Chapter 3 – จูบแรกที่ปุบปั๊ป

ทักษะการต่อสู้ในทวีปเทียนหยวนมีน้อยมาก.

หนังสือที่มีทักษะการต่อสู้ที่ดีสามารถเปลี่ยนชะตากรรมของตระกูลได้.

แล้วทักษะระดับศักดิ์สิทธิ์?

ทักษะศักดิ์สิทธิ์อยู่เหนือกว่าทักษะการต่อสู้ ต้องมีความเข้าใจในการเรียนรู้สูงไม่ก็ต้องเกิดขึ้นพร้อมกับมัน.

ความสามารถของพระเจ้าคือการดำรงอยู่ที่ไม่มีที่สิ้นสุด.

การมีทักษะศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนกับการเปลี่ยนชะตากรรมของตระกูล มันสามารถเปลี่ยนชะตากรรมของนิกายหรือแม้แต่จักรวรรดิ.

แล้วเบอร์เซิร์กคือประเภทไหน?

นี่คือความสามารถศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกเข้าใจผ่านคิงคองทรราช มันมีพลังทำลายล้างสูงมาก!

Level 1 Berserk -เพิ่มความแข็งแกร่ง ความเร็ว พลังปราณ ….ทุกอย่างเป็นสองเท่า.

Level 2 Berserk, 4 เท่า.

Level 3 Berserk, 8 เท่า.

Level 10 จะอยู่ในจุดสูงสุด และเพิ่มทุกอย่างเป็น 1000 เท่าและมันน่ากลัวอย่างมาก!

เพียงหมัดเดียวก็ทำให้สุดยอดผู้เชี่ยวชาญกลายเป็นเศษเนื้อ นี่คือเหตุผลที่ทำให้เลือดของลั่วเทียนเดือดพล่าน.

“Berserk!”

“บิดาต้องเรียนรู้ Berserk ให้อย่างรวดเร็ว”

“ด้วยทักษะศักดิ์สิทธิ์ บิดาจะกลัวใครอีก? ปราณพื้นฐานระดับ 5 ลั่วหยู่? แค่รอดู ข้าจะทำให้เขาตาย!”ลั่วเทียนมีอารมณ์ร่วมอย่างสมบูรณ์ขณะที่เขาเร่งฝีเท้าของเขาไปที่หลังภูเขา.

นี่เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดที่เขาจะได้รับค่าประสบการณ์คือการฆ่าสัตว์ร้าย.

ประมาณ100กิโลเมตรจากเมืองภูเขาหยกมันเป็นสถานที่ที่เรียกว่าเทือกเขาวิญญาณ มีสัตว์ร้ายยับไม่ถ้วนอยู่ที่นั่น ทำให้เป็นดั่งสวรรค์สำหรับการเพิ่มเลเวล แต่ในตอนนี้ของลั่วเทียนการไปที่นั่นเท่ากับความตาย.

มันยังคงขาดความแข็งแกร่ง!

สัตว์ร้ายมากยากเกินกว่าจินตนาการ ร่างกายของเขาขาดความแข็งแกร่งอย่างมากและเพิ่มความจริงอีกที่ว่า มีสัตว์ร้ายมากมายในเทือกเขาวิญญาณ คนธรรมดาไม่กล้าเข้าไปใกล้มัน แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญระดับสูงก็ไม่กล้าเท่าไรนัก แม้ว่าจะมีข่าวลือที่ว่าสัตว์ร้ายสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ แต่ความแข็งแกร่งของพวกมันก็ไม่เท่าไรนัก.

ความแข็งแกร่งของลั่วเทียนดีมากกับการกำจัดด้วงมูล แต่สำหรับเขาในการจัดการสัตว์ร้าย น่าจะเป็นสัตว์ร้ายระดับ 0 ที่จำทำให้ชีวิตของเขาบินหนีไป การที่ลั่วเทียนไปฆ่าสัตว์ร้ายเท่ากับการส่งเขาไปสู่ความตาย!

