ตอนที่ 266 เจิดจรัส

เธอนั่งลงบนโซฟาพลางมองไปดูคนสองคนที่อยู่ตรงข้าม รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฉาลี่เฟย เธอรอมาหลายปีแล้ว แต่กลับไม่มีโอกาส สถานการณ์ตอนนี้ช่างเจิดจรัสเหลือเกิน

　　

“ทำไมไม่ดีใจคะ พวกเรามีลูกด้วยกันนะ พวกเราควรจะเป็นครอบครัวที่มีความสุขสิ” เหอเหมียวหันหน้าไปมองเฉาลี่เฟย “คุณน้า พี่โอวหยางลี่จะต้องดีใจมากแน่ ๆ”

　　

“เธอมันโง่ ช่างดูไร้เดียงสาเสียจริง ๆ” เหลียวเว่ยมองไปที่แผ่นกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะ บนนั้นเป็นข่าวเกี่ยวกับงานเลี้ยงปีใหม่ในคืนนั้น ดูแล้วเฉาลี่เฟยเองก็คงติดตามข่าวของอันโหรวอยู่ตลอดแน่ ๆ

　　

“เธอหมายความว่ายังไง?” เหอเหมียวรู้สึกร้อนรนขึ้นมา แต่น้ำเสียงของเธอยังคงอ่อนโยน ครั้งแรกที่มองไปที่ประตู เธอก็ไม่สามารถทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีกับแม่สามีในอนาคตไปได้”

　　

พี่โอวหยางไม่ชอบ?

　　

“เขาไม่ชอบเธอหรอก เธอมีลูกให้เขาก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะชอบเธอหรอกนะ ยิ่งไปกว่านั้นก็คือฉันจะไม่หย่ากับเขา เธอตัดใจซะเถอะ!” เธอได้ยินเสียงรถด้านนอกขับเข้ามา เป็นเสียงรถที่เธอคุ้นเคยดี

　　

เป็นโอวหยางลี่

　　

“คนที่เขาชอบคืออันโหรว ก็คืออันอีหานที่เธอรู้จักเมื่อก่อนนั่นแหละ เรื่องนี้แม่ควรจะเป็นคนที่รู้ดีที่สุด หากเธอไม่เชื่อก็ลองถามแม่ดู เธอน่าจะอธิบายให้ฟังได้ว่ากำจัดคู่รักโอวหยางลี่กับอันโหรวออกจากกันได้ยังไง” คำพูดของเธอไม่เพียงพูดให้เหอเหมียวได้ยิน แต่พูดเพื่อให้โอวหยางลี่ได้ยินด้วย

　　

เมื่อก่อนเฉาลี่เฟยไม่ยอมให้พวกเขาอยู่ด้วยกัน จนตอนนี้ก็ไม่ยอม

　　

เฉาลี่เฟยได้ยินเธอพูดแบบนั้น ใบหน้าที่จอมปลอมของเธอก็เย็นชาขึ้นมาเล็กน้อย โดยเฉพาะเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของลูกตัวเองเดินเข้ามา

ทันทีที่เหอเหมียวเห็นใบหน้าที่มืดครึ้มของโอวหยางลี่ที่เดินเข้ามา เธอก็รีบลุกขึ้นจากโซฟาทันที “พี่โอวหยางฉันท้องแล้วนะ ลูกของเรา”

　　

เธอเอามือจับไปที่ท้องน้อย ๆ ของเธอ มืออีกข้างก็ถือใบตรวจครรภ์ขึ้นมาตรงหน้าเขา ก่อนจะยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “พี่โอวหยาง!”

โอวหยางลี่หยิบใบตรวจครรภ์ของเธอขึ้นมาโดยไม่ได้อ่านมันเลยสักนิด เขาฉีกมันทิ้งและโยนลงไปในถังขยะด้านข้าง “จะเอาเท่าไร ฉันจะให้เธอเอง และหายไปจากชีวิตฉันซะ!”

　　

เธอจ่ายเงินไปแพงเพื่อหลอกให้คนอื่นปลอมแปลงเอกสารนี้ขึ้นมา แต่จู่ ๆ เขากลับไม่ยอมดู หนำซ้ำยังทิ้งลงถังขยะอีก แต่คำพูดของเขาเมื่อกี้หมายความว่ายังไงกัน ทำไมถึงบอกให้หายไปจากชีวิต?

