ตอนที่ 786 ข่าวที่ไม่ดีนัก

ตอนที่ 786 ข่าวที่ไม่ดีนัก

อวี้ชิงลั่วถอนหายใจโล่งอก จากนั้นก็นอนลงบนเตียงหินอยู่นาน การทำร้ายตนเองเช่นนี้ทำให้เหนื่อยสายตัวแทบขาดจริงๆ จนถึงตอนนี้ในท้องของนางก็ยังไม่สบายเป็นอย่างมาก

คนรับใช้ด้านข้างนำถุงน้ำมาให้นาง ป้อนให้นางดื่มเล็กน้อย

น้ำเย็นไหลลงคอของนาง ทำให้นางรู้สึกว่าในปากสดชื่นขึ้นมาทันใด

อวี้ชิงลั่วเม้มปาก จากนั้นก็หันหน้า เริ่มมองคนรับใช้ชราผู้นั้นอย่างพิจารณา

คนรับใช้ผู้นั้นยังคงก้มหน้าอยู่ และไม่ได้ทำอันใดเป็นพิเศษ เพียงแค่ทำสิ่งที่อยู่ในมือนางอย่างเงียบๆ นางเองก็ไม่ได้มีท่าทางจะพูดคุยกับอวี้ชิงลั่ว

ผ่านไปครู่หนึ่งอวี้ชิงลั่วก็หรี่ตา กล่าวเบาๆ “กระดาษนี้หมายความว่าอย่างไร”

นางหยิบกระดาษขาวออกมาจากอก ยื่นไปด้านหน้า หญิงรับใช้ผู้นั้นชะงักเล็กน้อย แต่ไม่ได้ทำอันใด เหมือนกับว่ายังลังเลอยู่ ผ่านไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองหน้าอวี้ชิงลั่ว

ผ่านมานาน ในที่สุดอวี้ชิงลั่วก็ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของนางเสียที นางมองใบหน้าที่ดูแปลกตา แต่กลับดูบิดเบี้ยวเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ

บางทีอาจจะเรียกว่าบิดเบี้ยวไม่ได้ บอกได้เพียงว่าดูไม่เข้ากันอย่างยิ่ง

คนผู้นี้ใบหน้าซีดเหลือง ริมฝีปากอวบอิ่ม ตาเล็ก ปลายจมูกงุ้มเล็กน้อย บนใบหน้ามีไฝสีดำที่ไม่น่าดูอยู่สองสามเม็ด รวมถึง… รอยแผลเป็นหนึ่งแผล

หากกล่าวให้ถูก ใบหน้านี้คือรวมจุดด้อยของทุกสิ่งเข้าด้วยกัน ดูแล้วน่ากลัวเล็กน้อย

หญิงรับใช้ยิ้มมุมปากให้นาง อวี้ชิงลั่วอึ้ง จากนั้นก็พบว่าเมื่อนางยิ้ม ฟันของนางขาวเป็นพิเศษ

เพียงแต่… นางพูดไม่ได้

หญิงรับใช้มองนางครู่หนึ่ง แววตาค่อยๆ ทอแววอ่อนโยนลง อวี้ชิงลั่วรู้สึกได้ว่านางเป็นมิตรกับตน ทำให้นางเองก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

จากนั้นครู่ใหญ่ หญิงรับใช้ก็ยกมือขึ้น แสดงท่าทางเล็กน้อยให้นาง

อวี้ชิงลั่วขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจท่าทางของนางเท่าใดนัก นางไม่เคยศึกษาภาษามือ และไม่เข้าใจว่านางกำลังกล่าวอันใด

ส่ายหัวให้หญิงรับใช้ผู้นั้นอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย จากนั้นอวี้ชิงลั่วก็กล่าวเบาๆ อย่างช้าๆ “ขอโทษด้วย ข้าไม่ค่อยเข้าใจที่ท่านบอก เอาอย่างนี้ ข้าจะถามคำถามท่าน ท่านเพียงพยักหน้าหรือส่ายหน้า ดีหรือไม่”

หญิงรับใช้หยุดชะงัก ลดมือลงอย่างผิดหวังเล็กน้อยแล้วพยักหน้า

“ท่าน… รู้จักแม่นมเก๋อใช่หรือไม่ ท่านสนิทกับนางมาก แม่นมเก๋อให้สิ่งนี้มาใช่หรือไม่?”