ก่อนที่จะรับพลังที่เพียงพอลั่วเทียนก็ไม่คิดแม้แต่จะไปเทือกเขาวิญญาณ.

หลังจากที่ทุกอย่างชีวิตของเขาเป็นอันดับหนึ่ง.

หากปราศจากชีวิตของเราทุกสิ่งทุกอย่างก็ไร้ประโยชน์

ในตอนนี้ลั่วเทียนสามารถทำได้แต่เควสจากหม่าทงและอาจจะหาด้วงมูลบางตัวได้.

ในฐานะนักฆ่าด้วงมูล ลั่วเทียน จำเป็นต้องใช้มูลม้า หลังจากที่หาอย่างละเอียดแล้วเขาก็ต้องใช้โอกาสนี้เหยียบมัน.

พร้อมกับเสียง แผละ ค่าประสบการณ์หนึ่งแต้งก็ได้มา.

เขาทำอย่างนี้เพราะไม่มีทางเลือกอื่น แม้ว่ายุงจะตัวเล็กแต่มันก็มีเนื้อ ด้วยความแข็งแกร่งของลั่วเทียนตอนนี้เขาสามารถจัดการกับด้วงมูลที่ไม่อาจต่อสู้กลับมาได้.

โดยไม่รู้สึกตัวลั่วเทียนก็มาถึงหลังภูเขา.

เทือกเขาด้านหลังไม่เป็นที่ดีพอที่จะทำการเพาะปลูก.

ลั่วเทียนไม่อาจต้องเสียเวลาอีกต่อไป เขายกเคียวของเขาและฟันหญ้าอย่างดุเดือด เขาต้องทำเควสให้เสร็จก่อนค่ำเพราะมันมีราคาถึง 50 แต้ม!

ขณะที่เขาตัดหญ้าลั่วเทียนก็คิดถึงหนทางในอนาคต.

การพึงพิงหม่าทงเพื่อให้ได้เควสมันทำให้เขาเลเวลอัพช้าเกิน.

ด้วงมูลให้ค่าประสบการณ์แต้มเดียวและการจะเลเวลอัพจากปราณพื้นฐานระดับ 2 ไประดับ 3 ต้องใช้ค่าประสบการณ์ถึง 200 แต้ม นี่ต้องใช้ด้วงมูลถึง 200 ตัว เขาควรจะหามันทั้งหมด? มีอีกอย่างที่ลั่วเทียนกังวล…

หม่าทงให้เควสได้ไม่จำกัดหรือไม่?

สมมติว่าเขาสามารถให้เพียงแค่สองเควสเท่านั้น การเลเวลอัพจะกลายเป็นเรื่องยากสำหรับลั่วเทียน เขาต้องทำแผนป้องกันก่อนหน้านี้ให้ดี

ขณะที่ลั่วเทียนกำลังคิดเรื่องเหล่านี้ก็มีเสียงหวีดหวิวดังออกมาจากป่า.

ร่างสีขาวก็ลอยออกมา.

“แม่ง นางฟ้าหรอ?”

ชุดสีขาวที่กระพรือไปกับสายลมและผมสีดำที่ปลิวไสว ดาบของเธอชี้ไปเบื้องหน้าและภาพลักษณ์ทั้งหมดดูเหมือนกับนางฟ้า นางสวรรค์.

ท่าทางของเธอสวยงามและใบหน้าที่แสดงความเย็นช้าพร้อมกับแสงสะท้อนของดาบทำให้ฉากเหล่านี้ดูงดงามขึ้นไปอีก.

เธอสวยจนแทบจะหยุดหายใจ เธอสวยอย่างมาก จากนั้น…

“อึ๊ยยย?”

“ทำไมเรารู้สึกว่าเธอกำลังชี้ดาบมาทางเรานะ?”

“อ่า เชี่ย!”

