ตอนที่ 997 เป็นข้าจริงๆ + ตอนที่ 998 โรคแก่ชรา

ตอนที่ 997 เป็นข้าจริงๆ

เมื่อร่างเปลือยเปล่าในกระจกสะท้อนสู่สายตา ฮูหยินรองก็ล้มถอยไปอย่างไม่อยากเชื่อ สองขาอ่อนยวบทรุดนั่งลงบนพื้น

คนในกระจกเป็นเช่นหญิงชรา ร่างกายที่เดิมทีทรงเสน่ห์อิ่มเอิบยามนี้เปลี่ยนไปแก่ชราและเหี่ยวเฉา ใบหน้าซูบผอมไม่กลับไปงดงามเช่นแต่ก่อน เส้นผมขาวยิ่งทำให้นางดูราวกับหญิงชราอายุเกือบร้อย ทั้งร่างไม่เห็นคุ้นเคยสักนิด

“ทำไม? ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? ข้าเปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? ได้อย่างไรกัน?”

สองแขนเธอกอดร่างกายน่าเกลียดที่ล่อนจ้อนไว้แน่น พร้อมพึมพำเสียงเบาอย่างเงียบเสียงไม่ได้ ท่าทางมีความงุนงง ไม่มีทางเชื่อว่าตนเองตื่นมาจะมีสภาพไม่เหมือนคนไม่เหมือนผีเช่นนี้

ระหว่างที่ใจลอยนางเหมือนนึกอะไรได้ มองยังผู้นำตระกูลซ่งที่นุ่งผ้ายืนข้างๆ และถลึงมองมาด้วยสีหน้าโกรธเคืองอย่างใจสั่งทำอะไรไม่ถูก ร่ำไห้ว่า “นายท่านๆ ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? ข้าเปลี่ยนไปเช่นนี้ได้อย่างไร?”

ก่อนหน้านี้ผู้นำตระกูลซ่งยังเดือดดาล แค่ตื่นมาหญิงงามมากเสน่ห์ในอ้อมแขนกลับเปลี่ยนไปเป็นหญิงชราอายุร้อยปี กำลังคิดว่าหลังจากสวมเสื้อผ้าจะสั่งคนลากนางออกไป ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ที่แหบแห้งและไม่น่าฟังดังขึ้น ซ้ำยังเรียกเขาว่านายท่าน ฟังเสียจนไฟโทสะพุ่งขึ้นมา

เขาทั้งโกรธจัดและทนไม่ได้ ก่อนจะเข้าไปถีบหญิงชราที่นั่งบนพื้นทั้งร่างกายโป๊เปลือยล้มไป “เจ้าบ้านี่! เจ้าเป็นใครกันแน่!”

ฮูหยินรองที่กำลังตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูกโดนเขาถีบเข้าหน้าอก ร่างกายก็ล้มลงไปด้านหน้า กลิ้งสองตลบไปชนตู้มุมกำแพง ศีรษะกระแทกพื้นแตก เลือดไหลออกมา เพราะกำลังภายในที่แฝงมาด้วยกันจึงส่งเสียงร้องเจ็บปวด

“กรี๊ด!”

นางกรีดร้องพลางดิ้นรนตะเกียดตะกายขึ้นมา มองยังผู้นำตระกูลซ่งที่กำลังสวมเสื้อผ้าทั้งน้ำตานองหน้า ร้องไห้ตะโกนว่า “นายท่าน เป็นข้า เป็นข้าเอง ข้าคือเหลียนเอ๋อร์เจ้าค่ะ ข้าคือเหลียนเอ๋อร์…”

ผู้นำตระกูลซ่งที่กำลังสวมเสื้อผ้าได้ยินคำพูดนี้ก็ตกใจโดยฉับพลัน หยุดการกระทำที่สวมเสื้อผ้าลง ท่าทางราวกับเห็นผี “จะ เจ้าคือเหลียนเอ๋อร์?”

เขาสูดลมหายใจ “เป็นไปได้อย่างไร!” ไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัดว่าหญิงงามแสนสวยเพียงตื่นมาจะกลายเป็นหญิงชรา เปลี่ยนเป็นใครอื่นยังรับการผันเปลี่ยนของจิตใจและผลกระทบต่อสายตาเช่นนี้ไม่ไหว

“ท่านผู้นำตระกูล? ท่านผู้นำตระกูลมีเรื่องอะไรขอรับ? ต้องให้พวกข้าน้อยเข้าไปหรือไม่?”

