บทที่ 2 เด็กน้อยสามคน

จอมวายร้ายผู้นี้ ได้นำกองทัพเสือและหมาป่าหลายแสนตัวบุกเข้าซ่างจิง ชโลมเมืองหลวงไปด้วยโลหิต และเกือบกระชากฮ่องเต้ร่วงจากบัลลังก์ลงมาได้!

แต่ใครจะคิดล่ะ ว่าวายร้ายระดับนั้น เดิมเป็นแค่คนป่าเถื่อนเท่านั้น!?

แต่นั้นหาใช่ประเด็นหลักไม่.. สิ่งสำคัญที่สุดคือตัวร้ายที่ชื่อเว่ยฉิงนั้น ไร้ความปรานี มีนิสัยหวาดระแวง และเจ้าคิดเจ้าแค้นมาก

จากเนื้อเรื่องในหนังสือตอนหนึ่งความว่า เคยมีสุนัขตัวหนึ่งกัดเว่ยฉิงตอนที่เขายังเล็ก เป็นผลให้เว่ยฉิงเก็บงำความคับแค้นมาถึงสิบปี พอเขาเติบใหญ่ได้เหยียบเท้าเข้าสู่เมืองซ่างจิง เมื่อได้พบสุนัขแก่ตัวนั้น เขาถึงกับลงมือฆ่ามันให้ตาย ก่อนที่จะนำเนื้อของมันมาทำหม้อไฟกิน!

ถ้านางหนีไป เว่ยฉิงคงออกตามล่าตัวนาง และฉีกเนื้อเถือหนังออกเป็นชิ้น ๆ อย่างแน่นอน!

ถังหลี่ตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว

หากเป็นเช่นนั้นแล้ว …ตอนนี้นางคงทำได้แต่เพียงยึดต้นขาทองคำ[1] ของเว่ยฉิงไว้แน่น ๆ ในเมื่อเขากับนางมีศัตรูร่วมกันคือกู้อิ๋น ถังหลี่และเว่ยฉิงจะต้องจับมือกันไว้ให้มั่น หญิงสาวคิดก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

….

ตกเย็นวันนั้นเว่ยฉิงแบกจอบเดินกลับมาบ้าน มีเจ้าหัวไชเท้าน้อย ๆ พ่วงมาด้วยถึงสามหัว

“ท่านพ่อ วันนี้พวกข้าเป็นเด็กดีนะ ท่านป้าหวังไม่ดุข้าเลย!”

“ท่านพ่อ ท่านพ่อ หาท่านแม่ใหม่ให้พวกเราได้แล้วหรือ? ถ้าท่านแม่ดูแลพวกข้า ก็ไม่ต้องไปบ้านป้าหวังอีกแล้วใช่หรือไม่?”

“ท่านแม่จะเกลียดพวกข้าไหม?”

“ท่านพ่อ! ข้าจะเป็นเด็กดี ท่านแม่จะได้รักพวกข้า!”

เจ้าหัวไชเท้าน้อยพากันล้อมหน้าล้อมหลังเว่ยฉิง พูดจ้อไม่หยุด สีหน้าแววตาทอประกายความตื่นเต้น แม้ว่าใจหนึ่งจะอยากรู้อยากเห็นในตัวมารดาเลี้ยง แต่อีกใจก็กังวลว่านางจะไม่ชอบพวกตน..

ท่านพ่อของพวกเขานั้น ทั้งงามสง่าสมชายชาตรี หญิงสาวในหมู่บ้านส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่พึงใจในตัวท่านพ่อกันทั้งนั้น แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่คิดจะแต่งงานกับเว่ยฉิง เหตุผลก็คือพวกเขาทั้งสามคนนั่นเอง !

ท่านพ่อของพวกข้าครองตัวเป็นโสดมานานแล้ว

และตอนนี้มีหญิงสาวที่ยอมแต่งงานกับท่าน แน่นอนว่าพวกเขาทั้งสามคนมีความสุขมาก!

แต่…ถ้าหากนางไม่ชอบพวกเขาเล่า..

ไม่! ท่านพ่อจะเป็นชายโสดไม่ได้! ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่พอใจ พวกเขาจะไปอ้อนวอนต่อนางเอง.!

