บทที่ 221 จูอวี้หลิง

บทที่ 221 จูอวี้หลิง

ซูเสี่ยวเถียนไม่เคยเห็นฉืออี้หย่วนลุกลี้ลุกลนขนาดนี้มาก่อน

เธอรีบวิ่งไปข้างหน้าก่อนเอ่ยถาม “พี่อี้หย่วน เกิดอะไรขึ้นคะ?”

เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าออกอยู่หลายคราจึงค่อยตอบ “ฝั่งคอกวัวทะเลาะกัน พวกเขาตีกันแล้ว ที่บ้านมีผู้ใหญ่ไหม รีบไปดูที ป้า ป้าเถาฮวาต้องแย่แน่”

พอได้ยินเช่นนี้ เด็กบ้านซูก็มารวมตัวกันทันที

“ทำไมถึงทะเลาะได้ล่ะ?” ซูซานกงรีบถาม

ถึงป้าเถาฮวาจะเป็นสตรีแกร่งที่มีชื่อเสียง แต่เธอเป็นคนตรงไปตรงมา และไม่เคยขัดแย้งกับคนอื่นเลย

“แล้วเขาทะเลาะกับใคร?” ซูอู่ร่างเข้าประเด็น

ซูเสี่ยวเถียนขมวดคิ้ว ป้าเถาฮวากับบ้านเรามีความสัมพันธ์อันดีงามต่อกัน จะทนปล่อยให้แกเสียเปรียบไม่ได้

แต่ที่บ้านไม่มีพวกผู้ใหญ่เลย เราจะทำอย่างไรกันดี?

มีแค่เด็กไม่กี่คนไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง!

ฉืออี้หย่วนก็รู้สถานการณ์นี้เช่นกัน เขาไม่เห็นผู้ใหญ่บ้านซูสักคน แม้แต่คุณปู่คุณย่าซูก็ไม่อยู่

คงไม่ได้คาดหวังให้เด็กไม่กี่คนจัดการกับพวกผู้ใหญ่ใช่ไหม?

พวกนั้นอาจจะรับมือยากก็ได้ ถ้าทำร้ายเสี่ยวเถียนหรือคนอื่น ๆ ขึ้นมาเขาจะมีความผิดร้ายแรงเลยนะ

“รีบพูดเร็วเข้า!” ซูเสี่ยวชีก็กังวลเช่นเดียวกัน แล้วรีบเร่งทันที “ใครทะเลาะกับป้าเถาฮวาอยู่?”

“สามคนที่ฉันเจอวันนี้เป็นภรรยากับลูกของลุงเสิ่น พวกเขามาหาที่คอกวัวแล้วเจอป้าเถาฮวา ก็เลยทะเลาะกัน!” ฉืออี้หย่วนอธิบาย

เสี่ยวเถียนได้ยินก็พูดไม่ออก เกิดอะไรขึ้น!

สามคนนั้นไร้เหตุผลนัก พวกเขาจะเป็นภรรยาและลูกของลุงเสิ่นผู้ที่เป็นบุรุษผู้เจียมเนื้อเจียมตัว สุภาพอ่อนโยนดุจหยกอันล้ำค่าได้อย่างไร

เดี๋ยว ๆ เหมือนจะไม่ใช่นะ!

ลุงเสิ่นบอกชัดแล้วนี่ หลังจากหย่าร้างแล้วถึงค่อยมาหงซิน

จะบอกว่านั่นคืออดีตภรรยา?

ได้ยินว่าภรรยากับลูก ๆ แยกทางและตัดขาดกันเพราะลุงเสิ่นโดนทุบตีและกลายเป็นคนกระทำผิด*[1]

ป้าเถาฮวาเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของลุงเสิ่น ทำไมพวกเขาต้องทะเลาะกันด้วยล่ะ?

ไม่ นั่นไม่ใช่ประเด็นเสียหน่อย ประเด็นคือพวกเขาตัดขาดกันไปแล้วนะ ทำไมจู่ ๆ ถึงกลับมาหาล่ะ?