เพราะเสียงร้องและเสียงอุทานในห้องแตกตื่นไปถึงทหารอารักขาด้านนอก ยามนี้ทหารอารักขาสองสามคนจึงตะโกนถามไป เพียงรอด้านในบอกว่าเข้ามา พวกเขาจะพุ่งเข้าไป

ฮูหยินรองบนพื้นได้ยินคำพูดจากข้างนอก ก็ฝืนกลั้นความเจ็บที่โดนถีบพยายามลุกขึ้น รีบไปสวมเสื้อผ้า แค่นึกถึงสภาพตนเองที่ไม่เหมือนผีไม่เหมือนคน ยังน้ำตาไหลอย่างอดไม่ได้

เพียงแต่ร้องไห้ตอนยังสาวและสวย นั่นเป็นดอกสาลี่ต้องน้ำตาอ้อนแอ้นงดงามเกินคำบรรยาย ทำให้คนเกิดความสงสาร

ทว่ายามนี้กลายเป็นสภาพหญิงชรา ร่างกายรูปลักษณ์ล้วนเปลี่ยนไป เส้นผมขาวซีดใบหน้ายับย่น แม้ร้องไห้ขึ้นมาแค่ทำให้รู้สึกรังเกียจอย่างยิ่ง ไม่มีแม้แต่ความคิดจะมองเป็นครั้งที่สอง

“เจ้าคือเหลียนเอ๋อร์หรือ?”

ผู้นำตระกูลซ่งสงบนิ่งลง คิดว่าคนนอกไม่น่าเข้าไปนอนในอ้อมแขนหลังจากเขาหลับไป เช่นนั้นหญิงชราคนนี้เป็นเหลียนเอ๋อร์จริงๆ หรือ? แต่หากเป็นนางจริง ทำไมจู่ๆ ถึงกลายเป็นเช่นนี้ชั่วข้ามคืน?

“นายท่าน เป็นข้า เป็นข้าจริงๆ เจ้าค่ะ ไม่รู้ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ ไม่รู้เปลี่ยนกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร” เธอเช็ดๆ น้ำตา บดบังใบหน้าด้วยแขนเสื้อไม่กล้ามองเขา

………………………………………………….

ตอนที่ 998 โรคแก่ชรา

ผู้นำตระกูลซ่งขมวดคิ้วมองนาง ชะงักไปเล็กน้อยถึงจะกล่าวว่า “ข้าจะให้หมอมาดูเจ้าเสียหน่อย” ระหว่างพูดยังเดินออกไปนอกห้อง สั่งการด้านนอกให้คนเร่งไปเชิญหมอในจวนเข้ามา

ฮูหยินในห้องร้องไห้เสียงเบา ผู้นำตระกูลซ่งนอกห้องขมวดคิ้วมองไปด้านในบ่อยครั้ง กลับไม่เดินเข้าไปอีก อาจจะไม่อยากเผชิญหน้าผู้หญิงหน้าตาแก่ชราคนนั้น

ไม่นานนักหมอก็ลนลานเข้ามาภายใต้การนำทางของทหารอารักขา เข้าไปด้านในและมาวินิจฉัยโรคให้ฮูหยินรองในห้อง ภายใต้การให้สัญญาณของผู้นำตระกูล แต่หลังจากดูอาการของฮูหยินรอง หมอคนนั้นกลับประหลาดใจและตะลึง

“เป็นอย่างไร?” ผู้นำตระกูลซ่งเอ่ยถามเสียงเข้ม พร้อมมองยังหมอในห้อง

“ท่านผู้นำตระกูล ข้าไม่เคยเห็นอาการของฮูหยินรองมาก่อน”

ชายชราสีหน้าแปลกใจ ถอนหายใจและบอกว่า “ข้าเพียงได้ยินว่ามีคนผมขาวข้ามคืน กลับไม่เคยได้ยินเรื่องแก่ลงในคืนเดียว ข้าตรวจชีพจรของฮูหยิน และตรวจร่างกายของนาง กลับหาสิ่งผิดปกติใดๆ ไม่พบ อาการแก่ชราชั่วข้ามคืนเช่นนี้ ข้าไร้ความสามารถจริงๆ ขอรับ ไม่รู้จะใช้ยารักษาอย่างไร”

ได้ยินคำพูดนี้ เสียงร้องไห้ด้านในลอยออกมาอีกครั้ง ทว่ายามนี้ได้ยินถึงหูผู้นำตระกูลซ่งกลับแค่รู้สึกหงุดหงิด

“ท่านแม่? ท่านแม่?”

