ลั่วหมิงและโจวเฮิรหร่านถูกฆ่าจากการต่อยของลั่วเทียน นี่เป็นตอนจบที่ไม่มีใครคาดคิด.

นี่มันผู้เชี่ยวชาญขั้นก่อตั้งห่าเหวอะไร? พวกเขาทำให้บรรพบุรุษขายหน้า!

หรือว่าลั่วเทียนแข็งแกร่ง?

เมื่อเทียบกับระดับบ่มเพาะแล้วลั่วเทียนไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ตรงข้ามได้ มีผลเพียงอย่างเดียวคือเขาถูกทรมาณจนตาย แต่เขาก็สามารถคว้าโอกาสที่เหมาะสมได้.

โจวเฮินหร่านตายเพราะความประมาทของตัวเอง.

เขาไม่คิดว่าลั่วเทียนจะแอบลอบโจมตีเขา.

ดังนั้นเขาจึงตายอย่างสยดสยอง หัวของเขาถูกทุบเหมือนกับเนื้อบด.

ลั่วหมิงตายเพราะประเมิณศัตรูต่ำเกินไป.

การโจมตีของกระทิงทำให้เขาไม่สามารถป้องกันตัวได้ ขณะที่เขาบินออกจากแรงกระแทกลั่วเทียนก็เปลี่ยนตำแหน่งอย่างฉับพลันและทำลายการป้องกันและจังหวะของเขาก่อนที่จะโดนการโจมตีสุ่มๆอย่างต่อเนื่อง หมัดของเขามีพลังทำลายมากและหลังจากนั้น….ไม่มีอะไรหลังจากนั้น.

มีคำโบราณว่า การโจมตีสุ่มๆอาจจะฆ่าอาวุโสแก่ๆได้!

ทั้งสองตายคาที่ หากลั่วเทียนถูกบังคับให้เข้าปะทะกันด้านบน แน่นอนว่าเขาไม่สามารถต่อสู้ได้.

เมื่อผู้เชี่ยวชาญขั้นก่อตั้งทั้งสองตาย ลั่วหลินตกใจมาก เมื่อเห็นว่าโจวเฮินหร่านและลั่วหมิงตาย เขากลัวมากจนกระทั้งฉี่ใส่กางเกงของเขา บริเวณเป้ากางเกงของลั่วหลินเปียกแลฃะริมฝีปากของเขาซีดและตัวสั่น ความกลัวอยู่ในสายตาของเขาและเขาก็ไม่ได้มีท่าทางที่เย่อหยิ่งอีก.

มีสาวกตระกูลลั่วเป็นจำนวนมากที่อยู่ในบริเวณนี้และขาของพวกเขาก็สั่นด้วยความหวาดกลัวขณะที่บางคนตกใจหนีไป.

ลั่วเทียนขี้เกียจวิ่งไล่ตามพวกเขา.

เขาไม่อยากฆ่าล้างบางผู้คน พวกเขายังเป็นสาวกและลูกศิษย์ตระกูลลั่วและไม่อยากเป็นคนไร้ความปราณี.

มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เป็นเป้าหมายของเขา–ลั่วหลิน!

“อย่าวิ่ง อย่าวิ่ง ทำไมพวกเขาถึงวิ่งออกไป?”

“กลับมาลั่วเซิ่น! เจ้าไม่อยากเป็นศิษย์หลัก? ทำไมทุกคนถึงวิ่งกัน…?!”

ลั่วหลินตะโกนออกมาดังๆแต่ไม่มีใครสนใจคำสั่งของเขา.

หัวใจของลั่วหลินหนาวเหน็บหลังจากเห็นฉากเหล่านี้และสถบออกมาดังๆว่า “เจ้าพวกสุนัขทั้งหลาย จำไว้เมื่อบิดาคนนี้กลับไปที่บ้าน ตระกูลลั่วจะดูแลพวกเขาอย่างดี!”

สาวกที่หลบหนีออกไปมีการแสดงออกที่มืดมน.

พ่อของลั่วหลินคือผู้รักษาการณ์ประมุขหากว่าเขากลับไปได้ พวกเขาจะไม่มีวันที่ดีในอนาคตอีกต่อไป.

ขณะเดียวกันสาวกหลายคนก็หยุดหนี.

