ตอนที่ 1437 ข้าเก็บเอง + ตอนที่ 1438 สะเทือนขวัญ

ตอนที่ 1437 ข้าเก็บเอง

เฟิ่งจิ่วยังนั่งพิงอยู่ข้างต้นไม้ สองมือกอดอกมองกลุ่มคนที่กำลังแตกตื่น สีหน้าดูแปลกประหลาด ใช่ เธอรู้สึกว่านักเล่นแร่แปรธาตุพวกนี้กลัวตายกันเกินไปแล้ว

ความจริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น มีระดับพลังหลอมแก่นพลังเช่นนี้ แม้จะเป็นเพียงการฝึกบำเพ็ญพลังวิญญาณไม่มีพลังต่อสู้ใด ก็ไม่น่าถึงขนาดทำอะไรไม่ถูกขนาดนี้ ทว่าคนพวกนี้พอได้ยินเสียงหมาป่าร้องก็ทำเหมือนตัวเองกำลังจะตายอยู่ในอุ้งมือหมาป่าแล้ว แม้แต่ความคิดที่จะสู้ยังไม่มี แล้วจะมีความสามารถในการต่อสู้ได้อย่างไรกัน?

“ทำอย่างไรดี? ทำอย่างไร? อ้อ ใช่แล้ว ขึ้นต้นไม้ รีบขึ้นต้นไม้เร็ว!”

มองดูพวกเขาแต่ละคนรีบกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ เธออดหัวเราะไม่ได้ “หมาป่าในนี้บางตัวก็ปีนต้นไม้ได้” สิ้นเสียง ก็เห็นพวกเขาตัวแข็งทื่อ ได้แต่มองหน้ากันอย่างพูดไม่ออก

“บรู๊ว!”

เสียงหมาป่าดังขึ้นมาอีกครั้ง และครั้งนี้ ในที่ห่างออกไปสามจั้งเริ่มมีหมาป่าโผล่ออกมาหลายตัวแล้ว แต่ละตัวล้วนสูงประมาณสี่สิบชุ่น ขนสีเทา ปากที่อ้าเล็กน้อยเผยให้เห็นเขี้ยวที่แหลมคมและยังมีน้ำลายที่ไหลย้อย สายตาดุร้ายกระหายเลือดจ้องมองมาที่พวกเขา

“หมา หมาป่ามาแล้ว!”

พวกนักเล่นแร่แปรธาตุหน้าซีด บ้างก็กำกระบี่ไว้ในมือ แต่กลับอดตัวสั่นด้วยความกลัวไม่ได้ ต่อสู้หรือ เรื่องหยาบๆ เช่นนี้พวกเขาที่เป็นถึงนักเล่นแร่แปรธาตุผู้สูงส่งล้วนรู้สึกดูแคลน ให้พวกเขารับมือกับคนที่มีพลังด้อยกว่าเล็กน้อยอาจยังพอได้ แต่รับมือกับหมาป่าดุร้ายกระหายเลือดพวกนี้ แค่มองพวกเขาก็รู้สึกกลัวแล้ว จะมีเรี่ยวแรงไปต่อสู้อีกได้เช่นไร?

ทั้งคนที่อยู่บนต้นไม้และใต้ต้นไม้ต่างหน้าซีดเผือด เฟิ่งจิ่วยิ้ม “นักเล่นแร่แปรธาตุทุกท่าน แม้ข้าจะเป็นเพียงศิษย์ชั้นล่าง แต่อย่างไรก็เป็นผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐาน อีกอย่าง ข้าหลอมยาไม่เก่ง เน้นฝึกฝนวิชาต่อสู้ รับมือกับหมาป่าพวกนี้เป็นเรื่องเล็กน้อย”

ได้ยินอย่างนั้น ทุกคนอึ้ง แววยินดีผุดขึ้นในดวงตา หันไปมองเฟิ่งจิ่ว “จริงหรือ?”

“แน่นอน” เธอเชิดคางตอบ

“เช่นนั้นเจ้ารีบไล่ฝูงหมาป่าไปสิ!”

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วหัวเราะคิกคัก “ไล่ฝูงหมาป่าออกไปไม่ใช่เรื่องยากจริงๆ แต่ว่า การทำงานโดยเปล่าประโยชน์นั้น…”

ได้ยินประโยคนี้ ทุกคนมองหน้ากัน แล้วเสนอว่า “เจ้าไล่ฝูงหมาป่าออกไป แล้วพวกเราจะให้ยากับเจ้าคนละขวด!”

“ยาหรือ? ไม่เอาหรอกๆ”

เธอส่ายหน้า “ข้าไม่เอายา” ยาเธอก็มี ยังต้องการของพวกเขาไปทำไมอีก? ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ใช่ว่าเธอจะถูกใจยาของพวกเขาเสมอไป

“ไม่เอาหรือ?”

