[มุมมองของ อายานะ]

 

[ยกโทษให้ไม่ได้ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยพวกนั้น]

 

ฉันไม่เคยเกลียดใครรุนแรงขนาดนี้มาก่อน

 

ฉันจะไม่มีวันให้อภัยพวกเขาที่ทำร้ายคนที่ฉันรัก และฉันจะปฏิเสธโลกที่พวกเขาต้องการ

 

เมื่อฉันกลับถึงบ้าน ฉันหยิบรูปโทวะและชูคุงออกมา แล้วใช้ปากกาทาใบหน้าของชูคุงให้เป็นสีดำ

 

[อันนี้ด้วย…… และอันนี้ด้วย…… และอันนี้ด้วย!]

 

ฉันลังเลอยู่บ้าง……ที่จะทำอะไรแบบนี้ ไม่ใช่แค่กับชูคุงเท่านั้นแต่กับครอบครัวของเขาด้วย และฉันก็กำจัดรูปถ่ายที่มีแม่ของฉันอยู่ในนั้นด้วย

 

ในห้องอันมืดมิด ฉันตัดสินใจ—ฉันจะทำให้คนเหล่านั้นทุกข์ทรมาน

 

ฉันจะตอบแทนพวกเขาหลายสิบ……หรือหลายร้อยเท่าสำหรับการทำร้ายคนที่ฉันรัก

 

[นั่นคือทั้งหมดที่……จะทำให้ชีวิตของพวกเขาวุ่นวายและขมขื่น]

 

ฉันไม่สามารถบอกโทวะเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้เพราะเขาใจดีมาก

 

[ฉันจะทำให้พวกเขาสิ้นหวังอย่างแน่นอน]

 

ฉันจะทำให้พวกเขาสิ้นหวังด้วยทุกสิ่งที่ฉันมี

 

เฮ้ ชูคุง ถ้านายต้องการฉันมากขนาดนั้น ก็เตรียมตัวได้เลย โอเคไหม? ฉันจะไม่มีวันเป็นของนาย ในทางกลับกันฉันจะใช้ความคิดและความรู้สึกทั้งหมดของนายเพื่อดึงนายลงสู่ห้วงแห่งความโศกเศร้า

 

ฉันจะให้ทุกสิ่งแก่นายจนกว่าจะถึงตอนนั้น—จงมีความสุขและยินดีกับมันซะ

 

แต่หลังจากนั้นนายรู้อะไรมั้ย?

 

[ฉันจะชิงทุกอย่างไปจากนาย]

 

นี่คือการตัดสินใจของฉัน และฉันก็เตรียมพร้อมเป็นอย่างดีแล้วที่จะเริ่มต้นสถานการณ์ที่จะนำไปสู่ความทุกข์ทรมานของพวกเขา

 

อย่างไรก็ตาม ฉันก็ไม่ได้ใช้เวลาที่เหลือกับวางแผนการเท่านั้น

 

[โทวะคุง!]

 

[หืม อายานะ มีอะไรเหรอ?]

 

ความรู้สึกจากก้นบึ้งของหัวใจบอกฉันว่าฉันมีความสุขที่ได้อยู่กับโทวะคุง ซึ่งออกจากโรงพยาบาลและตอนนี้กลับมาแข็งแรงดีแล้ว

 

การพักรักษาตัวในโรงพยาบาลใช้เวลานานขึ้นเล็กน้อย และหลังจากที่เขาออกจากโรงพยาบาล เขาได้รับแจ้งว่าเขาไม่ควรออกกำลังกายมากเกินไป โทวะคุงจึงทิ้งฟุตบอลไว้เบื้องหลังอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

 

มันเป็นเรื่องที่น่าเสียใจ แต่อาเคมิซังกับฉันก็คุยกันเรื่องนี้แล้ว

 

[โทวะคุง มีอะไรที่นายอยากให้ฉันทำให้นายบ้างไหม? ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อนายเลยนะ โทวะคุง]

 

[……ฉัน]

 

