บทที่ 173 กลิ่นหอมของผู้หญิงอื่น

แบบไหนคือตัวจริงของคนผู้นี้กันแน่?

ยิ่งเจิ้งตานคิดเกี่ยวกับมันมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้นเท่านั้น อย่างไรก็ตาม นางยังไม่ลืมเป้าหมายของนางที่นี่ นางรีบลุกขึ้นไปดูทันทีว่า ซูอัน ออกจากห้องไปแล้วจริง ๆ จากนั้นนางปิดประตูและเริ่มสำรวจทั่วห้อง

แต่แล้วไม่ว่าหญิงสาวจะค้นไปซอกไหนมุมไหน นางก็ไม่พบตั๋วหนี้ที่นางกำลังตามหาอยู่เลย เจิ้งตานขมวดคิ้วแน่นพร้อมกับพึมพำกับตัวเอง “เขาเอามันไปซ่อนไว้ที่ไหนกันนะ?”

เพราะพยายามหาจนทั่วแล้วก็ยังไม่เจอตั๋วหนี้ ดังนั้นนางจึงตัดสินใจถอยออกไปก่อน นางไม่สามารถรอให้ ซูอัน กลับมาพร้อมกับหมอของสถาบันได้ ไม่อย่างนั้น ชายคนนี้ จะจับโกหกของนางได้ทันที ยิ่งไปกว่านั้น หากมีข่าวลือแพร่สะพัดว่านางเข้าหาซูอัน ถึงบ้านพักอาจารย์ ชื่อเสียงของนางคงป่นปี้แน่นอน

เจิ้งต้านไม่รังเกียจที่จะใช้ร่างกายยั่วยวน ซูอัน แต่นางไม่ต้องการให้ใครรับรู้เรื่องนี้

ทางด้านของ ซูอัน ก็วิ่งตรงเข้าไปในป่าและซ่อนตัว แน่นอนว่าเขารู้อยู่เต็มอกว่าหญิงสาวกำลังแกล้งบาดเจ็บ ดังนั้นเขาจะไม่โง่เขลาพอที่จะไปตามหาหมอจริง ๆ เขารอจนกว่านางจะจากไปก่อนที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ดูเหมือนว่าข้าจะต้องหาดอกบัวเร้นลักษณ์ให้เร็วที่สุด จะยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก เป็นรอบที่สามไม่ได้แล้ว!

แค่คิดถึงเหตุการณ์ครั้งแรกระหว่างเขากับเสวี่ยเอ๋อร์ มันก็เพียงพอที่จะทำให้เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างสิ้นหวังและหลั่งน้ำตาออกมา

หลังจากที่เห็นว่า เจิ้งตาน จากไปแล้ว ซูอัน ก็กลับไปที่บ้านพักของเขาอีกรอบและตรวจสอบทั่วห้องซึ่งก็พบว่าไม่มีสิ่งใดหายไป จากนั้นเขาจึงล็อกประตูบ้านพักและเดินกลับห้องเรียนอย่างเฉื่อยชา

อารมณ์ของเขายุ่งเหยิงไปตลอดคาบบ่าย จนในที่สุดก็เป็นเวลาเลิกเรียน

“พี่เขย พี่เขย~”

ในขณะที่ ซูอัน กำลังเดินออกจากห้องเรียน ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเรียกอันเบิกบาน ลอยมาเข้าหู เมื่อเขาหันกลับไปมอง ก็เห็น ฉู่ฮวนเจา กำลังโบกมือให้เขาอย่างมีความสุข

“ไม่ว่ายังไงน้องภรรยาของข้าก็ดีที่สุด!”

ซูอัน รู้สึกอบอุ่นในหัวใจเมื่อนึกถึง ฉู่ฮวนเจา ที่ปฏิบัติกับเขาอย่างดีมาโดยตลอดในระยะหลัง ๆ แต่แล้วเมื่อเขาคิดถึงอาการป่วยของตัวเองขึ้นมาอีกรอบ เขาก็กลับมามีสีหน้าหดหู่อีกครั้ง

“พี่เขย ท่านเป็นอะไรเนี่ย? ทำไมถึงทำหน้าหดหู่แบบนี้?” ฉู่ฮวนเจา เดินเข้ามาหาและถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นสีหน้าที่ผิดปกติของซูอัน

“ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่รู้สึกเหนื่อย ๆ กับชีวิตที่ยากลำบากของข้าที่ผ่านมา” ซูอัน เอ่ยขึ้นพลางถอนหายใจยาว

“ท่านจะหดหู่ไปทำไมกัน? ท่านลืมไปแล้วหรือไงว่าท่านเพิ่งเอาชนะ หยางเว่ย และได้รับการแต่งตั้งให้เป็นอาจารย์ชั่วคราวจากอาจารย์ใหญ่เจียง ตอนนี้ท่านควรจะมีความสุขกับมันมากกว่าไม่ใช่หรือ?” ฉู่ฮวนเจาถามอย่างไม่เข้าใจ