หญิงรับใช้พยักหน้า นำกระดาษมากุมไว้ที่อก สีหน้าเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้น

อวี้ชิงลั่วดวงตาเป็นประกาย “แม่นมเก๋อเคยกล่าวถึงข้าให้ท่านฟังหรือ?”

หญิงรับใช้พยักหน้าอีกครั้ง ยื่นนิ้วโป้งแล้วชี้มาที่นาง

อวี้ชิงลั่วเข้าใจได้โดยอัตโนมัติ แสดงว่าแม่นมเก๋อมักจะชื่นชมตนให้หญิงรับใช้ผู้นี้ฟัง ดังนั้นหญิงรับใช้ผู้นี้จึงพยายามจะบอกว่านางยอดเยี่ยมมาก

ในใจนางเต้นรัว พยายามยับยั้งรอยยิ้มที่มุมปาก ลดเสียงลง “แม่นมเก๋อก็อยู่ที่ดินแดนเหมิงหรือ?”

หญิงรับใช้พยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วแล้วส่ายหน้า

อวี้ชิงลั่วรู้สึกสับสนกับการกระทำของนาง คิ้วขมวดเข้าด้วยกัน “นี่หมายความว่าอย่างไร แม่นมเก๋อไม่ได้อยู่ในดินแดนเหมิงหรือ?”

หญิงรับใช้เริ่มส่งภาษามืออีกครั้งด้วยท่าทางค่อนข้างกระวนกระวาย แต่นางยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่ อีกทั้งยังไม่สบายท้อง หน้าผากจึงเริ่มมีเหงื่อผุดอีกครั้ง

เมื่อหญิงรับใช้เห็นนางเป็นเช่นนั้นก็ลดมือลงในที่สุด

แววตาของนางเริ่มกวาดไปทั่วห้องลับ ทันใดนั้นก็หยุดมองที่โซ่เหล็กที่อยู่ตรงเท้าของอวี้ชิงลั่ว

นางเดินหน้าไปสองสามก้าว หยิบเอาโซ่เหล็กขึ้นมา จากนั้นก็นำสองมือไพล่หลัง ทำท่าทางมัดมือของตนด้วยโซ่เหล็ก

อวี้ชิงลั่วมองนางพักหนึ่ง หัวใจเต้นผิดจังหวะ “หมายความว่าอย่างไร ท่านหมายความว่าแม่นมเก๋อถูกจับหรือ?”

หญิงรับใช้พยักหน้าอย่างแรงแล้วชักมือออก

อวี้ชิงลั่วหายใจเข้าลึกๆ “นาง นางถูกใครจับไป ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง นาง…”

หญิงรับใช้ตัวแข็งทื่อไป ทันใดนั้นก็ถอยหลังไปสองก้าว เสียงของอวี้ชิงลั่วก็หยุดลงทันที นางได้ยินเสียงดังมาจากทางประตูหิน

ประตูหินถูกเปิดออกอีกครั้งเหมิงพั่วเดินเข้ามาพร้อมกับห่อยา มองอวี้ชิงลั่วที่ยังคงบ่นอุบอยู่ที่ข้างเตียง มุมปากอดไม่ได้ที่จะกระตุก

“นำยานี้ไปต้มเสีย” เขานำห่อยาส่งให้หญิงรับใช้ที่รออยู่ด้านข้าง หญิงรับใช้ผู้นั้นหลุบตาลงแล้วรับไว้ หันหลังเดินออกไป

อวี้ชิงลั่วรู้สึกเกลียดชังเป็นอย่างมาก มาได้ถูกเวลาเหลือเกิน เหตุใดจึงทำคนรังเกียจได้เพียงนี้

เหมิงพั่วเห็นแววตาดูถูกของนาง สีหน้าก็ไม่พอใจ รู้สึกได้ว่าอากาศในห้องลับนี้ยังไม่ดีเท่าไรนักก็จากไปอีกครั้ง

อวี้ชิงลั่วมองแสงเทียนด้านข้างอย่างเงียบๆ คิดถึงการกระทำเมื่อครู่ของหญิงรับใช้ ในใจก็กังวลมาก แม่นมเก๋อถูกจับ เหตุใดจึงถูกจับ เพราะเหตุใดกัน?