เหล่าหัวไชเท้าน้อย ๆ มีความคิดเช่นเดียวกันอยู่ในใจ ฝ่ามือเล็ก ๆ กำแน่น แววตาในดวงหน้าอ่อนเยาว์ฉายความมุ่งมั่นออกมาอย่างแรงกล้า

ในชั่วพริบตาทั้งเด็กเล็กและเด็กโตก็มาถึงบ้านที่ถังหลี่อาศัยอยู่ มันเป็นบ้านที่ทำจากดิน มีห้องอยู่สามห้อง และมีลานเล็ก ๆ หน้าบ้าน

รอบบ้านล้อมไปด้วยกำแพงที่ทำจากหินเรียงซ้อนกัน ถือได้ว่าเป็นบ้านที่มีขนาดใหญ่ในหมู่บ้านลี่เจียเลยทีเดียว เว่ยฉิงเป็นบุรุษเลื่องชื่อ หากไม่ติดที่ว่ามีบุตรทั้งสามคนแล้ว เขาคงเป็นหนุ่มเนื้อหอมที่สุดของหมู่บ้านเลยทีเดียว!

เว่ยฉิงกำลังจะผลักประตูบ้าน ในขณะนั้นเอง ประตูกลับถูกเปิดออกมาจากด้านในตัวบ้านเสียก่อน ดวงตาของชายหนุ่มจ้องไปที่หญิงสาวตัวเล็ก ๆ ก่อนจะเบิกกว้างนิ่งงันไป

ภาพตรงหน้าเขาคือหญิงสาวร่างบอบบางที่สวมเสื้อคลุมตัวใหญ่โคร่งไม่พอดีตัวซึ่งปกปิดร่างกายของหญิงสาวจนเกือบมิด แต่กระนั้นก็ยังเห็นเรียวขาขาวผ่องที่โผล่ออกมา เมื่อเว่ยฉิงเห็นถังหลี่ที่สวมเสื้อผ้าของตัวเองอยู่ ก็รู้สึกกระสับกระส่ายผิดปกติในหัวใจขึ้นมาทันที แววตาของเขามืดครึ้มและสั่นไหว

“เจ้าทำเสื้อผ้าของข้าขาด ข้าเลยถือวิสาสะหยิบเสื้อของเจ้ามาใส่” ถังหลี่รู้สึกกระดากอายเล็กน้อย เจ้าลูกหมาหยาบคายผู้นี้แทนที่จะถอดเสื้อของนางออกดี ๆ เพื่อใส่ยา กลับฉีกจนมันขาดวิ่นเหมือนผ้าขี้ริ้ว ดังนั้นนางเลยจำต้องหยิบเสื้อคลุมของเขามาใส่ไปก่อน

“เจ้ามีเข็มกับด้ายหรือไม่? มันยังพอซ่อมแซมได้อยู่” ถังหลี่ถาม

“พรุ่งนี้ข้าจะเข้าเมืองไปซื้อชุดให้เจ้าสักสองสามชุดก็แล้วกัน” เว่ยฉิงกล่าว เนื่องจากเป็นความไม่คิดหน้าคิดหลังของเขา ชายหนุ่มจึงรู้สึกละอายใจอยู่บ้าง

ถังหลี่ประหลาดใจ ดูจากสภาพแวดล้อมรอบตัวของเขาแล้ว หญิงสาวไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ นางไม่คิดว่าเจ้าวายร้ายผู้นี้จะใจกว้างนัก

ในขณะนั้น อยู่ ๆ ก็มีศีรษะคนตัวเล็ก ๆ โผล่ออกมาจากด้านหลังของเว่ยฉิง เนื่องจากเขามีร่างกายสูงใหญ่ จึงทำให้นางไม่ได้สังเกตตุ๊กตาตัวน้อยทั้งสามตัวที่ยืนอยู่ข้างหลังของเขา

“ท่านแม่”

“ท่านแม่”

“ท่านแม่”

สามเสียงใส ๆ ที่เปล่งออกมาดูเคอะเขินและน่าเอ็นดู ถังหลี่ตกตะลึง ไม่ว่าเว่ยฉิงจะซื้อตัวนางมาด้วยเหตุใด แต่ตอนนี้นางกำลังจะกลายเป็นมารดาของเด็กทั้งสามคนไปแล้ว!

