บทที่ 1201 ต่างประเทศ

บทที่ 1201 ต่างประเทศ

คนเก่ง ๆ ส่วนใหญ่ดูเหมือนจะมาจากครอบครัวเดียวกันหมดเลย

ไม่รู้บ้านนี้เลี้ยงลูกยังไง มีแต่คนเก่งทั้งนั้น

“คุณซูเองก็เรียนสูงเหมือนกันสินะครับ แล้วทำไมถึงไม่ทำงานในหน่วยงานราชการ บริษัท โรงงาน หรือเหมืองอะไรพวกนี้ล่ะครับ? ทำไมถึงเป็นนักธุรกิจล่ะ?”

ชวี่จือป๋ายยิ่งอยากรู้มากขึ้น

“ไหนคุณนักข่าวว่าคำถามสุดท้ายแล้วไงครับ”

นักธุรกิจหนุ่มระบายยิ้ม

“ฮ่า ๆ แค่คุยในฐานะเพื่อนครับ ไม่ใช่การสัมภาษณ์อย่างเป็นทางการหรอก”

“ถ้างั้นก็คุยอย่างเป็นกันเองเถอะ ผมสนใจด้านนี้น่ะ!”

ชวี่จือป๋ายพยักหน้า

เขามีความทะเยอทะยาน ชอบหาเงิน และนั่นคือแนวทางในการใช้ชีวิต!

ด้วยเหตุนี้ บทสนทนาระหว่างทั้งสองจึงผ่านไปด้วยดี

แม้ซูเสี่ยวซื่อจะไม่ได้ตอบในบางคำถาม แต่ชวี่จือป๋ายก็ไม่ได้สนใจสักนิด

เขาได้สิ่งที่อยากจะเขียนข่าวแล้ว และเรื่องนี้จะต้องสร้างความตื่นตาตกใจและทำให้คนสนใจแน่

ทิ้งความสงสัยเอาไว้เพื่อให้เรารอวันเวลาที่จะมาถึง

จะเสิร์ฟอาหารให้ลูกค้าทั้งที่ไม่มีที่นั่งได้ยังไง?

ทิ้งความสงสัยเอาไว้ก็พอให้ร้านคุณซูได้รับความสนใจตั้งแต่วันแรกที่เปิดตัวกิจการ

ขนาดระหว่างสัมภาษณ์ยังเชื่อเลยว่าต้องมีคนอยากรู้

ถือว่าวิน-วินทั้งสองฝ่าย

“ถ้าอย่างนั้น ผมจะตั้งตารอวันที่ได้สัมภาษณ์อีกครั้งในวันที่ร้านคุณซูเปิดนะครับ แล้วผมจะพาช่างภาพไปด้วย”

ชวี่จือป๋ายจะดูแลงานด้านเนื้อหา เลยมาคนเดียวเพราะไม่คิดว่าจะต้องถ่ายรูปน่ะ

ส่วนนัดสัมภาษณ์รอบต่อไปก็คือวันเปิดร้าน ให้ช่างภาพมาวันนั้นดีกว่า

“ยินดีครับ ๆ ถ้านักช่าวชวี่กับช่างภาพมาผมจะเลี้ยงชานมพวกคุณเองนะ เชื่อว่าจะต้องทำให้ประหลาดใจแน่นอนครับ!” ซูเสี่ยวซื่อยิ้มอย่างมีความสุข

ชวี่จือป๋ายพลันสนใจขึ้นมาอีกครั้ง

“ครับ ผมจะตั้งตารอเลย! แล้วก็ฝากทักทายซูเสี่ยวเถียนด้วยนะครับ!”

“อีกสองวันข้างหน้าอาจจะได้เจอเธอก็ได้นะครับ”

เขาเห็นว่าเดี๋ยวก็มีโอกาส เลยไม่ตอบตกลงรับฝากจะดีกว่า

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าชวี่จือป๋ายยิ่งกว้างขึ้น

“อ้ออีกเรื่องครับ นักข่าวชวี่ต้องไปสาขาที่สือช่าไห่นะครับ ผมจะรอการมาของคุณนะ”

หากไม่นัดแนะให้ดี ร้านค้ากว่ายี่สิบแห่งอาจสร้างความสับสนให้อีกฝ่ายได้

หลังส่งอีกฝ่ายกลับ ชายหนุ่มก็ทำงานต่อ

ตอนนี้ซูเสี่ยวเถียนอยู่บนถนนในดินแดนต่างแคว้นแดนไกล เฝ้ามองบ้านเมืองที่ต่างจากประเทศจีนโดยสิ้นเชิง

ถึงจะทำหน้าที่คอยต้อนรับแขกต่างชาติ และได้ติดต่อกับพวกเขาอยู่บ่อยครั้ง

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เดินทางออกนอกประเทศกับคณะผู้แทน

ครั้งแรกทั้งในชีวิตนี้และชาติที่แล้ว

ถึงจะทำงานเป็นล่าม แต่โอกาสได้บินไปนู่นไปนี่น้อยมากเลย

การมาเยือนในประเทศ L ครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อเจรจากิจการของทางรัฐ แต่มาเพื่อเจรจาด้านการค้า

