ตอนที่ 41 คุณย่าเยาเยา

เนื่องจากละครที่เธอเล่นปิดกองแล้ว เวลาอีกราวครึ่งเดือนต่อจากนี้เธอจึงมีเวลาพักผ่อน ถังถังจึงให้บอดี้การ์ด ผู้จัดการส่วนตัว และคนขับรถที่ทำงานประจำกับเธอพักร้อน

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ ถังถังก็แอบเห่าเหวินจิ้งผู้จัดการส่วนตัวของเธอจองตั๋วเครื่องบินและมาที่เมืองเฟิงตูในวันถัดไป จนกระทั่งเท้าเหยียบพื้นสนามบินเมืองเฟิงตู เธอถึงได้โทรไปบอกอีกฝ่ายว่าเธอจะมาเที่ยวที่อำเภอหลินซีล่วงหน้า!

เดิมทีถังถังยังต้องการเดินทางคนเดียว แต่ผู้จัดการส่วนตัวของเธอไม่วางใจ จึงได้หาบอดี้การ์ดและคนขับรถให้เธอชั่วคราว แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าเธอสร้างเรื่องใหญ่!

เพื่อปลอบประโลมหัวใจดวงน้อยๆ ของผู้จัดการเธอ ถังถังจึงไม่ได้วางสายโทรศัพท์เลยตลอดทางจริงๆ

ขับรถจากตัวเมืองเฟิงตูไปยังอำเภอหลินซีใช้เวลาสามชั่วโมง ขับรถจากอำเภอหลินซีเข้าไปยังเชิงเขาของหมู่บ้านเถาหยวนซานอีกราวๆ สองชั่วโมง จากนั้นก็ขับรถไปตามเส้นทางลัดเลาะบนภูเขาอีกกว่าสองชั่วโมง ในที่สุดพวกเขาก็ถึงหมู่บ้านเถาหยวนซานเสียที!

ตลอดเส้นทาง หัวใจของเย่ว์จือกวงลอยคว้างอยู่กลางอากาศ จนกระทั่งเขาได้เห็นวิลล่าขนาดใหญ่จำนวนมากในหมู่บ้านบนภูเขา

ถังถังลงจากรถพร้อมกับกระเป๋าเดินทางของเธอ

“ว้าว! ช่างเป็นหมู่บ้านที่สวยงามและร่ำรวยมาก! ตาแก่ของฉันน่าทึ่งจริงๆ !”

เย่ว์จือกวงหัวเสียหนัก! ต้องเป็นน้องสาวของเขาสิที่น่าทึ่งและเก่งกาจ!

ถังถังหันกลับมาและพูดกับเย่ว์จือกวงและผู้ช่วยหยางอวี่ว่า “ขอบคุณพวกคุณมากนะคะ! ตอนนี้ก็ดึกแล้ว พวกคุณพักที่หมู่บ้านก่อนสักคืนไหมแล้วค่อยลงเขาในวันพรุ่งนี้ อ้อ แล้วก็รบกวนเปิดคิวอาร์โค้ดให้หน่อยนะคะ ฉันจะสแกนจ่ายค่ารถให้”

เย่ว์จือกวงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เขาเดินตรงเข้าไปถามเด็กๆ ที่กำลังมองมาที่พวกเขาด้วยความสงสัยว่าบ้านของหมอเทวดาหยวนอยู่ที่ไหน

ถังถัง “…” ทำไมถึงได้รู้สึกว่าแฟนคลับคนนี้ไม่น่ารักเลยสักนิด แถมยังหยาบคายเล็กน้อย!

แต่เห็นแก่ที่พวกเขาอุตส่าห์ขับรถมาส่งเธอไกลแสนไกล เธอจะไม่ถือสากับพวกเขาก็แล้วกัน!

ฮึ่ม!

ผู้ช่วยหยางหัวเราะเบาๆ จักรพรรดินีจอเงินถังถังคนนี้น่ารักกว่าที่คิดไว้เสียอีกนะ!

“คุณหนูถัง พวกเราก็มีเป้าหมายที่นี่เหมือนกันครับ เพราะฉะนั้นเรื่องค่าโดยสารก็ลืมมันไปเสียเถอะ”

“เอ๋…พวกคุณก็จะมาที่นี่ด้วยเหรอ”

“ใช่ครับ!”