เป็นไปได้ไหมว่า…

ซูเสี่ยวเถียนพลันนึกถึงบางสิ่ง แต่เธอไม่สามารถพูดออกมาได้อย่างชัดเจน

แล้วก็รู้ด้วยว่ามันยังไม่สายไป

“พี่สี่ พี่ไปตามคนที่ฟาร์มไก่มาค่ะ ไปหาแม่ใหญ่เลยดีสุด เดี๋ยวหนูกับพี่สามจะไปดูสถานการณ์กันก่อน”

เสี่ยวเถียนว่าจบก็หมุนตัวหมายจะเดินออกจากประตูใหญ่

เห็นท่าทางน้องเล็ก ทุกคนก็ตกใจ เสี่ยวเถียนเป็นเด็กผู้หญิง ถึงจะโตนิดหน่อยแต่จะไปได้อย่างไร?

ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมา เอาได้ถลกหนังพวกเขาแน่!

ซานกงรีบคว้าน้องเอาไว้

“เสี่ยวเถียนอยู่บ้านไป พี่ไปเอง!”

แต่ซูเสี่ยวเถียนเอาแต่ส่ายหัวปฏิเสธลูกเดียว

“พี่สาม ถ้าพี่ไปได้เสียเปรียบแน่!”

เอาเถอะ ถึงจะพูดไม่น่าฟังเท่าไร แต่ซานกงรู้ว่ามันคือเรื่องจริง

ครอบครัวเรามีพี่น้องสิบคน และเสี่ยวเถียนคนเป็นคนเดียวที่เก่งมวยทหารที่สุด

อย่าว่าแต่เขาที่สู้ไม่ได้เลย แม้แต่พี่ใหญ่พี่รองก็สู้ไม่ได้

“ถ้าจะไปก็ระวังด้วย ไม่ว่าจะตอนไหนก็ต้องปกป้องตัวเองไว้อย่าให้เสียเปรียบนะ!”

ซานกงรู้จักเสี่ยวเถียนดี เขาจึงทำได้แค่ตอบตกลงเท่านั้น และไม่ลืมที่จะให้น้องให้คำมั่นสัญญาว่าจะไม่พุ่งออกไปต่อสู้เพื่อไม่ให้บาดเจ็บโดยไม่ได้ตั้งใจ

ซูเสี่ยวเถียนกระวนกระวาย และคิดที่จะรีบไปปกป้องเถาฮวา ไม่ว่าพี่สามจะพูดอะไรก็พยักหน้าหมด

เสี่ยวชีมุ่งหน้าไปที่ฟาร์มไก่ ส่วนคนอื่นไปคอกวัว

ฉืออี้หย่วนตามหลังพวกเขาไปติด ๆ

ยามมองร่างเสี่ยวเถียนที่วิ่งอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกเสียใจ

เขาไม่ควรไปหาพวกเสี่ยวเถียนเลย เด็กไม่กี่คนเอง ถ้าเกิดทะเลาะกับผู้ใหญ่ขึ้นมาจะแย่เอา

เขาเองก็มึนนัก รู้ชัด ๆ ว่าพี่ใหญ่กับพี่รองยังอยู่บนเขา ทำไมถึงไปบ้านซูเล่า?

แต่จะเสียใจตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว

ฉืออี้หย่วนทำได้แค่กำหมัดและตัดสินใจว่าจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปกป้องเสี่ยวเถียนไม่ให้

ได้รับอันตรายใด ๆ

ระหว่างทางไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้น ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงคอกวัวอย่างรวดเร็วปานสายลม

ทันทีที่มาถึงก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกในคอกวัว

เสี่ยวเถียนอดเร่งความเร็วไม่ได้

ป้าเถาฮวาแข็งแกร่ง แต่สองมือเทียบสี่มือไม่ได้หรอกนะ

สามคนนั้นมันพวกไร้เหตุผล เสี่ยวเถียนจึงพุ่งเข้าไปคนแรก

ตอนที่เข้าไป เธอเห็นเถาฮวาเอาแขนบังหัวตัวเอง โดยมีหญิงวัยกลางคนที่พยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของเสิ่นจื่อเจินเพื่อไปกระชากผมของเถาฮวา

