บทที่ 938 นอนบนเตียงกับข้า

บทที่ 938 นอนบนเตียงกับข้า

หัวใจของซูอันเริ่มเต้นแรงเมื่อได้ยินเสียงเสื้อผ้าที่ถูกถอดออก ผู้หญิงเลือดร้อนคนนี้กำลังยั่วยวนข้าด้วยการผลัดเสื้อผ้าใช่ไหม?

กลิ่นหอมของนางที่ลอยอยู่ในอากาศ กระตุ้นบางสิ่งในตัวเขา

ข้าหันหลังกลับไปดูไม่ได้ แต่ข้าสามารถใช้พลังของตราหยกเพื่อเห็นด้วยตาของพวกสัตว์…

เขายกมือขึ้นและกำลังจะใช้ความสามารถของตราหยก แต่สุดท้ายก็หยุดตัวเอง ฮึ่ม! ข้าเป็นคนตรงไปตรงมา! ถ้าข้าอยากดู ข้าจะดูให้เต็มตา ไม่มีทางทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ให้เสียเกียรติ!

“เจ้าบ่นอะไรอยู่ตรงนั้น?” ฝีเท้าอันนุ่มนวลของอวิ้นเจียนเยว่ดังมาจากข้างหลังเขา

ซูอันหันกลับมา ดวงตาของเขาเป็นประกาย นางเปลี่ยนเป็นชุดสีขาว ชุดดำก่อนหน้านี้ทำให้นางดูเหมือนแม่มด แต่ตอนนี้นางดูบริสุทธิ์เหนือโลกีย์

เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “รูปร่างหน้าตาของท่านไม่ตรงกับที่คนอื่นพูดเลยจริง ๆ เจ้าสำนักมารควรจะเป็นคนที่มีบุคลิกก้าวร้าวและเย้ายวน แต่กลับกลายเป็นว่าท่านบริสุทธิ์ราวกับนางฟ้ามากกว่า”

คิ้วของนางเริ่มขมวดขึ้นเมื่อนางได้ยินคำว่า ‘ก้าวร้าวและเย้ายวน’ แต่คำพูดต่อไปของซูอันทำให้นางสบายใจขึ้นมาก นางไม่สนใจที่จะโต้เถียงกับเขา นางกลับไปนอนบนริบบิ้นผ้าไหมบาง ๆ อีกครั้ง

ความชื่นชมของซูอันเพิ่มขึ้นเมื่อเขามองสาวงามที่สวมชุดขาว นางสวยกว่าเซียวเหล่งนึ่งในซีรีส์ซะอีก

“เจ้ามองอะไร?” แม้ว่านางจะไม่ลืมตา แต่ดูเหมือนว่าอวิ้นเจียนเยว่จะสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวของเขา

ซูอันยิ้ม “ไม่มีอะไรสำคัญ ข้าแค่อยากจะเตือนท่านว่าอย่าได้ปล่อยให้ความคิดของท่านฟุ้งซ่านขณะนอนอยู่บนริบบิ้นไหม ไม่อย่างนั้นท่านอาจจะร่วงลงมาได้”

“เจ้าสงสัยในความสามารถของข้าขนาดนั้นเลยเหรอ?” อวิ้นเจียนเยว่กล่าวเสียงต่ำ

ซูอันยอมรับความสามารถของนางแน่นอน นางเป็นผู้บ่มเพาะระดับปราชญ์อยู่แล้ว ดังนั้นเรื่องนี้ไม่ควรจะยากเกินไปสำหรับนาง

เขานอนลง แม้ว่ากลิ่นที่ลอยอยู่ในอากาศและการรู้ตัวว่ากำลังนอนอยู่ในห้องเดียวกับสาวงามทำให้จิตใจของเขาปั่นป่วน แต่เขาก็ยังเหนื่อยเกินกว่าจะทำอะไรได้และผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

…

กลางดึก เขาถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงดังตุ้บ มันมาพร้อมกับเสียงร้องของผู้หญิง “อ๊า!”

ซูอันตกใจลุกขึ้นและกวาดสายตาหาต้นเสียง ประสาทสัมผัสของเขาตื่นตัว สาวงามที่หลับใหลอยู่บนริบบิ้นผ้าไหมได้หายไปแล้ว

สายตาของเขาเลื่อนลงมาจับที่อวิ้นเจียนเยว่ซึ่งอยู่บนพื้น กำลังถูก้นของนาง ผมยาวยุ่งเหยิงกระจัดกระจาย

เขามองดูริบบิ้นที่แกว่งไปมาด้านบนแล้วหันกลับมามองนาง ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้น

อวิ้นเจียนเยว่หันมามองเขาทันที “เจ้าตายแน่ถ้าหัวเราะ!” นางพูดด้วยสีหน้าที่ดูอันตราย

แม้ว่านางจะพูดจาขึงขัง แต่ใบหน้าของนางร้อนขึ้นแล้ว นี่มันน่าอายเกินไป! เมื่อครู่นี้นางคิดว่าตัวเองจะทรงตัวอยู่ได้ แต่หลังจากนั้นไม่นานเลยที่นางทำให้ตัวเองขายหน้า

นางเป็นผู้บ่มเพาะระดับปราชญ์และเป็นเจ้าสำนักศักดิ์สิทธิ์! การที่ตัวเองอับอายต่อหน้าเด็กแบบนี้มันเกินทนยิ่งนัก!

“ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่หัวเราะ เว้นแต่…ข้าไม่สามารถกลั้นมันไว้ได้” ซูอันอดไม่ได้ที่จะแกล้งนาง

อวิ้นเจียนเยว่จ้องเขม็ง

—

ท่านยั่วยุอวิ้นเจียนเยว่สำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 233…233…233…

—

ซูอันส่ายหัว “ข้าเป็นคนมีความคิดเพ้อเจ้อทั้งวัน ข้าไม่สามารถควบคุมตัวเองให้จิตใจสงบเป็นสมาธิได้ ข้าคงไม่ขึ้นไปทั้ง ๆ ที่รู้ว่าตัวเองต้องตกลงมาหรอก”

“ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะทำไม่ได้!” ด้วยการกระโดดแผ่วเบาอีกครั้ง นางทะยานกลับขึ้นไปอยู่บนริบบิ้นผ้าไหม

แม้ว่าริบบิ้นจะส่ายไหว แต่นางก็ดูทรงตัวได้ดี

“ดวงวิญญาณของท่านได้รับบาดเจ็บ” ซูอันกล่าว “ถ้าท่านมัวฝืนตัวเองและไม่ได้พักผ่อน มันจะใช้เวลานานมากกว่าเดิมในการฟื้นฟู”

อวิ้นเจียนเยว่ตระหนักว่านางกำลังพยายามบังคับตัวเองให้ตื่นอยู่จริง ๆ เพื่อที่นางจะได้ไม่ต้องหล่นลงไปอีกครั้ง

ตอนนี้นางกลับมาอยู่บนริบบิ้นผ้าไหมอีกครั้ง นางจึงเข้าใจความหมายของเขาแล้ว การนอนหลับแบบนี้ต้องใช้จิตใจที่ว่างสงบ แม้ว่านางจะมาถึงระดับปราชญ์แล้ว แต่ดวงวิญญาณของนางนั้นเสียหาย ความคิดของนางฟุ้งซ่านไปทั่ว ไม่มีทางให้ตัวเองสงบสติอารมณ์และหลับลงได้

นางสามารถทำได้ในขณะที่นางตื่น แต่เมื่อไรที่นางผล็อยหลับไปและสูญเสียการควบคุมสติ นางจะตกลงไปอย่างง่ายดาย

ซูอันสามารถบอกได้จากความเงียบที่ดื้อรั้นของนางว่านางยังไม่ยอมแพ้ “งั้นข้าจะนอนต่อก็แล้วกัน แต่ถ้าท่านรักษาสมดุลไม่ได้จริง ๆ ก็มานอนบนเตียงกับข้าเถอะ แบ่งกันนอนคนละครึ่งก็ได้ เราไม่จำเป็นต้องทะเลาะกันเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้”

ซูอันไม่รอคำตอบจากนาง เขาหันหลังกลับและล้มตัวลงนอน

อวิ้นเจียนเยว่ตัวแข็ง ความตั้งใจของนางสั่นคลอนเล็กน้อย สถานการณ์นี้เป็นข้อยกเว้น หากนางไม่ได้พักผ่อนอย่างเหมาะสม ดวงวิญญาณของนางก็จะฟื้นตัวช้าลง เหตุใดจึงต้องทนทุกข์ทรมานเพียงเพราะความเย่อหยิ่งของตัวเอง?

นอกจากนี้ ชายคนนี้จะสามารถทำอะไรกับนางได้? เขาหลงใหลฮัวเล่ยและยิ่งไปกว่านั้น นางแก่กว่าเขามาก…

ตัวนางเองยังแข็งแกร่งเช่นกัน ถ้าเขาล้ำเส้นจริง ๆ นางจะทำให้เขาเสียใจที่เกิดมาในโลกนี้

แต่ท้ายที่สุดนางก็ตัดสินใจ

อย่างไรก็ตาม มันดูน่าละอายเกินกว่าจะเข้าไปในตอนนี้ ดังนั้นนางจึงนอนบนริบบิ้นผ้าไหมอีกครู่หนึ่ง เมื่อนางได้ยินเสียงหายใจของเขาค่อย ๆ ช้าลง และเห็นว่าซูอันหลับไปแล้ว นางจึงกระโดดลงมาจากริบบิ้นผ้าไหมอย่างสง่างาม

นางสังเกตเห็นว่าซูอันนอนหลับชิดไปทางขอบเตียงและทิ้งพื้นที่ส่วนใหญ่ไว้ให้นาง

อวิ้นเจียนเยว่ยังคงลังแลแต่นางยังคงนอนลงทางด้านที่ว่าง แน่นอนว่านางอยู่ห่างจากเขา และไม่แตะต้องเนื้อตัวเขาเลย

นางหายใจเข้าลึก ๆ สงบลมหายใจที่ขาดห้วงและพูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะหลับจริง ๆ หรือเปล่า แต่ข้าจะตัดมือของเจ้า ถ้ามันมาโดนตัวข้า เข้าใจตรงกันนะ?”

คำตอบเดียวคือเสียงลมหายใจของซูอัน

อวิ้นเจียนเยว่หลับตาทั้งที่ยังคงรู้สึกกระสับกระส่าย อย่างไรก็ตาม ดวงวิญญาณของนางได้รับบาดเจ็บสาหัสและต้องการการพักผ่อน ในที่สุดนางก็ผล็อยหลับไป