บทที่ 489 แฝงตัว

บทที่ 489 แฝงตัว

“เจ้ากำลังวางแผนที่จะมอบของพวกนี้ให้กับผู้นำของกลุ่มวาฬ?” ซูอัน ตาเป็นประกายเมื่อได้ยินคำพูดเกี่ยวกับผู้นำกลุ่มวาฬจากดอกบ๊วยสี่ “เจ้าเคยเจอผู้นำกลุ่มวาฬมาก่อนงั้นเหรอ?”

“แน่นอนว่าไม่ แต่วันนี้ข้านัดพบเขาเอาไว้!” ดอกบ๊วยสี่หัวเราะ สำนักดอกบ๊วยเป็นเหมือนเรือที่กำลังจม และสมาชิกที่เหลือของสำนักก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะหลบหนีไปหาที่ปลอดภัย ดอกบ๊วยสี่วางแผนที่จะใช้ทรัพย์สินสองสามชิ้นในมือเพื่อแลกกับความปลอดภัยภายใต้การคุ้มครองของกลุ่มวาฬ

ท้ายที่สุด เขาก็เป็นหนึ่งในผู้สูงศักดิ์ของสำนักดอกบ๊วย และเมื่อรวมกับการที่เขาแสดงความจริงใจโดยการมอบของขวัญชิ้นใหญ่เช่นนี้ให้ สิ่งนี้ก็ย่อมทำให้ผู้นำกลุ่มวาฬเห็นความทุ่มเทของเขา และตกลงที่จะพบเขาเป็นการส่วนตัว

แต่เขาเคลื่อนไหวช้าไปเพียงก้าวเดียว ก็ถูกไอ้หน้าเหม็นคนนี้จับได้ นี่มันหายนะชัด ๆ!

“เจ้าลืมไปได้เลยหากกำลังคิดพยายามหาข่าวเกี่ยวกับกลุ่มวาฬจากข้า! ข้าไม่มีทาง…อุ๊บ!” ก่อนที่เขาจะพูดจบ ซูอันก็ยัดยาเม็ดหนึ่งเข้าไปในปากของเขา ซึ่งทำให้เขาตกใจจนหนังหัวชา “น…นี่…เจ้าป้อนอะไรข้า!?”

ซูอันยิ้ม “ไม่มีอะไร แค่ยาเม็ดที่มีปรสิตอยู่ภายใน หากเจ้าไม่ได้รับยาแก้พิษภายในหนึ่งวัน ปรสิตจะฟักไข่และเริ่มวางไข่ เลือดของเจ้าจะขนส่งไข่ไปทั่วร่างกายของเจ้า จากนั้นพวกมันจะว่ายไปกินสมองของเจ้าอย่างช้า ๆ…งั่ม ๆๆ หึหึหึหึ”

“ด…เดี๋ยวก่อน…ได้โปรดหยุด…อย่า…” ดอกบ๊วยสี่เกือบจะฉี่รดกางเกงเมื่อได้ยินซูอันทำเสียง ‘งั่ม ๆๆ’ ซึ่งมันยิ่งทำให้จินตนาการของเขาเตลิดไปไกลถึงภาพปรสิตกำลังกินสมองของเขาอย่างสนุกสนาน

เขาไม่กลัวยาพิษทั่วไป ถ้าเขาตายก็คือตาย อย่างไรก็ตาม ความทรมานแบบโดนปรสิตค่อย ๆ งับกินสมองไปเรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่เขายังมีชีวิตอยู่มันเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากเจอ!

ใบหน้าของซูอันเริ่มเย็นชา “ถ้าเจ้าต้องการช่วยตัวเองให้ไม่ประสบกับความทรมานแสนสาหัส ก็จงรีบบอกข้าเกี่ยวกับรายละเอียดการนัดพบกับผู้นำกลุ่มวาฬ ข้าจะให้ยาแก้พิษแก่เจ้าเมื่อข้าพอใจแล้ว”

ดูเหมือนว่ามนุษย์จะกลัวพวกปรสิตจริง ๆ ซูอันใช้เวลามากในการคิดเกี่ยวกับสิ่งที่น่ากลัวที่สุดเพื่อทำให้ศัตรูของเขาหวาดกลัว และเมื่อหลังจากคิดอ้างอิงจากภาพยนตร์สยองขวัญทุกเรื่องที่ตัวเองเคยดูมาก่อน ชายหนุ่มก็รู้สึกว่าแมลงน่าจะมีประสิทธิภาพมากที่สุด แน่นอนว่าผลลัพธ์นั้นทำให้เขาพึงพอใจมากเพราะชายคนนี้ยอมจำนนเร็วสุด ๆ

“ข้าจะพูด ข้าจะพูด ข้ายอมพูดแล้ว!” ดอกบ๊วยสี่ตัวสั่น เขารีบเผยทุกอย่างที่เขารู้

ซูอันตกอยู่ในห้วงความคิดในขณะที่เขาประมวลข้อมูล หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พูดว่า “เอาล่ะ เอาไว้ข้าพบกับผู้นำของกลุ่มวาฬเสร็จแล้วข้าจะกลับมาให้ยาแก้พิษแก่เจ้าก็แล้วกัน”

ดอกบ๊วยสี่โบกมือด้วยความตื่นตระหนกทันที “นายน้อยซู ข้าตายแน่ถ้าคนผู้นั้นรู้ว่าข้าเปิดเผยข้อมูล!”