　　

“พี่โอวหยาง นี่พี่ฟังที่ฉันพูดไม่ชัดเหรอ? ฉันบอกว่าฉันท้องกับพี่นะ ต่อจากนี้เราจะมีลูกตัวน้อย ๆ กันแล้ว! พี่ไม่ดีใจงั้นเหรอ?” เหอเหมียวมองไปที่โอวหยางลี่ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

　　

“ไปเอามันออก!” โอวหยางลี่ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ก่อนจะมองไปที่เธออย่างเย็นชา เขาไม่ต้องการลูกในท้องของเหอเหมียว

　　

คนที่เขาชอบคือโหรวโหรว คนที่จะให้กำเนิดลูกเขาต้องเป็นโหรวโหรวคนเดียวเท่านั้น

“ฉันไม่ทำ!” เธอจับไปที่ท้องของเธอ ก่อนจะมองไปที่เฉาลี่เฟยด้วยสีหน้าที่โดนเอาเปรียบ “คุณน้า ดูพี่โอวหยางสิคะ จู่ ๆ ก็ไม่เอาเด็กคนนี้แล้ว”

　　

เฉาลี่เฟยลุกขึ้นมากอดเหอเหมียวไว้ ก่อนจะจ้องไปที่โอวหยางลี่ “ลี่เอ๋อร์ นี่ลูกของลูกนะ ลูกไม่คิดจะรับผิดชอบ และไม่คิดเรื่องทายาทตระกูลโอวหยางในอนาคตเลยใช่ไหม?”

　　

“แม่ เปล่าสักหน่อย โหรวโหรวกลับมาแล้ว! ต่อจากนี้พวกเราจะมีลูกด้วยกัน!” เขาจะให้ตระกูลโอวหยางไม่มีทายาทสืบต่อไปได้ยังไง ไม่มีทาง!

　　

“ลูกกับยัยผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางเป็นไปได้ แม่ไม่อนุญาต ตอนนี้เธอเองก็มีจิ่งเป่ยเฉินอยู่แล้ว และยังมีลูกสาวที่เป็นลูกครึ่งอีกต่างหาก แค่มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าไปหาเรื่องกับคนอื่นตอนอยู่ต่างประเทศแน่ ๆ ตระกูลจิ่งไม่ได้รังเกียจสะใภ้แบบนั้น แต่ตระกูลโอวหยางของเราไม่อนุญาตให้แต่งกับยัยผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาด!” ทัศนคติของเฉาลี่เฟยนั้นมั่นคงมาก เธอไม่ยอมให้อันโหรวเข้ามาในตระกูลโอวหยางอย่างแน่นอน

　　

เมื่อก่อนไม่ได้ ตอนนี้ก็ไม่ได้!

　

“แม่! นี่มันเป็นเรื่องของผมนะ เมื่อก่อนแม่บังคับผมก็ยอม ผมเชื่อฟังและยอมแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก ตอนนี้ผมต้องการหย่ากับเหลียวเว่ย ผมต้องการอยู่กับอันโหรว!” เขาไม่ยอมแพ้เด็ดขาด

　　

“ลูกจะหย่าก็ได้ แต่จะแต่งงานกับอันโหรวไม่ได้!” เฉาลี่เฟยตะคอกใส่เขาอย่างเสียงดัง นานแล้วที่เธอไม่ได้ใช้น้ำเสียงคุยกับโอวหยางลี่แบบนี้ หนำซ้ำยังอยู่ต่อหน้าคนอื่นอีกด้วย

　　

“ลูกขึ้นมาข้างบนเดี๋ยวนี้!” เฉาลี่เฟยพูดจบก็ปล่อยเหอเหมียวออก ก่อนจะหมุนตัวเดินขึ้นไปชั้นบน

　　

“พี่โอวหยาง?” เหอเหมียวมองเขาอย่างเป็นกังวล น้ำเสียงที่เฉาลี่เฟยพูดเมื่อครู่ทำเอาเธอตกใจแทบแย่

　　

โอวหยางลี่มองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา ก่อนจะเลื่อนสายตาลงไปมองที่ท้องของเธอ “เธอตัดใจเถอะ! ฉันไม่ต้องการเด็กในท้อง!”

　　

“พี่โอวหยาง…….” เหอเหมียวมองเขาเดินขึ้นไปชั้นบน ลูกเขาทั้งคนจะไม่เอาได้ยังไง?

　　

ทันทีที่พวกเขาขึ้นไป เหอเหมียวก็ต้องเผชิญหน้ากับเหลียวเว่ยอีกครั้ง เมื่อก่อนเธอกลัวเหลียวเว่ยมาก แต่ตอนนี้เธอไม่กลัวแล้ว และยิ่งไปกว่านั้นมือของเธอบาดเจ็บอยู่ เธอคงไม่ทำอะไรหรอก

　　

เหลียวเว่ยลุกขึ้นและเดินมาหาเธอ เหอเหมียวก้าวเท้าถอยหลังและกุมท้องของเธอไว้ “เธอจะทำอะไร อย่าเข้ามานะ!”