“ข้าเป็นแค่อาจารย์ชั่วคราว ข้าไม่ได้รับการว่าจ้างอย่างเป็นทางการซะหน่อย!” ซูอัน เอ่ยขึ้น ด้วยสีหน้าไม่สบายใจ

“อาจารย์ชั่วคราวก็ยังคงเป็นอาจารย์อยู่ดี ถ้าพ่อของข้าต้องรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาคงจะมองท่านใหม่อย่างแน่นอน!” แค่นึกภาพนี้มันก็ทำให้ ฉู่ฮวนเจา รู้สึกตื่นเต้น “นอกจากนี้ ถ้าพี่สาวของข้ารู้ว่าท่านเป็นอาจารย์ที่นางจะต้องเรียนด้วย ข้าคิดว่านางคงน่าจะสนใจท่านมากกว่าเดิมอย่างแน่นอน

แต่ว่าพี่เขย ข้าอยากให้ท่านทำอะไรให้ข้าสักอย่าง ในอนาคตเมื่อท่านเข้าไปสอนใน ชั้นเรียนนภา ท่านช่วยเลือกพี่สาวของข้าให้ตอบคำถามของท่านเยอะ ๆ นางมักจะทำตัวราวกับว่านางเก่งที่สุด ข้าอยากเห็นนางอายอย่างน้อยหนึ่งครั้ง!”

เมื่อนึกถึงสถานการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นตามที่ ฉู่ฮวนเจา พูดเมื่อครู่ จิตใจที่มืดมนของ ซูอัน ก็สว่างไสวขึ้นมาอย่างรวดเร็วโดยเฉพาะอย่างยิ่งความคิดที่จะทำให้ ฉู่ชูเหยียน เรียกเขาว่า ‘อาจารย์ซู’ ในที่สาธารณะ มันจะต้องเป็นภาพที่น่าสนใจอย่างแน่นอน!

“ว่าแต่เมื่อตอนพักกลางวันพี่หายไปไหนมา? ข้าอุตส่าห์เดินมาถึงที่นี่เพื่อชวนท่านไปกินข้าวกลางวันสักหน่อย แต่ท่านกลับหายไปไหนไม่รู้” สีหน้าของ ฉู่ฮวนเจา เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งเล็กน้อย เมื่อถามประโยคนี้ “เอ๊ะ? หรือว่าท่านแอบไปเจอกับผู้หญิงคนอื่นมา? ท่านไปหานางพวกผู้หญิง คนอื่นมาอีกแล้วใช่ไหม!”

“หะ? น…นี่เจ้าพูดบ้าอะไรของเจ้า? เจ้าหน้าที่ของสถาบันมาพาข้าไปดูบ้านพักของอาจารย์ต่างหาก!” ซูอัน ตกตะลึงกับสัมผัสที่หกของ ฉู่ฮวนเจา

“บ้านพักอาจารย์?” ดวงตาของ ฉู่ฮวนเจา เป็นประกาย “น่าสนใจ ๆ! ท่านเอากุญแจมาให้ข้าดูหน่อยเร็ว ๆ !”

“เจ้าจะทำอะไร?” ซูอัน ตั้งใจจะอวดหอพักของเขาตั้งแต่แรก ดังนั้นเขาไม่ลังเลเลย ที่จะส่งกุญแจไปให้

“ว้าว มันคือกุญแจบ้านพักอาจารย์ของสถาบันจริง ๆ ด้วย!” ฉู่ฮวนเจา มองสำรวจกุญแจ ที่อยู่ในมือของนางด้วยแววตาเป็นประกาย ครู่ต่อมา นางเอ่ยขึ้นต่อว่า “พี่เขย ท่านรู้หรือเปล่าว่า จริง ๆ แล้วข้าอยากได้บ้านพักในสถาบันมาโดยตลอด แต่ว่าพ่อและแม่ของข้าเข้มงวดกับข้ามาก และพวกเขาก็บอกตลอดว่ามันเปลืองเงิน ฮึ่ม! แม้แต่เจิ้งตานก็มีบ้านพักส่วนตัวในสถาบัน ข้าไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าทำไมข้าที่เป็นถึงลูกสาวของอ๋องถึงไม่มีแบบนี้?”