“มันชี้มาที่เราจริงๆ!” ลั่วเทียนรู้สึกตกใจและร่างกายของเขาก็รู้สึกสั่นๆ เขารีบกระโดดและก่อนด่า“น้องสาวเจ้า!”

หญ้าในที่แห่งนี้สูงถึงเอว ลั่วเทียนกำลังก้มลงไปเพื่อตัดหญ้าและไม่อาจมองเห็นเข้าได้ถ้าไม่ยืน.

ลั่วเทียนกระโดดอย่างฉับพลัน ส่วนอื่นๆของเขาจึงสามารถเห็นได้.

ขณะที่เธอลอยอยู่เด็กสาวที่ถือดาบก็มาหน้าตาตื่นตระหนกบนใบหน้าของเธอและตะโกนออกมา: “อ๊ะ! ทำไมมีคนมาอยู่นี่? ไปให้พ้น ข้าไม่อาจหยุดได้ในเวลานี้!” ¹

เธอตกใจ พลังปราณของเธอก็แปรปรวนและไม่อาจรักษาพลังเอาไว้ได้อีกต่อไป.

เธอตกลงมาอย่างรวดเร็ว.

ลั่วเทียนหนีและใช้ประสบการณ์ต่างๆในการวิ่งหนีเป็นรูปตัว S เพื่อหลีกเลี่ยงหญิงสาวที่อยู่ด้านหลังที่กำลังไล่ฆ่าเขา.

แต่…

สิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือการวิ่งเป็นรูปตัว S ของลั่วเทียนกลายเป็นรูปแบบ S เดียวกับการบินของหญิงสาวยกเว้นเธอสง่างามกว่าเขา.

“หยุดวิ่งพล่านได้แล้ว!”น้องสาวคนนั้นตะโกนออกมา.

ลั่วเทียนหันหน้ากลับมาและตะโกน: “เจ้าก็หยุดบินไปทั่วได้แล้ว?”

ในเวลาที่ลั่วเทียนหันกลับมามองการแสดงออกของหญิงสาวก็เปลี่ยนไป. “เวร พลังปราณในตันเถียนของข้าหมด.”

“อุพ!”

“อ๊าา…”

ร่างกายของเธอดั่งว่าวสายป่านขาดขณะที่เธอหล่นลงมาทางลั่วเทียน!

ลั่วเทียนกำลังวางแผนที่จะหยุดน้องสาวคนนี้ที่บินอยู่เหนือเขา แต่ศรีษะของเขาก็ถูดกระแทกพร้อมกับน้ำหนักของร่างกายของหญิงสาวที่กดลงมา มันรวดเร็วจนเกินกว่าที่พวกเขาจะตอบโต้.

“เชี่ย…”

เมื่อเสร็จสิ้นการพูด ร่างกายของน้อสาวชุดขาวก็กระแทกตัวลงมา.

คนทั้งสองมีการเกี่ยวกาซึ่งกันและกัน ร่างกายชิดติดกันและริมฝีปากที่ประกบติดกัน…

มันเหมือนกับว่าพวกเขาจำรวมร่างกัน!

กับการจุ๊บปาก ส่วนที่เลวร้ายที่สุดคือไม่รู้ว่าเพราะแรงกระแทกหรือเหตุผลอื่นๆของน้องชุดขาวได้สอดลิ้นเข้าปากของลั่วเทียน.

มันบิดเกลียวไปมาและมีความหอมหวานเล็กน้อย.

ในกรณีนี้…

ร่างกายของลั่วเทียนก็เริ่มสั่นราวกับว่าเขาถูกไฟฟ้าดูด ความรู้สึกเหล่านี้วิเศษมาก.

สำหรับโอตาคุ อย่าพูดถึงเรื่องจูบ แม้กระทั่งการจับมือก็ยังไม่เคย.

และในโอกาสนี้มันเป็นการจูบแบบฝรั่งเศส หัวใจของลั่วเทียนแทบจะกระเด็นออกมา!

