บทที่ 963 ไม่มีขาวหรือดำไปทั้งหมด

บทที่ 963 ไม่มีขาวหรือดำไปทั้งหมด

ฉู่โหยวเจากล่าวถาม “นางทั้งผมยาวและยังเป็นผู้บ่มเพาะระดับปราชญ์ มันควรจะง่ายไม่ใช่เหรอกับการหาตัวตนที่แท้จริงของนาง?”

ฉินกวงหยวนส่ายหัว “มันไม่ง่ายเลย แม้ว่าจะมีผู้บ่มเพาะระดับปราชญ์ไม่มากนักในโลกนี้ แต่ส่วนใหญ่อาศัยอยู่อย่างสันโดษและไม่ค่อยปรากฏตัวในที่สาธารณะ ใครจะรู้จักได้ถ้าไม่เคยเจอกันมาก่อน”

ฉินหย่งเต๋อผู้ซึ่งพักผ่อนอย่างเกียจคร้านยืดตัว “ถึงแม้คนธรรมดาจะไม่รู้ แต่จักรพรรดิก็น่าจะสามารถเดาได้ว่านางเป็นใครใช่ไหมล่ะ?”

ฉินกวงหยวนยิ้มอย่างขมขื่น “ต่อให้ทรงรู้ แต่จักรพรรดิต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อโจมตีฝ่ายราชันลมปราณเราอยู่แล้ว พระองค์จะพูดทำไม?”

เฉิงกังคำราม “นี่คือสิ่งที่พ่อของข้าบอกเช่นกัน เขาคือแม่ทัพกองทหารฝ่ายซ้าย ซึ่งควบคุมส่วนหนึ่งของกองทหารรักษาพระองค์และเป็นผู้มีอิทธิพลของฝ่ายราชันลมปราณ เขาเป็นหนึ่งในคนที่ฝ่าบาทต้องการกำจัดมากที่สุด นี่คือเหตุผลที่พ่อของข้าพยายามที่จะหันเหความสงสัยของฝ่าบาทไปยังทูตยุทธ์เสื้อแพรคนหนึ่ง”

ซูอันขมวดคิ้ว ไม่น่าแปลกใจที่สุนัขบ้าตัวนั้นยังคงพยายามกัดข้า!

เขากำลังมองหาแพะรับบาปสำหรับเรื่องนี้นี่เอง!

“หนึ่งในทูตยุทธ์เสื้อแพร?” ฉินกวงหยวนพยักหน้า “ข้าได้ยินเรื่องนี่มาผ่าน ๆ เช่นกัน”

พวกเขาทั้งหมดทำงานในวัง ดังนั้นไม่มีทางที่พวกเขาไม่เคยได้ยินเรื่องนี้

เฉิงกังกัดฟันพูด “เราวางแผนอย่างรัดกุม แต่ทูตยุทธ์เสื้อแพรผู้นั้นหลีกเลี่ยงภัยพิบัติได้ทุกครั้ง และเบี่ยงเบนแผนการทั้งหมดของพ่อข้า สถานการณ์ของพ่อข้าแย่ลงเรื่อย ๆ”

“นั่นคือทูตยุทธ์เสื้อแพรทอง แน่นอนว่าต้องรับมือยาก” เสียงของฉินหย่งเต๋อเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เฉิงซยงเกิดโง่ขึ้นมากะทันหันหรืออย่างไร? ทำไมเขาถึงยืนกรานที่จะเลือกทูตยุทธ์เสื้อแพรทองเป็นเป้าหมาย? เขาไม่ได้จงใจหาเรื่องใส่ตัวใช่ไหม?

น้ำเสียงของเฉิงกังเข้มขึ้น “พ่อของข้าเลือกเขาเพราะอิทธิพลของทูตยุทธ์เสื้อแพรทองคนนี้ในเมืองหลวงยังอ่อนแอ และมีหลายอย่างที่น่าสงสัย อันที่จริงทูตยุทธ์เสื้อแพรทองคนนี้อาจมีความเกี่ยวข้องกับนักฆ่าจริง ๆ ด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้พ่อของข้าได้ล่วงเกินทูตยุทธ์เสื้อแพร ถ้าเขาไม่สามารถเปลี่ยนทิศทางการสอบสวนได้ การตอบโต้จากทูตยุทธ์เสื้อแพรก็จะยิ่งรุนแรงขึ้น”

ฉินกวงหยวนพยักหน้า “จากสถานการณ์ปัจจุบัน เราเลือกใครไม่ได้อีกแล้ว มีอะไรที่แม่ทัพเฉิงปรารถนาให้เราถ่ายทอดถึงตาของเราหรือไม่?”