เจ้าหัวไชเท้าน้อยจดจ้องมองถังหลี่ตาไม่กระพริบ เมื่อเห็นท่าทางตะลึงนิ่งงันของนางไป พวกเขาก็เริ่มใจเสีย

นางคงไม่ชอบพวกข้าสินะ…

ใช่ ! ไม่เคยมีใครชอบพวกข้าเลย…

เด็ก ๆ ก้มหน้าลงอย่างหดหู่ คิ้วของเว่ยฉิงขมวดมุ่น แววตาเคร่งขรึม และเย็นชาเมื่อมองไปที่หญิงสาว

“พวกเขาเป็นบุตรของข้า ข้าซื้อตัวเจ้ามาเพื่อดูแลพวกเขา แต่ถ้าเจ้าไม่เต็มใจ…”

เว่ยฉิงไม่ได้เป็นคนใจบุญ หากนางไม่เต็มใจ เขาจะเอานางไปขายคืนซ่องเสีย!

ถังหลี่ไม่ตอบกลับคำพูดของเขา สมองของนางประมวลผลด้วยความเร็วสูง ในนิยายเรื่องนี้ เว่ยฉิงเป็นจอมวายร้ายผู้ยิ่งใหญ่ที่ได้เลี้ยงดูวายร้ายตัวน้อย ๆ อีกสามคน ซึ่งในภายภาคหน้าทั้งสามคนนี้จะเติบใหญ่จนกลายเป็นจอมวายร้ายที่ประสบความสำเร็จอย่างล้นหลาม

บุตรชายคนโตจะเป็นขุนนางผู้ฉลาดหลักแหลม เข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์อย่างโหดร้าย

บุตรคนที่สองจะเป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยยิ่งกว่าองค์ฮ่องเต้

ส่วนลูกสาวคนสุดท้องนั้นจะเป็นแม่ทัพหญิงที่เชี่ยวชาญในการรบ หากทว่าจิตใจอำมหิตยิ่งนัก

ในหนังสือนิยายนั้นพวกเขาดูโหดเหี้ยมมาก ถังหลี่ไม่คาดฝันมาก่อนว่าวัยเยาว์ของเหล่าวายร้าย จะน่ารักน่าชังถึงเพียงนี้

แก้มป่อง ๆ นั้นดูนุ่มนิ่ม ดวงตากลมโตสีดำขลับ รับกับขนตางอนเป็นแพเหมือนตุ๊กตา น่ารัก! น่ารักสุด ๆ จนนางไม่อาจต้านทานเด็ก ๆ ได้เลย

ตอนนี้เด็กทั้งสามยืนเรียงกัน ต่างก้มหน้ามองปลายเท้า ดูแล้วชวนให้หดหู่ใจเป็นอย่างมาก และนั่นทำให้หญิงสาวรู้สึกใจอ่อน

ถังหลี่เข้าไปนั่งยอง ๆ ต่อหน้าเด็กทั้งสาม

“สวัสดีข้าชื่อถังหลี่ ข้ามาอยู่ดูแลพวกเจ้า พวกเจ้ามีชื่อว่าอะไรกันบ้าง?” ตุ๊กตาตัวน้อยทั้งสามเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน มองถังหลี่อย่างประหลาดใจ

พวกเขาหูแว่วไปหรือ?

นางไม่ได้รังเกียจพวกเขา? และต้องการจะอยู่ด้วยกันกับพวกเขาหรือ?