ที่จริงฉันต้องมีเรื่องขอโทษโทวะคุงเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือการที่ฉันใช้ประโยชน์จากความเศร้าของเขานั่นเอง

 

โทวะคุงมีสุขภาพที่ดีขึ้นเป็นระดับและมันทำให้ฉันกับอาเคมิซังสบายใจขึ้น แต่ฉันมักจะเห็นท่าทางไม่สบายใจของเขาอยู่บ่อยครั้ง

 

นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมฉันถึงอยากให้โทวะคุงพึ่งพาฉันในตอนที่หัวใจของเขาอ่อนแอ แล้วฉันจะได้เข้าใจความรู้สึกของโทวะคุงด้วยวิธีที่ง่ายอีกด้วย

 

[ทำไม……ทำไมเธอไม่ต่อต้านเลยละ?]

 

[เหตุผลก็คือฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต่อต้าน และท้ายที่สุดฉันคือคนที่ต้องการมัน]

 

ฉันไม่คิดเลยที่จะต่อต้านการมีความสัมพันธ์กับโทวะคุง

 

แม้ว่าฉันจะรู้สึกเหมือนเป็นผู้หญิงไม่ดี แต่ฉันก็สามารถลืมทุกสิ่งทุกอย่างได้ด้วยการมีความสัมพันธ์กับโทวะคุง และดื่มด่ำกับความสุขที่ฉันรู้สึกได้ชั่วขณะหนึ่ง

 

[……อายานะ]

 

หน้าของโทวะคุงตอนที่นอนอยู่ช่างน่ารักจริงๆ ฉันเอาหน้าแนบกับหน้าของเขาที่กำลังหลับอยู่แล้วดมกลิ่นเขาด้วย

 

[ซูด…… ฮาาา♪]

 

ฉันรู้สึกเหมือนว่าถ้าโทวะคุงเห็นฉันเข้า เขาคงจะทำหน้าบูดอย่างแน่นอน แต่ในทางกลับกัน ฉันก็ภูมิใจในตัวเองที่ตื่นเต้นกับกลิ่นของโทวะคุง เพราะโดยพื้นฐานแล้วฉันคิดว่าผู้หญิงจะเป็นแบบนั้นเวลาอยู่กับคนที่พวกเธอชอบ

 

[โทวะคุงได้โปรดทิ้งทุกอย่างไว้ให้ฉันจัดการเองโอเคไหม? ฉันจะกำจัดทุกคนที่พูดจาแย่ๆกับโทวะคุงให้หมด ฉันจะทำให้แน่ใจว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย…….]

 

[……อายานะ~~]

 

[…..อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็สามารถเพลิดเพลินกับใบหน้าที่กำลังหลับใหลนี้ได้……อุฟุฟุฟุ~♪]

 

นี่อาจไม่ใช่ความคิดที่ดี

 

ตอนนี้ฉันคงมีสีหน้าที่แย่มาก……แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันพูดได้อย่างแน่นอนก็คือตอนนี้ฉันมีความสุข

 

[………..]

 

แต่ในขณะเดียวกัน ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างที่มากวนใจฉัน

 

บางครั้งฉันก็ฝันถึงอนาคตที่ฉันไม่ได้ปรารถนา……

 

[รอด้วย โทวะคุง! ชูด้วย!]

 

[เร็วเข้า! วิ่งเร็วชู!]

 

[อา! นายก็ด้วยโทวะ!]

 

[ว๊ายยยยย]

 

มันเป็นอนาคตที่ปราศจากความเกลียดชังและความโศกเศร้า ฉันจะอยากได้มันไหมนะเหรอ?

 

คำตอบสำหรับคำถามนี้ไม่น่าจะออกมาไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม

 

 

 

 

 

 

[มุมมองของ โทวะ]

 

“เฮ้ อายานะ ถ้าถึงโรงเรียนแล้วฉันขอลอกการบ้านหน่อยได้ไหม?”

