บทที่ 660 ถังหลี่จัดการ

เป็นฟู่เหนียงที่ทักขึ้นมา นางเดินเข้ามาดูช้อนที่ตกบนพื้นจากนั้นจึงหันไปมองหยูเหนียงด้วยความไม่เชื่อ

“หยูเหนียงเจ้าขโมยกินหรือ?” หยูเหนียงตอบตะกุกตะกักใบหน้าซีดเซียว

“ไม่…ไม่ใช่..ข้าแค่ชิม..”

หยูเหนียงหยิบของที่ตกบนพื้นด้วยฝ่ามือที่สั่นเทา ในตอนนั้นเองขวดกระเบื้องเคลือบก็หลุดออกมาจากแขนเสื้อของนาง ใบหน้าของหยูเหนียงซีดลงอีกครั้ง นางรีบหยิบขวดกระเบื้องขึ้นมา แต่ฟู่เหนียงฉวยหยิบไปได้ นางมองขวดกระเบื้องที่อยู่ในมือ

“มีอะไรอยู่ในนี้?”

“มัน..คือ เป็นยาของโกวตัน..” ไม่เพียงแค่เสียงของหยูเหนียงจะสั่นเท่านั้น ร่างกายของนางก็สั่นเทามากด้วยเช่นกัน

“ไม่จริง เจ้าโกหก” ฟู่เหนียงมองไปที่หยูเหนียงแล้วพูดขึ้น พวกนางเป็นพี่น้องที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก นางย่อมรู้จักน้องสาวของตัวเองดี หยูเหนียงกำลังโกหกนางอยู่ ทำให้นางรับรู้ว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติเกิดขึ้นกับหยูเหนียงและนางต้องการที่จะปิดบังเรื่องนี้ ไม่ว่าหยูเหนียงจะเป็นคนขี้อายแต่นางเป็นคนดีและไม่เคยคิดที่จะขโมยของเจ้านายเลย

“หยูเหนียงเจ้ามีอะไรปิดบังข้าอยู่หรือ?” ฟู่เหนียงถามคาดคั้น นางไม่ปล่อยโอกาสหลุดมือ

“หากเจ้าไม่บอกข้าจะบอกเรื่องนี้กับฮูหยิน” ฟู่เหนียงหันหลังจากไป แต่แล้วหยูเหนียงก็รีบเดินเข้าไปจับแขนของนางไว้

“พี่สาว อย่า ข้า..ข้าบอกแล้ว” หยูเหนียงเครียดมากนางทรุดลงกับพื้นจากนั้นจึงเล่าเรื่องที่มีคนลักพาตัวโกวตันและขู่ให้นางวางยานายน้อยทั้งสองคน

“พี่สาว ชีวิตของโกวตันอยู่ในมือของนาง ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว เขาบอกว่ายานี่จะทำให้นายน้อยเจ็บปวดเล็กน้อยเท่านั้น แต่ข้ากังวลมากเลยอยากจะทดลองยาก่อน..” หยูเหนียงกล่าว

“เลอะเทอะ การลักพาตัวไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แผนการใหญ่โตขนาดนี้จะเป็นแค่ยาที่ทำให้ป่วยเล็กน้อยได้อย่างไร” ฟู่เหนียงกล่าว

นางรู้สึกขอบคุณที่หยูเหนียงไม่ได้นำเนื้อบดไปให้นายน้อยทั้งสอง โชคดีที่นางยังไม่ชิมเข้าไป ฟู่เหนียงเดาว่าน้องสาวของนางเองก็สงสัยเช่นกัน เลยจะลองชิมดู

“แล้วข้าควรทำอย่างไรดี ชีวิตของโกวตันอยู่ในมือของพวกนั้น” หยูเหนียงพูด

นางไม่รู้จริงๆ ว่าต้องทำอย่างไร ถ้านี่คือยาพิษนั่นหมายถึงนางกำลังวางยาเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาทั้งสองคน ฮูหยินใจดีกับนางมาก..แต่ลูกชายของนางเล่า? โกวตันคือดวงใจของนาง นางอุ้มท้องเขามาถึงสิบเดือน เขายังเล็กนัก ยังไม่เห็นโลกใบนี้ดีเลยด้วยซ้ำ