กลุ่มวาฬเป็นกลุ่มที่โหดเหี้ยมมากในโลกใต้ดิน พวกเขามักจะทำตัวโหดร้ายอยู่เสมอ หลายครั้งที่พวกเขาไม่เพียงแค่ฆ่าคนเพียงคนเดียว แต่ยังมุ่งเป้าไปที่ครอบครัวทั้งหมดของเป้าหมายแทน นี่คือสิ่งที่ดอกบ๊วยสี่หวาดกลัว

“ไม่มีอะไรต้องกลัว ข้าจะแกล้งทำเป็นหนึ่งในลูกน้องของเจ้า ผู้นำกลุ่มวาฬจะจำข้าได้ยังไงจริงไหม? และเมื่อจบเรื่องข้าก็จะให้ยาแก้พิษแก่เจ้า แถมข้ายังจะให้เงินตอบแทนแก่เจ้าด้วยอีกต่างหาก แต่ถ้าเจ้าไม่ยอมตกลงล่ะก็ หึหึ…เอาล่ะ เจ้าเลือกมาว่าจะเอายังไง…”

ซูอันอยากสืบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับกลุ่มวาฬอยู่แล้ว เพราะเขาอยากทำให้ภรรยาของตัวเองมีความสุข นางต้องดีใจอย่างแน่นอน

ใบหน้าของดอกบ๊วยสี่เริ่มมืดมน และท้ายที่สุดเขาก็พยักหน้า “ก…ก็ได้! ข้าหวังว่าเจ้าจะรักษาสัญญา!”

ซูอันเชิดคางขึ้นสูง “อย่าลืมสิว่าเจ้ากำลังพูดกับใครอยู่! ที่ผ่านมาข้าซื่อสัตย์กับภรรยาของข้ามาโดยตลอด! ข้าไม่เคยโกหกเลย!”

“เอ่อ…เฮ้อ…ตกลง…ข้าจะเชื่อใจเจ้าในตอนนี้” ในใจดอกบ๊วยสี่เต็มไปด้วยความวิตก แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าไอ้ตัวร้ายตรงหน้านั้นไม่ได้มีสันดานเหมือนกับที่เพิ่งอวดอ้างเลย

อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีทางเลือกอื่น

ซูอันวิ่งไปตบไหล่เซี่ยซิวและมอบตั๋วเงินให้เขา “น้องชาย วันนี้ข้าคงต้องขอรบกวนให้เจ้าเป็นคนช่วยสร้างความบันเทิงให้กับทุกคนแทนข้าก่อน เอาไว้คราวหน้า ข้าจะตอบแทนให้เจ้าเอง!”

ซูอันรู้สึกว่าเขาจะทำให้ซางหลิวอวี้อับอายขายหน้า ถ้าเขาให้เงินนาง ดังนั้นเขาจึงมอบให้กับเซี่ยซิวแทน

เซี่ยซิวขมวดคิ้ว “ข้าจะเอาเงินของเจ้าได้ยังไง? รีบเอาคืนไป”

ซูอันหัวเราะ “เถอะน่า ข้ารู้ว่านายน้อยเซี่ยมีเงิน แต่วันนี้ข้าควรจะเป็นคนที่มอบความสุขให้กับทุกคนเจ้าลืมไปแล้วหรือไง?”

“ดี” เซี่ยซิวรู้สึกสบายใจมากขึ้น “อาซู ว่าแต่ตอนนี้เจ้ากำลังจะไปไหน?”

“ข้ามีเรื่องต้องจัดการก่อน” ซูอันตอบกลับอย่างคลุมเครือ จากนั้นเขาก็เดินไปหาซางหลิวอวี้เพื่อบอกนาง

ซางหลิวอวี้ค่อนข้างแปลกใจเมื่อนางได้ยินว่าซูอันมีสิ่งที่ต้องจัดการ อย่างไรก็ตาม นางปล่อยเขาไปโดยไม่ถามอะไร

เซี่ยซิวเดินเข้ามาข้างซางหลิวอวี้อย่างกระตือรือร้น “อาจารย์ซาง ข้ารู้จักภัตตาคารเปิดใหม่ที่พ่อครัวมีฝีมือมาก ๆ เชิญทางนี้เลย!” เขาพูดอย่างประจบประแจง

