“ปล่อยค่ะ”

เขารั้งร่างที่ดิ้นรนเข้ามาแนบอก “ถ้าเธอรับแล้ว ก็รีบออกไปซะ เธอก็คงจะไม่ต้องเหนื่อยต่ออีกหรอก”

“คุณชายใหญ่พูดอะไรคะ” คนตัวเล็กเบิกตากว้าง พยายามดิ้นรน แต่เขาไม่ยอมปล่อย ดันหล่อนไปยังเตียงนอน

“ดื้อมากก็ต้องลงโทษน่ะสิ”

“คุณ… คุณชายใหญ่ทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ ว๊าย…”

ร่างเล็กเสียหลักล้มหงายลงบนเตียง โดยที่มีเพเรอคลิสยืนค้ำตระหง่านอยู่ แสนดีเบิกตากว้าง หน้าตาแดงก่ำ กลีบปากสั่นระริก

“ทำ… ทำอีกไม่ได้… นะคะ…” หญิงสาววิงวอน เมื่อเห็นคนตัวโตเริ่มปลดกระดุมเสื้อ

“อย่า… อย่านะคะ”

เพเรอคลิสระบายยิ้มหิวกระหาย สลัดเสื้อออกจากตัวอย่างไม่ไยดี “ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมจะทำอีกไม่ได้”

“ก็เพราะ… ว๊าย…” สาวน้อยพูดได้แค่นั้นก็ต้องยกมือขึ้นปิดตา เพราะเพเรอคลิสถอดกางเกงออกไปแล้วเหลือแต่บ็อกเซอร์

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ อย่างอารมณ์ดี ขณะกระโจนขึ้นมาบนเตียง ทาบทับร่างอรชรเอาไว้

“อย่า… อย่านะคะ”

“ฉันทนมาตั้งสองคืนแล้ว ตอนนี้ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ”

“คุณชายใหญ่… อื้อ… อย่าค่ะ”

หล่อนร้องห้าม เมื่อเสื้อที่เป็นชุดฟอร์มถูกกระชากออกจากตัว “อย่านะคะคุณชายใหญ่ อย่าทำ… แซนดี้เลย…”

เพเรอคลิสปรานีหล่อนที่ไหนกันล่ะ เพราะไม่ว่าหล่อนจะหยิบยกเหตุผลใดขึ้นมาต่อต้าน เขาก็สามารถหักล้างได้หมด และตอนนี้เขาก็ปลอกเปลือกหล่อนจนเปลือยเปล่าเสียแล้ว

“คุณชายใหญ่… อย่าค่ะ…”

เพเรอคลิสอมยิ้ม มองร่างเปลือยขาวเนียนที่สั่นเทาด้วยความพึงพอใจ ความกระหายอยากกลืนกินอัดแน่นเต็มอก

“ถ้าห้ามตัวเองได้ คืนนั้นเธอคงไม่ตกเป็นของฉันหรอก”

แสนดีไม่เข้าใจนัก แต่ก็ไม่มีเวลาคิดอะไรออกอีก เพราะตอนนี้ถูกคนตัวโตกอดรัดแน่น ริมฝีปากกระด้างร้อนจัดทาบประทับลงมาหาเต็มแรง ดุดัน ละลายการขัดขืนทั้งมวลให้ออกไปจากสติทั้งหมด

“อา…”

เรือนกายสาวร้อนวูบวาบ ขานรับแรงปรารถนาที่เพเรอคลิสกำลังปลุกปั่นขึ้นด้วยความยินดี

“อา… คุณชายใหญ่…”

หล่อนอ่อนระทวย ลืมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ร่างสูงใหญ่โอบประคองร่างแน่งน้อยแนบชิด ดวงตาคมกริบจับจ้องมองราวกับจะแผดเผา

“เธอสวยเหลือเกิน แซนดี้”

ปากร้อนจัดเลื่อนเลยจากกลีบปากชอกช้ำลงมาสู่ลำคอระหง ติ่งหูเล็กหอมกรุ่นถูกขบเม้ม ลิ้นแกร่งตวัดแยงเข้าไปในรูหู สาวน้อยสะท้านเยือก เสียวเสียดราวกับถูกแผดเผา

“อา… คุณชายใหญ่… อา”