น้ำเสียงเป็นกังวลลอยมาจากข้างนอก เป็นคุณชายสามของตระกูลซ่ง ลูกชายคนเล็กของฮูหยินรอง เพราะทหารอารักขาไปตามหมอในจวนเข้ามา ซ้ำเขายังอยู่จวนตะวันตกเช่นกัน ด้วยเหตุนี้จึงได้ยินเหมือนว่าเกิดปัญหาอะไรทางนี้ เสียงร้องไห้ลอยออกไปแต่เช้า ดังนั้นถึงได้รีบเข้ามาอย่างร้อนรน

เร่งฝีเท้าวิ่งเข้ามา เพียงเข้าไปด้านในเห็นท่านพ่ออยู่ด้วย ก็ชะลอฝีเท้าลงทันที แล้วคารวะอย่างเรียบร้อย “ท่านพ่อ”

“เจ้าเข้ามาได้อย่างไร?” ผู้นำตระกูลซ่งมองลูกชายคนเล็ก สงบจิตใจพลางเอ่ยถาม

“ข้าได้ยินคนรับใช้บอกว่าทางนี้มีเสียงร้องไห้ตั้งแต่เช้า จึงเข้ามาดูเสียหน่อยขอรับ” เขากล่าวจบก็มองพ่อที่นั่งอย่างมั่นคง ถามด้วยความระมัดระวัง “ท่านพ่อ ท่านแม่เป็นอย่างไรขอรับ?”

ได้ยินคำพูดนี้ ผู้นำตระกูลซ่งขมวดคิ้ว หลังจากถอนหายใจก็ลุกขึ้นมา บอกเขาว่า “เจ้าไปดูหน่อยเถอะ!” สิ้นเสียงยังไม่ไปปลอมประโลมคนด้านใน แต่ก้าวยาวเดินออกไป

เห็นเช่นนี้ เสียงร้องไห้ด้านในก็ลอยออกมาอีกครั้ง

คุณชายสามเห็นยังตกใจ ขวางหมอที่กำลังจะถอยออกไปไว้พลางถามว่า “แม่ข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

ฝีเท้าของหมอชะงักลง มองเขาแวบหนึ่งถึงจะกล่าวว่า “คุณชายสาม ฮูหยินรองเป็นโรคแก่ชรา กลายเป็นหญิงแก่ชั่วข้ามคืน ท่านเจ้าไปดูเถอะ!” กล่าวจบก็ส่ายหน้า แล้วเดินออกไป

หลังคุณชายสามได้ยินคำพูดของเขา ก็เบิกตาโตอย่างตกตะลึง โรคแก่ชรา? นั่นคืออะไรกัน?

เขาก้าวยาวเดินไปข้างใน เห็นแม่คลุมโปงขดตัวบนเตียง ก็เข้าไปหาทันใด “ท่านแม่? ท่านเป็นอย่างไรบ้าง? เกิดอะไรขึ้น? ให้ข้าดูหน่อยขอรับ” ระหว่างพูดยังดึงผ้าห่มของนางลง เมื่อคนใต้ผ้าห่มเผยออกมาให้เห็น กลับสะดุ้งตกใจเสียดื้อๆ

“อ๊าก!”

เขาร้องอุทาน ร่างกายยังถอยหลังออกไปสองสามก้าวตามสัญชาตญาณ หัวใจเต้นตึกตักอย่างบ้าคลั่ง ท่าทีตื่นตระหนก มองคนบนเตียงอย่างยากจะเชื่อ

นะ นั่นคือท่านแม่ของเขา? เป็นไปได้อย่างไร?

“ฮือๆ… ข้าไม่รู้ ข้าก็ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร… ฮือ…” ท่าทางลูกชายสีหน้าหวาดกลัวเจ็บถึงใจฮูหยินรอง เสียงร้องไห้ยิ่งดังขึ้น ภายในเสียงยังมีความเสียขวัญทำอะไรไม่ถูก

………………………………………………….