ตอนที่ 904 หยุดเดี๋ยวนี้

ตอนที่ 904 หยุดเดี๋ยวนี้

เทียบกับความสงสัยและความไม่สบายใจของทหารรักษาพระองค์แล้ว เย่ซิวตู๋ดูผ่อนคลายมาก และเดินทางเข้าเมืองหลวงด้วยความสบายใจ

เมื่อพวกเขาจะหาที่พักแรมในตอนกลางคืน เย่ซิวตู๋และคนอื่น ๆ ที่มีประสบการณ์ในเรื่องนี้จึงมองหาโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง แล้วให้เสิ่นอิงไปเหมาจองโรงเตี๊ยมทั้งหลัง

อวี๋จั้วหลินรู้สึกหงุดหงิดมาก แต่เรื่องนี้อยู่ในความคาดหมายของเขาอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงสั่งให้คนไปหาโรงเตี๊ยมที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

ซึ่งมันก็เป็นเพราะเหตุนี้ หากอวี้ชิงลั่วไม่ลอบวางยาถ่ายใส่เขา ต่อให้เขาจะต้องอยู่บนรถม้าตลอดทั้งวัน เขาก็จะยังรู้สึกผ่อนคลายและสบายกว่าตอนนี้ยิ่งนัก

เขาแอบกัดฟัน เป็นเพราะอวี้ชิงลั่วแท้ๆ ในใจตอนนี้จึงทั้งรักทั้งชังนาง

อวี้ชิงลั่วไม่รู้ตัว นางรู้สึกเพียงว่าหากไม่มีอวี๋จั้วหลินอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน อาหารมื้อนั้นก็คงอร่อยเป็นพิเศษ

หลังจากอาบน้ำยามค่ำคืนเสร็จแล้ว นางก็นอนอย่างเกียจคร้านบนเตียง แล้วโบกพัดให้ตัวเอง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หางตาพลันเหลือบไปเห็นเย่ซิวตู๋ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างนาง เมื่อเห็นว่าเขายังคงเขียนอะไรบางอย่างอยู่ นางก็อดไม่ได้ที่จะสงสัย “แผนของท่านคืออะไรหรือ?”

“อะไรนะ?” เย่ซิวตู๋หยุดเขียน ก่อนเลิกคิ้วพร้อมยกยิ้มให้นาง “สุดท้ายแล้วเจ้าก็ถามข้าหรือ? ข้าคิดว่าเจ้าไม่ได้อยากจะรู้เสียอีก”

อวี้ชิงลั่วสะอึกไปชั่วขณะ หลังจากคิดได้ นางก็หันหลังให้เขา

หลังจากนั้นไม่นาน นางก็พึมพำเสียงเบา “ท่านอย่าบอกข้านะ อย่าบอกข้า ข้าไม่อยากรู้ ท่านแค่ต้องการทำให้ข้าประหลาดใจครั้งแล้วครั้งเล่าต่างหาก เห็นได้ชัดว่าท่านจงใจให้เป็นเช่นนั้น”

เย่ซิวตู๋หัวเราะ เขาหันกลับไปยัดกระดาษในมือลงในกระบอกไม้ไผ่เล็ก ๆ แล้วผูกไว้กับขาของนกพิราบสื่อสารที่ยืนรออยู่อย่างเชื่อฟัง

อวี้ชิงลั่วเม้มปาก และหันกลับไปเมื่อได้ยินเสียง ‘ชู่วชู่ว’

เย่ซิวตู๋ใช้โอกาสนี้กดนางลงบนเตียง เขากำลังกระสับกระส่ายเล็กน้อย

“เดี๋ยว ท่านกำลังจะทำอะไร?”

“เมื่อไม่มีคนน่ารังเกียจผู้นั้น ข้าก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้น”

หากเขาอารมณ์ดีแล้วจะทำอะไร ต้องการจะจัดการนางงั้นหรือ?

