดูเหมือนกัน แต่การใช้งานข้างในยังเทียบกับปืนสมัยใหม่ไม่ได้ ไม่ได้รุนแรงเท่า

เพียงแต่ว่านางให้คนประกอบชิ้นส่วนจำนวนมากไว้ด้านใน ขอเพียงลั่นไกครั้งเดียว เข็มขนาดเล็กเท่าขนวัวจำนวนนับไม่ถ้วนจะพุ่งออกมา ทั้งยังถูกยิงออกมาอย่างต่อเนื่อง นี่คือสิ่งที่นางใช้เพื่อเอาชีวิตรอดจริงๆ

ในใจอวี้ชิงลั่วเป็นห่วงหนานหนานอยู่ ทำได้เพียงรีบต่อสู้ให้จบๆ ไป ดึงมันออกมาจากแขนเสื้อ จากนั้นก็เล็งไปที่ใบหน้าของเหมิงพั่วแล้วเหนี่ยวไก

เหมิงพั่วตะลึง รีบพลิกตัวไปด้านหลัง อวี้ชิงลั่วไม่หยุด ลั่นไกอีกครั้ง

เข็มสีเงินดูเหมือนจะล้อมรอบเหมิงพั่วจากทุกทิศทาง ไม่ว่าเหมิงพั่วจะว่องไวเพียงใด เขาก็ไม่สามารถหลบกระสุนรุนแรงเช่นนี้ได้

หลังจากหลบไม่กี่ครั้ง เข็มเงินสามเล่มก็แทงเข้าที่แขนของเขา

อวี้ชิงลั่วเห็นดังนั้นก็โล่งอก โชคดีที่ยิงโดน เข็มเล่มเล็กของนางจมลงไปแล้ว หากยังทำต่อไป เกรงว่าตนจะเป็นฝ่ายเสียหายเอา

เข็มเงินเหล่านั้นมีตัวยาทรงพลังอาบไว้ เหมิงพั่วขมวดคิ้ว เดินมาข้างหน้าก้าวหนึ่งก็รู้สึกว่าด้านหน้าพร่ามัว คุกเข่านั่งลงกับพื้นทันที

อวี้ชิงลั่วไม่สนใจเขา แม้รู้ดีว่าตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะที่สุดที่จะจับเหมิงพั่วและบังคับให้เขาสารภาพเรื่องเหมิงกุ้ยเฟย นางเองก็ทำได้เพียงปล่อยไป ตอนนี้ที่นางเป็นห่วงที่สุด… ก็คือหนานหนาน

อย่างไรก็ตาม ขณะที่อวี้ชิงลั่วเพิ่งจะหันหลัง จู่ๆ ด้านหลังก็มีเงาสีดำโผล่มา คนผู้นั้นมองเหมิงพั่วแวบหนึ่ง จากนั้นก็เล็งท้ายทอยของอวี้ชิงลั่วแล้วโจมตีทันที

อวี้ชิงลั่วตกใจมาก เมื่อครู่นางเพิ่งถูกฝ่ามือของเหมิงพั่วโจมตี ตอนนี้จิตใจของนางสับสน ฝีเท้าไม่มั่นคง คนผู้นั้นเดินเข้ามา นางไม่สามารถตั้งรับได้ทัน ถูกคนโจมตีจนหมดสติไป

ให้ตายเถิด นางประมาทเกินไปแล้ว

คนชุดดำผู้นั้นเดินไปหาเหมิงพั่วแล้วขมวดคิ้ว “แม้แต่สตรีผู้หนึ่ง เจ้าก็จัดการไม่ได้หรือ?”

เหมิงพั่วพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่หมดสติไป ฝืนยิ้มออกมา “หากเป็นเจ้า เจ้าก็อาจจะจัดการนางไม่ได้เช่นกัน นางผู้นี้… เล่ห์เหลี่ยมมากมายนัก” เพียงเพราะเมื่อครู่นางหยิบอุปกรณ์ออกมา ครั้งก่อนไม่เคยใช้ เขาไม่ทันตั้งตัวจึงถูกโจมตี

คนชุดดำส่งเสียงฮึดฮัด จับมือเขาข้างหนึ่ง จากนั้นก็แบกอวี้ชิงลั่วพาดบนไหล่ หันหลังแล้วเดินออกจากตรอกไป

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไร อวี้ชิงลั่วรู้สึกได้ถึงเปลือกตาหนักๆ ค่อยๆ ฟื้นขึ้นจากความมืด

ที่ที่นางเห็นนั้นขมุกขมัว นางพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็พบว่าด้านหน้าเหมือนเป็นสถานที่ที่เป็นห้องลับ ทั้งสี่ด้านเป็นผนังเกลี้ยงเกลา มีตะเกียงเล็กๆ อยู่ตรงผนัง เปลวเทียนก็สั่นไหวไปมา ที่ที่นางนอนอยู่เป็นเตียงหิน ปูด้วยผ้านวมสองสามชั้นเท่านั้น

อวี้ชิงลั่วขมวดคิ้วจนแทบจะเป็นปม สถานที่นี้ปิดทั้งสี่ด้าน อากาศไม่ถ่ายเท ไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าประตูอยู่ตรงไหน