หัวใจของ ซูอัน เต้นผิดจังหวะเมื่อได้ยินชื่อของ เจิ้งตาน เขาพยายามเปลี่ยนเรื่อง อย่างรวดเร็ว “เฮ้ ถ้าเจ้าต้องการ เจ้าสามารถแวะไปนอนที่บ้านพักของข้าได้ทุกเมื่อ”

“จริงหรือ? เยี่ยมเลย!” ฉู่ฮวนเจา กระโดดด้วยความดีใจพร้อมกับเก็บกุญแจเข้าไปในกระเป๋าของนาง “ถ้างั้นบ้านพักของพี่เขยจะเป็นจุดงีบตอนบ่ายใหม่ของข้า ฮ่าฮ่า ดีจังที่มีบ้านเป็นของตัวเอง ข้าสามารถนอนบนเตียงนุ่ม ๆ ในระหว่างที่อยู่ที่นี่ได้แล้ว ไม่ต้องนอนงุ่มง่ามบนโต๊ะห้องเรียนเหมือนเด็กเหลือขอในชั้นเรียนอีกต่อไป!”

“ด..เดี๋ยวนะ นี่เจ้าตั้งใจจะใช้บ้านพักของข้างีบหลับในตอนบ่ายงั้นหรือ?” ซูอัน เกือบ กระอักเลือด “ข้าว่ามันไม่สะดวกหรอก!”

“หืม? ทำไมท่านต้องทำหน้าไม่สบายใจแบบนั้นด้วย?” ฉู่ฮวนเจา มอง ซูอัน ด้วยความสงสัย “หรือว่าท่านคิดจะซ่อนนางจิ้งจอกบางคนเอาไว้ที่นั่นใช่ไหม!”

“ไม่ ไม่ แน่นอน ไม่ใช่!” หัวใจของ ซูอัน เต้นผิดจังหวะ เขาโบกมือรัวและพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “ข้าหมายความว่าข้าเป็นผู้ชายและเจ้าเป็นผู้หญิง ข้าคิดว่ามันจำเป็นที่พวกเราจะต้องรักษาระยะห่างระหว่างเราบ้าง…”

ใบหน้าของ ฉู่ฮวนเจา เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที “พี่เขย นี่ท่านคิดบ้าอะไรอยู่ในหัว! ข้าไม่ได้วางแผนว่าจะใช้ห้องนอนของท่านซะเมื่อไหร่ ท่านลืมไปแล้วหรือไงว่าบ้านพักของสถาบันมันมีห้องตั้งหลายห้อง!”

ซูอัน ลืมนึกไปเลยว่าจริง ๆ แล้วบ้านพักของเขามีห้องนอนอยู่หลายห้องจริง ๆ อันที่จริง มันใหญ่พอที่จะให้คนสัก 6-7 คนอาศัยอยู่ได้ด้วยซ้ำ!

เพื่อทำลายบรรยากาศกระอักกระอ่วนตอนนี้ ซูอัน จึงรีบพูดขึ้นว่า “อ..อ้อ ข้าลืมเรื่องนั้น ไปเลย ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็มาได้เลยถ้าเจ้าต้องการ แต่อย่างน้อยก็คืนกุญแจให้ข้า ถ้าข้าไม่มีมันข้าจะเข้าไปในบ้านของข้าได้ยังไงจริงไหม?”

“ไม่เอา ข้าไม่คืนให้หรอก!” ฉู่ฮวนเจา ตอบกลับด้วยสีหน้าแน่วแน่ “ข้าจำเป็นต้องมีมันเอาไว้อยู่กับตัว ไม่อย่างนั้นข้าก็ไม่สามารถไปได้ทุกเมื่อที่ต้องการน่ะสิ ส่วนท่าน ท่านสามารถไปขอกุญแจใหม่กับทางสถาบันได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว!”

“หา? กุญแจบ้านพักไม่ได้มีแค่อันเดียวหรอกหรือ?” ซูอัน รู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินอย่างนั้น เนื่องจากอิทธิพลจากนิยายที่เขาเคยอ่านเมื่อชีวิตที่แล้ว เขาจึงนึกว่าบ้านพักจะมีกุญแจแค่อันเดียวเท่านั้นเพื่อความปลอดภัยของผู้อยู่อาศัย

“มันไม่ได้มีอันเดียว มันสามารถทำซ้ำได้!” ฉู่ฮวนเจา เอ่ยขึ้น “ทำไมข้ารู้สึกว่าท่านพยายามจงใจหาเหตุผลมากมายมาปฏิเสธข้าแบบนี้? นี่ท่านตั้งใจที่จะซ่อนนางพวกจิ้งจอกไว้ในบ้านของท่านจริง ๆ ใช่ไหม?”

เมื่อพูดจบนางเอนตัวไปทางเขาและเริ่มดมร่างกายของเขา จากนั้นสีหน้าของนาง ก็เปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยวด้วยความตกใจทันที “เฮ้ เฮ้ เฮ้! ข้าได้กลิ่นของผู้หญิงคนอื่นบนตัวของท่าน! เอ๊ะเดี๋ยวนะ? ทำไมกลิ่นนี้มันถึงคุ้น ๆ แบบนี้? นี่มันคล้ายกับกลิ่นของเจิ้งตานเลยไม่ใช่หรือ?”