บทที่ 945 เรียกพบส่วนตัว

บทที่ 945 เรียกพบส่วนตัว

ทั้งหมดรีบไปที่วังไร้พิพาท ระหว่างทางกุ้ยน้อยแอบมองซูอันอย่างลับ ๆ

เพื่อยืนยันมิตรภาพของพวกเขา ขณะที่เดินผ่านซูอัน เขาพูดเสียงเบา “ขอบคุณท่านผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตข้าไว้”

ผู้ที่ทำงานในวังมักเป็นคนมีไหวพริบ เห็นได้ชัดว่าเขารู้ว่าตัวเองมีชีวิตอยู่ได้ก็เพราะซูอันเท่านั้น ไม่เพียงเท่านั้นเขายังได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นขันทีส่วนตัวของจักรพรรดินีอีกด้วย

ซูอันยิ้ม “เจ้าพูดเกินไป” เขาตอบ “พวกเราก็แค่ช่วยเหลือกันเอง”

นี่คือสิ่งที่กุ้ยน้อยต้องการได้ยิน เขามีความสุขมากขึ้นเพราะไม่มีความเย่อหยิ่งในท่าทีของอีกฝ่าย “ต่อไปภายภาคหน้าเราควรหาโอกาสที่จะสนิทสนมใกล้ชิดกันยิ่งขึ้น”

เขาไม่กล้าพูดนานเกินไป โดยเฉพาะท่ามกลางสายตาของคนรอบข้าง หลังจากประโยคสุดท้ายนี้ กุ้ยน้อยจึงเดินไปที่ด้านหน้าเพื่อนำทาง

ซูอันยิ้มเช่นกัน เขารู้ดีถึงอำนาจของเหล่าขันทีจากซีรีส์ทั้งหลายที่เขาดูเมื่อโลกก่อนหน้านี้ เป็นการดีที่สุดที่จะไม่ล่วงเกินเหล่าขันทีถ้าเป็นไปได้ และจะดีกว่าถ้าเขาสามารถสนิทสนมกับขันทีบางคนได้…

แน่นอนว่าชายหนุ่มต้องทำให้แน่ใจว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นไปอย่างลับ ๆ ขุนนางส่วนใหญ่คงจะดูถูกเขาแน่ ๆ ถ้าเห็นว่าเขาอยู่กับขันทีบ่อยครั้ง

แม้ว่าทั้งสองคนจะพูดกันเพียงสั้น ๆ แต่บทสนทนาของพวกเขาก็ไม่หลุดพ้นจากหูขององค์หญิงรัชทายาท นางมองซูอัน “เจ้ารู้จักขันทีในวังไร้พิพาทด้วยเหรอ?” นางถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

ซูอันได้กลิ่นหอมหวานของนาง “ขันทีผู้นั้นเป็นผู้นำทางเมื่อครั้งก่อนที่จักรพรรดินีเรียกกระหม่อมไปเข้าเฝ้า” เขาตอบ

“เจ้าสองคนสนิทกันมากหลังจากเจอกันแค่ครั้งเดียว?” องค์หญิงรัชทายาทขมวดคิ้ว สัญญาณเตือนดังขึ้นในใจนาง จักรพรรดินีพยายามส่งสายลับเข้ามาในวังตะวันออกหรือไม่?

“บางทีกระหม่อมอาจเป็นแค่คนที่เข้ากับคนอื่นง่ายน่ะพะย่ะค่ะ” ซูอันตอบพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกถึงความระแวดระวังขององค์หญิงรัชทายาท ดูเหมือนว่าลูกสะใภ้จะมีความเกลียดชังโดยธรรมชาติต่อแม่ย่าของพวกนางไม่ว่าจะอยู่ในโลกใด นอกจากนี้จักรพรรดินีก็ไม่ใช่มารดาผู้ให้กำเนิดของรัชทายาทซึ่งเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เป็นแรงผลักดันให้องค์หญิงรัชทายาทเกิดความสงสัย

องค์หญิงรัชทายาทนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ…

ผู้ชายคนนี้ถือว่าตัวเองเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นง่าย? ความมั่นใจของเขามาจากไหนกัน?

การแสดงออกที่หน้าด้านของเขาทำให้นางรู้สึกแย่ ใบหน้าที่นิ่งเฉยและไร้อารมณ์ของทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ดปรากฏขึ้นในใจของนาง นั่นคือสิ่งที่ผู้ชายควรจะเป็น!

