ตอนที่ 1179 คุณชาย รับของข้าไว้ + ตอนที่ 1180 หนิงหลางขายผลไม้

ตอนที่ 1179 คุณชาย รับของข้าไว้

พวกเขาพูดคุยไปพลางหัวเราะไปพลาง สายลมเย็นพัดเข้ามา ทำให้อารมณ์ของพวกเขาล่องลอยตามไป

ใช่ เวลาฝึกวิชาหนึ่งปี ประสบอันตรายในนั้นมาตั้งเท่าไร ตอนนี้รอดชีวิตออกมาจากข้างใน พละกำลังก้าวหน้าขึ้น ไม่เพียงเท่านี้ ความผูกพันระหว่างพวกเขาก็แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น นี่เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่มีทางได้รับในตระกูล

สองวันต่อมา ในช่วงเย็นพวกเขามาถึงเมืองแห่งหนึ่ง เข้าพักในโรงเตี๊ยม อย่างแรกที่ทำคือสั่งเสี่ยวเอ้อร์เตรียมน้ำร้อนให้ก่อนจะอาบน้ำ

หลังจากสั่งเหล้าและอาหาร ลั่วเฟยยิ้มเอ่ยว่า “ในที่สุดก็พักผ่อนดีๆ ได้แล้ว พรุ่งนี้ข้าจะหลับและตื่นตามวิสัย พวกเจ้าไม่ว่าใครก็อย่ามาปลุกข้า”

“อืม ข้าจะนอนให้เต็มอิ่มเช่นกัน ที่ผ่านมาอยู่ข้างในพักผ่อนดีๆ ไม่ได้เลย ในที่สุดก็หลับสบายที่นี่ได้แล้ว” ซ่งหมิงก็พยักหน้าบอก “ประเดี๋ยวพักผ่อนเรียบร้อยค่อยออกเดินทาง ถึงอย่างไรก็ไม่รีบร้อน”

หนิงหลางพยักหน้า “ใช่ๆ พักก่อนสักสองวันค่อยว่ากัน”

ต้วนเยี่ยมองทางเฟิ่งจิ่ว ถามว่า “จากนี้ไปเจ้าจะไปไหน ไม่ตามพวกเรากลับไปสำนักศึกษาจริงๆ หรือ?”

“ข้าจะไปแคว้นระดับหนึ่ง ไม่ไปสำนักศึกษาแล้ว พวกเจ้ากลับไปรายงานตัวก็พอ จริงด้วย ให้เจ้าสำนักส่งข่าวถึงสำนักศึกษาหกดาราทางนั้นด้วยเลย”

“แคว้นระดับหนึ่ง? เช่นนั้นทำไมไม่ไปพร้อมพวกเรา? อย่างไรเสียพวกเราก็ต้องไป ระหว่างทางมีสหายไปด้วยกันไม่ดีกว่าหรือ หากเจ้ามีธุระอะไรต้องจัดการ พวกเรายังอาจช่วยได้”

“ไม่ต้องหรอก เรื่องนี้ข้าจัดการเองได้” เธอยิ้มๆ และถามว่า “กินอิ่มแล้วนอนไม่ดีต่อร่างกาย จะออกไปเดินเล่นตลาดกลางคืนสักหน่อยค่อยกลับมาหรือไม่?”

“ได้สิ”

ทุกคนขานรับ หากไปด้วยกันกับเฟิ่งจิ่ว พวกเขายอมออกไปเดินเล่นด้วย แม้เรื่องเช่นการเดินเล่นตลาดกลางคืนส่วนใหญ่จะมีแต่ผู้หญิงที่ชื่นชอบก็ตาม พวกเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเฟิ่งจิ่วถึงชอบเดินเล่นด้วย

ดังนั้นเอง เหล่าเด็กหนุ่มที่ไม่ค่อยชอบเดินเล่นจึงไปเดินเล่นตลาดกลางคืนเป็นเพื่อนเฟิ่งจิ่วเช่นนี้ ส่วนปี้ซานอยู่ในโรงเตี๊ยมไม่ได้ตามไป

พวกเขาล้วนเป็นเด็กรุ่นเยาว์อายุสิบกว่าปี หน้าตาโดดเด่นและหล่อเหลา แต่ละคนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว อีกทั้งยังสวมเสื้อผ้าหรูหรา มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นบุตรตระกูลสูงศักดิ์ ยามเดินไปบนถนนใหญ่จึงดึงดูดสายตาคนไม่น้อยเป็นธรรมดา ในหมู่นั้นมากสุดคือสาวน้อยอายุสิบกว่าปี