“…เพราะงั้น พวกคุณไม่ใช่แฟนคลับของฉันจริงๆ ?”

“ไม่ใช่ครับ!”

“มิน่าล่ะ ไม่แปลกใจเลยที่พวกคุณดูไม่กระตือรือร้นสักนิด คืนรูปพร้อมลายเซ็นมาให้ฉันเลย นั่นคือสิ่งที่ฉันตั้งใจเตรียมไว้มอบให้แฟนคลับตัวยง อย่าได้ทำให้มันเสียของเปล่า ฉันลำบากมากกว่าจะเซ็นมันเสร็จ!”

ผู้ช่วยหยาง “…” ก็แค่ทำให้คนพูดไม่ออกนิดหน่อย!

เมื่อเห็นว่าเจ้านายของเขาเดินนำหน้าไปแล้ว ผู้ช่วยหยางรีบกลับเข้าไปในรถและนำรูปถ่ายที่มีลายเซ็นสองใบออกมาแล้วส่งคืนให้ถังถัง จากนั้นจึงขับรถขึ้นไปหาเจ้านาย

จักรพรรดินีจอเงินถังถังผู้ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง “…”

ฮึ่ม ผู้ชายร่างใหญ่สองคนนี้ไม่เพียงแต่ไม่น่ารักเท่านั้น แต่ยังหยาบคายอีกด้วย!

กล้าทิ้งคนที่สวยราวกับนางฟ้าอย่างเธอ นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย!

ใบหน้างามพองแก้มด้วยความโกรธราวกับเด็กๆ เธอเปิดรูปตาแก่ของเธอในโทรศัพท์มือถือแล้วยื่นให้เด็กๆ แถวนั้นดู ขอให้พวกเขาเดินนำเธอไปที่บ้านของเพื่อนตัวน้อย

เหตุผลที่เธอมาที่นี่ก่อนล่วงหน้า ประการแรกคือเธอต้องการเรียนรู้เกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ของหมู่บ้านเถาหยวนซานด้วยตนเอง ท้ายที่สุดเธอก็ได้ให้สัญญากับตาแก่แล้วว่าจะทำการโฆษณาให้ อย่างน้อยก็ต้องทำความเข้าใจไว้บ้าง ประการที่สองเธอสนใจป่าดึกดำบรรพ์เซียนโหยวมาก!

ศาสตร์ด้านพิษของตาแก่นั้นทรงพลังมาก ปัจจัยทางธรรมชาติที่ยอดเยี่ยมของที่นี่ย่อมมีส่วนในความสำเร็จไม่น้อย!

ที่บ้านเกิดของเธอเองก็มีป่าดึกดำบรรพ์เช่นกัน แต่ขนาดเนื้อที่ของมันยังห่างไกลกว่าป่าดึกดำบรรพ์เซียนโหยวนัก มีเพียงหนึ่งในสามของพื้นที่ป่าดึกดำบรรพ์เซียนโหยวเท่านั้น

ป่าดึกดำบรรพ์เซียนโหยวมีอาณาเขตครอบคลุมกว้างถึงสามประเทศเลยทีเดียว!

มันไม่เพียงแต่เป็นป่าที่ใหญ่ที่สุดในประเทศเหยียนหวง แต่ยังเป็นป่าดึกดำบรรพ์ที่ใหญ่ที่สุดในโลกอีกด้วย!

เธอเคยวาดฝันไว้ว่าอยากจะมาที่นี่นับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็สะดุดกับสิ่งต่างๆ ตลอด

เด็กชายตัวเล็กๆ ที่นำทางเธอแอบมองมาที่ถังถังเป็นครั้งคราว และในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงและพูดออกมาว่า “พี่สาว คุณสวยมากเลย”

“ฮิฮิ หนูน้อยสายตาหนูเฉียบคมมาก!”

เด็กชายที่ได้รับคำชมยิ่งเขินหนักเข้าไปใหญ่

ถังถังมีความสุขมาก

“เพื่อนตัวน้อย หนูชื่ออะไรเหรอจ๊ะ”

“พี่สาว ผมชื่อมู่ซือจิ่น”

“ซือจิ่น? เป็นชื่อที่ดี!”