ทันใดนั้นนางจำได้ว่าของทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ดกอดนางเมื่อตอนนั้นอย่างไร นางก็รู้สึกว่าข้างเอวของนางอุ่นขึ้น นี่คือที่ที่ชายผู้นั้นวางมือ…

องค์หญิงรัชทายาทรู้สึกว่าแก้มของนางเริ่มร้อน นางรีบปัดเป่าความคิดฟุ้งซ่านเหล่านี้ “ทำไมจักรพรรดินีมาหาเจ้าเมื่อวานนี้?” นางถาม

“ไม่มีอะไรมาก พระนางแค่กังวลเกี่ยวกับความน่าเชื่อถือของราชเลขาคนใหม่ขององค์รัชทายาท พระนางยังสนใจรายละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้นกับซือคุนพะย่ะค่ะ” ซูอันตอบ

องค์หญิงรัชทายาทจ้องมองเขา “แล้วเจ้าตอบกลับไปว่าอย่างไร?”

จักรพรรดินีเป็นนายหญิงในวัง และเป็นเรื่องปกติที่พระองค์จะถามเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด ด้วยเหตุผลบางอย่าง องค์หญิงรัชทายาทรู้สึกไม่มั่นคง ราวกับว่าจักรพรรดินีกำลังสอดมือเข้ามายุ่งเกี่ยวกับอาณาเขตของนาง

“แน่นอน กระหม่อมตอบว่ากระหม่อมเป็นคนที่ไว้ใจได้มีความสามารถเพียงพอ ส่วนเรื่องซือคุน กระหม่อมแค่บอกเล่าไปตามที่องค์หญิงสั่งให้กระหม่อมพูด” ซูอันไม่พอใจกับการเป็นคนเดียวที่ต้องตอบคำถาม ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เอ๊? ทำไมไม่เห็นคุณยายโม่…แค่ก ๆ กระหม่อมหมายถึงนางกำนัลขององค์หญิงรัชทายาท”

เสียงขององค์หญิงรัชทายาทมีความกังวลแฝงอยู่ “นางได้รับบาดเจ็บสาหัสในการต่อสู้เมื่อวานนี้ และดวงวิญญาณของนางก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน น่าเสียดายที่ไม่มียาที่เหมาะสมที่จะรักษานาง นางทำได้แค่พักผ่อน”

ซูอันตกตะลึงกับการเปิดเผยนี้ ที่แท้องค์หญิงรัชทายาทไปโรงแพทย์หลวงเพื่อหายาให้นางกำนัลนี่เอง! แต่ทำไมจู่ ๆ นางถึงยกสมุนไพรห้ารากให้ข้าล่ะ?

หรงโม่อาจจะร้องไห้ด้วยความน้อยใจถ้ารู้เรื่องนี้เข้า!

แต่แล้วเขาจำได้ว่าองค์หญิงรัชทายาทหลงใหลในอีกตัวตนของเขาเพียงใด และจู่ ๆ เขาก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้น ซูอันเพ่งพินิจสาวงามคนนี้อย่างละเอียดอีกครั้ง นางมีดวงตาที่สวยงามและใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากของนางแดงชุ่มชื้น เขาต้องยอมรับว่านางงดงามจริง ๆ นางดีพอที่จะถือว่าเป็นคู่ที่ดีสำหรับเขา

ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เครื่องหมายสีแดงหว่างคิ้วของนาง บางครั้งก็ดูเหมือนดอกบ๊วยและบางครั้งดูเหมือนหญ้าสี่แฉก? สิ่งนี้ทำให้นางยิ่งดูงดงามและเปี่ยมไปด้วยสง่าราศี

องค์หญิงรัชทายาทกำลังจะพูดอย่างอื่น แต่เมื่อนางสังเกตเห็นว่าซูอันจ้องมองที่นางไม่วางตานางขมวดคิ้วทันที “คนแซ่ซู! อย่าได้ลืมสถานะของเจ้าเป็นอันขาด!”

ทำไมเขามองมาที่ข้าแบบนี้? ผู้ชายคนนี้เบื่อที่จะมีชีวิตอยู่หรือไง?

