ต้าซือมิ่งที่อยู่ห่างจากเมืองชางอู๋ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะดีดแสงสีม่วงออกไปทางทิศตะวันตก เพราะเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันชั่วร้าย

ในขณะเดียวกัน เยี่ยนอวี๋ก็รับรู้ถึงพลังทั้งสามประเภทจากหมอกควันสีดำที่เล็ดลอดออกมาจากพื้นดิน “หวาไหว หนี่ว์ป๋า[1] อสูรเฟย[2]”

“หมายความว่าอย่างไร” อินหลิวเฟิงที่ยืนอยู่ข้างๆ เยี่ยนอวี๋ไม่เข้าใจ ไม่สิ! ควรกล่าวว่าเขาพอจะเข้าใจ แต่ไม่อยากจะเชื่อมากกว่า

หมอกควันสีดำที่ฟุ้งกระจายไปทั่ว เสียงพิกลอันน่าสะพรึงที่ดังขึ้นเป็นครั้งคราว กลับทำให้อินหลิวเฟิงจำเป็นต้องทิ้งความหวังไป พูดว่า “เจ้าอย่าบอกนะว่า อสูรสามตนที่เจ้ากล่าวถึงเมื่อครู่นี้ถูกผนึกอยู่ข้างใต้เรา”

“มิใช่” เยี่ยนอวี๋ส่ายศีรษะ นางมองไข่ขนาดยักษ์ตรงหน้า ไม่ได้สนใจข้างใต้เท้า สิ่งมีชีวิตตัวน้อยในอ้อมอกของนางก็เช่นกัน

เยี่ยนจื่อเสาพบเงื่อนงำบางอย่างเข้า ก็ถามขึ้นว่า “หรือว่าถูกผนึกไว้ในไข่ฟองนี้”

“หา?” อินหลิวเฟิงตกใจจนรีบหันไปมองไข่ฟองนั้น!

เยี่ยนอวี๋พยักหน้าพูดว่า “ใช่แล้ว”

“…อึก” กู้หยวนหมิงกลืนน้ำลายลงไปอย่างยากลำบาก และรีบใช้พลังจิตวิญญาณเตรียมจะอัญเชิญวิญญาณสัตว์ออกมาแล้ว

แต่เยี่ยนอวี๋กลับห้ามเขา “อย่าตระหนก มันยังออกมามิได้”

แคร่ก!

เสียงเปลือกไข่แตกดังขึ้น ราวกับกำลังคัดค้านคำพูดของเยี่ยนอวี๋! ทำให้กู้หยวนหมิงที่กำลังคิดจะโล่งอกก็พะวงขึ้นมาในทันที จนเขาเกือบจะเข้าจู่โจมไข่ขนาดยักษ์ฟองนั้นแล้ว!

ทว่าเยี่ยนอวี๋กลับเดินเข้าใกล้ไข่ฟองนั้น เยี่ยนจื่อเสาตกใจสะดุ้งกับพฤติกรรมอันคาดไม่ถึงของนาง “เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์!”

“กูไหน่ไน…” อินหลิวเฟิงก็ร้องเรียกขึ้น ในเมื่อเยี่ยนอวี๋ไม่ได้วางเด็กน้อยลง เขา… เขารู้สึกกังวลนัก

แต่แล้วไข่ฟองนั้นหลังจากที่เกิดเสียงแตกแล้ว บนเปลือกของมันก็มีรอยร้าวจริงๆ ราวกับว่ามีบางสิ่งกำลังจะปรากฏออกมาจริงๆ

ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจคือ จู่ๆ จุดรวมตัวแห่งนี้ก็แห้งแล้งขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย กำแพงและพื้นดินแตกระแหง! พวกเขาพลันรู้สึกกระหายน้ำ! เหตุการณ์เช่นนี้ชักจะไม่ดีแล้ว

แม้แต่ลูกศิษย์ชือโยวที่ถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา และไม่สามารถรับรู้สิ่งใดได้นั้น พวกเขาก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตระหนกตกใจ “ที่นี่… ที่นี่คือที่ใด”

ไก่อ่อนชือโยวพิกลหนึ่งในนั้น บัดนี้เขาที่ถูกสกัดหนีหวานกงไว้ก็สัมผัสกลิ่นอายบางสิ่งได้ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “หนี่ว์ป๋า!?”

