บทที่ 80 – ความรู้สึก

ภาพตรงหน้าเซเลน่าเปลี่ยนไป แต่มันก็เหมือนไม่ได้เปลี่ยนเพราะว่าสิ่งที่เปลี่ยนไปมีเพียงแค่อนาสตาเซียที่ควรจะถูกลบหายออกไปกลับลอยอยู่ตรงหน้าเธอ

พร้อมเสียงแจ้งเตือนที่เหมือนต้องการจะกำจัดดังขึ้น ในตอนนั้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะการตอบสนองโดยสัญชาตญาณ

หรือความกังวลว่ายัยผู้หญิงตรงหน้าจะเป็นอะไรไป เธอจึงยื่นมือออกไปผลักอนาสตาเซีย และในพริบตาที่ผลักที่ที่อนาสตาเซียเคยอยู่ก็มีแสงสีดำสาดผ่าน

ดวงตาของอนาสตาเซียเบิกกว้างด้วยความสับสนเล็กน้อย ทว่าในพริบตาต่อมาลำแสงสีดำขนาดเล็กกว่าก็พุ่งมาจากอีกทางเจาะเข้ากลางอกของอนาสตาเซีย

มันโจมตีใส่หัวใจของเธอโดยตรง… และแสงสีดำราวกับมีข้อบังคับบางอย่างในวินาทีที่โดนดวงตาของอนาสตาเซียก็มืดดับลง

ตายโดยไม่ทันตั้งตัวอีกครา…

“อนาสตาเซีย!”

ดวงตาของเซเลน่าเบิกกว้าง ก่อนที่…ภาพตรงหน้าจะถูกรีเซตแทบจะทันทีอีกรอบ อนาสตาเซียที่ควรตายกลับไม่ตาย

แต่คราวนี้ไม่ได้กลับไปที่เดิม เพราะมันอยู่ช่วงที่เซเลน่าผลักอนาสตาเซียแล้วนั่นเอง เซเลน่าตะโกนขึ้น

“ยัยบ้า! ระวังด้านหลัง!”

พอเซเลน่าพูดแบบนั้นอนาสตาเซียจึงตอบสนองทัน รีบกระโดดหลบเชื่อในคำพูดของเซเลน่าแทบทันที แม้เธอจะไม่เข้าใจ

และไม่รู้ว่าหมายความว่าไง แต่เธอรู้สึกเหมือนว่าหากไม่ฟังคำของหล่อนเธอจะตาย จึงทำให้ลำแสงสีดำที่ควรจะทะลุหน้าอกของเธอก็พลาดเป้าไปอย่างหวุดหวิด

ก่อนที่มือที่ผลักอนาสตาเซียจะคว้าเอาแขนเธอไว้ พร้อมกับดึงเข้ามาหาตัวเอง และในวินาทีนั้นเองหลังของเซเลน่าที่ดึงเอาอนาสตาเซียหลบออกมาก็ไปชนกับเศษกระจกประหลาดก็เกิดแสงประหลาดขึ้น..

และในชั่วพริบตานั้นเองร่างกายของพวกเธอก็ ราวกับถูกดูดเข้าไปในกระจกชิ้นนั้น เพียงพริบตาเดียวเธอก็หลุดเข้ามาในโลกปกติที่มีท้องฟ้าและทุ่งหญ้าเขียวขจี

แต่ทว่า…

“นั่นมัน…”

“อะไร..”

พวกเธอทั้งสองเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่เป็นยามราตรีแท้ๆ ควรจะมองเห็นดวงดาราและพระจันทร์แต่ทว่าตอนนี้กลับถูกปกคลุมด้วยแสงสีดำทมิฬ

ทั้งเซเลน่ากับอนาสตาเซียต่างตกใจนึกว่ามันตามพวกเธอมาที่แห่งนี้ด้วย แต่ทว่าเหมือนลำแสงพวกนั้นจะไม่ได้มุ่งเป้ามาที่พวกเธอ

มันพุ่งผ่านท้องฟ้าปกคลุมไปทั่วสถานที่ มุ่งเป้าไปนังเมืองที่ห่างไกลออกไป ราวกับเป็นวันโลกาวินาศอย่างแท้จริง

“นี่มัน.. คืออะไร?!”