ตอนนี้ลูกชายของนางกำลังจะตาย… คงจะดีไม่น้อย หากแลกชีวิตของตัวเองกับลูกชายได้

“ไปบอกฮูหยิน” ฟู่เหนียงพูด

“ไม่ได้นะ คนผู้นั้นพูดว่าถ้าข้าปริปากเรื่องนี้เขาจะฆ่าโกวตัน” หยูเหนียงกล่าว

“หยูเหนียง เจ้าคิดหรือไม่ว่าเขาจะทำตามคำพูด เขาจะปล่อยโกวตันมาหรือ?” ฟู่เหนียงถาม

“ดูก็รู้แล้วว่าพวกเขาไม่ใช่คนดีเลย แม้ว่าเจ้าจะทำตามที่คนเหล่านั้นบอกแต่สุดท้ายเขาก็ฆ่าเจ้าอยู่ดีเมื่อถึงเวลา คนพวกนี้จะฆ่าโกวตันและเจ้าเพื่อปิดปาก พูดความจริงกับฮูหยิน ขอความช่วยเหลือจากนาง แม้จะเป็นความหวังที่ริบหรี่ก็ตาม”

น้ำเสียงของฟู่เหนียงจริงจัง หยูเหนียงมองพี่สาวอย่างตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพยักหน้า ทั้งสองไปหาถังหลี่ด้วยกันเมื่อหยูเหนียงเล่าถึงเรื่องราวทุกอย่างให้ถังหลี่ฟัง นางเม้มริมฝีปากแน่น อะไรก็ตามที่จะมาทำร้ายลูกๆ ของนาง ย่อมทำให้หญิงสาวโกรธมาก

“เอายามาให้ข้าดู” ถังหลี่กล่าวบราวนี่ออนไลน์

ฟู่เหนียงยื่นขวดกระเบื้องเคลือบให้ถังหลี่ เมื่อนางแกะขวดออกเอามาอังจมูกตัวเองทันทีเพื่อดมกลิ่น ทักษะการแพทย์ที่นางได้เรียนรู้จากหมอซูทำให้ถังหลี่รู้ว่ามันคือยาอะไร

“มันคือยาพิษร้ายแรง” ถังหลี่พูดในขณะที่จับขวดกระเบื้องไว้แน่น ใบหน้าของนางน่าเกลียดมาก เมื่อฮูหยินพูดจบ ทั้งสองรีบคุกเข่าลงทันที

“ฮูหยิน บ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ บ่าวมันโง่เองที่จะทำร้ายนายน้อย ฮูหยินช่วยบ่าวด้วยนะเจ้าคะ ช่วยโกวตันบุตรชายข้าที”

แต่นางเป็นเพียงทาส ฮูหยินจะมาช่วยอะไรทาสแบบนาง

“ฮูหยิน หยูเหนียงผิดก็จริงนางใส่ยาลงไปในเนื้อบดแต่นางไม่รู้ว่ามันคือพิษร้ายแรง นางกำลังจะชิมมันก่อนแต่ถูกบ่าวขัดไว้เจ้าค่ะ” ฟู่เหนียงร้อนรน

ถังหลี่เม้มริมฝีปากของตัวเอง เมื่อเป็นเรื่องของลูกแฝดทั้งสอง จะกระตุ้นความโกรธของนางง่ายมาก นางพยายามหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ นางไม่ได้ฝันถึงเหตุการณ์นี้ นั่นหมายถึงเด็กทั้งสองไม่ได้ถูกวางยาเพราะความเห็นอกเห็นใจของหยูเหนียงจึงทำให้แผนการณ์ล้มเหลว และเป็นหยูเหนียงเองที่กำลังจะลิ้มรสยาพิษเข้าไปแต่ฟู่เหนียงได้บังเอิญพบเข้า พูดตามตรงแล้วฟู่เหนียงทำงานได้ดี ส่วนหยูเหนียงไม่ได้ทำความผิดครั้งใหญ่ ซ้ำนางเองก็เป็นแม่คน ดังนั้นจึงเข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ด้วยกัน ถังหลี่มองไปที่หยูเหนียง

“ข้าจะช่วยตามหาลูกชายของเจ้าเอง ไม่ต้องกังวลไป”