“คุณแม่บอกว่าคุณย่าเยาเยาช่วยตั้งให้ผม”

“คุณย่า…เยาเยา…อ๋า ตาแก่เป็นคุณย่าเหรอเนี่ย!” ถังถังแทบสำลักน้ำลายตัวเอง

ทำไมลำดับอาวุโสของตาแก่ถึงได้สูงขนาดนี้!

เธอเป็นพี่สาว แต่ตาแก่เป็นคุณย่า!

อา…นี่…

ไม่ยุติธรรม! ไม่ยุติธรรมสุดๆ !

ถังถังตีอกชกหัวตัวเอง

มู่ซือจิ่นยังเด็กมาก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถังถังถึงได้มีปฏิกิริยารุนแรงแบบนี้

“เสี่ยวซือจิ่น ทำไมหนูถึงเรียกตาแก่…เยาเยาว่าคุณย่าล่ะ”

“แม่บอกว่าอาจารย์ของคุณย่าเยาเยาคือคุณปู่ทวด เพราะงั้นพวกเราต้องเรียกคุณย่าเยาเยา” เมื่อก่อนเขาก็เรียกอีกฝ่ายว่าพี่สาว แต่แม่ของเขาบอกว่ามันไม่ถูกต้อง

ถังถังรู้สึกต้องการออกจากหมู่บ้านเถาหยวนซานเดี๋ยวนี้เลย

เดิมทีก็เป็นอันดับที่สองตลอดกาล มาตอนนี้ลำดับอาวุโสยิ่งต่ำลงมาอีกสองขั้น!

เธอในวัยยี่สิบสามปีกลับกลายเป็นหลานสาวของเด็กสาววัยสิบแปดปี!

อ่า จู่ๆ ก็รู้สึกอยากกราบอาจารย์ของตาแก่เป็นอาจารย์ของเธอด้วย! อย่างน้อยลำดับอาวุโสจะได้กระเตื้องขึ้น ได้เป็นศิษย์พี่น้องหญิงในรุ่นเดียวกันก็ยังดี!

“พี่สาว พี่มาหาคุณย่าเยาเยาทำไมเหรอ ตอนนี้คุณย่าไม่อยู่บ้านหรอกนะครับ เธอไปเรียนหนังสือที่มหาวิทยาลัย รอผมโตแล้วผมก็จะแพทย์เหมือนกับคุณย่าเยาเยาด้วย”

ถังถังลูบผมสีดำขลับของเขาและเอ่ยชมเชย “เด็กดี!”

มู่ซือจิ่นเขินอายอีกครั้ง

“ว่าแต่ ดึกขนาดนี้แล้วทำไมถึงยังออกมาวิ่งเล่นข้างนอกอีกล่ะ”

“ทำไมถึงออกมาเล่นข้างนอกตอนดึกไม่ได้ล่ะครับ”

“หนูไม่กลัวถูกคนไม่ดีจับตัวไปเหรอ”

“ไม่กลัว ผมเป็นวรยุทธ พวกเราทุกคนที่นี่ล้วนเรียนวรยุทธกับปู่ทวดซย่าโหวกันทั้งนั้น!”

“ว้าว อายุแค่นี้ก็เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้แล้ว!”

“ใช่ครับ ใช่ครับ คุณปู่ทวดซย่าโหวน่าทึ่งมาก กระโดดฟิ้วเดียวก็ขึ้นไปบนต้นไม้สูงๆ ได้”

“…หืม วิชาตัวเบา? แต่ก็ใช่ ทักษะวรยุทธของตาแก่ทรงพลังขนาดนั้น ก็ไม่แปลกที่อาจารย์ของเธอจะใช้วิชาตัวเบาได้ เสี่ยวซือจิ่น เด็กๆ ในหมู่บ้านของหนูเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้หมดทุกคนเลยเหรอ”

“อื้มๆ คุณปู่กับคุณย่าของผม พ่อแม่ก็เรียน ทุกคนเรียนเหมือนกันหมดเลย” ทุกคนในหมู่บ้านล้วนรู้ศิลปะการต่อสู้!

แม้ว่าบางคนจะฝึกฝนได้ไม่ดีนัก แต่พวกเขาก็ยังดีกว่าคนทั่วไปมาก!

