ตอนที่ 15 : เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้น

อันโหรวพยักหน้า “ฉันรู้ เรื่องนี้จะต้องไม่เกิดขึ้นแน่นอน”

“แม่จ๋า แม่กำลังพูดอะไรกับน้าจือเซี๋ยวเหรอ? ให้หน่วนหน่วนฟังด้วยสิ” อันหน่วนดึงเสื้อของอันโหรวด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“น้าจือเซี๋ยวชมพี่ชาย บอกว่าทำอาหารได้เก่งมาก ๆ”

หลินจือเซี๋ยวพยักหน้าทันที “หยางหยางสุดยอดจริง ๆ ทำอาหารเก่งกว่าฉันอีก ไม่รู้ว่าหลังจากนี้เธอจะทำเก่งหรือเปล่า”

เมื่อพูดจบ เธอก็ถูกอันโหรวดึงไปคุยด้วย “ฉันคงทำไม่ได้หรอก ลูกของฉันคงลำบากมากแน่ ๆ เธออย่าขี้เกียจนักเลย”

“ความรักของแม่นี่มันดีจังเลยนะ OK เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองให้โหรวโหรวผู้เป็นแม่คนและได้เข้าสู่บริษัทจิ่ง คืนนี้เราไปกินข้าวข้างนอกกันเถอะ ฉันเลี้ยงเอง!”

ที่โรงแรมนั่วเทียน

“หยางหยาง หน่วนหน่วน น้าสั่งอาหารมาเยอะเลย พวกเธออยู่อังกฤษมานาน อันที่จริงแล้วอาหารจีนเป็นอาหารที่อร่อยที่สุดเลยนะ” หลินจือเซี๋ยวพูดขณะที่เลื่อนอาหารมาวางไว้ตรงหน้าของเด็ก ๆ ทั้งสอง

อันโหรวมองไปยังลูกสาวของเธอที่กำลังกินอาหารอยู่ ดวงตาคู่นั้นแฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม แต่เมื่อมองไปยังลูกชาย เธอก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย

“หยางหยาง ทำไมไม่กิน? อาหารไม่ถูกปากเหรอ?” เธอพูดพลางตบไปที่บ่าของลูกชาย

“แม่ครับ ที่นี่อาหารดีกว่าที่ผมทำอีก ตอนนี้ผมกำลังวิเคราะห์อยู่ แม่อย่ามากวนผมนะ”

หลินจือเซี๋ยวมองอันหยางด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจัง เธออดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ ก่อนจะเอ่ยออกไปว่า “โหรวโหรว ลูกชายเธอนี่มันเยี่ยมจริง ๆ ทั้งดูแผนที่เก่ง ศึกษาวิเคราะห์ส่วนผสมของอาหารก็เป็น ดูท่าเติบโตขึ้นมาคงเก่งกาจหลายอย่างแน่ ๆ มีความสามารถรอบด้านแบบนี้ เป็นเด็กที่มีพรสวรรค์จริง ๆ น่าอิจฉา อิจฉาจนเกลียดแม่จริง ๆ”

“น้า จะอิจฉาหรือเกลียดก็ไม่มีประโยชน์หรอก ง่าย ๆ คุณน้าก็ให้กำเนิดน้องมาสักคนสิ” อันหยางเงยหน้าขึ้น พร้อมขมวดคิ้วเล็ก ๆ ที่ดูจริงจังราวกับผู้ชายตัวโต

หลินจือเซี๋ยวรู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นมาทันที

ให้ตายสิ เมื่อครู่นี้เหมือนว่าประธานจิ่งตัวน้อยกำลังเฝ้ามองดูเธออย่างนั้นเแหละ เธอบอกตามตรงเลยนะ เธอกลัวสายตาแบบนี้จริง ๆ

“จือเซี๋ยว  ประธานจิ่งมีสภาวะจำใบหน้าไม่ได้รุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอ? แล้วเรื่องผู้หญิง?”

หลินจือเซี๋ยวตกตะลึงไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าทำไมเพื่อนรักของเธอถึงได้ถามคำถามนี้ขึ้นมา แต่เธอก็ตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ประธานจิ่งจริง ๆ แล้วก็ไม่ได้บอกอะไรมากหรอก แม้ว่าเขาจะจดจำผู้หญิงไม่ได้ และที่บริษัทก็มีพนักงานเป็นผู้หญิงมากมาย แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร แล้วถ้าประธานจิ่งจำหน้าตาของภรรยาตัวเองในอนาคตไม่ได้ขึ้นมา แบบนั้นจะทำยังไง?”

“คงไม่ร้ายแรงขนาดนั้นหรอกมั้ง…” อันโหรวพลันรู้สึกประหลาดใจ ไม่คิดว่าเขานั้นจะมีปัญหาแบบนี้จริง ๆ

“เธอไม่เห็นบอกฉันเลยว่าน้ำเสียงของเธอนั้นเกิดอะไรขึ้น? ตอนแรกก็เสียงดังดี ๆ แต่จู่ ๆ ก็พลันเสียงแหบเสียอย่างนั้น”

“คุณแม่เรียนรู้วิธีดัดเสียงแหบมาจากนักร้องชื่อดังเชียวนะครับ” อันหยางพูดพลางตักอาหารให้แม่ของตน ราวกับเป็นผู้ใหญ่ตัวน้อย

“โอ้โห เธอนี่ร้ายกาจจริง ๆ นะ”

อันโหรวยิ้มเล็กน้อย “ไว้เธอค่อยเรียนรู้ในภายหลังก็แล้วกัน ไว้มีโอกาสหลังจากนี้จะสอนเธอให้ เพียงแต่ว่าคืนนี้เธอแนะนำชื่อศิลปินให้ฉันหน่อยสิ”

“แม่ อย่าพูดเรื่องงานในช่วงเวลากินข้าวแบบนี้สิ” อันหยางกำชับด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง

อันโหรวหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวของลูกชายเบา ๆ

“แม่ หนูทนไม่ไหวแล้ว” หน่วนหน่วนคร่ำครวญพลางร้องฮึดฮัด  สีหน้าของอันโหรวพลันเปลี่ยนไปทันที ก่อนจะรีบอุ้มเธอเพื่อพาไปที่ห้องน้ำ

หลินจือเซี๋ยวมองไปที่อันหยางที่กำลังจ้องมองหน้าเธออยู่ ไม่เคยรู้สึกประหม่าแบบนี้มาก่อน เด็กคนนี้สามารถทำให้เธอรู้สึกแบบนั้นได้จริง ๆ

ตัวเธอนั้นรู้สึกว่าหยางหยางนั้นคล้ายกับประธานจิ่งเป็นอย่างมาก เธอเลยหวาดกลัวอยู่เล็ก ๆ

อันโหรวเดินออกมาจากประตูพลางอุ้มอันหน่วนไว้ในอ้อมแขนเพื่อที่จะไปห้องน้ำ ส่วนอันหน่วนก็บิดตัวไปมาราวกับเริ่มจะทนไม่ไหว

เมื่อใดก็ตามที่เห็นลูกสาวเธอทำท่าทางแบบนี้ เธอก็รู้ได้ทันทีว่าลูกสาวนั้นทนไม่ไหวแล้ว

“หน่วนหน่วน ข้างหน้ามีห้องน้ำแล้ว อดทนไว้ก่อนนะ อย่าเพิ่งฉี่ออกมานะลูก หนูห้าขวบแล้วนะ”

Related