　　

เหลียวเว่ยกลับทำเป็นไม่ได้ยินเสียงของเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าที่ซีดขาวของเธอปรากฏขึ้น พร้อมเดินเข้าไปตรงหน้า ก่อนจะยกเท้าขึ้นมาถีบท้องของเหอเหมียว แรงที่เธอถีบไปนั้นไม่ได้แรงพอที่จะทำให้เด็กแท้ง

　　

เหอเหมียวที่ถูกเธอถีบก็ตกใจกับสิ่งที่เธอทำ

　　

ไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำแบบนี้ในบ้านโอวหยาง ในสายตาของเธอยังเห็นโอวหยางลี่กับเฉาลี่เฟยอยู่หรือเปล่า?

　　

“พวกแกมัวยืนทำอะไรกันอยู่? มาช่วยจับยัยบ้านี่ไว้สิ!” เหอเหมียวตะโกนและมองคนรับใช้ที่ยืนอยู่ด้านข้าง

　　

“อย่าได้คิดเข้ามานะ! อย่าลืมว่าฉันเป็นคนของบ้านนี้ ฉันเป็นคุณนายที่แต่งเข้ามา เป็นนายน้อยของพวกแกนะ!” เหลียวเว่ยแสยะยิ้มด้วยท่าทางที่ดุร้าย ทำให้คนใช้ที่กำลังจะเข้ามาช่วยต้องหยุดกะทันหัน

　　

แม้ต่อจากนี้เหอเหมียวกับคุณนายน้อยจะอยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่

　　

เหลียวเว่ยเตะไปที่ส่วนท้องของเธออีกครั้ง เห่อเหมียวร้องตะโกนด้วยความเจ็บ “อ้าก อ้าก อ้าก…….”

　　

เหอเหมียวกุมท้องแล้ววิ่งหนี หากถูกเตะต่อไปแบบนี้คงได้ถูกพาไปตรวจเช็กร่างกายแน่ ๆ เมื่อถึงเวลานั้นหากพวกเขารู้ความจริงว่าเธอไม่ได้ท้องขึ้นมา คงได้จบเห่แน่ ๆ

　　

เหลียวเว่ยมองเธอที่วิ่งหนีไป ก่อนจะเดินตาม “เหอเหมียว เธอนี่มันเก่งจริง ๆ เลยนะ! เพราะครั้งก่อนฉันไม่ได้ทำให้เธอพิการใช่ไหม เธอถึงได้กล้ามาเผชิญหน้ากับฉันอย่างนี้” ทำไมเธอถึงได้ใจอ่อนในครั้งนั้นกันนะ! ไม่คิดว่าเธอจะแย่งผู้ชายของเธอไปอีก!

　　

หากเป็นเมื่อก่อนเธอไม่จำเป็นต้องลงมือเอง แต่เมื่อไม่มีตระกูลเหลียวแล้ว แม้แต่คนที่คอยสนับสนุนเธอเองก็ไม่อยู่แล้ว

　　

“เธอมันป่าเถื่อน พี่โอวหยางถึงไม่ชอบเธอไง!” เหอเหมียววิ่งหนีไปที่ห้องโถง เธอวิ่งไปพลาง ตะโกนไปพลาง “พี่โอวหยาง เธอจะฆ่าฉัน ลูกของฉัน……..”

　　

ทันทีที่เหลียวเว่ยได้ยินเธอพูดคำว่าลูกขึ้นมา ไฟในใจก็ลุกโชน ไม่สนใจว่ามือนั้นบาดเจ็บแต่อย่างใด เธอหยิบแจกันที่อยู่ข้าง ๆ ขึ้นมาทุบไปที่เธอ

　　

บาดแผลในมือเธอแตกออก ตัวของเหอเหมียวเซถลาล้มลงไปบนพื้น บนร่างกายเต็มไปด้วยเศษแก้ว ใบหน้าที่สวยงามนั้นถูกขีดข่วนจนเป็นแผล และมือของเธอก็เต็มไปด้วยรอยแผลที่ลึก

　　

“เธอไม่ต้องเป็นห่วงไป พี่โอวหยางลี่ของเธอจะต้องรักเธอ” สายตาเธอมองไปที่คนบนพื้น ก่อนจะฉวยโอกาสหนีออกจากบ้านโอวหยางไปตอนที่เฉาลี่เฟยและโอวหยางลี่ยังไม่ลงมา

　　

โอวหยางลี่ได้ยินเสียงตะโกนมาจากด้านล่างและเห็นเหอเหมียวนอนกองอยู่บนพื้น ร่างกายเต็มไปด้วยรอยบาดแผลจากเศษแก้วที่แตกกระจัดกระจาย แต่ภายในห้องโถงใหญ่กลับไร้เงาของเหลียวเว่ย

　　

ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะชั่วร้ายขนาดนี้!