Chapter 78 – ฉันชื่อชุนชุน

ในทวีปเทียนหยวน มีเผ่าพันธุ์มากมาย.

เมื่อหมื่นปีก่อนมีข้อพิพาทมากมายระหว่าเผ่าพันธุ์ต่างๆซึ่งก่อให้เกินเรื่องน่าเศร้าในทวีปเทียนหยวน.

สุดท้ายมนุษย์ก็เป็นผู้ชนะและได้ยึดพื้นที่ส่วนใหญ่ในทวีปเทียนหยวน.

ทุกเผ่าพันธุ์ต้องถอยหลังและหลบซ่อนตัว.

เผ่าอันเดตอยู่ที่ดินแดนสุดหยิน เทพแห่งเผ่าทะเลก็อยู่ใต้ทะเล พวกครึ่งสัตว์หลบอยู่ในป่า…วิหารที่มีแต่เทพก็อยู่ในตำนานเท่านั้น.

โศกนาฏกรรมของสงครามที่เกิดขึ้นเมื่อหลายหมื่นปีก่อน ทำให้เผ่าพันธุ์เหล่านี้ต้องหลบซ่อนตัวอยู่ และมันก็เป็นเพียงตอนนี้ที่ทวีปค่อนข้างเงียบสงบ อย่างผิวเผินที่เผ่าเหล่านั้นไม่ถูกคนอื่นได้พบเห็น.

ความจริงแล้วมันอาจจะเป็นแผนการหนึ่งก็ได้ แต่ตอนนี้ได้พบเจอเผ่าพันธุ์พวกนี้แล้ว.

เผ่าปีศาจจิ้งจอก เป็นหนึ่งในบรรดาเผ่าอื่นๆในทวีป.

พวกเขามักจะอยู่ลึกลงไปในภูเขา พวกเขาเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ในการดึงดูดผู้อื่น ไม่มีใครเทียบพวกเขาได้กับการร้องและเต้นรำ ชายทุกคนที่ได้เห็นพวกเขาจะหลงเสน่ห์.

นอกจากนี้ความสามารถที่ยอดเยี่ยมที่สุดคงไม่พ้นเรื่องบนเตียง.

ร่างกายของพวกเขาที่อ่อนนุ่มและความยืดหยุ่นทำให้พวกเขาทำท่าทางที่ยากลำบากกับการเคลื่อนไหวได้อย่างง่ายดาย สามารถอธิบายได้ว่า 180 ท่าลีลามังกรเหล่านี้-พวกเขาสามารถทำได้ทั้งหมด.

ด้วยเหตุผลเหล่านี้…

เผ่าปีศาจจิ้งจอกจึงถูกตามล่าอย่างโหดร้ายโดยมนุษย์ เผ่าจิ้งจอกแต่ละตัวมีมูลค่ามากกว่า 1 ล้านเหรียญทอง ถ้าเป็นผู้หญิงที่มีการบ่มเพาะไม่เยอะมูลค่าของพวกเธอก็มีมากกว่า 10 ล้านเหรียญทอง.

ครั้งหนึ่งในเมืองหลวงของเมืองดาบสวรรค์ ปีศาจจิ้งจอกถูกประมูลด้วยมูลค่ามากกว่า 27 ล้านเหรียญทอง.

ปีศาจจิ้งจอกที่เป็นผู้ใหญ่เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ยากจะต้านทาน

แต่…

ปีศาจจิ้งจอกน้อยตัวนี้แตกต่างกัน ความจริงที่ว่าพวกเขาสามารถได้รับการฝึกและดูแลเป็นอย่างดี เมื่อพวกเขากลายเป็นผู้ใหญ่พวกเขาจะแสดงความสามารถได้อย่างสมบูรณ์.

นั่นคือเหตุผลที่ราคาของปีศาจจิ้งจอกน้อยเหล่านี้ถึงได้น่ากลัวเป็นอย่างมาก.

เมื่อมาถึงในโลกนี้ ลั่วเทียนได้อ่านหนังสือมากมายเกี่ยวกับเผ่าปีศาจจิ้งจอก เมื่อมองไปที่เด็กสาวที่กำลังทำท่าทางน่ารัก มันเป็นเรื่องยากที่จะบอกว่าลั่วเทียนไม่ได้มองไปที่นางด้วยเจตนาร้าย.

หากรอเมื่อนางเติบโตและสวยงามมากกว่านี้….แล้วเราจะทำท่ายากบนเตียง…น่ากลัวไปแล้ววว!

เขาไม่อาจควบคุมตัวเองได้!

เมื่อคิดถึงเรื่องเหล่านี้ ก็มีน้ำไหลออกมาจากจมูกของลั่วเทียน…

มันเป็นเลือดกำเดา!