ส่วนชายหนุ่มหญิงสาวเผชิญหน้ากับพวกฉือเก๋อ บรรยากาศทั้งสองฝ่ายตึงเครียดมาก

พวกคุณปู่แก่แล้ว และเขาก็อยู่ใกล้กับเถาฮวา พร้อมทั้งปกป้องเธอไว้ข้างหลัง

เสิ่นจื่อเจินจับแขนข้างหนึ่งของหญิงวัยกลางคนไว้แน่นเพื่อป้องกันไม่ให้เธอหลุดออกไป

“จูอวี้หลิง พอได้แล้ว เธอจะยังสร้างปัญหาอีกทำไม?” เสิ่นจื่อเจินหน้าแดงด้วยความโกรธ

ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้ที่ชื่อจูอวี้หลิงจะไม่เคยพูดจาน่าฟังอยู่แล้ว พอได้เห็นท่าทางอ่อนโยนของเสิ่นจื่อเจินก็โกรธมาก

หญิงวัยกลางคนก็คือ จูอวี้หลิง ซึ่งเป็นอดีตภรรยาของเสิ่นจื่อเจินพยายามดิ้นรนสุดชีวิต ทั้งยังด่ากราด และขู่ว่าจะฉีกร่างเถาฮวาให้ได้

ซูเถาฮวาไม่ได้ต่อสู้กลับ ทำเพียงแต่ซ่อนตัวเท่านั้น

“พ่อ พ่อจะปกป้องนังจิ้งจอกนี่ไม่ได้นะ”

ชายหนุ่มคนนี้ชื่อเสิ่นเฟยเหวิน เขาเป็นลูกชายของเสิ่นจื่อเจินและตอนนี้กำลังร้อนรนพอเห็นว่าแม่โดนพ่อจับไว้ เลยทำให้เอาชนะเถาฮวาไม่ได้

ด้วยความแข็งแกร่งของเขา จะสามารถฝ่ากลุ่มฉือเก๋อไปจัดการเถาฮวาได้

“หยุดนะ!” ซูซานกางมือเกือบไม่ทันแล้ว เขารีบเอ่ยปากห้าม

เสียงที่โพล่งขึ้นมาทำให้คนทั้งสามหันกลับไปมอง

พอเห็นว่าเป็นพวกเสี่ยวเถียน จูอวี้หลิงก็โกรธมาก

ไอ้พวกเด็กเปรตเมื่อกี้ที่ทำให้เธอต้องเดินเยอะ!

และตอนนี้พวกมันก็มาหาเองถึงที่ ทำไมไปไหนก็มีแต่พวกมันกัน?

“เป็นพวกแกอีกแล้ว!” หญิงสาวหรือเสิ่นเหวินหย่วน ลูกสาวของเสิ่นจื่อเจินกล่าวอย่างดุร้าย

พวกเสี่ยวเถียนเมินเฉย แล้วพุ่งไปหาเถาฮวาที่อยู่ข้างๆ แทน

“ป้าเถาฮวา ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?” ซูเสี่ยวเถียนถาม

“ป้าเถาฮวา ไม่รู้หรือไงครับว่าต้องสู้กลับไปน่ะ? ทำไมถึงปล่อยให้เสียเปรียบแบบนี้?” เสี่ยวจิ่วรีบก้าวมาข้างหน้า

พวกเขาเห็นป้าเอาแต่หลบ ไม่ทำอะไรเลย ไม่งั้นคงไม่ปล่อยให้คนอื่นข่วนหน้าหรอก

ส่วนผู้อาวุโสคนอื่น ๆ รวมถึงฉืออี้หย่วนมายืนเป็นหลักอยู่เบื้องหน้าเสี่ยวเถียน พวกเขากลัวว่าคนพวกนี้จะลงไม้ลงมือ

*[1] ช่วงยุคแรก ๆ ของการปฏิวัติวัฒนธรรม มันจะมีสิ่งที่เรียกว่า 劣迹 (ทำนองเดียวกันกับทำสิ่งที่ผิดกฎหมาย) แต่ไม่ถึงขั้นทำผิดร้ายแรงขนาดก่ออาชญากรรม เลยจัดเป็นกลุ่มคนกระทำความผิด ส่วนใหญ่มักจะหมายถึงคนที่ทำผิกกฎหมาย หรือไม่ก็นักโทษใช้แรงงานที่ถูกปล่อยตัวออกมา