 

“อีกแล้วเหรอ? นายต้องเรียนรู้ที่จะทำการบ้านด้วยตัวนายเองบ้างรู้ไหม”

 

ฉันกำลังเฝ้าดูพวกเขาจากด้านหลังขณะที่พวกเรากำลังจะไปโรงเรียน

 

ฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาสักพักแล้ว ถึงแม้จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อวานนี้ อายานะก็ยังคงพูดคุยกับฉันและชูแบบปกติเหมือนที่ผ่านมา

 

(……ฉันว่าฉันรู้สึกโล่งใจนิดหน่อย)

 

พูดตามตรงฉันรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่เห็นเธอเป็นแบบนี้

 

จิตใจของฉันเปลี่ยนไปอย่างแน่นอน และฉันพร้อมที่จะยอมรับมัน

 

แต่ฉันก็แน่ใจว่าฉันยังกังวลอยู่เล็กน้อย

 

“ฉันจะทำในสิ่งที่ฉันสามารถทำได้ เพื่อที่ฉันจะได้เดินไปพร้อมกับอายานะ”

 

นั่นคงเป็นเหตุผลที่จะทำให้ฉันอยู่บนโลกใบนี้ต่อ

 

“โทวะคุง”

 

“หืม? ชูละ?”

 

ฉันจมอยู่กับความคิดของตัวเองและได้สติกลับมาตอนที่อายานะเข้ามาหาฉัน

 

คนเดียวที่อยู่ข้างๆฉันคืออายานะ และฉันก็ไม่เห็นชูเลย ฉันมองหาเขาเพื่อดูว่าเขาไปอยู่ที่ไหน และฉันก็เห็นเขาถูกอิโอริพาตัวออกไป

 

“เธอพาเขาไปแล้ว….”

 

“ดูเหมือนจะเป็นอย่างงั้น……”

 

แม้ว่าเขาจะทำให้เราเห็นเหมือนต้องการให้เราช่วย แต่ฉันกับอายานะก็โบกมือและเบือนหน้าหนีจากชู

 

อายานะกับฉันกำลังเดินไปกับนักเรียนคนอื่นๆ โดยอยู่ร่วมกับกลุ่มนักเรียนที่อยู่รอบตัวเรา

 

อายานะพึมพำกับฉันด้วยเสียงกระซิบ

 

“เมื่อวานเยี่ยมมากเลยใช่ไหม มาสเตอร์”

 

“…..…..”

 

ขณะที่ชูจากไปอายานะก็กระซิบกับฉันด้วยน้ำเสียงที่น่าหลงใหล

 

นักเรียนที่เดินอยู่ใกล้ๆคงไม่ได้ยินเธอ แต่หูของฉันได้ยินคำพูดของเธอชัดเจน และมันทำให้ฉันตกใจมาก

 

“เป็นยังไงบ้างโทวะคุง? ร่างกายของฉันทำให้นายพอใจไหม”

 

อายานะดูเหมือนเด็กผู้หญิงที่กลายร่างเป็นปีศาจตัวน้อย ซึ่งเป็นรูปลักษณ์ที่ห่างไกลจากนิสัยและความงามตามปกติของเธอ

 

ถึงกระนั้น แม้แต่การแสดงออกที่เซ็กซี่นี้ก็ยังเหมาะกับเธอ ไม่ว่าจะเป็นเพราะเธอเป็นนางเอกในเกมเอโรเกะหรือเพียงเพราะเธอมีเสน่ห์ทางเพศ……ไม่ว่าจะด้วยอะไร ฉันก็หัวเราะกับเสน่ห์ของอายานะและฉันก็คิดว่านั่นคือเสน่ห์ของเธอเช่นกัน

 

“อืม เมื่อวานมันเยี่ยมมาก……และที่สำคัญที่สุดคือเธอน่ารักมาก”

 

“…….ข-ขอบคุณ”

 

อายานะยิ้มและแก้มของเธอก็เริ่มแดงขึ้น

 

“……………”

 