ไฟปรารถนาดุดันคุกรุ่นอย่างรุนแรง มือใหญ่บีบตะโบมคลึงเคล้าร่างสาวหนักหน่วง แสดงความเป็นเจ้าของ ร่างเล็กหยัดยกตอบสนองอย่างร้อนแรงเทียมกัน

จากลำคอริมฝีปากทรงอำนาจก็เลื่อนต่ำลงมาขบกัดที่บ่าเนียน ร่องอกอวบถูกคลุกเคล้าด้วยใบหน้าที่หล่อจัดคมคาย สาวน้อยร้องคราง และกดรั้งศีรษะทุยให้แนบชิดลงมาหายิ่งขึ้น บั้นท้ายยกลอยถูไถอ้อนวอน

“อา… ได้โปรด…”

ยอดถันถูกกลืนกินหายเข้าไปในอ้อมปากร้อนระอุ ประกาศชัดว่าหล่อนคือสมบัติของเขาเพียงคนเดียว แสนดีแทบขาดใจ หล่อนสั่นเทาไปทั้งร่าง ใบหน้าสวยหวานแดงก่ำส่ายไปมา

จังหวะที่พยายามนุ่มนวลกระเด็นหายไปในพริบตา เมื่อความถี่ระรัวดิบเถื่อนแทรกแทนที่เข้ามา หญิงสาวกรีดร้องรับความอำมหิตของ เพเรอคลิส มือเล็กยึดเกาะบ่าทรงพลังเอาไว้แน่น เล็บคมจิกลงบนเนื้อตึงเมื่อความตื่นเต้นจากแรงอัดกระหน่ำทวีความรุนแรงถึงขีดสุด

“อา… อ๊า… อา…”

เตียงโยกไหว ครางประท้วงกับการสอดประสานของสองร่างที่ดิ้นพล่านอยู่ด้านบน เพเรอคลิสยังคงกระแทกเข้าใส่ร่างของหล่อนที่หยัดสู้อย่างดุดัน ระรัวเร็วแรงจนน่าสะพรึง

“โอว… โอว… พระเจ้า…”

ใบหน้าหล่อจัดแดงก่ำ เงยขึ้นไปด้านบน ชายหนุ่มกัดฟันอดทนต่อแรงบีบรัดจากเนื้อนุ่มหลังจากที่เจ้าหล่อนกระโดดข้ามความเสียวซ่านไปสู่ความหฤหรรษ์อย่างสุดความสามารถ พยายามที่จะยื้อเวลาเอาไว้ แต่แรงบีบรัดถี่ระรัวก็ผลักดันให้เนื้อตัวของเขาแตกระเบิดรุนแรง

“อ๊ากกก โอว…”

เสียงห้าวครางคำรามออกมาด้วยความสุขสม หยาดรักสาดซ่านเข้าใส่ซอกหลืบแสนหวานอย่างล้ำลึก

วิเศษเหลือเกิน เขาไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้กับใครมาก่อนเลย

เพเรอคลิสนอนนิ่งอยู่บนร่างแน่งน้อย พยายามที่จะสูดลมหายใจเข้าปอดให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

นี่เขากำลังเผชิญหน้ากับอะไรกัน?

แม่สาวเจ้ามารยา หรือ สาวน้อยไร้เดียงสากันแน่

แสนดีนอนนิ่งอยู่ใต้ร่างกำยำ หัวใจของหล่อนยังคงสั่นสะท้าน ร่างกายยังคงสั่นระริกกับความมหัศจรรย์ที่พึ่งผ่านพ้นไป ความมหัศจรรย์ที่เกิดจากการหลอมรวมสองร่างเข้าด้วยกัน

ชายหญิงทุกคู่จะรู้สึกแบบนี้ใช่ไหม รู้สึกเหมือนกันเวลาหล่อหลอมเข้าด้วยกัน เสียวซ่าน รัญจวน รวดร้าวแต่หวานฉ่ำจนยากจะต้านทาน กับใครก็เหมือนกันใช่ไหม

ดวงตาของแสนดีช้อนมองคนตัวโตที่ยังคงนอนนิ่ง ก่อนจะค้นพบว่าไม่ใช่กับใครก็ได้ แต่สำหรับตนเอง มีแค่เพเรอคลิสเท่านั้นที่จะสามารถปลุกปั่นให้เลือดสาวในกายลุกโชนขึ้นแบบนี้ได้