ถังถัง “…”

นี่มันหมู่บ้านอะไรกันเนี่ย! ทุกครอบครัวล้วนอาศัยอยู่ในวิลล่าหลังใหญ่ แถมทุกคนยังใช้ศิลปะการต่อสู้ได้ด้วย!

มันแตกต่างจากภาพหมู่บ้านห่างไกลบนภูเขาที่ล้าหลังและยากจนที่เธอจินตนาการไว้อย่างฟ้ากับเหว!

เธอพกยาพิษมาด้วยห่อใหญ่ เพราะกังวลว่าจะเจอกับตาลุงที่ไร้การศึกษาและไร้เหตุผล

แม้ว่าเธอจะมีทักษะเช่นกัน แต่สองหมัดก็เทียบไม่ได้กับสี่มือ

อย่างไรก็ตามการเตรียมพร้อมอยู่เสมอเป็นสิ่งที่ดี

พูดถึงเรื่องการใช้พิษ นอกจากตาแก่ เธอมั่นใจว่าไม่มีใครทำลายพิษที่เธอปรุงได้ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอกล้ามาที่หมู่บ้านบนภูเขาที่ห่างไกลแห่งนี้เพียงลำพัง!

แต่ใครก็ได้ช่วยบอกเธอทีว่าเหตุใดสถานที่แห่งนี้จึงแตกต่างจากที่เธอจินตนาการไว้อย่างสิ้นเชิง!

อา ตาแก่ทรงพลัง ขนาดหมู่บ้านที่อยู่ก็ยังไม่ธรรมดา!

ขณะที่ถังถังกำลังอยากรู้อยากเห็นมากเกี่ยวกับอาจารย์ของตาแก่ คนที่สามารถสั่งสอนลูกศิษย์จนมีความสามารถราวกับสัตว์ประหลาดขนาดนั้น ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน!

“เสี่ยวซือจิ่น หนูเห็นผู้ชายสองคนที่มากับฉันเมื่อกี้นี้ไหม”

“เห็นแล้วครับ พี่ชายหล่อมาก”

“…หนูรู้จักเขาหรือเปล่า”

มู่ซือจิ่นส่ายหัวน้อยๆ ของเขา “ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”

“ไม่รู้ว่าพวกเขามาที่นี่ทำไมกัน! เสี่ยวซือจิ่น หนูต้องระวังไว้นะ! บางทีพวกเขาอาจจะเป็นคนไม่ดีก็ได้!”

แม้ว่าเมื่อสักครู่นี้พวกเขาจะช่วยเธอ แต่ก็ยืนยันไม่ได้ใช่ไหมว่าพวกเขาเป็นคนดี

ชาวบ้านที่นี่เรียบง่ายอาจไม่ค่อยพบเจอกับคนนอก ดังนั้นควรเตือนพวกเขาไว้ก่อนดีกว่า!

“มีคนมากมายเคยมาที่นี่แล้ว เราไม่กลัวหรอกครับ”

“เอ่อ…เคยมีคนมาที่นี่เยอะมากเลยเหรอ”

ทิวทัศน์ดีมาก แต่นี่ไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยว! แถมเส้นทางยังไกลมากอีกต่างหาก!

“อื้มๆ มีคนเยอะแยะมาหาปู่ทวดหยวน ปู่ทวดซย่าโหว ย่าทวด และคุณย่าเยาเยา”

ถังถังตบหน้าผากของเธอ “ใช่สิ หมู่บ้านเถาหยวนซานออกผลิตภัณฑ์ที่วิเศษขนาดนั้น ย่อมมีพ่อค้าไม่น้อยมาที่นี่! เอ๊ะ สองคนนั้นหรือว่าก็เป็นเจ้าของกิจการที่มาคุยธุรกิจที่นี่ด้วย!”

มู่ซือจิ่นชี้ไปที่อาคารรูปทรงโบราณด้านหน้าของเขาและพูดว่า “พี่สาว นั่นคือบ้านของย่าเยาเยาและคุณปู่ทวดทั้งสอง เอ๊ะ พี่ชายคนนั้นก็มาหาปู่ทวดด้วยเหรอ”

แม้ว่าจะไม่มีใครเห็นเงาคน แต่รถของพวกเขาก็จอดอยู่ที่หน้าประตู!