สิ่งที่น่ากลัวคือน้องชุดขาวคนนี้สวยงามมาก เธอจะต้องเป็นนางแบบหน้าใหญ่ที่ยิ่งใหญ่ไปทั่วโลกในชีวิตก่อนหน้านี้ ไม่เพียงแค่เธอที่สวยกว่าเป็นพันๆเท่าของเหล่าเทพธิดาโอตาคุ สาวประเภทนี้ไม่ใช่สิ่งที่ลั่วเทียนจะฝันเอื้อมได้ แต่อย่างไรก็ตามตอนนี้เธออยู่บนตัวเขา เรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นอย่างฉับพลันเกินกว่าจะเข้าใจ.

“อ่า…”

น้องชุดขาวครางออกมาขณะปิดตา แก้มของเธอกลายเป็นสีแดงและเธอก็รีบลุกขึ้นเดินไปข้างนอกของทุ้งหญ้า ดวงตาของเธอกำลังจ้องมองไปที่ลั่วเทียนผู้ซึงยังคงเพลิดเพลินกับโชคชะตาของเขาด้วยรอยยิ้มโง่ๆบนใบหน้าของเขา เธอตะโกนออกมา: “ทำไมเจ้าไม่หนีไป?”

ลั่วเทียนกลืนน้ำลายและพึมพำ: “ข้าต้องการหนีออกไปเหมือนกัน แต่ไม่ว่าข้าจะไปทางไหนเจ้าก็บินตามมา เมื่อข้าหยุดเจ้าก็เข้ามากระแทก แล้วเจ้าหวังว่าจะให้ข้าไปทางไหน?”

“อ่า…”

“โอ้… งั้นก็โทดที.”น้องชุดขาวก้มหัวลงขอโทษ แต่แล้วสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปอีกครั้งหนึ่งพร้อมกับความโกรธที่เต็มเปี่ยม: “ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น และไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนี้ ต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน.”

หลังจากที่พูดอย่างดุดัน…

แก้มของน้องชุดขาวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ความรู้สึกที่พิเศษที่ไม่เหมือนใคร มากๆ…

ความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้.

ลั่วเทียนพูดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ: “เจ้าหมายถึงเรื่องจูบ?”

น้องชุดขาวกระทืบเท้ากับพื้นและพูด: “เจ้าไม่เข้าใจ ข้าไม่ได้จูบเจ้า ฮึ่ม!”

เธอยังคงน่ารักแม้ว่าเธอจะโกรธ.

ลั่วเทียนยิ้มเบาๆและกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อการแสดงออกของเขาเปลี่ยนไป จากนั้นเขาก็ตะโกนออกมา: “รีบเข้า เร็วๆ!”

น้องชุดขาวก็โกรธอีกและจ้องมองไปยังลั่วเทียนพร้อมกับเอามือเท้าสะโพกและพูด: “เจ้าบอกให้ข้ารีบจากไป? นี่ไม่ใช่บ้านของเจ้าและข้าจะไม่ไป!”

ลั่วเทียนยักไหล่และพูด: “แล้วแต่ มันเป็นเจ้าที่อยู่บนรังมดไม่ใช่ข้า”

การยืนอยู่บนรังมดของน้องชุดขาวมันไม่นานนักและตอนนี้มดแรงเริ่มที่จะกรูออกมาจากรังและเริ่มปีนไปที่ขาของเธอ.

น้องชุดขาวมองมาที่ขาด้วยหน้าซีดๆจากนั้นเธอก็กระโดดและร้องตะโกน“อ๊าา…”

ร่างกายของมดแดงเหล่านี้ค่อนข้างใหญ่และมีแสงสีแดงส่องประกายอยู่บนตัวของมันราวกับว่ามันมีพิษ ลั่วเทียนกลัวว่าน้องชุดขาวจะถูกกัดดังนั้นเขาจึงอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนและกระโดดออกมา เมื่อเห็นว่ายังคงมีมดอยู่บนชุดของเธออยู่หลายสิบตัว เธอก็ร้องบอกเขาทันที: “เอามันออกจาชุดข้า เจ้าช่วยข้าเร็วๆ!”