ซางหลิวอวี้เพียงยิ้มตอบอย่างสุภาพ แล้วนางก็เดินออกไปอย่างช้า ๆ

เซี่ยซิวติดตามนาง เมื่อพูดถึงผู้หญิงที่เขาเล่นด้วย พวกนางมักจะมาและจากไปตามที่เขาต้องการเสมอ แต่ตอนนี้เขาเดินตามอาจารย์ซางไปทั่วเหมือนสุนัขตัวหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม นางโดดเด่นเกินไป! นางแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่เขาคบหาด้วย ซึ่งมันทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะแสดงท่าทางถ่อมตนต่อหน้านาง

…

ในขณะเดียวกัน ซูอันได้เปลี่ยนเป็นชุดของสำนักดอกบ๊วย และตามดอกบ๊วยสี่ไปยังสถานที่นัดพบกับผู้นำกลุ่มวาฬ ระหว่างทางซูอันก็ถามรายละเอียดเกี่ยวกับสิ่งที่เขาต้องระวัง

เมื่อครู่มีความคิดชั่ววูบหนึ่งที่เขาคิดจะขอความช่วยเหลือจากสถาบันจันทร์กระจ่าง แต่ซางหลิวอวี้ไม่ได้โดดเด่นด้านการบ่มเพาะจนเขากังวลว่าจะมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับนาง ถ้าพานางไปด้วย

ดอกบ๊วยสี่ยังกล่าวอีกว่าผู้นำกลุ่มวาฬนั้นลึกลับมากและระแวดระวังอยู่เสมอ ถ้ามีคนมากเกินไปในกลุ่มของพวกเขา มันจะทำให้เกิดความสงสัยได้ง่าย

และด้วยเวลานัดพบที่กระชั้นชิด เขาจึงไม่มีเวลาติดต่อตระกูลฉู่ ในท้ายที่สุด ซูอันจึงตัดสินใจว่าต้องยอมเสี่ยงโดยไร้การสนับสนุนจากรอบด้าน

อย่างไรก็ตาม การทำเช่นนี้ก็ทำให้ชายหนุ่มได้เปรียบอยู่อย่างหนึ่ง ซึ่งก็คือเขามีอิสระที่จะเลือกว่าจะสู้หรือหนีก็ได้เมื่อถึงยามคับขัน ด้วยระดับการบ่มเพาะและประสบการณ์ในปัจจุบัน เขามั่นใจว่าตัวเองจะสามารถรักษาชีวิตไว้ได้

นอกจากนี้ เขาไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อต่อสู้ แต่เพื่อรวบรวมข้อมูล ผู้นำกลุ่มวาฬจะมายุ่งกับ ‘คนต่ำต้อย’ อย่างเขาทำไม?

ด้วยความระมัดระวังอย่างมาก ผู้นำกลุ่มวาฬนี้ได้จองห้องส่วนตัวในภัตตาคารระดับหรูหรามากเอาไว้

ชายที่ดูเคร่งขรึมหยุดพวกเขา ขณะที่พวกเขายังอยู่ชั้นล่าง และตรวจสอบพวกเขาอย่างละเอียดเพื่อหาอาวุธ เมื่อพอใจแล้วจึงโบกมือให้ขึ้นไปชั้นบน

ในขณะเดียวกัน สมาชิกกลุ่มวาฬคนอื่น ๆ คอยจับตามองถนนด้านนอกอย่างละเอียด เมื่อแน่ใจว่าจะไม่มีใครตามมาเท่านั้นจึงจะได้รับอนุญาตให้ผ่าน

ซูอันชื่นชมในความระมัดระวังของพวกเขา นี่มันเหมือนกับองค์กรอาชญากรรมในละครโทรทัศน์ไม่มีผิด!

ไม่สิ กลุ่มวาฬนี้เป็นองค์กรอาชญากรรมในชีวิตจริงนี่นา…

เมื่อพวกเขาไปถึงชั้นสอง มีคนเปิดประตูให้พวกเขาเข้าไปด้านใน

ดอกบ๊วยสี่กลืนน้ำลาย เขาประหม่าอย่างเหลือเชื่อ ซูอันเอื้อมมือออกไปผลักหลังของเขาเบา ๆ ส่วนหนึ่งเป็นการปลุกใจ และอีกส่วนหนึ่งเป็นการคุกคามแบบเงียบ ๆ

ดอกบ๊วยสี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเข้าไป ซูอันเดินตามหลังเขาในขณะที่แอบสังเกตสภาพแวดล้อมรอบตัว

ภายในห้องมีคนไม่มาก เมื่อเทียบกับการรักษาความปลอดภัยที่หนักหนาด้านนอกแล้ว ภายในห้องดูแทบจะไม่มีอะไรเลย

มีคนเพียงคนเดียวนั่งอยู่ที่โต๊ะ ซูอันตกใจตกใจเมื่อเห็นบุคคลที่นั่งอยู่ข้างใน ผู้นำกลุ่มวาฬเป็นผู้หญิงงั้นเหรอ?