จิตนาการของลั่วเทียนกลายเป็นเรื่องที่ไม่ดีนัก เมื่อคิดถึงหนังAVญี่ปุ่นในชีวิตที่แล้ว.

นางเป็นเด็กโลลิที่อายุไม่ถึง 10 ปี!

จิตนาการของเจ้าน่าขยะแขยงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?!

สัตว์ร้าย! เจ้าเป็นสัตว์ร้ายอย่างสมบูรณ์!

ลั่วเทียนเริ่มตำหนิตัวเอง เมื่อมองว่าสาวน้อยโลลิน่ารัก เขาก็ได้นั่งยองๆและถามด้วยความเป็นมิตร “สาวน้อย…”

ด้วยเลือดที่ออกจากจมูก 8วัน8คืนที่ไม่เคยได้หยุดพัก ผมหยักแปลกๆและด้วยสายตาที่เขามอง มันเหมือนกับเป็นตัวร้ายอย่างสมบูรณ์.

“สาวน้อยพี่ใหญ่ ไม่ใช่คนเลว.” ลั่วเทียนยิ้ม.

รอยยิ้มของเขาดูเหมือนกับพวกขี้เหล้าที่มักจะมองหาสาวๆอย่างตระกละตระกราม.

ภาพลักษณ์เหล่านี้จะไม่ให้โลลิกลัวได้อย่างไร?

โลลิกำหมัดน้อยๆทั้งสองข้างของเธอพลางถอยหลัง ขณะที่เธอจ้องมอง “ถ้าท่านเข้ามาใกล้กว่านี้ หนูจะตีท่าน”

เธอเป็นคนระมัดระวังมาก.

ไม่ว่าอย่างไรลั่วเทียนไม่อยากจะทำร้ายโลลิน่ารัก.

ลั่วเทียนไม่พูดอะไรมากเมื่อเห็นเธอทำอย่างนี้ ไม่มีทางที่เขาจะใช้กำลังบังคับ ถูกมั๊ย?

ถ้าเขาบังคับเธอให้สงบ เขาจะมองเหยียดกับตัวเอง.

“วูซ~… วูซ~…”

ทันใดนั้น…

งูหลามตาเขียวขนาดใหญ่ที่กำลังค้นหาอาหารก็พุ่งออกมา ตาของลั่วเทียนเบิกบานและตะโกนขึ้น: “ระวัง!”

เป้าหมายของงูหลามตาเขียวคือจิ้งจอกโลลิ.

ร่างกายของลั่วเทียนยังคงอยู่ในสภาพอ่อนแอ แต่เขาไม่กังวลกับมัน เขาใช้พลังอะไรก็ตามที่เหลืออยู่ในการใช้ท่าร่างเงาวายุและพุ่งออกไป.

“อ่าาา…”

“งู!”

โลลิกระโดดขึ้นด้วยควากลัวด้วยใบหน้าซีดเผือด.

ลั่วเทียนคว้างูหลามตาเขียวและโยนมันออกไป.

ในเวลาเดียวกันฟางเล่ยก็กระทืบพื้นและกระโดดขึ้นไปคว้างูหลามตาเขียวและฉีกออกเป็นสองชิ้น-ตาทันที!

เลือดกระจายไปทั่วบริเวณ

โลลิกระโดดด้วยความตกใจอีกครั้งและหันกลับไปมองลั่วเทียน ขาของเธอโอบเอวลั่วเทียนและกดหัวแน่นที่หน้าอกลั่วเทียน จากนั้นเธอก็พูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ: “งู มีงู! ชุนชุน กลัวมาก.”

เมื่อเห็นว่าเธอกลัวจริงๆลั่วเทียนก็รู้สึกปวดใจ จากนั้นเขาก็ตบหลังเบาพร้อมกับกล่าวว่า: “ไมืต้องกลัวพี่ใหญ่อยู่นี่.”

ทันทีหลังจากนั้น…

โลลิก็เงยหน้ามองลั่วเทียนก่อนที่ปากของเธอจะอ้ากว้าง จากนั้นเธอก็กระโดดออกจากอ้อมกอดของเขาพร้อมกับกำหมัดน้อยๆแน่นและตะโกนด้วยความโกรธ: “ใครบอก ว่าหนูกลัวงู! ฮึ อย่าเข้ามาใกล้หนู หนูจะตีท่านจริงๆ.”

ลั่วเทียนส่ายหัวด้วยรอยยิ้มขณะที่เขารู้สึกขบขันกับท่าทางน่ารักของเธอ.

การแสดงออกทางสีหน้าและน้ำเสียงของเธอก็ไม่อาจต้านทานให้ทุกคนไม่เพลิดเพลินกับท่าทางน่ารักของเธอ แม้กระทั่งทิ้งความกังวลทั้งหมดให้ออกไปของลั่วเทียนในอนาคตด้วย.

ลั่วเทียนพูดจริงจัง

: “ข้าจะไม่ไป.”

