ตอนที่ 987 เขาอยากตาย

ตอนที่ 987 เขาอยากตาย

เดิมทีในนั้นมีเสียงไม่พอใจ เหมือนว่าลมหายใจก็ถูกกลั้นเอาไว้เช่นกัน

ผ่านไปครู่หนึ่ง น้ำเสียงเบาๆ ที่แฝงไปด้วยความสงสัยก็ดังขึ้น “เจ้า เจ้าเป็นใคร”

“เจ้าคือท่านน้าเป่าเอ๋อร์หรือไม่?” หนานหนานยืนพิงกล่องเหล็ก ถามเบาๆ “ใช่หรือไม่ ใช่ไหม?”

เป่าเอ๋อร์ตกตะลึงทันที จากนั้นก็แปลกใจ “หนานหนานหรือ?”

“ใช่ ข้าเอง ท่านน้าเป่าเอ๋อร์ ที่แท้ท่านก็ถูกจับมาไว้ที่นี่” หนานหนานตื่นเต้นอย่างมาก สีหน้ามีความสดใสขึ้นมาในที่สุด “ท่านน้าเป่าเอ๋อร์ พวกเราตามหาท่านไปทั่วทุกที่ตลอดสองสามวันมานี้ ท่านแม่ยังใช่หงหลินเยียนตามสหายมากมายมา แต่ท่านปู่ฮวาพวกเขาบอกว่า ที่ที่ท่านหายตัวไปล่าสุดคือตำหนักองค์ชายเจ็ด พวกท่านแม่เข้าใจว่าที่ตำหนักองค์ชายเจ็ดมีทางลับ จึงได้ตามหาทางลับมาโดยตลอด พวกเราเป็นห่วงท่านมากเลย คิดไม่ถึง คิดไม่ถึงว่าที่แท้ท่านจะอยู่ที่นี่”

อวี้เป่าเอ๋อร์เม้มปาก น้ำเสียงสะอื้นไห้ “หนานหนาน ขอโทษ ข้าสร้างปัญหาให้พวกเจ้าอีกแล้ว พวกเสี่ยวเหอกับเอ้อร์หู่ พวกเขาล้วนตายไปแล้ว ข้าไร้ประโยชน์เหลือเกิน…”

“ท่านน้าเป่าเอ๋อร์ อย่าพูดเช่นนั้นเลย ท่านยอดเยี่ยมมากแล้ว” เมื่อครู่ที่อวี้เป่าเอ๋อร์โพล่งออกมาในกล่องเหล็กนั้น หนานหนานฟังออกชัดเจน เขาถูกขังอยู่ในนี้จะต้องถูกทรมานไม่น้อยแน่

แต่ประโยคแรกของเขานั้นก็ยังคงปกป้องแม่ของเขาอย่างหนักแน่น

จริงๆ ก็รู้มาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ท่านน้าเป่าเอ๋อร์นั้น ต่อให้ตนต้องบาดเจ็บอีกมากเพียงไหน เขาก็จะใข้ความสามารถปกป้องแม่ของเขาตลอดเวลา

ดังนั้น ท่านแม่จึงดีกับท่านน้าเป่าเอ๋อร์อย่างมาก หลังจากรู้ว่าเขาถูกจับก็กังวลมาก ใช้หงหลินเยียนทันทีโดยไม่กล่าวอันใด

“ท่านน้าเป่าเอ๋อร์ ท่านรอก่อนนะ ข้าจะช่วยท่านออกมาทันที พวกเราออกจากที่นี่ให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน” หนานหนานเช็ดหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ที่ผ่านมาพวกเขาไม่มีเบาะแสเลย ตอนนี้อวี้เป่าเอ๋อร์อยู่ตรงหน้าของเขา หนานหานแทบรอไม่ไหวที่จะช่วยอวี้เป่าเอ๋อร์ออกมา ไม่ให้เขาต้องทนทุกข์อีกต่อไป

กล่าวจบ เขาก็ก้มลงดึงมีดสั้นและบางออกมาจากรองเท้าของตน

มีดสั้นเล่มนี้เป็นเล่มที่เวิงยวนให้เขาในตอนที่มาส่งเขาออกเดินทางก่อนออกจากดินแดนเหมิง

เวิงยวนปฏิบัติกับเขาไม่เลว ตอนแรกก็ให้หมาป่าน้อยกับเขา หลังจากนั้นยังให้มีดสั้นที่ตัดเหล็กได้ราวกับตัดโคลน ทั้งยังมีกลไกอีกด้วย ขนาดเล็กที่ใช้ถนัดมือ หนานหนานคิดว่านี่น่าจะเป็นตอนที่เวิงยวนรู้ว่าเขาจะจากไป จึงให้คนไปติดตั้งกลไกให้เป็นพิเศษ