ถ้าเป็นคนอื่น นางอาจจะระเบิดอารมณ์ไปแล้ว แต่นางรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงสามัญชนจากเมืองจันทร์กระจ่าง ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะไม่เข้าใจกฎเกณฑ์บางอย่าง

แต่หากนางปล่อยให้การไร้มารยาทของเขาเกินเลย ข่าวลือก็อาจปรากฏขึ้น สถานะทางสังคมของนางค่อนข้างล่อแหลมในตอนนี้ และสายตานับไม่ถ้วนกำลังจับจ้องนางอยู่ ยิ่งมีเรื่องเสื่อมเสียน้อยเท่าไรยิ่งดี

ซูอันพูดไม่ออกเมื่อเห็นองค์หญิงรัชทายาทเบือนหน้าหนี ราวกับจะเลี่ยงการจ้องมองของพวกวิปริต เจ้าต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือ? ข้าแค่มองดูเครื่องหมายบนหน้าผากของเจ้า ข้าไม่ได้อยากได้เจ้าหรืออะไรทั้งนั้น

…

ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงวังไร้พิพาท รัชทายาทและองค์หญิงรัชทายาทเป็นผู้ได้เข้าเฝ้าก่อน จักรพรรดินียิ้มเป็นการต้อนรับ นางไม่ได้มองซูอันแม้แต่ครั้งเดียว จักรพรรดินีและองค์หญิงรัชทายาทพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง

ซูอันเบะปากด้วยความรังเกียจ ดูการเสแสร้งของแม่ผัวลูกสะใภ้คู่นี้ องค์หญิงรัชทายาทไม่ไว้วางใจจักรพรรดินีอย่างชัดเจน และจักรพรรดินีได้เปิดเผยความไม่พอใจของนางกับองค์หญิงรัชทายาทเมื่อวานนี้ แต่วันนี้เมื่อเจอหน้ากันทั้งคู่กลับดูเหมือนรักใคร่กันเต็มประดา!

จิ๊ ๆ ผู้หญิงเป็นเพศที่น่ากลัวจริง ๆ!

หลังจากแลกเปลี่ยนคำทักทายสารทุกข์สุขดิบเล็กน้อย จักรพรรดินีก็ให้รางวัลแก่คนอื่น ๆ ของวังตะวันออกสำหรับการปกป้ององค์รัชทายาทและองค์หญิงรัชทายาท

องค์หญิงรัชทายาทเหลือบมองซูอัน เป็นเรื่องปกติที่จะให้รางวัลผู้อื่น แต่ซูอันคนนี้กลับออกไปก่อนที่เหล่านักฆ่าจะบุกวัง ดังนั้นเขาไม่ได้สร้างผลงานอะไรเลย เขามีสิทธิ์บ้าบออะไรมาได้รางวัลกับคนอื่นด้วย?

อะแฮ่ม ๆ หลิงหลงเจ้าใจเย็น ๆ ก่อน…!

เจ้าเป็นผู้หญิงที่ฉลาดและมีคุณธรรม เจ้าสามารถใช้คำหยาบเช่นนี้ได้อย่างไร?

องค์รัชทายาทที่อ้วนท้วนเริ่มหงุดหงิดและเรียกร้องหาอาหาร จักรพรรดินีกำลังจะส่งพวกเขากลับไป แต่เมื่อนางเห็นสิ่งนี้ นางจึงยิ้มและสั่งให้นางกำนัลพารัชทายาทไปกินของว่าง

องค์หญิงรัชทายาทไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินตามไป แต่หลังจากนั้นเมื่อนางได้เห็นสามีในนามของนางสวาปามอาหารเข้าปากอย่างมูมมาม นางอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนี ซึ่งน่าเสียดายที่นางไม่สามารถเปิดเผยความรู้สึกที่แท้จริงได้ และบังคับตัวเองให้จ้องมองไปด้านใดด้านหนึ่งอย่างว่างเปล่า ทว่าในช่วงเวลาน่าอึดอัดนี้ภาพของท่านสิบเอ็ดผู้ซึ่งช่วยชีวิตนางจากวิกฤตอันตรายได้ปรากฏตัวขึ้นในใจของนางอีกครั้งโดยไม่ได้ตั้งใจ และนางก็ถอนหายใจ

คนอื่น ๆ จากวังตะวันออกถูกพาไปยังส่วนต่าง ๆ ของวังไร้พิพาทเพื่อรับเครื่องดื่ม ทุกคนซาบซึ้งใจอย่างยิ่งกับน้ำใจของจักรพรรดินี

ซูอันถูกพาตัวไปที่อื่นโดยกุ้ยน้อย ที่นั่นจักรพรรดินีกำลังนั่งสบายบนเก้าอี้เอนกาย เครื่องแต่งกายของนางเน้นส่วนโค้งเว้าเย้ายวน

สะโพกของนางกว้างกว่าช่วงไหล่ ต้นขาของนาง…