บทที่ 1060 คำถามอันแสนน่ารำคาญ

………………….

บทที่ 1060 คำถามอันแสนน่ารำคาญ

ซูอันอุ้มฉู่โหยวเจาขึ้นและเดินตามฉู่ชูเหยียนซึ่งพยุงมู่หรงชิงเหอไว้ เขาคิดกับตัวเองว่า สาวน้อยคนนี้ตัวนุ่มจริง ๆ ใครจะเชื่อว่านางเป็นผู้ชายถ้าพวกเขาได้อุ้มนางแบบข้า?

“อืม…” ในยามหลับใหล ฉู่โหยวเจาบิดร่างกายของนางตามสัญชาตญาณเพื่อปรับท่าทางให้สบายขึ้น ลิ้นเล็ก ๆ แลบเลียริมฝีปากสีแดงสด ราวกับว่านางยังคงดื่มสุราอยู่ขณะหลับ

ใบหน้าของซูอันร้อนขึ้น ข้ามันคนบาป ข้ามันคนบาป!

“เจ้าเข้ามาทำไม?” ฉู่ชูเหยียนหันกลับมามองเขาและตำหนิ

ซูอันตกตะลึงถามว่า “เราจะไม่พาพวกนางไปพักผ่อนที่เตียงเหรอ?”

“นั่นไม่ได้หมายความว่าโหยวเจาจะนอนที่นี่ด้วย” ฉู่ชูเหยียนกล่าวด้วยความรำคาญ “แม้ว่าเราจะรู้ว่าพวกนางเป็นผู้หญิงทั้งคู่ แต่คนอื่นไม่รู้เรื่องนี้ นี่อาจทำให้ชื่อของชิงเหอเสื่อมเสีย”

“อ… อ้อ…” ซูอันเข้าใจในที่สุด เขาเกือบจะทำผิดพลาดครั้งใหญ่ ดังนั้นเขาจึงอุ้มฉู่โหยวเจาไปที่ห้องข้าง ๆ แล้วช่วยนางถอดรองเท้า เมื่อเห็นนิ้วเท้าอันน่ารักของเด็กสาว เขาเหม่อลอยเล็กน้อย

เจ้ามันคนบาปน่าขยะแขยง! เขาคิดกับตัวเอง จากนั้นจึงดึงผ้ามาห่มให้นาง

แต่เมื่อกำลังจะจากไป ฉู่โหยวเจาคว้าแขนของเขาไว้แล้วเรียก “พี่เขย… พี่เขย…”

ซูอันตกตะลึง “อะไร?”

“อย่าไปเลย…” ฉู่โหยวเจาพึมพำ เสียงของนางหวานกว่าปกติ

ซูอันบีบแก้มของนาง “ก็ได้ ข้าไม่ไป” เขาควบคุมน้ำให้ค่อย ๆ เคลื่อนที่ไปทั่วใบหน้าของนางเพื่อบรรเทาผลตกค้างของสุราและเป็นการประคบเย็นไปในตัว

เมื่อเห็นว่านางไม่ตอบสนองแม้หลังจากผ่านไปนาน ซูอันก็อดหัวเราะไม่ได้ ในตอนแรกเขาคิดว่านางตื่นแล้ว แต่ที่แท้นางคงละเมอ

หลังจากนั้นไม่นาน ฉู่ชูเหยียนก็เข้ามาและพูดว่า “ข้าส่งคนที่เหลือออกไปแล้ว จะไม่มีใครเข้ามาอีก”

แม้จะแต่งตัวเป็นชาย แต่น้องสาวของนางเป็นผู้หญิง ดังนั้นนางจึงไม่มีทางยอมให้ผู้ชายปรนนิบัติฉู่โหยวเจา แต่สาวใช้ก็ไม่เหมาะสมเช่นกัน ฉู่โหยวเจากำลังเมามายและไม่สามารถระวังตัวได้ หากมีคนรู้ความลับที่ถูกซุกซ่อนมานานของตระกูลฉู่จะต้องเป็นเรื่องวุ่นวายอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นซูอันจับมือน้องสาว ฉู่ชูเหยียนพูดอย่างไม่อดทน “แม้ว่าโหยวเจาจะยังเด็ก แต่หญิงชายไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน ต่อไปเจ้าต้องระวังให้มากกว่านี้”

ซูอันตอบด้วยรอยยิ้มขมขื่น “นางเป็นคนจับมือข้าไว้ไม่ยอมให้ข้าไป! ข้าควรดึงมือนางออกไหม?”