ใบหน้าที่กังวลของน้องชุดขาวก็พลันกลายเป็นสีแดง.

มันเป็นหน้าร้อนและนอกจากชุดชั้นในของเธอแล้วเธอก็แค่สวมชุดคลุมเท่านั้น ถ้าเธอถอดมันออก…

น้องชุดขาวไม่อาจตัดสินใจได้.

ลั่วเทียนสังเกตเห็นมดที่พยายามเข้าไปในชุดของเธอและเริ่มด่าในใจ: “ไอ้สารเลว บิดาคนนี้ยังไม่มีแม้แต่โอกาสจะแอบมองแล้วเจ้ายังจะทำอะไรอีก? ไอ้ขี้โกง!”

ลั่วเทียนไม่กังวลอีกต่อไปและเริ่มดึงเสื้อผ้าของเด็กสาวอย่างรวดเร็วและพูดว่า: “ถอดมันออก มดเข้าไปในเสื้อเจ้าแล้ว!”

เมื่อได้ยินลั่วเทียนพูด หัวใจของน้องชุดขาวก็เริ่มเต้นอย่างรวดเร็วและบ้าคลั่งในเวลาเดียวกัน เสื้อผ้าของเธอก็ถูกลั่วเทียนถอดออกจนหมด.

มีเพียงร่างกายส่วนบนเท่านั้นที่ยังคงถูกปิด ขณะที่สองก้อนสีขาวที่ค่อนข้างใหญ่เด้งดึ๋งไปมาพร้อมกับการกระโดดของเธอ.

ผิวที่เรียบเนียนอย่างไร้ที่ติราวกับหยกที่ปราณีตได้ทำให้อุณหภูมิของลั่วเทียนเพิ่มถึงขีดสุด ลั่วเทียนถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง.

“เจ้ามองหาอะไร เจ้าโจรร้าย?”

น้องชุดขาวใช้สองมือปิดไปที่หน้าอกของเธอพร้อมกับแก้มที่แดงปรั่ง.

ลั่วเทียนกลืนน้ำลายของตัวเองอย่างบ้าคลั่งและมองไปข้างหน้า ในเวลาเดียวเขาก็กำลังตบไปที่เสื้อผ้าของเธอเพื่อกำจัดมด.

“ติ้ง!”

“ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่น ลั่วเทียน ได้สังหารมดแดง คุณจะได้รับค่าประสบการณ์ 1 แต้มและพลังปราณ 0…”

“มดก็ให้ EXP เราด้วย?”

ลั่วเทียนตกใจอย่างมาก เขาเหลือบมองไปที่มดมากมายที่อยู่บนเสื้อผ้าเธอ ก่อนที่จะทิ้งมันและกระทืบไปบนเสื้อผ้าเหล่านี้.

เสียงแจ้งเตือนของระบบทำงานอย่างต่อเนื่อง.

“ติ้ง!”

“ของแสดงความยินดีกับผู้เล่น…”

“ขอแสดงความยินดี…”

น้องชุดขาวก็ทำได้แต่เพียงงุนงง เธอกำลังเฝ้ามองลั่วเทียนที่กำลังกระทืบอย่างบ้าคลั่ง ขณะมองไปที่เสื้อผ้าของเธออย่างน่าสงสารที่อยู่บนดิน. “นั่น….นั่น…นั่นชุดของข้า. เจ้า… เจ้า… ข้า… เจ้าสารเลว!”

น้องชุดขาวคิดว่าลั่วเทียนจงใจทำลายชุดของนาง เพื่อไม่ให้เธอสวมใส่ได้ ด้วยวิธีนี้เจ้าสารเลวนั่นสามารถมองเห็นได้ตามที่เขาต้องการ.