หนานหนานเงยหน้ามองไปยังแม่กุญแจบนกล่องเหล็ก ดึงมีดสั้นออกมาแล้วฟันลงไปยังกุญแจ

โชคดีที่ตอนนี้ในตำหนักของคังเฟยกำลังโกลาหลอย่างมาก เสียงดังโหวกเหวกขณะนี้จึงกลบเสียงฟันกุญแจของเขาได้หมด

แต่ทว่าแม่กุญแจนั้นไม่ขยับเลย ไม่มีแม้แต่รอยร้าว

ส่วนอวี้เป่าเอ๋อร์ที่อยู่ข้างใน จู่ๆ ก็ส่งเสียงครวญครางออกมาเบาๆ

หนานหนานตกใจอย่างมาก รีบหยุดมือไว้แล้วถามเขาอย่างเป็นกังวล “ท่านน้าเป่าเอ๋อร์ เป็นอะไรหรือ?”

“หนาน…หนานหนาน ไม่มีประโยชน์ กล่องเหล็กนี้มีกลไก นอกเสียจากว่าจะใช้กุญแจเปิด ไม่อย่างนั้นหากฟันแม่กุญแจออก ด้านในก็จะมี…จะมีใบมีดมาบาดร่างกายข้า ดังนั้น ดังนั้นต่อให้เจ้าฟันกล่องเหล็กทั้งกล่อง ร่างกายของข้าก็คงมีแต่รอยเลือด”

หนานหนานตกใจมาก เส้นเลือดบนใบหน้าเล็กๆ นั้นก็หายไปหมด เปลี่ยนเป็นขาวซีด

เขารีบทิ้งมีดสั้นในมือ จากนั้นน้ำตาก็ไหลอาบหน้า “ท่านน้าเป่าเอ๋อร์ เจ้า เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ ขอโทษๆ ข้าไม่รู้ เมื่อครู่เจ้าบาดเจ็บใช่หรือไม่ เลือดออกหรือไม่?”

“…ข้าไม่เป็นไร หนานหนาน ข้าไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง” อวี้เป่าเอ๋อร์หัวเราะออกมา กระซิบกับหนานหนานผ่านช่องว่างในกล่องเหล็ก “เจ้ากลับไปก่อนเถิด ที่นี่อันตรายมาก เข้าใจไหม ข้าไม่เป็นไร เจ้าอย่าเสี่ยงอันตรายเลย”

หนานหนานรีบพยักหน้า แต่คิดได้ว่าเขามองไม่เห็นจึงรีบเอ่ยออกมา “ได้ ข้าจะกลับไป ข้าจะกลับไปหาท่านแม่ ท่านน้าเป่าเอ๋อร์ เจ้าอดทนไว้นะ ไม่ต้องกังวล ข้างกายท่านแม่ข้ามียอดฝีมือมากมาย ท่านยายฮ่วนของข้าสะเดาะกลอนเก่งมาก หากพวกเขามาจะต้องช่วยเจ้าออกมาได้เป็นแน่”

หนานหนานกล่าวจบก็ก้มหน้าหยิบเอามีดสั้นที่ตกอยู่บนพื้นออกมา ริมฝีปากเปลี่ยนเป็นสีซีด ตอนนี้เขารู้สึกว่ากล่องเหล็กตรงหน้าราวกับปากเสือ สามารถกลืนอวี้เป่าเอ๋อร์ลงไปได้ตลอดเวลาโดยไม่เหลือสิ่งใดเอาไว้ทั้งนั้น

เหตุใดจึงมีสิ่งของน่ากลัวเพียงนี้อยู่ด้วย? เขาทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างหมดหนทาง เห็นได้ชัดว่าอยู่ตรงหน้าแท้ๆ กลับช่วยเขาไม่ได้

อวี้เป่าเอ๋อร์กลับเงียบไปครู่หนึ่งไม่กล่าวอันใด หนานหนานรออยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นก็ตระหนก “ท่านน้าเป่าเอ๋อร์ ท่านเป็นอะไรไปหรือ? ท่าน ท่านหมดสติไปแล้วหรือ? ท่านน้าเป่าเอ๋อร์?”