ฉู่ชูเหยียนร้องเสียงดัง “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าใช้วิชามารแบบไหน ปกติแล้วโหยวเจาจะค่อนข้างอารมณ์ร้อน แต่เจ้ากลับเข้ากันได้ดีกับนางหลังจากช่วงเวลาสั้น ๆ เช่นนี้”

ซูอันหัวเราะ “ข้าไม่ได้บอกเจ้าหรือว่าข้าเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ล้นหลาม? ทุกคนที่เห็นข้าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกใกล้ชิดกับข้า เจ้าเองก็ด้วยนี่นา?”

“ไร้ยางอาย!” ฉู่ชูเหยียนร้อง จากนั้นจึงพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง “ฮวนเจานั้นไม่เป็นไร แต่โหยวเจาเป็นทายาทของตระกูลฉู่! ไม่มีทางที่นางจะแต่งงานกับใครได้ ดังนั้นเจ้าอย่าทำอะไรกับนางเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นความพยายามหลายศตวรรษของตระกูลฉู่อาจถูกทำลาย”

ดวงตาของซูอันเป็นประกาย “ถ้าอย่างนั้น… นั่นหมายความว่า ฮวนเจาก็ได้ใช่ไหม?”

คิ้วของฉู่ชูเหยียนเพิ่มขึ้น “เจ้าคิดแบบนี้มาตลอดสินะ!”

—

ท่านยั่วยุฉู่ชูเหยียนสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +66… +66… +66…

—

ซูอันขัดจังหวะนางอย่างรวดเร็ว “ข้าแค่ล้อเล่น!” แต่หลังจากนั้นเขาขมวดคิ้วทันที “แต่มันไม่ได้หมายความว่าพวกเจ้ากำลังทำลายชีวิตของโหยวเจางั้นเหรอ?”

ฉู่ชูเหยียนถอนหายใจ “เรามีทางเลือกด้วยเหรอ? นี่คือชะตากรรมของผู้หญิง เรามีความสุขกับความมั่งคั่งและศักดิ์ศรีของตระกูลตั้งแต่วัยเด็ก ดังนั้นเราจึงต้องมีหน้าที่รับผิดชอบตระกูลด้วย พวกเราทุกคนต้องเสียสละเหมือนตอนที่ข้าเลือกเจ้าในตอนนั้น…”

ใบหน้าของนางแดงขึ้นเมื่อพูด นางได้เลือกสามีที่ไร้ประโยชน์จากข้างทางโดยตั้งใจที่จะเสียสละความสุขตลอดชีวิต แต่ตอนนี้ดูเหมือนนางกำลังได้รับโชคครั้งใหญ่มากกว่า

ซูอันหัวเราะและกอดนางไว้ในอ้อมแขน “อะไรนะ การได้อยู่กับข้าถือเป็นการเสียสละครั้งใหญ่จริง ๆ เหรอ? เจ้าพูดขนาดนี้แล้ว ข้าว่าตัวเองไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำลายล้างเทพธิดาน้ำแข็งในตำนานผู้นี้” เขายิ้มอย่างชั่วร้าย ด้วยมือซุกซนเพียงข้างเดียว เขาได้ทำให้อัจฉริยะด้านการบ่มเพาะอ่อนแอลงอย่างสมบูรณ์

“ไม่… ไม่ใช่ที่นี่…” ฉู่ชูเหยียนไม่สามารถระงับความเขินอายได้เมื่อรู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มเลยเถิดมากขึ้นเรื่อย ๆ น้องสาวของนางอยู่ที่นั่น! แม้ว่าฉู่โหยวเจาจะหลับไปแล้ว แต่ฉู่ชูเหยียนก็ละอายเกินกว่าจะประกอบกิจกรรมรักที่นี่

“แต่โหยวเจาไม่ยอมปล่อยมือข้า! ข้ากลัวว่าฝืนดึงจะทำให้นางบาดเจ็บ” ซูอันรู้สึกขัดแย้งเล็กน้อย