แม้ว่าพวกเขาจะโดดเด่นในหมู่เพื่อนฝูง แต่เรื่องใหญ่เหล่านี้ยังคงต้องให้คนรุ่นอาวุโสจัดการ พวกเขาเป็นเพียงผู้ส่งสาร

“แน่นอน” เฉิงกังกล่าว “เราต้องการให้แม่ทัพทั้งสองทำการตรวจสอบประวัติของทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ดเพื่อดูว่ามีอะไรที่เราสามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้”

ตระกูลฉินมีอิทธิพลอย่างมากในกองทัพ และพวกเขายังรับผิดชอบการคัดเลือกเจ้าหน้าที่ต่าง ๆ จึงเป็นคนที่ดีที่สุดในการตรวจสอบเรื่องนี้

ฉินกวงหยวนขมวดคิ้ว “สมาชิกของคณะทูตยุทธ์เสื้อแพรล้วนมีภูมิหลังที่ลึกลับ โดยเฉพาะทูตยุทธ์เสื้อแพรทอง แม้ว่าตระกูลฉินจะมีเจ้าหน้าที่ทางการจำนวนมาก แต่เราอาจไม่สามารถหาข้อมูลเรื่องนี้ได้”

เฉิงกังหัวเราะ “แม้ว่าพวกท่านจะไม่พบสิ่งใด แต่เราอาจใส่ร้ายเขาว่าสมรู้ร่วมคิดกับพวกนักฆ่าได้ เรื่องนี้ไม่น่าจะยากเกินไปสำหรับแม่ทัพทั้งสอง”

เฉิงซยงไม่สามารถทำงานดังกล่าวได้ในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงต้องขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น

ฉินกวงหยวนขมวดคิ้ว แต่ไม่ตอบอะไร

ฉู่โหยวเจาไม่สามารถทนได้อีกต่อไป “เราไม่ได้พยายามใส่ร้ายผู้บริสุทธิ์เหรอ?”

เฉิงกังมีสีหน้าเย้ยหยัน แต่ก็เงียบ

ฉินหย่งเต๋อก้าวเข้ามา “โหยวเจา เจ้าต้องจำไว้ว่าในแวดวงการเมือง ไม่มีสิ่งใดที่ขาวหรือดำไปทั้งหมด สิ่งเดียวที่สำคัญคือเราต้องเลือกเส้นทางที่ให้ประโยชน์สูงสุด ถ้าเราไม่ทำ ฝ่าบาทจะทรงใช้โอกาสนี้โจมตีราชันลมปราณ ถ้าเป็นเช่นนั้น ราชันลมปราณจะเป็นคนที่ต้องทนทุกข์อย่างไม่เป็นธรรมไม่ใช่เหรอ?”

ฉู่โหยวเจาอ้าปากจะพูด แต่ถึงแม้นางจะไม่เห็นด้วย นางก็หาข้อโต้แย้งที่ดีไม่ได้

ฉินกวงหยวนพูดขึ้น “ฝากเรื่องนี้ไว้กับตระกูลฉินของเรา เราจะดำเนินการเรื่องนี้อย่างรวดเร็วและเด็ดขาด”

การดื่มยังคงดำเนินต่อไป พวกเขาเรียกส่วงเยว่และคนอื่น ๆ กลับมาดื่มกินกันต่อ

ใบหน้าของซูอันนั้นมืดมน หากเขาไม่มีโอกาสได้ยินเรื่องนี้ เขาก็คงจะมืดมนเกี่ยวกับแผนการทั้งหมดของเฉิงซยง

จิ้งจอกเฒ่าในเมืองหลวงเหล่านี้ต่างหาผลประโยชน์ซึ่งกันและกัน ไม่มีมิตรแท้และศัตรูที่ถาวร

หลังจากฟังคำอธิบายเหตุการณ์ของเขา ชิวฮัวเล่ยก็อารมณ์เสียเช่นกัน “คนพวกนี้ช่างไร้ยางอายจริง ๆ”

ซูอันหัวเราะอย่างขมขื่น “ที่แย่ที่สุดคือพวกเขาเดาได้ถูกต้องแทบทุกอย่าง นี่เป็นโชคแบบไหนกัน?”