นางเม้มปากแล้วลงจากเตียงหิน ขาสองข้างยังไม่ทันแตะลงพื้น สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป

สิ่งของที่นางพกติดตัวทั้งหมดหายไป ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่ซ่อนไว้ในแขนเสื้อ ทั้งยังของที่ซ่อนไว้ใต้รองเท้า แม้แต่ถุงยาผงที่เสียบเอาไว้ในเสื้อผ้าก็ไม่อยู่แล้ว

ไม่สิ ต้องบอกว่า เสื้อผ้าที่นางสวมใส่ไว้ที่ตัวทั้งหมดถูกเปลี่ยน แม้แต่ผมของนางก็คลายออก ของที่ซ่อนไว้ข้างในไม่เหลือแล้ว

และที่เลวร้ายที่สุดคือขาทั้งสองข้างของนาง ตอนนี้ถูกล่ามไว้เดียวโซ่เหล็กหนาสองเส้น หากไม่มีกุญแจ นางก็หนีออกไปไม่ได้

อวี้ชิงลั่วเม้มปาก ก็บอกแล้วอย่างไร นางเกลียดการประมือกับคนเดิมสองครั้ง เหมิงพั่วผู้นั้น เพื่อความปลอดภัยแล้ว ไม่เพียงแต่จะจำกัดการเคลื่อนไหวของนาง ทั้งยังเอาเปลี่ยนชุดของนางที่สามารถซ่อนสิ่งของไว้ได้ไหมทั้งหมด

และนั่นก็แปลว่าเสี่ยวไป๋เหอไม่อยู่กับตัว อยากจะส่งข่าวว่าปลอดภัยดีก็คงไม่ได้แล้ว

แต่ทว่า… นางอยู่ข้างในไม่สามารถส่งข่าวออกไปได้ แสดงว่าข้างนอก… ก็คงส่งข่าวเข้ามาไม่ได้เช่นกัน

หากหนานหนานปลอดภัยดี เช่นนั้นต้าไป๋เหอในมือเขาก็จะต้องส่งข่าวมาเป็นแน่

ตอนนี้นางทำได้เพียงอยู่ในห้องลับ และรอ

เสียงดัง ‘กริ๊กๆ’ สองครั้ง อวี้ชิงลั่วสะดุ้ง หันไปมองที่มาของเสียงทางด้านซ้าย

จากนั้นก็เห็นกำแพงหินที่ปิดสี่ด้านไม่มีแม้แต่ลมเข้า จู่ๆ ก็ถูกคนค่อยๆ ผลักให้เปิดออกจากด้านนอก

มีแสงส่องมาจากภายนอก แม้ว่าจะสลัวรางเช่นเดียวกัน แต่ก็รู้สึกได้ว่ามีการหมุนเวียนของอากาศ

อวี้ชิงลั่วหรี่ตา จากนั้นก็เหลือบตาไปมอง

เหมิงพั่วยิ้มแล้วเดินเข้ามา เห็นอวี้ชิงลั่วที่ไม่ได้แสดงอาการตื่นตระหนก ก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้ว “แม่นางอวี้ดูเหมือนจะปรับตัวได้เก่งนะ เทียบกับท่าทางนิ่งสงบของเจ้าแล้ว คนด้านนอกนั้นช่างแตกต่างนัก”

อวี้ชิงลั่วหัวใจหล่นวูบในทันใด นางหายตัวไป หนานหนานและเย่ซิวตู๋จะต้องตามหานางไปทั่วทุกแห่ง

นางกำมือแน่น สูดหายใจเข้าลึกๆ บังคับให้ตัวเองสงบลงอีกครั้ง เพื่อไม่ให้คนตรงหน้าได้ใจ

“ก็ถูกขังไว้ในนี้แล้ว นอกจากให้ข้าอยู่อย่างสงบ แล้วจะทำอันใดได้อีก?”

เหมิงพั่วนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เรียบๆ ด้านข้างนาง ส่งเสียงจิ๊ๆ “ก็จริง หมอปีศาจเป็นคนอย่างไร แม้จะเป็นหญิงสาวอายุยังน้อย ในสถานการณ์เช่นนี้กลับไม่เพียงพอให้เจ้าตื่นตระหนก แต่ทว่า เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะฆ่าเจ้าหรือ?”

อวี้ชิงลั่วคิด คนเลวๆ มักจะชอบถามคำถามงี่เง่าเช่นนี้หรือ?

นางไม่อยากจะตอบเขา หากคิดจะฆ่านางจริงๆ เหตุใดต้องลงแรงจับตนมาด้วยเล่า อีกอย่างยังจับมาแบบไม่เจ็บตัวเลยแม้แต่น้อยด้วย

อวี้ชิงลั่วกลอกตา แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อเหลือบตามองขึ้นไปด้านบน สายตาก็ไปหยุดนิ่งอยู่ตรงจุดหนึ่งข้างประตูหิน จากนั้นก็ก้มหน้า ดวงตาเป็นประกายและมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นเล็กน้อย

…………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

ทำไมต้องจับชิงลั่วมาด้วย มีเรื่องราวความลับอะไรงั้นหรือ

เจออะไรคะ ทางหนีหรือเปล่า?

ไหหม่า(海馬)