“ไปผ่างูและทำความสะอาด.” ลั่วเทียนพูด.

ฟางเล่ยหยิบงูหลามตาเดียวที่หลุดเป็นชิ้นๆ.

ลั่วเทียนเก็บไม้แห้งเพื่อก่อไฟ เมื่อไฟถูกจุดขึ้นเขาก็มองโลลิ ขณะที่โลลิมองเขาอย่างรวดเร็ว.

ดวงตาของโลลิแสดงให้เห็นถึงความอยากรู้ว่าลั่วเทียนจะทำอะไร.

ไม่นานหลังจากนั้น…

ฟางเล่ยกับมา ด้วยเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ลั่วเทียนไม่มีเวลาจะมองไปที่คุณสมบัติของใบมีดที่กลั่นได้สำเร็จ จากนั้นเขาก็โยนมีดและพูด: “นี่คืออาวุธใหม่ของเจ้า.”

ฟางเล่ยคว้ามันไว่ในมือและตะโกน: “อ่าาาาาาา!!!”

เขาร้องออกมาด้วยความประหลาดใจจนทำให้ลั่วเทียนและโลลิตกใจ.

“เจ้าอ้วนสารเลว เจ้าจะตายให้ได้ถ้าไม่ทำให้ข้าตกใจ?” ลั่วเทียนดุฟางเล่ย.

ฟางเล่ยเริ่มเช็ดฝุ่นออกจากใบมีด หัวใจของเขาหงุดหงิดขณะที่เขาเกือบจะคุกเข่าแทบเท้าของลั่วเทียน. “นายท่าน ท่านให้ข้าจริงๆ?”

เขาไม่อยากจะเชื่อเลย.

ใบมีดที่ใหญ่ รูปร่างที่สวยงามและทรงพลังมากเกินไป.

ยิ่งกว่านั้น…

มันเป็นอาวุธระดับสอง นี่ก็อยู่เหนือความคาดหมายของลั่วเทียนเหมือนกัน เนื่องจากเขาไม่คิดเลยว่าการกลั่นอาวุธครั้งแรกจะได้อาวุธระดับสอง.

ในขณะที่เริ่มย่างเนื้องูลั่วเทียนก็พูด: “ถ้าเจ้าไม่ชอบก็เอากลับมาให้ข้า.”

“ข้าชอบ!”

“เข้าชอบมันอย่างมาก นายท่าน!” ฟางเล่ยพูดด้วยรอยยิ้มหวาน.

โลลิเหลือบมองด้วยความรังเกียจขณะที่เธอพึมพำ: “เขาได้รางวัลเป็นอาวุธเศษขยะ พอใจกับของระดับต่ำ”

ไม่นานเมื่อเนื้องูถูกย่างกลิ่นหอมของมันก็ล่อใจเป็นอย่างมาก.

กระเพาะของโลลิสั่นเป็นอย่างมาก ตาสีดำของเธอจ้องมองไปที่เนื้อย่างขณะที่น้ำลายไหล.

“เจ้าต้องการกิน?” ลั่วเทียนถาม.

โลลิพยักหน้าอย่างรวดเร็ว แต่ไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็เริ่มส่ายหัวอย่างบ้าคลั่ง หลังจากกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่แล้วเธอก็พูดว่า “ข้าไม่หิวแม้แต่น้อย.”

“ดี อย่างงั้น.”

ลั่วเทียนหัวเราะเบาๆก่อนที่จะหยินเนื้อและกินมันลง เขาค่อยๆเคี้ยว “มันมีรสชาติและกลิ่นที่ดีมากกก.”

“กูรรร~…”

ท้องของโลลิเริ่มร้องอีกครั้งขณะที่เธอกลืนน้ำลาย.

เมื่อเห็นเนื้องูกว่าครึ่งถูกกินโดยลั่วเทียน โลลิไม่อาจอดทนต่อความหิวโหยของเธอได้อีกต่อไปและมองไปที่ลั่วเทียนด้วยแววตาของเธอ จากนั้นเธอก็ทำหน้าตาหน้าสงสารและกล่าวว่า: “พี่ใหญ่ ท่านให้หนูทานด้วยได้หรือไม่?”

“แน่นอน.”

“ก่อนอื่น บอกชื่อของเจ้าเป็นอย่างแรก.” ลั่วเทียนถามขณะที่หยุดกิน.

โลลิกระโดดเข้ามาด้วยความยินดีและอยู่ห่างจากลั่วเทียนไปสองก้าว เธอจะไม้ที่เสียบเนื้องูมาที่ใบหน้าน้อยๆของเธอ ก่อนที่จะเริ่มกินเหมือนลูกแมว ระหว่างการกินเธอก็หัวเราะน้อยๆและตอบออกมาว่า: “ข้าชื่อชุนชุน.

”

————-