ชิวฮัวเล่ยถอนหายใจ ท้ายที่สุดซูอันก็สมรู้ร่วมคิดกับกลุ่มนักฆ่าของนางจริง ๆ

ซูอันชั่งน้ำหนักเหตุการณ์แล้วพูดว่า “ข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้าบางอย่าง … ”

ขณะที่นางฟังสิ่งที่เขาพูด คิ้วของชิวฮัวเล่ยเริ่มขมวด “แน่นอน ข้ายินดีที่จะช่วยเจ้า แต่นี่เป็นเรื่องใหญ่ที่สามารถทำลายงานหลายทศวรรษที่เราทุ่มเทให้กับสาขาในเมืองหลวง ข้าไม่สามารถสัญญาว่าจะช่วยถ้าผู้คนที่เหลือของสำนักศักดิ์สิทธิ์ไม่เห็นด้วย ข้าต้องการให้เจ้าตกลงบางอย่างก่อน”

ซูอันรู้สึกผิดหวัง “ข้าช่วยเจ้าและเจ้าสำนักของเจ้า แต่เจ้ายังต้องการให้ข้าตกลงอย่างอื่นอีกเหรอ? มันจะไม่มากไปหน่อยหรือไง?”

ชิวฮัวเล่ยรู้สึกเสียใจอย่างมาก “ข้าก็ไม่ต้องการทำแบบนี้เช่นกัน แต่ข้าไม่กล้าบอกใครเลยว่าเจ้าช่วยเจ้าสำนักเอาไว้ มีโอกาสสูงที่ข้อมูลจะรั่วไหล ข้ากังวลเรื่องความปลอดภัยของเจ้าในวัง”

ซูอันเพิ่งรู้ตัวว่าเขาเข้าใจเจตนาของนางผิด “เจ้าคิดเรื่องต่าง ๆ ละเอียดมากกว่าข้าอีก”

ความลับยิ่งมีคนรู้น้อยยิ่งดี สำนักมารมีสมาชิกจำนวนมาก ใครสักคนอาจตัดสินใจขายเขา การตัดสินใจที่ดีที่สุดคือเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ

ชิวฮัวเล่ยกล่าวต่อ “ข้าไม่รู้ว่าอาจารย์ของข้าบอกเจ้าเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือยัง แต่นางขึ้นสู่ตำแหน่งโดยการกำจัดกลุ่มต่าง ๆ ออกจากสำนัก ตอนนี้นางได้รับบาดเจ็บสาหัสและหายตัวไป สมาชิกสำนักหลายคนเริ่มเคลื่อนไหว พวกเขาอาจจะไม่ฟังคำสั่งของนางอีกต่อไป”

ซูอันพ่นลมหายใจ “สมาชิกสำนักของเจ้าดูเป็นกลุ่มก้อนสามัคคีกันภักดีต่อสำนักดีนะ”

ชิวฮัวเล่ยถอนหายใจเมื่อได้ยินการเสียดสีในน้ำเสียงของเขา “ความภักดีไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของความเชื่อของเรา ท้ายที่สุดกฎแห่งป่าก็มีอำนาจสูงสุด ใครมีกำลังมากกว่าก็เสียงดังกว่า มีความจริงบางอย่างที่อยู่เบื้องหลังชื่อ ‘สำนักมาร’ ที่พวกเจ้าเรียก”

“แล้วสำนักของเจ้าต้องการความมั่นใจอะไรจากข้า ถึงจะยอมช่วยข้าล่ะ?” ซูอันถาม

ชิวฮัวเล่ยเสนอ “สมาชิกหลายคนของสำนักถูกจับ ทั้งหมดมาจากกลุ่มต่าง ๆ หากเจ้าสามารถหาวิธีช่วยชีวิตพวกเขาได้ พวกเขาจะยอมช่วยเหลืออย่างแน่นอน”

ซูอันขมวดคิ้ว ทำไมคนพวกนั้นยังไม่ตายอีก?

ความพยายามลอบสังหารจักรพรรดินีหรือรัชทายาทเป็นความผิดที่มีโทษประหารเก้าชั่วโคตร และนักโทษเหล่านี้อยู่ภายใต้การควบคุมอย่างเข้มงวด เขาจะหาทางช่วยได้อย่างไร?