ฉันเกือบจะตกหลุมรักใบหน้าที่น่ารักของอายานะอีกครั้งแต่การได้เห็นเธอแบบนี้ทำให้ฉันคิดมากเช่นกัน

 

ความสัมพันธ์ในปัจจุบันของฉันกับอายานะเป็นเพียงการที่อายานะมอบความรักให้ฉันฝั่งเดียวเท่านั้น

 

และถ้าฉันจะพอใจกับความสัมพันธ์ของเราในปัจจุบันแล้ว ฉันก็เป็นแค่ไอ้เลวที่ใจโลเลเท่านั้น

 

(……ตอนนี้ฉันเริ่มจำอะไรได้หลายอย่างแล้วและฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับอายานะ ฉันจึงอยากทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อน)

 

ฉันคิดว่านั่นคือสิ่งที่ฉันต้องทำ

 

นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันรู้สึกว่าจำเป็นต้องทำหรือถูกบังคับให้ทำ……แต่ฉันจะต้องบรรลุตอนจบที่ฉันพอใจอย่างแน่นอนเพื่อโทวะและเพื่อตัวฉันเองด้วย

 

ฉันหวังว่าจะค้นพบความหมายของสิ่งที่ทำให้ฉันได้มายังโลกนี้ และฉันจะไม่เสียใจกับสิ่งที่ฉันทำไปในโลกนี้

 

“อายานะ”

 

“อะไรเหรอ โทวะคุง?”

 

“……เอ่อ~เอ่อ คือ ต่อจากนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะ”

 

“ฟุฟุ นายนี่ประหลาดจังนะโทวะ ได้สิ! ฉันก็ขอฝากตัวด้วยนะ♪”

 

ฉันยังคงตื่นเต้นกับรอยยิ้มที่น่ารักของเธอและฉันก็หลบตาไป

 

ฉันรู้สึกว่าเรื่องยากๆมากมายกำลังจะเกิดขึ้น และยิ่งไปกว่านั้นฉันอาจได้เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับด้านมืดที่ซ่อนอยู่ในโลกนี้ก็ได้

 

 

แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้ รอยยิ้มของเธอทำให้ฉันสาบานว่าจะทำเช่นนั้น

 

(ฉันจะคว้าอนาคตที่ดีกว่านี้ไว้อย่างแน่นอน นั่นคือเป้าหมายของฉัน)

 

ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร ไม่ว่าฉันจะไม่สามารถหลีกหนีจากชะตากรรมของเกมนี้ได้ ฉันก็จะต้องคว้าตอนจบที่ทำให้ฉันดีใจที่ได้ลงมือทำไว้อย่างแน่นอน

 

 

 

 

จบเล่มที่ 1

 

 

———————————————————————————————————————————————————–

คุยท้ายตอน

สวัสดีครับ พ่อค้าร้านเต้าหู้ เองครับ ถ้าใครตามอ่านมาถึงตอนนี้ก็ขอขอบคุณนะครับ ถึงจะมีอะไรหลายๆอย่างผิดพลาดไปบ้างก็ขอโทษไว้นะที่นี้นะครับ

ในที่สุดเล่ม1ก็จบสักที เหนื่อยเหมือนกันนะครับกับการเรียบเรียงคำเนี่ย ไม่เหมือนตอนอ่านที่เราเข้าใจคนเดียว

ถามว่าจะแปลเล่ม2ต่อไหม? อืม….ก็อาจจะนะครับแต่คงไม่ลงวันชนวันเหมือนเล่ม1แล้วเพราะมหาลัยผมกำลังจะเปิดแล้วคงไม่มีเวลามากขนาดนั้นก็คงเปลี่ยนเป็น2-3ตอนต่ออาทิตย์มั้งครับ(เรื่องจำนวนตอนนี้รับปากไม่ได้เลย) 

ถ้ามีเรื่องอะไรอัพเดทจะเอาไปลงที่เพจนะครับ เจอกันเมื่อนั้นละครับ บาย

ถ้าได้ LC ก็คงดีนะครับ