เมื่อเห็นสาวน้อยพวกนั้นยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นปิดหน้าเล็กน้อย แล้วเหล่มองมาทางพวกเขาอย่างเขินอาย ซ่งหมิงเชิดหน้าด้วยความภาคภูมิใจ วางท่าทางเช่นคุณชายผู้สูงศักดิ์งดงาม ก่อนเอ่ยว่า “ข้าองอาจห้าวหาญ เดินไปไหนล้วนทำให้หญิงสาวนับหมื่นพันหลงใหลตามคาด”

“เจ้าติดเป็นนิสัยแล้ว” ลั่วเฟยชายมองเขา “เห็นชัดๆ ว่ากำลังมองข้า”

“เป็นไปได้อย่างไร? กำลังมองข้าต่างหาก” หนิงหลางลูบท้องกลมๆ พร้อมหยีตายิ้มเอ่ยอย่างชอบใจ

ต้วนเยี่ยกลอกตา เจ้าโง่พวกนี้ เห็นชัดๆ ว่าผู้หญิงพวกนั้นกำลังมองเฟิ่งจิ่ว มองพวกเขาเสียที่ไหนกัน

“คุณชาย”

เสียงหนึ่งขานเรียกเบาๆ พวกเขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นผลไม้จำนวนหนึ่งถูกโยนลงมาจากหอด้านข้าง

เฟิ่งจิ่วนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะยื่นมือจับไว้ ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มชวนหลงใหล แล้วหยิบผลไม้ขึ้นมากินทันที

เมื่อเห็นเช่นนี้ คนอื่นๆ ด้านหลังอึ้งไปนิด จากนั้นก็ได้ยินเสียงร้องตกใจยินดีดังมาจากชั้นบน

“กรี๊ด! เขาเก็บผลไม้ของข้า! เขากินผลไม้ที่ข้าโยนไป”

“กรี๊ด! ข้าจะโยนบ้าง คุณชาย คุณชายรับผลไม้ของข้านะเจ้าคะ คุณชาย…”

“คุณชาย ยังมีของข้าด้วย คุณชาย รับผลไม้ด้วยเจ้าค่ะ”

“คุณชาย รับของข้าไว้ด้วยเจ้าค่ะ”

………………………………………………….

ตอนที่ 1180 หนิงหลางขายผลไม้

ทันใดนั้น เห็นแต่สตรีด้านบนหอสองฝั่งต่างชะโงกตัวออกมา บางคนโยนผลไม้ไปตรงๆ บางคนห่อผลไม้ด้วยผ้าเช็ดหน้าแล้วค่อยโยนไป แค่ครู่เดียวแตงและผลไม้ก็ลอยเต็มท้องฟ้า ทำให้คนทั้งถนนใหญ่มองตาค้าง

“รับไว้เร็ว! นิ่งกันทำไม? อย่าให้เสียน้ำใจพวกแม่นาง” ซ่งหมิงเอ่ยขึ้น ตบไหล่คนอื่นข้างกาย แล้วดึงเสื้อคลุมมารับแตงและผลไม้ที่ข้างบนโยนลงมา

“โอ้ๆ”

หนิงหลางได้สติกลับมาหลังจากอึ้งไปครู่หนึ่ง พอดีกับที่ร้านหาบเร่เล็กๆ ด้านข้างกำลังขายตะกร้า จึงหยิบมารับซ้ายขวาสองด้าน ไม่ใช่แค่แม่นางชั้นบนที่โยนแตงและผลไม้ลงมา แม้แต่แม่นางตามถนนใหญ่ยังซื้อผลไม้เข้ามาให้ในทันที วางลงในตะกร้าให้พวกเขาแล้ววิ่งหนีไปอย่างเหนียมอาย

“พอแล้วๆ ไม่ต้องโยนๆ พวกเราจวนจะถือกันไม่ไหวแล้ว”

หนิงหลางตะโกน สองมือถือสองตะกร้าที่เต็มไปด้วยผลไม้มายังข้างกายเฟิ่งจิ่ว เห็นอีกฝ่ายกำลังถือผลไม้กินก็พลันเอ่ยว่า “เฟิ่งจิ่ว มากเพียงนี้พวกเรากินไหวเสียที่ไหน รีบๆ ไปเถอะ! พวกเราจะไปพักตรงศาลาริมทะเลสาบ”