ลั่วเทียนเยาะเย้ยเสียงต่ำ “ถ้าลั่วหลินไม่ตายพวกเจ้าทุกคนก็จะถูกเล่นงานเมื่อทุกคนกลับไป แต่ถ้าเขาตาย?”

“เทือกเขาวิญญาณเป็นสถานที่ๆสัตว์ปีศาจเดินขบวนอย่างอิสระ มีโอกาสที่ทุกคนตายด้วยมือของสัตว์ประหลาดเหล่านี้…พวกเจ้าไม่เห็นหรอ?”

ขณะที่พูดลั่วเทียนก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา.

เมื่อผู้คนได้ยินเสียงเหล่านี้ดูเหมือนพวกเขาจะรู้แจ้งและจ้องไปที่ลั่วหลิน.

จิตใจของลั่วหลินสั่นและเขาพูดขึ้นทันทีว่า “พ่อของข้าคือประมุขตระกูลลั่ว ตาาบเท่าที่พวกเจ้าฆ่าลั่วเทียนเพื่อข้า ไม่เพียงแต่พวกเขาจะกลายเป็นศิษย์หลักตระกูลลั่วทุกคนจะได้รับการตอบแทนตามความชอบของพวกเขา ทุกคนจะได้รับประโยชน์อย่างยิ่งใหญ่และอาจจะเป็นอาวุโสในตระกูลลั่ว.”

ผูงชนลังเลและไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไร.

ลั่วเทียนยิ้มและควบคุมกระทิงด้วยความคิดของเขา กระทิงเริ่มคำรามในอากาศและทำให้ทุกคนสะดุ้ง “พวกเจ้าทุกคนคิดสิว่าการฆ่าข้าง่ายกว่าหรือฆ่าเขาง่ายกว่า?”

“สิ่งที่นายน้อยลั่วเทียนกล่าวถูกต้อง เมื่อลั่วหลินกลับไปที่ตระกูลพวกเขาทุกคนคงจบไม่สวย.”

“ตามข้ามาเหล่าพี่น้องทั้งหลายลั่วหลินไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้.”

“ฆ่าเขา!”

“ฆ่าเขา!”

ฟ้าคะนองคำรามนับหมื่นของกระทิงมีประสิทธิภาพมากเกินกว่าจะเป็นฝ่ายตรงข้าม พวกเขากลัวเกินกว่าที่จะรู้ว่าตัวเองจะตายอย่างไร?

ตอนนี้การฆ่าลั่วหลินนั้นง่ายนิดเดียว.

ฝูงชนเริ่มล้อมกรอบลั่วหลินและจ้องมองเขาด้วยเจตนาฆ่า สถานการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนเพียงแต่เป้าหมายคราวนี้คือลั่วหลิน.

ลั่วเทียนยิ้มเยาะอย่างเย็นชาไปที่ลั่วหลิน “แกอยากจะเล่นกับข้าหรอ? เจ้ายังเด็กเกินไป!”

ขณะที่จับตัวซูเอ๋อร์อยู่ลั่วหลินได้ถอยหลังออกไปช้าๆ เมื่อเห็นทุกคนในตระกูลลั่วล้อมวงเข้ามาใกล้เขา เขาไม่สามารถทำอะไรได้ได้แต่สาปแช่งว่า “ลั่วเทียนเจ้าเศษขยะ! เจ้าเป็นบุรุษประเภทไหนกันถึงต้องใช้คนมากขนาดนี้เพื่อจัดการข้า!? เจ้ากล้าที่จะต่อสู้กับบิดาคนนี้หรือไม่!”

ลั่วเทียนหัวเราะอย่าน่ารังเกียจ “ข้าไม่เคยบอกว่าข้าเป็นวีรบุรุษ… สักอย่าง? สมองเจ้ากลายเป็นอึไปแล้ว?”

“5555…”

“น้องสาวซูเอ๋อร์เห็นหรือไม่? นั่นคือคนที่เจ้าเรียกว่าพี่ใหญ่ลั่วเทียน ซึ่งเป็นเศษขยะขี้ขลาด.”ลั่วหลินหัวเราะอย่างบ้าคลั่งขณะสาปแช่งออกมา.