อนาสตาเซียกับเซเลน่าต่างพากันสับสนห่างพวกเธอออกไปไกลมีเมืองขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ส่วนอีกด้านหนึ่งที่ตรงข้ามกับเมืองเหมือนจะมีต้นตอของลำแสงเหล่านี้อยู่

ภายใต้ความสับสนของทั้งสอง แสงสีดำสิ้นสุดลง ก็มีเงาร่างหนึ่งพุ่งแหวกผ่านอากาศไปทางเมืองด้วยความเร็วสูง

เร็วเสียจนไม่มีทางมองตามทันอย่างแน่นอน แต่ทว่าพวกเธอทั้งสองกลับมองทันอย่างน่าประหลาด และเงาร่างที่พุ่งผ่านอากาศนั้นทำให้อนาสตาเซียถอยหลังไปหลายก้าว แม้จะอยู่ไกลกันมากแต่มันก็ยังอยู่ฝนระยะสายตาของเธอ

“นั่นมัน…”

“เลทิเซีย?!”

ขาของอนาสตาเซียก้าวออกไปโดยไม่รู้ตัว.. สำหรับเธอคนนี้อนาสตาเซียนั้นมีความรู้สึกชอบมาตั้งแต่แรกแล้ว

เลทิเซียตอนเป็นเกม เธอเป็นคนที่อนาสตาเซียชอบมากที่สุดในเกม และไม่ใช่แค่เธอสาวกเกมนี้ส่วนใหญ่ที่ไม่ได้มาเล่นเพราะจีบหนุ่มเกือบ 90%

ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเลทิเซียเป็นตัวละครที่น่าค้นหายิ่งกว่าใครๆ ทั้งความสมบูรณ์แบบ ความฉลาด คงลักษณะนิสัย

ทุกอย่างของคนคนนี้คือสิ่งที่เรียกได้ว่า ‘เพอร์เฟค’ หากแนวคิดของคำคำนี้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่ออธิบายบางอย่าง บางทีมันคงถูกสร้างขึ้นมาเพื่ออธิบายถึงเลทิเซียก็ได้

นั่นแหละคือความเพอร์เฟคหรือความสมบูรณ์แบบของคนคนนี้ แต่ถึงแบบนั้นตัวละครตัวนี้ก็เป็นตัวประกอบ ที่โผล่ไม่กี่ซีนเท่านั้น

แต่ทุกครั้งที่เธอโผล่เธอจะเหมือนคนที่ใช้คำพูดมีลับลมคมใน.. เอาง่ายๆ คือเธอคนนี้เหมือนตัวละครหลัก แต่ไม่มีบทเลย

จึงถูกนิยามว่าหากโลกนี้เป็นเกมและนางเอกคือเซเลน่า… แต่ถ้าหากโลกนี้เป็นความจริงเลทิเซียนี่แหละจะเป็นศูนย์กลางชองสรรพสิ่ง

และพอเกมกลายเป็นความจริง.. ความรู้สึกที่อนาสตาเซียมีต่อเลทิเซียยังคงไม่เปลี่ยนแปลงก็จริง แต่นอกเหนือจากนั้นคือความน่ากลัว

ทุกครั้งที่ผู้หญิงคนนั้นปรากฏตัวขึ้น ภายใต้ความสุขที่เอ่อล้นของอนาสตาเซียภายในอกของเธอจะมีบางสิ่งบางอย่างถูกกดทับเอาไว้

ดังนั้นความรู้สึกที่มีต่อเลทิเซียตอนนี้ของอนาสตาเซียจึงเป็นความรู้สึกที่ประหลาดยิ่งกว่าอะไร

แต่แน่นอนว่าสำหรับเซเลน่าที่เล่นเกมนี้เพราะแฟนเก่า เธอไม่ได้สนอะไรแบบนั้นหรือรู้จักอะไรกับเลทิเซีย

พูดให้ถูกคือไม่เคยคุยกันเลย.. ดังนั้นการตอบสนองของเซเลน่าจึงต่างจากอนาสตาเซียโดยสิ้นเชิง..

แต่ทว่าเมื่อทั้งสองเห็นสีหน้าของเลทิเซีย ทั้งสองก็รู้สึกเหมือนกันคือน่าขนลุก!เพราะตอนนี้ผู้หญิงคนนี้กำลังทำสีหน้าน่ากลัวสุดๆ

และทุกอย่างที่ว่าเกิดขึ้นภายในเสี้ยวพริบตา เมื่อเลทิเซียพุ่งผ่านไปขาของอนาสตาเซียจึงก้าวออกไปโดยไม่รู้ตัว

“เดี๋ยวสิ!”