อวี้ชิงลั่วแอบสบถในใจ ชั่วพริบตาเดียว เสื้อผ้าบนร่างกายของนางก็ถูกถอดออกจนเปลือยเปล่า และมือของเขาก็กำลังลูบไล้นาง

“…ตอนอยู่ข้างนอก เจ้าควรระวังให้ดี”

“ข้าต้องการมาหลายวันแล้ว” เย่ซิวตู๋ก้มหน้าปิดปากของนาง

ทุกวันนี้ช่างไม่สะดวกนักที่จะทำอะไรขณะกินนอนข้างนอก และตอนนี้พวกเขาได้จองโรงเตี๊ยมแล้ว หนานหนานตัวน้อยก็เข้านอนเร็วด้วย ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะดื่มด่ำกับความสุขที่เฝ้ารอมานาน

อวี้ชิงลั่วรู้สึกเพียงว่าร่างกายของนางกำลังร้อนจัด พัดในมือของนางถูกโยนลงไปใต้เตียงนานแล้ว มือของนางจับศีรษะของเขาไว้แน่น ทว่ากายของนางกำลังอ่อนระทวย

เมื่อถึงเวลาที่เย่ซิวตู๋ดื่มด่ำกับความสุขสุดยอด นางก็เข้าไปขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างหมดแรง แล้วพึมพำว่า “ร้อนจัง”

เย่ซิวตู๋ยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ เขากอดนางแน่นขึ้นเล็กน้อย แล้วกระซิบว่า “เมื่อไหร่เจ้าจะมีลูกให้ข้าอีก? หนานหนานโตแล้ว มันถึงเวลาแล้ว”

อวี้ชิงลั่วหรี่ตาลง และมองเขาด้วยรอยยิ้มจาง

เย่ซิวตู๋ถอนหายใจ “ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลอะไร เมื่อเรากลับไปที่เมืองหลวง เราจะแต่งงานกันทันที เพื่อไม่ให้ใครคนอื่นเอาแต่ถามว่าจะมีลูกเมื่อใด แล้วเจ้าก็ควรหยุดกินยาได้แล้ว กินมากเกินไปไม่ดีหรอก”

เป็นเพราะเขาเคยเห็นนางกินยาครั้งหนึ่ง เขาจึงได้แต่ข่มใจตัวเอง และจะสัมผัสนางก็ต่อเมื่อควบคุมตัวเองไม่ได้เท่านั้น ซึ่งเรื่องนี้ช่วยไม่ได้จริง ๆ ทันทีที่ได้สัมผัสนาง เขาก็มักจะสูญเสียการควบคุมตัวเองไปเสมอ

อวี้ชิงลั่วส่งเสียงเอ็ดเบา ๆ “อย่างกับว่าการที่ข้าจะแต่งงานและมีลูกให้ท่านมันยากยิ่งอย่างนั้นแหละ”

เย่ซิวตู๋หันขวับมาทันที แล้วกดร่างนางอีกครั้ง “ทำไม เจ้ายังคิดจะกลับคำอีกหรือ?”

เขาทำราวกับจะบีบคอนางให้ตาย เหมือนกับว่าหากนางพยักหน้า นางอาจจะโดนเขาโจมตี

อวี้ชิงลั่วรู้สึกหนาวเยือกเล็กน้อย นางจึงหัวเราะแห้ง ๆ “ไม่หรอก ไม่แน่นอน”

เพียงเท่านั้นเย่ซิวตู๋ก็พอใจแล้ว และดึงนางเข้ามาในอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง “ข้าได้สั่งให้คนเตรียมงานแต่งไว้แล้ว ดังนั้นข้าจะไม่รีบร้อนเมื่อกลับไป”

มุมปากของอวี้ชิงลั่วกระตุก ควรรู้สึกอย่างไรดี… นางจะได้สวมชุดแต่งงานทันทีที่นางกลับถึงเมืองหลวงหรือ?

นางส่ายหน้าก่อนจะหลับตาผล็อยหลับไป เรื่องเหล่านี้ไม่ต้องรีบร้อน ตอนนี้เรื่องที่นางกังวลมากกว่าคือเรื่องที่แม่นมเก๋อบอกว่าให้ไปเอาของในบ้านหลังนั้น ตอนนี้เป็นการดีกว่าที่จะกลับไปเมืองหลวงโดยเร็วที่สุด และจัดการกับเรื่องยุ่งเหยิงเหล่านี้ก่อน นางกลัวว่าจะมีอะไรผิดพลาดจริง ๆ

จิตใจของอวี้ชิงลั่วกำลังสั่นไหว แล้วนางก็ค่อย ๆ หลับไป

ทว่าสิ่งที่นางคาดไม่ถึงก็คือเรื่องไม่คาดฝันนั้นเกิดขึ้นรวดเร็วจริง ๆ

ในอีกไม่กี่วันต่อมา จู่ ๆ อากาศก็เย็นลง และความเร็วของอวี้ชิงลั่วและคนอื่น ๆ ก็เร็วขึ้นเล็กน้อยเช่นกัน