แก้มของฉู่ชูเหยียนแดงก่ำ ไม่ชัดเจนว่าเป็นเพราะฤทธิ์สุราหรือเพราะสถานการณ์ เสียงของนางมีเสน่ห์ขณะที่พูดว่า “ก่อนหน้านี้ข้าเคยอายเวลามีอะไรกับเจ้า แต่หลังจากประสบกับมันครั้งแล้วครั้งเล่า ข้าก็รู้ว่ายังมีเรื่องไม่คาดคิดอีกมากมายในชีวิต ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันแล้ว เราควรใช้โอกาสที่มีให้คุ้มค่าที่สุด”

หลังจากที่พูด นางค่อย ๆ ทัดผมไปด้านหลังใบหูแล้วค่อย ๆ ก้มศีรษะลงช้า ๆ

ซูอันจับผมของนางโดยไม่รู้ตัว ร่างกายของเขาเกร็งไปทั้งตัว เขาก็หายใจออกยาว…

…

ต่อมาเมื่อฉู่โหยวเจาและมู่หรงชิงเหอตื่นขึ้น ฉู่ชูเหยียนได้พาทั้งสองคนกลับบ้าน ที่ประตูหลักของตระกูลมู่หรง พวกเขาบังเอิญเจอกับนายน้อยมู่หรงซิ่ว พี่ชายของมู่หรงชิงเหอ

ฉู่ชูเหยียนขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ผู้ชายคนนี้มักจะเกี้ยวพาราสีนางเสมอ เขาเป็นหนึ่งในบรรดาชายที่หมายปองนางมาก่อน ไม่ว่าจะปฏิเสธเขาอย่างไร แม้ว่านางจะแต่งงานแล้ว เขายังคงไล่ตามนางอย่างไม่ลดละ แต่นี่คือพี่ชายของมู่หรงชิงเหอ ฉู่ชูเหยียนจึงไม่อยากทำให้เขาขุ่นเคืองเกินไป

หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายแลกเปลี่ยนคำทักทายตามธรรมเนียมแล้ว มู่หรงซิ่วก็ถามด้วยความประหลาดใจ “คุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่ ทำไมวันนี้เสียงของท่านดูแหบไปหน่อย?”

ใบหน้าของฉู่ชูเหยียนแดงขึ้น “ไม่มีอะไร แค่เจ็บคอนิดหน่อย”

มู่หรงซิ่วเริ่มตั้งคำถามอย่างรวดเร็ว “เจ้ากินยาแล้วหรือยัง?

“เจ้าเป็นหวัดเพราะใส่ชุดบางเกินไปหรือเปล่า?

“เจ้าไม่ควรกินอะไรที่ชุ่มน้ำมันนะ”

“อย่าลืมทำให้ร่างกายอบอุ่นในตอนกลางคืนด้วย”

“หน้าผากของเจ้าร้อนไหม?

“เจ้ามีอาการอื่น ๆ อีกหรือไม่?

“ข้าควรพาเจ้าไปหาหมอไหม?”

“ไม่ต้องห่วง ข้าสนิทกับแพทย์หลวง ข้ามู่หรงซิ่วอย่างน้อยก็มีชื่อเสียงมากพอตัว”

“เช่นกัน ตราบเท่าที่คุณหนูใหญ่ต้องการ ข้าก็ว่างสิบสองชั่วยามทุกวัน!”

…

ฉู่ชูเหยียนรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่งกับบทสนทนาที่ไม่มีที่สิ้นสุดนี้ นางอยากจะเย็บปากของเขาให้สนิทแล้วตอบว่าเป็นเพราะนางใช้ปากให้สามี…

แต่นางยังต้องรักษาหน้าตาของตัวเอง สุดท้ายนางจึงตอบอย่างเฉยเมย “ขอบคุณสำหรับความกังวลของท่านนายน้อยมู่หรง ข้าสบายดี ถ้าได้พักผ่อนแล้วคงไม่เป็นอะไร”

มู่หรงซิ่วอ้าปากอีกครั้งกำลังจะพูดต่อไปอีก แต่มู่หรงชิงเหอทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วตวาด “เฮ้ย! ทำไมเจ้าถึงน่ารำคาญขนาดนี้? ถือว่ามีปากก็พล่ามไปเรื่อย ๆ!”

………………….