หลังจากกระทืบด้วยความบ้าคลั่งแล้ว มดบนชุดก็ตายหมดและเสื้อผ้าก็กลายเป็นกองผ้าขี้ริ้ว ลั่วเทียนยิ้มและพูด: “เมื่อคิดว่าเรายังได้EXPจากพวกมัน ยังมีรังมันอีก ดูเหมือนว่าเราจะมีหวังในการเพิ่มเลเวลอย่างรวดเร็ว 555…”

ขณะที่เขากำลังยิ้มและพูด เขาก็เย็นสันหลังวาบ มีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจ้องเขาอย่างกินเลือกกินเนื้อ.

น้องชุดขาว…

นี่ไม่ถูกต้อง ตอนนี้ควรจะเรียกเธอว่าน้องขี้ริ้ว.

น้องขี้ริ้วพูดจาอย่างรุนแรงไปทางลั่วเทียน: “เจ้าต้องการฉีกเสื้อผ้าข้า…เจ้าต้องจ่ายเงินออกมาเพื่อให้ข้าซื้อชุดเหล่านั้น…เจ้าคิดจะให้ข้าออกไปสภาพนี้ได้อย่างไร?”

ลั่วเทียนรู้สึกตื่นเต้นมากเกินไปในก่อนหน้านี้และไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ เมื่อมองไปที่น้องสาวที่เปลือยอยู่ครึ่งนึงเขาก็เร่งพูดขอโทษ: “ข้ารีบและลืมมันไปเมื่อกี้นี้ ข้าขอโทษจริงๆ.”

หลังจากนั้น…

ลั่วเทียนก็หยิบเสื้อขึ้นมาและยิ้มให้, “ถ้าเจ้าไม่คิดมาก สวนเสื้อของข้าไปได้.”

ลั่วเทียนมีผ้าเพียงชิ้นเดียวที่อยู่บนร่าง เมื่อเขาถอดเสื้อออก เขาก็เปิดเผยร่างกายที่เปลื่อยเปล่าของเขา.

ร่างกายของเขาผอมและเต็มไปด้วยแผลเป็น.

รอบแผลเหล่านี้ส่วนใหญ่ได้รับจากการทำงาน ลั่วเทียนมองลงมาก็รู้สึกทึ่งกับตัวเอง มันเป็นเรื่องปกติที่ความโกรธจะเข้ามาและเขาก็กำหมัดแน่น.

นัยต์ตาเด็กสาวเต็มไปด้วยความตกใจ ตอนแรกเธอโกรธมาก แต่เมื่อเห็นรอยแผลเป็นทั้งหมดบนร่างลั่วเทียน เธอก็รู้สึกสั่นจากความเจ็บปวด. “แผลบนร่างเจ้า…”

ลั่วเทียนยิ้มน้อยๆและตอบ: “ข้าสบายดี นี่มันผ่านมาแล้ว ตั้งแต่วันนี้ไปจะไม่มีใครฝากรอบแผลบนร่างของข้าได้อีก”

เด็กสาวมองไปที่ลั่วเทียนขณะที่หยุดพูด.

เธอไม่คิดเลยว่าจะมีคนที่มีแผลเป็นมากมาย เขาเคยผ่านอะไรมาบ้าง?

หลังท้องฟ้าสดใส…

เด็กสาวเริ่มอยากรู้อยากเห็นมากเกี่ยวกับลั่วเทียน.

เด็กสาวลังเลสักพักก่อนที่จะคลุมด้วยเสื้อของลั่วเทียนและรวบมันแน่นไว้ทั่วร่าง.

ในเวลานี้…

มีเจตนาฆ่ารุนแรงส่งออกมา.

ตาของลั่วเทียนเปิดขึ้น.

เขามองเด็กหนุ่มที่หล่อเหลาที่กำลังบินมาด้วยความโกรธ ดาบในมือของเขากลายเป็นภาพเบลอขณะที่มันโปล่ออกมา: “ไอ้เศษขยะ เจ้ากล้าที่จะรังแกน้องสาวหยู่เอ๋อร์ที่น่ารักของข้า?! เจ้ากำลังหาที่ตาย!”

———–