“เจ้า…” อินหลิวเฟิงอยากจะถามว่า เจ้ารู้ได้อย่างไร ในขณะนั้นเอง มือดั่งหยกของเยี่ยนอวี๋ก็นาบลงไปที่ไข่ฟองนั้นต่อหน้าต่อตาเขาแล้ว ทำเอาเขาตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

เยี่ยนอวี๋กลับออกคำสั่งอย่างสงบนิ่งว่า “เงียบ”

วิ้ง! ไข่ขนาดยักษ์ฟองนั้นที่กำลังกระสับกระส่ายก็เงียบลงในทันที หมอกควันสีดำที่ฟุ้งกระจายออกมาทั่วจุดรวมตัวแห่งนั้นพลันหยุดลง

“โห!” เอ้อร์เหมามองว่าที่ฮูหยินน้อยโยวตูด้วยดวงตาเป็นประกาย พลันรู้สึกว่าฮูหยินน้อยของพวกเขาสวยขึ้นทันตา เก่งจังเลย!

และพลังไท่ชางอันบางเบาที่แผ่ซ่านออกมาจากฝ่ามือของเยี่ยนอวี๋ ก็ซึมเข้าไปในไข่ขนาดยักษ์ฟองนั้น นางมิสามารถเร่งให้เร็วได้ เพราะว่านั่นจะยิ่งกระตุ้นให้ไข่ใบใหญ่แตก และทำให้สัตว์ประหลาดในนั้นออกมาได้

เยี่ยนอวี๋ไม่ต้องการผลลัพธ์เช่นนั้น ถึงแม้ฝ่ายตรงข้ามเองก็ดูราวกับเกรงกลัวนางมาก ทว่านางรู้ดีว่า พวกมันไม่เหมือนกับลูกน้องของนางในอดีต

ในเมื่อนางไม่เพียงแต่รับรู้ได้ถึงกลิ่นอายของลูกน้องทั้งสามท่านในอดีตจากในไข่ขนาดยักษ์ฟองนี้ แต่ยังได้กลิ่นแปลกประหลาดผสมปนเปอยู่ในนั้นด้วย และกลิ่นอายเช่นนี้เอง… มันแปลกประหลาดตามคาด เพราะมันยังคงพยายามทลายเปลือกไข่จนเกิดเสียงดัง แคร่กๆ ออกมาก ภายใต้แรงกดฝ่ามือของเยี่ยนอวี๋นั้น ทำให้รอยแตกร้าวนั้นลากยาวขึ้นไปอีก

หึ่ง!

ในขณะเดียวกัน แสงอำมหิตแสงหนึ่งก็ลอดออกมาจากเปลือกไข่ พุ่งไปทางเยี่ยนอวี๋ ทำเอาเยี่ยนจื่อเสาที่คอยจับตามองอยู่นั้นตกใจจนเผยกรงเล็บออกมาเพื่อหวังจะจับมัน

ฟิ้ว!

แสงอำมหิตแสงนั้นกลับหลบหลีกเยี่ยนจื่อเสาที่มีกลิ่นอายเดียวกันกับมันได้ ราวกับมันมีดวงตาอย่างไรอย่างนั้น อีกเพียงเล็กน้อยก็จะพุ่งเข้าใส่คอของเยี่ยนอวี๋แล้ว!

“อ้ะ!” เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็โยนลูกหนูตัวน้อยไปทางแสงอำมหิตนั้นอย่างรวดเร็ว ฝ่ายหลังร้องเสียงหลง “จิ๊ดดด…”

แสงอำมหิตแสงนั้นก็พุ่งเข้าไปในปากของลูกหนูน้อยอย่างไม่น่าแปลกใจ และถูกลูกหนูกลืนลงไปแล้ว บรรยากาศเงียบสงัดในทันที “…”

ผ่านไปครู่หนึ่ง…

——————–

[1] หนี่ว์ป๋า เทพเจ้าแห่งความแห้งแล้งของจีน

[2] อสูรเฟย เป็นอสูรร้ายในตำนาน