ทุกคนชะงัก “พวกข้ามอบยาให้เจ้า เจ้าไม่เอา? เจ้าโง่หรือ! เจ้ารู้หรือไม่ว่ายาของพวกข้ามีค่าขนาดไหน?” เป็นเพียงศิษย์ชั้นล่างดังคาด แม้แต่ยาก็ยังไม่อยากได้ แล้วเขาต้องการอะไรกัน?

“ไม่เอายาแล้วเจ้าจะเอาอะไร?” คนผู้หนึ่งถามด้วยความแปลกใจ

“แก้วแหวนเงินทอง ของมีค่าใดล้วนได้ทั้งนั้น แต่ไม่เอาของจำพวกยา” เธอยิ้ม ถามว่า “สิ่งที่ข้ากล่าวไป พวกท่านมีหรือไม่?”

ทุกคนได้ยินเช่นนั้น ต่างก็ทำหน้าแปลกๆ “เจ้าจะเอาแก้วแหวนเงินทองจริงหรือ?”

“ขอรับ” เธอพยักหน้ารับคำ

“เช่นนั้นเจ้าไล่ฝูงหมาป่าไปก่อน เสร็จเรื่องแล้วพวกข้าจะให้เจ้าเอง” นักเล่นแร่แปรธาตุคนหนึ่งบอก

นึกไม่ถึง เฟิ่งจิ่วกลับหัวเราะ “เรื่องนี้ไม่เป็นไร ฝูงหมาป่ายังไม่เข้ามาใกล้เลย! ข้าคิดว่าข้าเก็บของจำพวกแก้วแหวนเงินทองของมีค่าให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไล่ฝูงหมาป่าดีกว่า ทำเช่นนี้ ข้าก็จะได้มีความกล้าและใจสู้ขึ้นมาอีกหน่อย ไม่ใช่หรือขอรับ?”

“แต่สถานการณ์ตรงหน้าเป็นเช่นนี้พวกข้าจะเอาออกมาได้อย่างไร? มันไม่สะดวกเลยสักนิด!”

ได้ยินเช่นนั้น เฟิ่งจิ่วโบกมือ “ไม่มีอะไรไม่สะดวกหรอกขอรับ มาๆ พวกท่านขึ้นต้นไม้ให้หมด ข้าจะเก็บทีละคน” ขณะกล่าว ก็เขย่งปลายเท้ากระโดดไปยืนต่อหน้าคนที่อยู่ใกล้ที่สุด

………………………………….

ตอนที่ 1438 สะเทือนขวัญ

คนผู้นั้นถูกดวงตายิ้มหยีของเฟิ่งจิ่วจับต้อง ทำได้เพียงปลดถุงฟ้าดินออกมา แล้วควักเหรียญเงินออกมาจำนวนหนึ่งและของจำพวกอัญมณีมีค่าให้เขา มองดูเฟิ่งจิ่วรับไปแล้วยัดใส่ถุงฟ้าดินของตนเอง คนผู้นั้นหางตากระตุก ถามว่า “พอแล้วกระมัง?” หากยังล้วงต่อไปแม้แต่เงินตั้งตัวของเขาก็จะไม่เหลือแล้ว

“ขอรับ น่าจะพอแล้ว!” เฟิ่งจิ่วพยักหน้า ยิ้มตาหยีจ้องเขาแล้วตบไหล่เขาอย่างมั่นใจเต็มร้อย “ท่านวางใจ มีข้าอยู่ ท่านไม่มีทางแขนขาดขาขาดแน่นอน”

ได้ยินประโยคนี้ นักเล่นแร่แปรธาตุผู้นั้นมุมปากกระตุก เห็นเด็กหนุ่มเขย่งปลายเท้า กระโดดไปหาคนอื่นเพื่อเก็บค่าตอบแทนเช่นกัน

ทุกคนต่างล้วงเหรียญทองและแก้วแหวนเงินทองมาให้เขา แต่ก็มีคนสองคนที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก จ้องเฟิ่งจิ่วด้วยความคลางแคลง “แค่เจ้าคนเดียวก็ไล่ฝูงหมาป่าออกไปได้? เจ้าอย่าล้อเล่นหน่อยเลย เจ้าต้องคิดให้ดี หากหลอกลวงพวกข้า กลับไปเมื่อใดเจ้าจะต้องได้รับผลกรรมแน่นอน!”

“กรรซ์!”