พวกเขาเดินทางผ่านหลายเมืองติดต่อกัน และอวี๋จั้วหลินก็ยังคงตามมา

เมื่อไม่มียาถ่ายของอวี้ชิงลั่ว อวี๋จั้วหลินก็หายเป็นปกติ และไม่นานเขาก็สามารถขี่ม้าออกเดินทางได้แล้ว

เจียงอวิ๋นเซิงถูกจัดให้อยู่ในรถม้าคันหลัง แม้ว่ารถม้าจะแล่นไปตลอดทาง แต่ก็ถือว่าเขาได้รับการดูแลอย่างดี เมื่ออวี้ชิงลั่วคอยดูแลเขา เขาก็ค่อย ๆ ฟื้นตัวดีขึ้นทุกวัน

ดวงตาของอวี๋จั้วหลินมืดมนลงเรื่อย ๆ แม้จะระวังตัวมากอยู่แล้ว แต่การป้องกันของเย่ซิวตู๋ก็ไร้ที่ติ เขาต้องการจะหาโอกาสโจมตี แต่ก็ยังไม่สามารถหาโอกาสได้

เมื่อมองดูรถม้าข้างหน้าเขาค่อย ๆ แล่นห่างออกไป ความเร็วของอวี๋จั้วหลินก็ค่อย ๆ ช้าลง

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เรียกทหารรักษาพระองค์มาถามเสียงเบาว่า “คนของเหนียงเหนียงจะมาถึงเมื่อใด?”

แม้ว่าเหนียงเหนียงจะได้ข่าวว่าเย่ซิวตู๋กำลังไปเมืองหลวง แต่นางก็คงไม่คิดว่าเขาจะไปทางนี้

นางคิดว่าเขากำลังกระวนกระวาย จึงน่าจะเลือกเส้นทางที่สั้นที่สุด ดังนั้นคนที่เหมิงกุ้ยเฟยส่งมาเพื่อดักรอจึงอยู่ในเส้นทางอื่น

ตอนนี้นางได้รับข่าวจากอวี๋จั้วหลินแล้ว นางจึงตอบสนองอย่างรวดเร็วด้วยการส่งมือสังหารมา

“ดูเวลาแล้วน่าจะอีกหนึ่งหรือสองวันขอรับ”

มุมปากของอวี๋จั้วหลินค่อย ๆ แสยะยิ้มเย้ยหยัน “อืม เมื่อถึงเวลาเราแค่ต้องถอยออกไป องค์ชายซิวมีความสามารถและทักษะมากนักไม่ใช่หรือ? ดังนั้นเขาคงไม่มีปัญหากับการต้องเผชิญหน้ากับพวกโจรอย่างกะทันหันหรอก”

“แล้วเจียงอวิ๋นเซิง…” ทหารรักษาพระองค์ถามเบา ๆ

อวี๋จั้วหลินพ่นลมหายใจ “อย่างไรเสียเป้าหมายของเราก็คือฆ่าเขา ไม่ว่าเขาจะอยู่ในรถม้าหรือไม่ก็ตาม เขาก็ต้องตาย ไม่ต้องห่วงเรื่องเขา”

“ขอรับ” ทหารรักษาพระองค์พยักหน้า

ขณะเดียวกันเสิ่นอิงก็ไปหาเย่ซิวตู๋ แล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ท่าทางของอวี๋จั้วหลินในช่วงสองวันที่ผ่านมาไม่ค่อยปกตินัก ดูเหมือนว่าเขาจะรักษาระยะห่างจากเราตลอดเวลา กระหม่อมติดตามอย่างใกล้ชิดตั้งแต่สองสามวันก่อน เกรงว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นพ่ะย่ะค่ะ”

“ปล่อยเขาไป” เย่ซิวตู๋ไม่ได้สนใจและนึกเย้ยหยัน

เมื่อเสิ่นอิงได้ยินคำพูด เขาก็รู้สึกงุนงงเล็กน้อย

ทันใดนั้นเอง ม้าก็หยุดฝีเท้าลง กลุ่มชายชุดดำรีบวิ่งออกมาจากป่าไม่ไกล แต่ละคนล้วนมีท่าทางน่าเกรงขาม ขณะออกมายืนจังก้าขวางหน้าพวกเขาพร้อมดาบในมือ

“หยุดเดี๋ยวนี้!!”

…………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

ท่านอ๋องใจเย็นเด้อ สถานการณ์ตอนนี้ไม่ปกติ ท่านอย่าเพิ่งทำน้องให้หนานหนานได้หรือไม่?

โดนล้อมแล้ว ทำไงต่อดี?

ไหหม่า(海馬)