ด้วยการปรายตาสั้นลั่วหลินผลักเธอออกไปข้างหน้าและบีบเข้ากับคอของเธอ “ลั่วเทียนบอกพวกเขาว่าอย่าขยับหรือจะให้ข้าหักคอของเธอ!”

ซูเอ๋อร์เป็นไพ่ใบสุดท้ายของเขา.

ความแข็งแรงของเขามีมากเกินไปทำให้ใบหน้าของซูเอ๋อเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่เธอก็ยังตะโกนออกมาว่า “พี่ใหญ่ลั่วเทียนอย่าให้ข้าเป็นช่องว่างในการปล่อยเขา ไม่ว่าทางใดก็อย่าให้เขากลับไปที่ตระกูลลั่วเด็ดขาด…”

“หุบปากนังแพศยา!” ลั่วหลินตะโกนกดดัน.

ตาของลั่วเทียนลึกลงไป เขาไม่ได้ทำอะไรกับลั่วหลินเพราะกลัวว่าเขาจะทำร้ายหลี่ซูเอ๋อร์อย่างไม่คาดคิด ตอนนี้เขามองไปที่หน้าของเธอทำให้หัวใจของเขาอึดอัดอย่างมาก เมื่อใบหน้าเขากลับมาอย่างสงบแล้วเขาก็ถามว่า “เจ้าต้องการออะไรลั่วหลิน?”

“ก่อนอื่นให้พวกเขาถอยออกไป!” ลั่วหลินตะโกนออกมา.

ลั่วเทียนถอนหายใจก่อนที่จะพูดเบาๆว่า “พี่น้องตระกูลลั่วถอยออกไปสักหน่อยได้หรือไม่ตอนนี้?”

“เราไม่สามารถถอยออกไปได้เพราะเขาไม่สามารถกลับไปยังเมืองภูเขาหยกได้.”

“ถูกต้อง เราไม่สามารถปล่อยให้เขากลับไปได้เมื่อเขากลับไปนั่นหมายถึงจุดจบของพวกเรา.”

“ไม่ว่าพวกเราจะตายหรือไม่ ทุกคนต่างโจมตีไปที่เขา ไม่ว่าลั่วหลินจะแข็งแกร่งขนาดไหนเขาก็ไม่สามารถป้องกันพวกเราได้.”

“พูดได้เยี่ยม!”

ไม่มีใครถอยหลังขณะที่พวกเขายังเดินหน้าต่อไปด้วยท่าทางน่ากลัว.

สิ่งเหล่านี้เมื่อได้รับการเปิดเผยออกมาแล้วจึงไม่มีทางที่พวกเขาจะปล่อยให้ลั่วหลินกลับไปที่ครอบครัวแบบมีชีวิตอยู่ เมื่อพวกเขากลับไปที่ตระกูลลั่วแล้วเส้นทางที่เหลือของพวกเขาคือความตาย.

ลั่วหลินตระหนกมากขึ้นและตะโกน“ลั่วเทียน ถ้าพวกเขายังไม่หลบไปอย่าหาว่าพวกเขาไม่ปราณี!”

“สารเลว!”

ลั่วเทียนไม่มีความสุขสักนิด มันเป็นความรู้สึกที่ถูกควบคุมโดยสมบูรณ์กับได้ตุ๊ดคนนี้. กระทิงยังกระทืบพื้นด้วยเสียงอันดังก้อง“ครึ่นน” ลั่วเทียนกล่าวขึ้นมาและตะโกนว่า “ลั่วหลินข้าขอแนะนำว่าอย่าได้เคลื่อนไหวไม่อย่างนั้นเจ้าจะตายอย่างสังเวช!”

“5555…”

“ลั่วเทียนข้ารู้สึกว่าจะเป็นห่วงเป็นใยเธอมาก.” ลั่วหลินพูดอย่างตื่นเต้น “ตอนนี้ข้าขอสั่งให้เจ้าฆ่าสาวกที่ทรยศเหล่านี้ให้หมด ไม่อาจมีใครรอดได้!”

“ถ้าไม่ฆ่าพวกเขาข้าจะฆ่าเธอ! 555…”

“บัดซบ!”