“ต้าเป่า”

“เอ้อร์เป่า”

“ซานเป่า”

ซานเป่าเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กเหมือนตุ๊กตา อายุประมาณสามถึงสี่ขวบ มีดวงตากลมโตและแก้มป่อง ถังหลี่จับมือซานเป่าที่เลอะโคลนและดำเป็นปื้นขึ้น

“มือเลอะหมดแล้ว ข้าล้างให้นะ” ตรงลานหน้าบ้านมีบ่อน้ำขนาดเล็กที่เชื่อมจากลำธารที่ไหลมาจากยอดเขา แต่เพราะว่าเจ้าก้อนแป้งน้อยนี้ยังตัวเล็กมากนัก ถังหลี่จึงอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา แล้วจับฝ่ามือเล็กป้อมถูเบา ๆ เพื่อล้างคราบดินออกจนสะอาด ส่วนต้าเป่าและเอ้อร์เป่า ต่างพากันล้างมือด้วยตัวเอง

หลังจากล้างเสร็จเอ้อร์เป่ามองที่ฝ่ามือของตัวเองก่อนมองไปที่ถังหลี่

“ท่านแม่ ดูเหมือนข้าจะล้างไม่สะอาด ท่านช่วยข้าได้หรือไม่?”

“ย่อมได้”

ในขณะที่ต้าเป่าซึ่งเป็นพี่ใหญ่สุดกลับไม่ต้องการให้นางช่วย

“ท่านแม่ ข้าล้างสะอาดแล้ว”

“มาข้าเช็ดให้” หญิงสาวจับฝ่ามือของบุตรชายคนโตและเช็ดเบา ๆ อย่างอ่อนโยนจนแห้ง ใบหูของต้าเป่าเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ และเมื่อถังหลี่กำลังเช็ดฝ่ามือตัวเองนั้น หัวกลม ๆ ทั้งสามก็สุมหัวชนกัน

“ท่านแม่อ่อนโยนมาก”

“ข้าชอบท่านแม่มาก”

“ข้าด้วย”

เว่ยฉิงมองเจ้าตัวเล็กทั้งสามที่เริ่มเข้ากันได้ดีกับภรรยาคนใหม่ก็รู้สึกโล่งใจ น้ำแข็งในหัวใจเขาเริ่มละลาย ริมฝีปากระบายเป็นรอยยิ้มบาง ๆ ที่แทบจะมองไม่เห็น เขาหันหลังเดินปลีกตัวออกไปเพื่อทำอาหารในครัว

เด็กน้อยทั้งสามรุมออดอ้อนมารดาคนใหม่ ถังหลี่เป็นคนที่เข้ากับเด็ก รวมถึงดูแลและเลี้ยงดูเด็ก ๆ ได้ดีมาก ในชาติก่อนนั้นทั้งน้องชายและน้องสาวในตระกูลต่างก็พากันติดนางมาก

กลางดึกคืนนั้นเมื่อถึงเวลานอน เจ้าหัวไชเท้าทั้งสามยังคงตามติดหญิงสาวไม่เลิกรา และถ้าตาไม่ฝาดนางแทบจะเห็นหางเล็ก ๆ โผล่ออกมาด้วยสิ

“ข้าจะนอนกับท่านแม่!” ซานเป่าพูดด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจ ไม่ทันที่ถังหลี่จะได้ตอบ ต้าเป่าก็คว้าตัวน้องสาวไว้

“ไม่ได้ ท่านแม่ต้องนอนกับท่านพ่อ”

“ใช่ ๆ พวกเขาต้องทำน้องนะ” เอ้อร์เป่าพูดขึ้นมา ก่อนที่พี่ชายทั้งสองจะลากน้องสาวเข้าไปในห้องนอนของพวกเขา ทิ้งให้ถังหลี่ยืนมองตามด้วยความงุนงง หญิงสาวพูดไม่ออกพลางนึกในใจว่า เด็กทั้งสามล้วนเป็นปีศาจน้อยเสียจริง ๆ!

เมื่อหันหลังกลับ นางก็พบว่าเว่ยฉิงมายืนอยู่ข้างหลัง และเมื่อนึกถึงคำพูดของบุตรชายเมื่อครู่ก็ทำให้ใบหน้าของหญิงสาวแดงก่ำอย่างไม่รู้ตัว

———————————————————–

[1] ต้นขาทองคำ คือ ตัวละครที่มีบทบาทเป็นอันดับหนึ่งหรืออันดับสอง หรือรอง ๆ ลงมา ที่มีความสามารถสูง ถ้าตัวละครที่ทะลุมิตินั้นเข้าไปพึ่งพาอาศัยคนผู้นี้ได้จะสามารถหลุดรอดจากชะตากรรมอันเลวร้ายได้