“ไปเถอะ!” เฟิ่งจิ่วช่วยถือตะกร้า ร่างของพวกเขาโฉบไปบนถนนใหญ่ ไม่นานนักก็มาถึงศาลาริมทะเลสาบ

พวกเขาวางผลไม้ลงในศาลา นอกจากสองตะกร้าที่หนิงหลางถือมาแล้ว คนอื่นๆ ต่างเก็บมาเต็มกระเป๋าเสื้อ เมื่อเห็นผลไม้มากมายเพียงนี้ก็ส่ายหน้าอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะมองเฟิ่งจิ่ว “ผลไม้มากมายขนาดนี้จะทำอย่างไร?”

“กินสิ! ผลไม้ยังสดใหม่มาก ทั้งกรอบ หวาน และชุ่มฉ่ำ” เธอหยิบขึ้นมากินอีกลูก กล่าวว่า “สตรีสมัยนี้ช่างเป็นมิตรนัก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ข้าเก็บผลไม้”

“กิน? เยอะขนาดนี้จะกินหมดได้อย่างไร” ซ่งหมิงหยิบขึ้นมากินบ้าง เอ่ยว่า “เก็บไว้นานไปจะเสียนะ”

“เรื่องนี้ง่ายๆ ข้ามีความคิดแล้ว” หนิงหลางฉีกยิ้ม มองพวกเขาพลางบอก “พวกเจ้าดูสิ ที่นี่มีนักเดินทางมากมาย พวกเราวางขายผลไม้ที่นี่ได้!”

พวกเฟิ่งจิ่วได้ยินคำพูดนี้ก็ตกใจ มองเขาด้วยสีหน้าแปลกๆ จากนั้นค่อยบอกว่า “อยากขายเจ้าไปขายเลย ข้าไม่ไป”

“ข้าก็ไม่ไป” ต้วนเยี่ยส่ายหน้าเช่นกัน

“พวกเราไม่ไป” ลั่วเฟยกับซ่งหมิงเอ่ยปาก พวกเขาไม่ได้ขาดเงินจนต้องทำเช่นนี้ ขายผลไม้หรือ? ลือกันไปคนได้หัวเราะตาย

หนิงหลางได้ยินเช่นนี้ก็หัวเราะชั่วร้าย “พวกเจ้าไม่ไปจริงๆ หรือ? เช่นนั้นเอาเถอะ! ข้าจะขายเอง แต่เงินที่ได้มาข้าคงไม่แบ่งให้พวกเจ้า”

เขากล่าวจบก็ยกตะกร้าผลไม้มาด้านนอกศาลา เห็นนักเดินทางโดยรอบล้วนมากันเป็นคู่ๆ เขาคิดเล็กน้อย ก่อนจะกระแอมไอและตะโกนขึ้นว่า

“เร่เข้ามาๆ ผลไม้คู่รัก! ขายผลไม้คู่รัก!”

“ผลไม้คู่รัก? ผลไม้คู่รักอะไรกัน” มีหนุ่มสาวคู่หนึ่งเดินเข้ามาถามด้วยความสงสัย ครั้นเห็นว่าเป็นแค่ผลไม้สดก็ผิดหวังเล็กน้อยอย่างเลี่ยงไม่ได้

“นี่เป็นผลไม้คู่รัก! สีเขียวสีแดงหนึ่งคู่ เป็นผลไม้ที่ขายให้แต่คู่รักเท่านั้น ไม่มาเป็นคู่อย่างทั้งสองท่านไม่ขายขอรับ” หนิงหลางยิ้มตาหยีเอ่ยไป แล้วหยิบผลไม้คู่หนึ่งยื่นให้ “คุณชาย ซื้อสักคู่หนึ่งสิ! เชิญแม่นางผู้สง่างามคนนี้กินผลไม้คู่รักสักลูก ทั้งกรอบ ทั้งหวาน ทั้งอร่อย”

เดิมทีหนิงหลางก็จ้ำม่ำน่ารักยิ่งนัก ยามนี้พอเอ่ยคำเช่นนี้อีก ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงเลย แม้แต่ผู้ชายได้ยินแล้วยังอดเกิดความชอบใจไม่ได้ ยิ่งเห็นท่าทางเก้อเขินของหญิงคนข้างๆ ก็ยิ้มเอ่ย “เช่นนั้นเอามาคู่หนึ่งแล้วกัน!”

………………………………………………….