คนที่สมควรตายคือคนที่กล้าลักพาตัวบุตรชายของหยูเหนียงและบังคับให้เธอวางยาพิษต่างหาก

“ขอบคุณฮูหยินเจ้าค่ะ ขอบคุณเจ้าค่ะ” หยูเหนียงร้องไห้ด้วยความดีใจ นางรีบคำนับถังหลี่ ถังหลี่รู้สึกสงสัยว่าคนที่ลักพาตัวลูกชายของหยูเหนียงไปน่าจะเป็นองค์หญิงอันเยว่

ถังหลี่เพิ่งทราบว่าหลูเสวี่ยนเสียชีวิตในคุก แต่ความผิดที่เด็กหนุ่มทำร้ายแรงมาก เขาสมควรที่จะตายอยู่แล้ว ถังหลี่จึงไม่ได้ให้ความสนใจสนใจ แต่ในสายตาขององค์หญิงอันเยว่ นางยังคงคิดว่าถังหลี่เป็นคนที่ทำให้นางต้องสูญเสียบุตรชายไป จึงอยากที่จะแก้แค้น คนพวกนี้เป็นประเภทที่จะโทษคนอื่นอยู่ เสมอและไม่คิดว่าทุกอย่างเป็นความผิดของตัวเอง

“คนที่ให้ยาพิษเจ้ามามีลักษณะอย่างไร?” ถังหลี่ถาม

หยูเหนียงอธิบาย สตรีคนนั้นสวมเสื้อคลุมมองไม่เห็นใบหน้า นางพยายามเค้นความทรงจำของตน เพื่อบอกรายละเอียดให้ถังหลี่ฟัง เมื่อได้ฟังหญิงสาวคิดว่านางคือสาวใช้ที่อยู่ข้างกายขององค์หญิงอันเยว่นั่นเอง

“พวกเจ้าสองคนออกไปก่อน ข้าจะส่งคนไปตามหาบุตรชายของเจ้าให้” ถังหลี่กล่าว

หยูเหนียงรู้สึกขอบคุณมากอีกครั้งที่ได้รับการช่วยเหลือจากฟู่เหนียง ถังหลี่เรียกองครักษ์เงามาเพื่อให้ไปติดตามคนรอบๆตัวองค์หญิงอันเยว่ หากสะกดรอยตามไปบางทีพวกเขาอาจจะพบลูกชายของหยูเหนียงก็เป็นได้

“ตามคนรอบๆ ตัวขององค์หญิงอันเยว่ไว้ และจับสังเกตสถานที่ที่มีเสียงเด็กร้องไห้” ถังหลี่กล่าว

องครักษ์เงาหายตัวไปทำตามคำสั่งที่ได้รับทันที

ถังหลี่หายใจเข้าลึกๆ ตอนนี้นางอยากเห็นลูกแฝดทั้งสองของนาง หญิงสาวหันหลังกลับไปที่ห้อง

เด็กน้อยทั้งสองกำลังนอนหลับอยู่ในบนเตียงนุ่มๆ สองมือของมู่เป่ากำแน่นเป็นหมัดเล็กๆ หญิงสาวดึงผ้าห่มแล้วรวบมือของเด็กน้อยเข้าด้วยกัน ส่วนถังเป่านั้น ปกติแล้วนางจะเป็นเด็กดูเย่อหยิ่งอยู่เสมอแต่เมื่อนางหลับนางจะน่ารักเหมือนมู่เป่า ไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังฝันถึงอาหารโอชะหรืออย่างไร ปากเล็กๆ ของนางถึงได้ขมุบขมิบเช่นนั้น

ถังหลี่คลี่ยิ้มออกมา นางมองเด็กน้อยทั้งสองคนอยู่พักใหญ่ เรื่องของหยูเหนียงทำให้ถังหลี่ได้สติ นางต้องคัดกรองคนที่อยู่รอบๆ ตัวของเด็กน้อยอีกครั้ง พวกเขาจะต้องเป็นคนที่มีความภักดี ไม่นานก็เหลือเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

เมื่อนางจัดการทุกอย่างเสร็จ เว่ยฉิงเองก็กลับมาจากกรมอาญา