เนื้อหาหลัก ๆ ของงานคือการค้าขายเสื้อผ้า เพราะแบบนี้ด้วยเหตุนี้ ทางผู้จัดจึงได้จัดงานนิทรรศการเสื้อผ้าด้วย

ซึ่งทุก ๆ ประเทศที่ได้รับเชิญจะต้องมาเข้าร่วม

พอถึงเวลานั้นจะต้องแต่งกายตามรูปแบบเฉพาะภูมิภาคจากเสื้อผ้าที่นำเสนอ

ซูเสี่ยวเถียนสนใจมาก

เธออยากดูความต่างของวัสดุเสื้อผ้าของต่างประเทศและจีนในยุคนี้มาก ถ้ามีอันไหนเหมาะ ๆ อาจจะเอากลับบ้าน

แม้รูปแบบเสื้อผ้าในจีนจะหลากหลายมากขึ้น แต่ความจริงยังขาดอะไรไปหลายอย่างเช่นกัน

โดยเฉพาะผ้าขนสัตว์และผ้าใยสังเคราะห์ เทียบกับของต่างประเทศแล้วยังมีช่องว่างอยู่

ในฐานะที่จีนเป็นประเทศผ้าไหมขนาดใหญ่ ฝีมือการทอผ้าไหมจึงมีความสมบูรณ์แบบมาก และนับเป็นผลิตภัณฑ์สิ่งทอที่มีการแข่งขันสูงที่สุดในตอนนี้เลย

ทว่าประเทศอื่นก็มีความสามารถด้านนี้เช่นกัน

แล้วก็มีหลายประเทศที่นิยมเอาวัฒนธรรมและฝีมือของพวกเราไปใช้

ไม่รู้ว่าจะมีสถานการณ์ที่ต้องเผชิญหน้ากันหรือเปล่า และไม่รู้ด้วยว่าวัสดุผ้าที่เรานำมานั้นจะทนการยั่วยุของประเทศเล็ก ๆ ที่อยู่เคียงข้างได้หรือเปล่า

ทว่าเธอทำได้แค่คิด

ในฐานะล่าม งานอื่นไม่ใช่หน้าที่ของเธอ

สิ่งเดียวที่ต้องทำให้ดีคือการแปล

ส่วนคนอื่น ๆ ก็รับผิดชอบในส่วนของเขา

เธอไม่มีสิทธิ์เสนอแนะด้วยซ้ำ

ผู้นำที่พาทีมมาในคราวนี้คือรองรัฐมนตรีของการกระทรวงพาณิชย์ที่เพิ่งเข้ามาไม่นานมานี้

แล้วก็มีบุคคลสำคัญอีกหลายท่านซึ่งเป็นระดับผู้บริหารของโรงงานสิ่งทอขนาดใหญ่และโรงงานผลิตเสื้อผ้าหลายแห่งของประเทศ

พวกเขาเป็นกำลังหลักในการเจรจาการค้าครั้งนี้

ส่วนคนอื่น ๆ จะเป็นช่างฝีมือ ดีไซเนอร์และนางแบบ

พวกเขาได้รับเชิญมาเพื่อเตรียมการแสดงในงานนิทรรศการ

ซูเสี่ยวเถียนไม่คุ้นเคยกับคนพวกนี้นัก ส่วนรองรัฐมนตรีเองก็เพิ่งจะมาประจำได้ไม่นาน แม้จะเคยพบเขาไม่ได้สนิทกันดี

คงเพราะหน้าที่การงานต่างกัน เลยไม่ได้มีความสำคัญอะไรเท่าไร

หลังจากเดินทางมาถึงโรงแรมและปักหลักเป็นที่เรียบร้อย เด็กสาวก็เกิดอาการเบื่อหน่าย

เนื่องจากเป็นเที่ยวบินที่ยาวนาน กลุ่มนักเดินทางในครั้งนี้จึงพักผ่อนช่วงบ่ายและปรับตัวกับอาการเจ็ตแล็ก

ซูเสี่ยวเถียนนอนไม่หลับ เลยใช้เวลาไปกับการเดินช็อปปิง

เมื่อได้เห็นถนนหนทางที่แตกต่างไปจากจีนแล้วเธอรู้สึกสนใจมาก

แต่เพราะมากับคณะผู้แทนเลยไม่ได้ออกไปไกลนัก แค่เที่ยวแถว ๆ โรงแรมเท่านั้น

โรงแรมที่เราพักอยู่บนถนนเส้นที่มีคนพลุกพล่าน มีสถานที่อย่างร้านกาแฟ บาร์ รวมถึงร้านอาหารและร้านค้าชั้นดี แน่นอนว่ามีห้างสรรพสินค้าค่อนข้างใหญ่อยู่ด้วย

จุดประสงค์ของเธอคือห้างสรรพสินค้านั่นเอง

ในเมื่อมาต่างประเทศทั้งที ก็ต้องซื้อของขวัญเฉพาะท้องที่กลับไปฝากที่บ้านด้วยสิ

ตารางงานรอบนี้แน่นมาก หลังจากพิจารณาแล้วเธอมีเวลาว่างช่วงบ่ายแค่สองสามชั่วโมงเท่านั้น

เด็กสาวเดินเอื่อย ๆ จากโรงแรมไปยังจุดหมายตามกระแสฝูงชนไป