ก่อนที่ทันจะได้ไปก็ถูกเซเลน่าดึงเอาไว้ก่อน

“ฉันว่านั่นไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเท่าไหร่นะ”

เซเลน่าพูดขึ้น ต่อให้เป็นเธอก็เดาออกว่าการจะตามคนที่ดูโกรธเลือดขึ้นหน้าแบบนั้นไปไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ แต่ถึงแบบนั้น..

“ฉันอยากรู้นี่..”

อนาสตาเซียพูดขึ้นด้วยสีหน้าสนใจมองไปยังเซเลน่า ดวงตาของเซเลน่าสั่นไหวโดยไม่รู้ตัว มือของเธออ่อนลงทำให้อนาสตาเซียตามเลทิเซียไป

เธอก้มมองลงมือของตัวเอง… ความอยากรู้อยากเห็นแบบนี้.. มันเหมือนกับเธอคนนั้นไม่มีผิด.. ทุกครั้งที่อยากรู้อะไรจะลงทุนทำทุกอย่างเพื่อความอยากรู้อยากเห็นของตัวเอง

แม้บางครั้งจะทำให้เธอเดือดร้อนตามไปด้วยแต่ถึงแบบนั้นเซเลน่าก็ไม่เคยไม่ชอบเลย.. พวกเธอเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก

อาจจะเป็นเพราะเธอคนนั้นเจอปัญหามาเยอะ ทั้งเรื่องครอบครัว.. ทั้งเรื่อนเพื่อนร่วมชั้นเลยทำให้เธอเป็นคนที่ชอบอยู่กับตัวเอง

ชอบเรียนรู้อะไรใหม่ๆ ด้วยตัวเอง และมันก็ตามมาด้วยนิสัยที่ถ้าอยากรู้ต้องได้รู้… ทั้งที่ไม่ถ้าเอาเรื่องนี้ไปลงกับเรื่องเรียนคงจะฉลาดได้

แต่เจ้าตัวกลับเอาไปทำกับเรื่องไร้สาระ…

แต่เซเลน่าคิดว่านั่นแหละดีแล้ว.. เพราะเธอคนนั้นเจออะไรมาเยอะเกินไป ในฐานะที่เติบโตมาด้วยกัน ตอนแรกสำหรับเซเลน่าเธอคนนั้นก็เป็นเพียงแค่เพื่อนสนิท

แต่มันก็มากขึ้น.. มากขึ้น ความห่วงใยที่เธอมีต่อเธอคนนั้นมันมากขึ้น จากเพื่อนสนิทความรู้สึกนั้นก็เข้มข้นขึ้น

เธอชอบที่จะเดือดร้อนไปพร้อมกับคนคนนั้น ชอบที่เห็นเธอพยายามเต็มที่กับเรื่องไร้สาระ อย่างเล่นเกมแพ้เซเลน่าเจ้าตัวก็ตะพยายามเล่นใหม่อีกรอบ

ถึงจะแพ้เป็นร้อยรอบก็ยังไม่ยอม.. ในฐานะที่มองอยู่ข้างๆ มาตลอด เจ้าตัวอาจจะไม่รู้ว่าตัวเองมีดีอะไรบ้าง

แต่สำหรับเซเลน่าแล้วเธอคนนั้นดีกว่าทุกคนบนโลกใบนี้…

ภาพความทรงจำที่พร่าเลือนของเซเลน่าเหมือนชัดขึ้น.. เธอมีความทรงจำจากชาติก่อนก็จริงแต่มันไม่ชัดเจนเท่าไหร่นักบางอย่างมันก็พร่ามัว

มีแค่เรื่องของแฟนเก่าเธอที่มันชัดเจน… ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอคนนั้นมันราวกับเกิดขึ้นวนซ้ำอยู่ในหัวของเธอ

นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้ทุกวันนี้เธอยังคงรู้สึกว่าแฟนเก่าคนนั้นสำคัญยิ่งกว่าอะไร.. เพราะสิ่งที่สำคัญของเธอมีเพียงแค่อย่างเดียว

และอนาสตาเซียที่พูดแบบนั้นมันก็เหมือนกับไปกระตุ้นความ่รงจำของเธอ.. ภาพวาดในอดีตชาติภายในหัวของเธอมันเหมือนชัดเจนขึ้น