บทที่ 879 ผู้หญิงประหลาด

บทที่ 879 ผู้หญิงประหลาด

ซูอันครุ่นคิด ทำไมสาวสวยถึงมักขี้หงุดหงิด?

อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มก็ไม่มีเวลาเหลือเฟือให้กับความคิดไร้สาระ เขารีบยกแขนขึ้นป้องกันการเตะของนาง

โอ้? เมื่อพิจารณาจากความผันผวนของพลังชี่ ดูเหมือนว่านางจะอยู่ในระดับที่ห้า ด้วยอายุของนาง การบ่มเพาะในระดับนี้ก็เพียงพอที่จะระบุว่านางเป็นอัจฉริยะ

มู่หรงชิงอึ้งไปชั่วครู่ เกิดอะไรขึ้น? นางไม่เข้าใจว่าทำไมซูอันถึงสามารถป้องกันการโจมตีอย่างฉับพลันของนางได้?

ระดับการบ่มเพาะของเขาสูงแค่ไหน?

เขายังดูเด็กมาก เรื่องแบบนี้เป็นไปได้อย่างไร?

นอกจากนี้ยังมีข่าวลือว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่ได้แต่งงานกับผู้ชายที่ไร้ประโยชน์ ลูกเขยขยะจะเก่งขนาดนี้ได้อย่างไร?

ข้าแน่ใจว่าถีบไวแล้ว อะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาสามารถปัดป้องมันได้อย่างง่ายดายเช่นนี้?

เมื่อรู้สึกถึงความร้อนจากฝ่ามือของซูอันซึ่งจับคว้าที่ขาของนางไว้แน่น นางก็ทั้งอับอายและโกรธ

—

ท่านยั่วยุมู่หรงชิงเหอสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 444!

—

นางบิดตัวหมุนกลางอากาศ วาดขาอีกข้างเล็งแล้วเตะเข้าที่คอของซูอัน แรงเหวี่ยงของการหมุนนี้ทำให้กำลังเตะครั้งนี้ยิ่งใหญ่กว่าครั้งแรกมาก

ซูอันเลิกคิ้วขึ้น เขาประหลาดใจมาก ไม่คิดว่านางจะสามารถโจมตีอีกครั้งได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้ สัญชาตญาณการต่อสู้ของนางค่อนข้างเฉียบคม

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปล่อยขาของนางและก้าวถอยหลังเพื่อหลบการโจมตีครั้งที่สองนี้

หลังจากหลุดจากเงื้อมมือ มู่หรงชิงเหอได้โจมตีเขาจากทุกทิศทุกทางด้วยหมัดเข่าศอก

ผู้หญิงคนนี้ช่างผาดโผนจริง ๆ! ไม่น่าแปลกใจที่นางไม่สวมชุดกระโปรง

เขาประหลาดใจที่สมองของเขายังมีความสามารถในการคิดฟุ้งซ่านในสถานการณ์เช่นนี้

การถาโถมโจมตีทำให้นางเริ่มอ่อนกำลัง ซูอันยกนิ้วแล้วแทงใส่นางเมื่อเห็นช่องโหว่ในการโจมตี

ดัชนีเจิดจรัส!

เขาโจมตีจุดอ่อนของนางโดยสัญชาตญาณ แต่เขาก็รู้สึกเสียใจทันทีที่นิ้วของเขาแทงลงในจุดอ่อนโยนบริเวณต้นขาด้านในของนาง

มู่หรงชิงเหอกรีดร้องและทรุดตัวล้มลงด้านข้าง นางพยายามจะลุกขึ้นตามสัญชาตญาณ แต่ความเจ็บปวดก็ลามไปทั่วในทันที ขาของนางอ่อนแรงจนแทบจะอยู่นิ่งไม่ไหว

ซูอันสงสัยว่าเขาควรอธิบายตัวเองหรือไม่ แต่เห็นได้ชัดว่านางเป็นคนที่โจมตีเขาก่อน ถ้าเขาต้องกล่าวขอโทษคงเป็นเรื่องที่น่าตลก

มู่หรงชิงเหอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ดวงตาของนางก็จับจ้องมาที่นิ้วของเขาด้วยความตกใจ “ท่าเมื่อกี้ของเจ้าเรียกว่าอะไร?”

ซูอันตกตะลึง นางไม่ได้ร้องไห้หรือโวยวายว่าข้าละเมิดความบริสุทธิ์ของนางเหรอ?

เกิดอะไรขึ้นกับปฏิกิริยาของนาง? นางสนใจแค่อยากรู้ชื่อทักษะของเขาเท่านั้น!

อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้เขายังคงตอบออกไปว่า “ดัชนีเจิดจรัส”

“ดัชนีเจิดจรัส?” มู่หรงชิงเหอเงียบไปครู่หนึ่ง “ชื่อเพราะดี แต่ว่าเจ้าควรระวังให้ดี”

นางหยิบหอกสั้นสองเล่มออกจากเอว นางไม่ได้ใช้อาวุธของนางก่อนหน้านี้เพราะความภาคภูมิใจของนาง นางคิดว่าเพียงขาสองข้างก็เพียงพอที่จะจัดการกับเขา ตอนนี้นางรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้บ่มเพาะแล้ว ดังนั้นนางจึงไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย

“ไฮย่า!” นางส่งเสียงร้อง หอกทั้งสองพุ่งเข้าใส่เขา หอกหนึ่งเล่มจากทางซ้ายและอีกเล่มหนึ่งจากทางขวา ซึ่งตัดช่องทางหลบหนีเกือบทั้งหมด

ซูอันสามารถสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าแม้ในระยะไกล เขาสังเกตเห็นหอกทั้งสองตั้งแต่ก่อนหน้านี้ แต่เขาไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่ามันอาจเป็นเพียงเครื่องประดับที่แปลกตา ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าพวกมันเป็นอาวุธที่ร้ายกาจ

ผู้หญิงคนนี้ดูไม่เจนจัด แต่นางก็มีกลิ่นอายเหมือนทหารที่ผ่านสงครามมาหลายศึก

แม้จะมีความคิดแล่นเข้ามาในหัว เขาก็ไม่หยุดเคลื่อนไหว แต่ก้าวไปด้านข้างและใช้วิชาร่างก้าวทานตะวัน

มู่หรงชิงเหอมั่นใจว่าหอกทั้งสองของนางจะต้องถูกเป้า แต่คู่ต่อสู้ของนางกลับหายตัวไปในพริบตา จากนั้นเขาก็อยู่ข้างนางแล้ว ด้วยความตื่นตระหนก นางรีบชักหอกกลับเพื่อสกัดกั้นนิ้วที่แทงเข้ามา

ซูอันค่อนข้างประทับใจ การโจมตีครั้งก่อนของนางนั้นยอดเยี่ยมมาก แม้ว่าระดับการบ่มเพาะของนางจะไม่สูงนัก แต่สัญชาตญาณในการต่อสู้ของนางกลับสูงกว่าคนอื่นในระดับเดียวกันมาก

ชายหนุ่มสามารถจัดการนักฆ่าระดับหกได้ในชั่วพริบตา แต่หญิงสาวระดับห้าคนนี้สามารถติดตามเขาได้หลังจากการใช้วิชาร่างก้าวทานตะวันหลายครั้ง

มู่หรงชิงเหอรู้สึกว่าแขนของนางเจ็บ แรงสะท้อนจากการปะทะนั้นมากเกินกว่าที่นิ้วของนางจะรับได้ และหอกเล่มหนึ่งของนางก็กระเด็นไป

ซูอันยิ้มเยาะ

ข้าปลดอาวุธเจ้าได้แล้ว ถึงเวลาแล้วที่เจ้าต้องขอยอมแพ้!

แต่โดยไม่คาดคิด มู่หรงชิงเหอแทงหอกที่อยู่ในมืออีกข้างไปยังหอกที่กระเด็นลอยหลุดมืออยู่กลางอากาศ จากนั้นด้วยเสียงอันดังหอกสั้นสองอันรวมกันเป็นหอกยาว!

ดวงตาของซูอันเบิกกว้าง มีแบบนี้ด้วยเหรอ?

มู่หรงชิงเหอแทงหอกมาที่เขาด้วยความเร็ว ก่อให้เกิดภาพลวงตาของหอกหลายอันพุ่งเข้ามา เขาเอื้อมมือออกไปคีบไว้ด้วยสองนิ้ว และภาพเหล่านั้นก็หายไป มีเพียงหอกเล่มเดียวนิ่งค้างระหว่างนิ้วของเขา

ใบหน้าของมู่หรงชิงเหอแดงก่ำ นางไม่สามารถดึงมันออกได้ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตาม ทำไมเขาถึงมีนิ้วที่แข็งแรงเช่นนี้?

นางสั่นสะท้านคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากนิ้วนี้กระทบร่างกายของนาง

“หยุดพยายามได้แล้ว เจ้าทำอะไรข้าไม่ได้หรอก มีแต่จะเจ็บตัวเปล่า ๆ ถ้าเจ้าต้องการหอกคืนก็ไม่ใช่ปัญหาเลย แค่เอ่ยปากขอร้องข้าแบบหวาน ๆ ข้าจะยอมคืนมันให้เจ้าทันที” ซูอันกล่าวอย่างสบาย ๆ คู่ต่อสู้ที่ผ่านมาของข้า ถ้าไม่ใช่ผู้บ่มเพาะระดับแปดก็เป็นผู้บ่มเพาะระดับเก้า ถ้าขืนข้าพลาดให้หญิงสาวอย่างเจ้ารังแก ข้าเองก็คงไม่รู้ว่าจะซ่อนใบหน้าไว้ที่ไหน

มู่หรงชิงเหอโกรธมาก “ฝันไปเถอะ!”

ท่านยั่วยุมู่หรงชิงเหอสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 999!

—

ความโกรธดูเหมือนจะเสริมความแข็งแกร่งให้นาง นางพันแขนตัวเองเอาไว้กับหอกจนแน่นก่อนจะเตะเท้าถีบตัวให้หมุนควงกลางอากาศเพื่อใช้แรงส่งบิดหอกให้หลุดจากมือของซูอัน

หอกบิดหมุนไปพร้อมกับแรงของนางอย่างรุนแรง

แม้แต่ซูอันก็ไม่สามารถจับมันได้และเขาก็ปล่อยมืออย่างรวดเร็ว

ริมฝีปากของมู่หรงชิงเหอโค้งขึ้น นางกำลังจะถอนหอกของนางกลับแต่อึดใจถัดมารอยยิ้มของนางก็ต้องแข็งทื่อ

ซูอันเหยียดสองนิ้วออกอย่างรวดเร็วเพื่อคีบจับหอกของนางอีกครั้ง ในเวลาเดียวกันมืออีกข้างของเขาค่อย ๆ ลูบไล้ที่ใบหอก “หอกดีจริง ๆ!”

เขายิ้มอย่างชั่วร้าย

——————————————————-