นางนึกถึงตอนที่พบผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นที่ตำหนักของเหมิงกุ้ยเฟย นึกได้ว่าแม่นมเก๋อมาปรากฏตัวที่ดินแดนเหมิงอย่างอธิบายไม่ถูก ตอนนี้ยังถูกจับอีก…

อวี้ชิงลั่วนึกถึงที่หว่านเฟยกล่าวไว้ แม่นมเก๋อเป็นชาวเหมิง เช่นนั้นนางกลับมาที่ดินแดนเหมิงด้วยตนเอง หรือว่าถูกใครบังคับให้กลับมาที่นี่กัน แม่นมเก๋อนั้นมีความลับมากมาย อวี้ชิงลั่วรู้ เมื่อก่อนไม่เคยถาม ตอนนี้ก็รู้สึกเสียดาย

นางถอนหายใจอีกครั้ง ครู่ใหญ่ก็ละสายตากลับมา

ยาถูกต้มเสร็จอย่างรวดเร็ว ประตูหินก็ถูกเปิด หญิงชราผู้นั้นกับเหมิงพั่วก็เข้ามาอีกครั้ง วางถาดลงบนโต๊ะ

ตอนนี้อวี้ชิงลั่วมองเหมิงพั่วด้วยสีหน้าไม่พอใจถึงขีดสุด เหตุใดคนผู้นี้จึงน่าชังยิ่งนัก เพียงเห็นเขานางก็…มีความรู้สึกคลื่นไส้พลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง จนต้องรีบหลับตาแล้วข่มกลั้นไว้

เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง หญิงรับใช้คนนั้นก็นำชามยามาวางตรงหน้านางแล้ว

มีเหมิงพั่วอยู่ อวี้ชิงลั่วถามอะไรกับนางไม่ได้เลย เพียงแต่พยุงตนเองขึ้นมาครึ่งหนึ่ง หลับตาแล้วดื่มยาทั้งหมดลงไป

นางไม่ได้ดื่มยาขมๆ เช่นนี้มาหลายปีแล้ว ตอนนี้ไม่ชินกับมันอย่างมาก แทบจะสั่งให้เหมิงพั่วหาผลไม้เชื่อมให้นางกิน

อวี้ชิงลั่วกลืนยาอึกสุดท้ายลงไป จากนั้นก็นอนลงไปอย่างแรง นอนตะแคงร้องครวญคราง

หญิงรับใช้วางชามยากลับลงบนถาด กำลังคิดจะนำออกไป

แต่เหมิงพั่วขวางเอาไว้ทันใด รับถาดมา “เจ้าอยู่นี่ดูแลนางเสีย ระวังหน่อย อย่า…” เดิมทีเขาอยากจะบอกว่าอย่าให้อวี้ชิงลั่วใช้เล่ห์เหลี่ยมอันใดได้ แต่ดูใบหน้าซีดเซียวและท่าทางที่อาเจียนออกมาอย่างรุนแรงเมื่อครู่ก็ส่ายหน้า จากนั้นก็เงียบไป เดินออกจากห้องลับไปอย่างเงียบๆ

อวี้ชิงลั่วหัวเราะออกมา หญิงรับใช้อยู่ต่อจริงๆ ด้วย ในที่สุดก็มีโอกาสได้คุยกันตามลำพังแล้ว

นางพลิกตัวมาเผชิญหน้ากับหญิงรับใช้อีกครั้ง ท่าทางดูอ่อนแรงมาก แต่เมื่อคิดว่ามีความคืบหน้าครั้งใหญ่ในเรื่องของแม่นมเก๋อ นางก็กัดฟันแล้วอดทนต่อความเจ็บปวด ลุกขึ้นนั่ง เอ่ยถามต่อ “เมื่อครู่ เมื่อครู่ท่านบอกว่าแม่นมเก๋อถูกจับ ท่านรู้หรือไม่ว่าใครจับนางไป?”

หญิงรับใช้มองนางอย่างลึกซึ้ง แววตาปรากฏความเศร้าสร้อยเล็กน้อย

…………………………………………………………………………………………………………………………

สารจากผู้แปล

น่าจะเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสของดินแดนเหมิงนี่แหละที่จับแม่นมเก๋อไป แต่ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร

ไหหม่า(海馬)