เปลวไฟแฝดเผาในใจของลั่วเทียนอย่างรุนแรง เขาไม่อาจปราณีได้อีกต่อไป เขากำหมัดแน่นและจับขากรรไกรของเขาขณะที่มองหน้าแดงๆของซูเอ๋อร์.

เขาไม่มั่นใจ!

ด้วยความแข็งแกร่งพื้นฐานระดับ 7 และเบอร์เซิร์ก ไม่มีทางไหนที่ลั่วหลินจะรอดไปจากความตายได้

นอกจากนี้ลั่วหลินยังให้ซูเอ๋อร์เป็นโล่เบื้องหน้าเขา ถ้าเกิดเหตุไม่คาดฝันกับซูเอ๋อร์มันคงจะเป็นสิ่งที่เขาจะเสียใจที่สุดในชีวิต.

ถ้าเขาเร็วกว่านี้อีกครึ่งวินาทีเท่านั้น…แค่ครึ่งวินาทีเขาสามารถจัดการลั่วหลินให้ไร้ที่ฝังศพได้.

ความแข็งแกร่ง!

ทุกอย่างขึ้นกับความแข็งแกร่งบัดซบนี้! เขายังอ่อนแออย่างมากและไม่แม้แต่จะปกป้องผู้หญิงของเขาได้?

ลั่วเทียนกำลังโกรธมากจากภายใน เขากำลังโกรธอย่างสิ้นเชิงและตระหนกเมื่อได้เห็นใบหน้าที่หยิ่งพยองของเขา.

ขณะเดียวกัน…

ฟางเล่ยที่นอนตลอดเวลาก็ลุกขึ้นมายืนได้ ร่างกายของเขามีประกายสีแดงที่เต็มไปด้วยกลิ่นเลือด สายตาของเขาตอนนี้กลายเป็นสีแดงและดูเหมือนกับสัตว์ร้ายโบราณที่ปรากฎอยู่บนหัวที่ล้านเลี่ยนของเขาสัตว์ร้ายที่มีค้อนอยู่ในมือข้างหนึ่งและมีเล็บที่ใหญ่ยักษ์ในมืออีกข้าง.

ปัจจุบันปางเล่ยดูน่ากลัวมากสำหรับคนอื่นๆ.

ตอนนี้เขาดูเหมือนกับคนที่คลานออกมาจากบ้อเลือด แม้กระทั่งกระทิงก็ลดตัวลงและเริ่มสั่นด้วยความหวาดกลัว.

ฝูงชนตกใจมากยิ่งขึ้นขณะที่ขาของเขาเริ่มสั่นด้วยความหวาดกลัว.

“เจ้านาย…”

ฟางเล่ยตระโกนขึ้นมาในอากาศและมีแสงไฟกระพริบออกมา มือของเขาเริ่มที่จะเคลื่อนไหวแปลกๆก่อนที่มันจะดูเหมือนกับว่าเขากำลังจากเหวี่ยงค้อนสักอย่างที่หนักอย่างมาก!

“ครึ่นๆๆๆ…”

ฟ้าแลบที่ไม่อาจรู้ว่าเกิดได้อย่างไร.

“ปัง!”

หลังจากเสียงที่ดังนั้นลั่วหลินถอยไปข้างหลัง ศรีษะของเขาสั่นไหวก่อนที่จะเป็นลม.

ในเวลาเดียวกัน…

ลั่วเทียนคำรามออก “Berserk!”

ร่างกายของเขาพุ่งออกไปและเมื่อเขาพุ่งไปหาลั่วหลิน หมัดคู่ของเขาก็ถูกปล่อยออกมา “พยัคฆ์สายฟ้าจู่โจม!”

หมัดคู่ของเขาเหมือนกับปืนใหญ่.

ลั่วหลินพุ่งขึ้นไปในอากาศก่อนที่จะชนต้นไม้และมีเสียงดัง “ปัง” มีรอยยุบอยู่ที่หน้าอกของเขาขนาดใหญ่คล้ายบ่อเลือด แขนของเขาบิดหักและหายใจสองสามครั้งก่อนที่เขาจะตาย.

เสียงเตือนอันหอมหวานดังขึ้นในใจของลั่วเทียน

ลั่วเทียนตื่นเต้นมากขณะที่เขาพูดกับตัวเอง “ระเบิด!”