“ข้าไม่เป็นไรๆ” อวี้เป่าเอ๋อร์ได้ยินว่าเขารับมือไม่ถูกก็ปวดใจเล็กน้อย รีบเอ่ยตอบไป เพียงแต่ต่อจากนั้นจู่ๆ เขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ “หนานหนาน ไม่ต้องตามท่านพี่หญิงมา ข้าเคยเห็นคนผู้นั้นมาแล้ว คนผู้นั้นมีฝีมือยอดเยี่ยมมาก พวกเขาจับข้ามา ก็เพื่อเอาไว้จัดการกับท่านพี่ หากท่านพี่หญิงมาที่นี่ มันจะต้องเป็นไปตามแผนการที่พวกมันต้องการแน่ๆ นางจะต้องเป็นอันตราย เจ้า…เจ้ากลับไปแล้วไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ก็ทำเหมือน…เหมือนไม่ได้พบข้า เข้าใจไหม จริงๆ แล้วที่ข้าได้พบพวกเจ้าอีก ก็พอใจมากแล้ว จริงๆ นะ หนานหนาน ข้าพอใจมากแล้ว”

หนานหนานได้ฟังแล้วรูม่านตาก็ขยายใหญ่ขึ้น ถึงแม้เขาจะยังอายุน้อย แต่ก็ฟังได้เข้าใจอย่างดี

จู่ๆ หัวใจเขาก็เต้นแรง เอ่ยอย่างไม่แม้แต่จะคิด “อวี้เป่าเอ๋อร์”

“อวี้เป่าเอ๋อร์ ท่านอย่ากล่าวเช่นนี้ ข้ากลัวนะ” นี่เห็นได้ชัดเลยว่าจะวิ่งเข้าหาความตาย “ท่านห้ามคิดอะไรไร้สาระนะ ห้ามทำอะไรไร้สาระ หากท่านเป็นอะไรไป ท่านแม่จะต้องปวดใจอย่างมากแน่”

“แต่ว่าหนานหนาน”

“ท่านฟังข้าพูดให้จบก่อน” หนานหนานเอ่ยขัดจังหวะเขา เขากลัวมากว่าเขาจะคิดมากเกินไป ตอนนี้อวี้เป่าเอ๋อร์ถูกขังอยู่ในกล่องเหล็ก ต่อให้เขายืนอยู่ตรงหน้าเขาก็จนปัญญา ทั้งยังไม่สามารถขัดขวางเขาที่อาจจะกระทำการ… ฆ่าตัวตายเมื่อใดก็ได้

ดังนั้น น้ำเสียงของหนานหนานจึงร้อนรนมาก “ข้าจะบอกให้ หากท่านตายไป ข้าจะไม่สบายใจไปตลอดชีวิต ข้าจะไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต หากท่านอยากทำลายชีวิตข้าไปตลอด ท่านก็ตายไปเสีย อีกอย่าง ท่านแม่เป็นห่วงท่านเพียงนั้น หากรู้ว่าวันนี้ข้าเจอท่านแต่ทำเหมือนไม่ได้เจอ นางจะต้องเกลียดข้าแน่ ท่านรู้หรือไม่ ความสัมพันธ์ของข้ากับท่านแม่นั้นก็จะถูกทำลายไปตลอดชีวิต อีกอย่าง ท่านแม่บอกไว้ว่า คนเรามีชีวิตจึงจะมีความหวัง ต่อให้เหลือเพียงลมหายใจเดียวก็ไม่ควรทิ้งโอกาสไป แล้วก็ๆ หากเจ้าตายไปที่นี่ ท่านแม่ของข้าจะต้องตามไปล้างแค้นกับพวกเขา ไม่เพียงแต่ท่านแม่ของข้า ยังมีข้าด้วย แล้วก็มีเสี่ยวเฉิงเฉิง พวกเราล้วนแก้แค้นให้ท่านอย่างสุดความสามารถ ถึงพวกเราทุกคนจะตกอยู่ในอันตรายก็ตาม”

“หนานหนาน…”

“ข้ายังพูดไม่จบ ท่านอย่าขัดจังหวะ” หนานหนานหายใจหอบ ท่าทางกังวลอย่างมาก เขาอยากจะเคาะกล่องเหล็ก อยากจะเขย่าเขาให้ได้สติ แต่ก็กลัวว่าจะไปกระตุ้นกลไก และทำให้อวี้เป่าเอ๋อร์ต้องบาดเจ็บยิ่งกว่าเดิม

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

โหดร้ายมาก ต่อให้เปิดมาได้ก็จะเจอเป๋าเอ๋อร์ในสภาพเละเป็นโจ๊กสินะ ใครมันเป็นคนคิดกลไกกล่องนี่ และใครมันเป็นคนเอาเป๋าเอ๋อร์ไปใส่ไว้ในนี้

ไหหม่า(海馬)