หมาป่าตัวหนึ่งส่งเสียงขู่คำราม ทันใดนั้น หมาป่าสีเทาตัวหนึ่งในนั้นพลันวิ่งพุ่งชนต้นไม้ ต้นไม้ต้นนั้นสั่นสะเทือนอย่างแรง นักเล่นแร่แปรธาตุที่ยืนอยู่บนต้นไม้ยืนไม่มั่นคง ถูกแรงสะเทือนทำให้เท้าลื่น ตัวเขาร่วงตกลงมาใส่หลังของหมาป่าตัวนั้น และกลิ้งล้มไปยังด้านหนึ่ง เขาตกใจจนหน้าซีด หลุดร้องเสียงหลง

“อ๊ากซ์! ช่วยด้วย!”

“กรรซ์!”

“ซี๊ด!”

คนอื่นๆ ที่อยู่บนต้นไม้พอเห็นภาพนี้ก็อดสูดหายใจไม่ได้ แต่ละคนพากันหน้าซีดกอดกิ่งไม้แน่น เพื่อไม่ให้ตกลงไป โดยเฉพาะ เมื่อพวกเขาเห็นนักเล่นแร่แปรธาตุคนนั้นตกจากต้นไม้แล้ว นอกจากหมาป่ายักษ์จอมเจ้าเล่ห์ใต้ต้นไม้ตัวนั้นที่กระโจนเข้าใส่ ห่างออกไปไม่ไกลยังมีอีกสองสามตัวที่กระโจนไปทางนักเล่นแร่แปรธาตุคนนั้นด้วย

พวกเขาที่ยืนกอดกิ่งไม้แน่นๆ อยู่บนต้นไม้ราวกับมองเห็นจุดจบของนักเล่นแร่แปรธาตุคนนั้นที่จะถูกฉีกร่างออกเป็นชิ้นๆ แล้ว นึกถึงภาพนั้น ร่างกายของพวกเขาสั่นเทา สองขาอ่อนแรง อดไม่ได้ที่จะย่อตัวนั่งยองๆ ลงไป

คนที่ต่างกับพวกเขาก็คือเฟิ่งจิ่ว หลังจากได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากด้านหลัง เธอก็รีบหันไปมองขณะเดียวกันก็โฉบบินไปยังตรงนั้น เงื้อมือขึ้น ประกายเย็นเยียบพาดผ่านต่อหน้าทุกคนไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนดังขึ้น เลือดพุ่งกระฉูด กระเซ็นไปทั่วพื้น!

“อ๊ากซ์…”

นักเล่นแร่แปรธาตุที่ตกต้นไม้กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว เห็นหมาป่ายักษ์ตัวนั้นพุ่งเข้ามา เขาหลับตาลงไม่กล้ามอง

กระทั่ง ใบหน้าถูกเลือดอุ่นๆ กระเซ็นใส่ ถึงค่อยลืมตาด้วยความตกใจ สิ่งที่เห็นกลับเป็นเด็กหนุ่มชุดเขียวมือถือมีดสั้นเปื้อนเลือดยืนอยู่ตรงหน้า ส่วนหมาป่ายักษ์ที่พุ่งเข้ามามีเลือดไหลทะลักออกมาจากลำคอ ศพหมาป่าที่ตัวใหญ่เกือบสี่สิบชุ่นนอนทับเขาลงมาทั้งอย่างนั้น

“ตะ ตายแล้ว?”

นักเล่นแร่แปรธาตุคนนั้นล้มอยู่บนพื้น บนตัวมีศพหมาป่าทับอยู่ เขารู้สึกเพียงตรงหน้าเต็มไปด้วยเลือดสีแดง ได้แต่ทำตัวไม่ถูก

“ยังมัวยืนทำอะไรอยู่? รีบขึ้นไปสิ!”

เฟิ่งจิ่วเตะศพของหมาป่ายักษ์ออกไป มือหนึ่งกระชากนักเล่นแร่แปรธาตุที่หมดแรงอยู่บนพื้นให้ลุกขึ้น มือข้างหนึ่งรวบรวมพละกำลัง แล้วโยนเขาขึ้นไปบนต้นไม้

“อ๊ากซ์!”

นักเล่นแร่แปรธาตุคนนั้นกรีดร้อง รีบกอดกิ่งไม้ไว้แน่น แล้วมองเด็กหนุ่มชุดเขียวที่อยู่ด้านล่างอย่างอึ้งๆ…

คนอื่นๆ บนต้นไม้ก็เช่นกัน พวกเขาเห็นเพียงเงาร่างสีเขียวร่างนั้นบุกฝ่าเข้าไปกลางฝูงหมาป่า เงื้อมือตวัดมีด ท่ามกลางเงาเลือดและประกายมีด มีไอสังหารดุดันน่าพรั่นพรึง…

นะ นี่เขาเป็นเพียงศิษย์ชั้นล่างจริงๆ หรือ? เป็นเพียงผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐานจริงหรือ? ผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐานแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?

………………………………….