เพราะรักเขามากสินะ แล้วเขาล่ะ เพเรอคลิสล่ะ เคยรู้สึกอะไรกับหล่อนบ้างไหม นอนกับหล่อนร้อนแรงแบบนี้ เขารู้สึกอะไรกับหล่อนบ้างหรือเปล่า หรือว่าเขาร้อนแรงแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนที่ร่วมเตียงด้วย

ใช่… เพเรอคลิสไม่จำเป็นต้องรู้สึกอะไรกับผู้หญิงที่เสพสมด้วย เขาก็แค่ระบายความใคร่ ในขณะที่หล่อนโง่งมรักอยู่ฝ่ายเดียว

หยาดน้ำตาเอ่อซึมขึ้นมา หัวใจเจ็บร้าวจนไม่อาจจะทนนอนนิ่งเฉยอยู่ใต้ร่างคนไร้หัวใจได้อีก มือเล็กผลักไสอ่อนแรง

“แซนดี้… ขอ… ขอตัวค่ะ”

เพเรอคลิสที่กำลังนอนสูดกลิ่นสาวอย่างหลงใหล ผงกศีรษะขึ้น จ้องมองสำรวจดวงหน้างามอย่างไม่พอใจนัก

“จะรีบไปไหนล่ะ”

“แซนดี้หายมานานแล้ว เดี๋ยวเดลล่าจะสงสัยเอาน่ะค่ะ”

“ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ในเมื่อทุกคนในดาร์กอน คาสเทลโลก็รู้ว่าเราสองคนนอนด้วยกันแล้ว”

“แต่… แต่แซนดี้เกรงว่าเรื่องนี้จะรู้ไปถึงหูผู้หญิงของคุณชายใหญ่น่ะค่ะ แซนดี้ไม่อยากทำให้คุณชายใหญ่เดือดร้อน”

คนฟังโมโหขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เขาพลิกกายลงจากร่างบาง และรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นแสนดีกระวีกระวาดลุกขึ้น

“ฉันเคลียกับผู้หญิงของตัวเองได้ เธอไม่ต้องมากังวลแทนหรอก”

แสนดีก้มหน้าหลบสายตาดุดัน

“งั้น… แซนดี้ก็… ก็สบายใจค่ะ” ว่าแล้วหล่อนก็พยายามจะหนีลงไปจากเตียง แต่ข้อมือถูกคว้าเอาไว้

“ฉันว่าเธอกลัวตัวเองจะเสียชื่อเสียงมากกว่า คงเกรงว่าจะไม่มีหนุ่มๆ คนไหนกล้าเข้ามาขายขนมจีบสิท่า”

แม้ว่าสิ่งที่ได้ยินจะไม่เป็นความจริงเลย แต่แสนดีก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะปฏิเสธ

“ก็แล้วแต่คุณชายใหญ่จะคิดเถอะค่ะ แซนดี้ขอตัวค่ะ”

“นี่เธอ”

เพเรอคลิสไม่ยอมปล่อยมือ แถมยังกระชากให้ร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตักแกร่งอีกต่างหาก

“ปล่อยแซนดี้ลงนะคะ”

เพเรอคลิสไม่ได้พูดอะไรออกมา นอกจากหรี่ตามองสำรวจเรือนร่างของแสนดีอย่างหวงแหน

“จำเอาไว้นะ ถ้าเธอกล้าไปให้ท่าผู้ชายคนอื่นล่ะก็ เธอได้เจอดีแน่ แซนดี้”

คนถูกกล่าวหาน้ำตาริน ดวงตาแดงก่ำ “ขอ… ขอตัวค่ะ”

เพเรอคลิสโมโห จึงดันร่างเล็กที่ดิ้นรนเอาเป็นเอาตายลงจากตัก “จะไปไหนก็ไปเลย คิดว่าฉันอยากอยู่ใกล้นักหรือไง ไปให้พ้น!”

แสนดีลนลานลงจากเตียง รีบสวมเสื้อผ้ามือไม้สั่น พอเสร็จก็รีบวิ่งออกไปทันที เพเรอคลิสมองตามไปอย่างหัวเสีย หงุดหงิดจนแทบจะระเบิดออกมา